Morgunblaðið - 02.02.1993, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. FEBRÚAR 1993
Sigurberg Bene-
diktsson — Minning
Fæddur 23. febrúar 1909
Dáinn 24. janúar 1993
Elsku afi minn, loksins hafði Guð
tíma til að senda englana sína til
að sækja þig og leiða þig á þann
stað sem þú varst búinn að þrá í
svo langan tíma.
Eftir að mamma hringdi og sagði
mér að loksins hefði afi fengið
hvíldina fóru minningamar að
hrannast upp um allar þær yndis-
legu stundir sem við barnabörnin
áttum heima hjá ömmu og afa í
Efstasundi.
í húsinu sem afi byggði þar með
stóra garðinum var pláss fyrir alla.
Þar í stóra kartöflugarðinum söfn-
uðumst við öll saman þegar átti
að fara að stinga upp og eins var
með rifsberin. Allir kepptust við,
svo sýndum við ömmu í föturnar.
Undir húsinu var svo kartöflu-
geymslan hans afa sem enginn
mátti fara niður í nema hann. Því
voru í geymslunni leyndarmál sem
hann einn vissi um. I smíðakjallar-
anum hans gat hann dundað timun-
um saman að búa eitthvað til eða
lagfæra. Síðasta verkið hans þar
var að pússa upp smíðabekkinn
sinn því hann var vanur að ganga
vel frá sínu dóti jafnvel þótt hann
vissi að hann kæmi ekki til með
að nota það aftur.
Engin voru jólin nema allir hitt-
ust hjá ömmu og afa á aðfanga-
dagskvöld til að óska þeim gleði-
legra jóla. Þau voru svona eins og
ömmur og afar í ævintýrunum, allt-
af svo góð og glöð þegar við kom-
ERFIDRYKKJUR
Verð frá kr. 850-
P E R L A n sími 620200
Erfklrykkjur
(ilæsileg kaili-
hlíiðlwirð íiillégir
salir og mjög
góö jijóimsta.
Upplýsingar
í síina 2 23 22
FLUGLEIDIR
IIÚTKL LOFTLEIIIR
um. Þess vegna fannst okkur alltaf
jafn spennandi að fá að vera yfir
nótt. Jafnvel nokkur saman til að
hafa enn meira fjör.
Afi sýndi okkur aldrei annað en
blíðu og skilning, nema eitt sinn
þegar hann varð svo reiður að við
tölum enn um þann atburð. Þannig
var að María systir mín var nýbúin
að fjá hjól og bauð hún mér að
sitja aftaná. í götunni hans afa sá
hann til okkar og kallaði okkur
inn. Amma hafði þá lagt á borðið
fyrir matinn, en þar settist afi og
við líka. Það skipti engum togum
að þessi stóra og sterka hönd tókst
á loft og lenti með þar til gerðum
hávaða á borðinu að diskarnir
hoppuðu upp og lentu með miklum
látum. Það þurfti engin orð í það
skiptið.
Við skildum hann betur, hversu
vænt honum þótti um okkur, þegar
árin liðu. Já hann afí var svo góður
maður og gaf okkur svo margt til
að byggja á að það þyrfti heila bók
til að skrifa um það allt saman.
Fyrir sex árum fluttust þau svo
úr húsinu sínu í Efstasundinu og
hreiðruðu um sig í vinalegri íbúð í
Hvassaleiti 56. Heimsóknir þangað
voru einhvern veginn aldrei eins
og áður. Ég hafði þá kynnst mann-
inum mínum og svo komu börnin,
en heimsóknirnar héldu áfram, þótt
þær yrðu færri, þegar ég fór að
hafa meira að gera. Síðustu tvö til
þjú árin fór heilsu afa að hraka og
þá tók annað heimili við, fyrst
Borgarspítalinn og svo Landakot,
þar sem hann lést síðan eftir langa
og stranga legu í bið eftir hvíldinni
miklu. Þar var hugsað einstaklega
vel um hann. Þeirri deild hefur
nýlega verið breytt í hlýlega sjúkra-
deild fyrir aldraða. Starfsfólkið var
dióm, kransar
oq skreytingar.
Opið til kl. 22.
BLÓmKLYUKm’R
Vesturgötu 4, sími 622707
HELLUHRAUNI 14 -220 HAFNARFIRÐI • S(MI 652707
sérstaklega vingjarnlegt og mjög
gott að koma þangað fyir aðstand-
endur.
Með þessum orðum kveð ég
elsku afa og veit að hann er ánægð-
ur og hann vill einnig að við séum
það á þessari stund.
Elsku amma mín, nú situr þú
með minningarnar einar um svo
góðan eiginmann, föður, afa og
langafa sem þú hefur alltaf hugsað
svo vel um. Nú hugsar hann til þín
og tekur einhvern tímann á móti
þér, hraustur og sterkur eins og
hann var er við minnumst hans.
Ykkar Hanna Kristín.
í dag kveðjum við afa okkar
Sigurberg Benediktsson er lést eft-
ir langa dvöl á sjúkrahúsi 24. jan.
sl.
Við viljum fá að minnast hans í
örfáum orðum og þakka fyrir öll
þau ár, sem við áttum saman.
Aldur og veikindi lét hann ekki
á sig fá ef við bamabörnin vorum
annars vegar.
Umhyggja hans fyrir líðan okk-
ar, hvað við öll vorum að gera,
hvort heldur það var í skóla eða
leik, átti sér engin takmörk og næm
tilfínning hans fyrir því ef eitthvað
var ekki eins og það átti að vera
var alveg einstök. Hann var ávallt
með hugann við íjölskylduna og
fylgdist jafnvel með skólafélögum
og vinum okkar.
Báðar höfum við búið erlendis
og þó að við hefðum ekki mögu-
leika á að umgangast hann dag-
lega, var samband okkar svo sterkt
og hugartengsl svo mikil að við
endurfundi þurfti ekki að fara yfír
liðna tíð heldur líðandi stund og
framtíðina.
Bestu stundir okkar voru norður
í Haganesi á æskuslóðum hans, þá
virkilega opnuðust fallegu brúnu
augun hans og maður sá fyrir sér
konung í ríki sínu. Og hann var
þolinmóður við að aðstoða okkur á
silungsveiðum, í beijamó eða í
fjörugöngu.
Hitt konungsríkið var smíða-
kjallarinn þar sem við stelpurnar
vorum líka velkomnar og við feng-
um að smíða og okkur var hrósað.
í dag vitum ekki fyrir hvað.
Blíðan og sálarróin var ávallt hin
sama, þegar verið var að útskýra
fyrir okkur og kenna okkur eitt-
hvað nýtt. En í seinni tíð þurfti afí
oft að leggja sig því að hann var
ekki vel frískur. Samt fengum við
að skríða upp í hjá honum og fund-
um hlýjuna í örmum hans þótt
hann segði ekki orð.
Heimsókna hans og ömmu til
okkar í útlöndum var ávallt beðið
með mikilli eftirvæntingu. Þangað
komu þau eins oft og hann gat og
jafnvel eftir að heilsan leyfði varla
löng ferðalög.
Við kveðjum afa okkar með
djúpri virðingu og þökk fyrir allt
sem hann var okkur og munum
ávallt minnast hans hlýja og sterka
persónuleika.
Algóður guð vemdi og styrki
ömmu í hennar mikla missi og
blessi minningu elsku afa okkar.
Katrin Jörgensen
Hrönn S. Steinsdóttir.
Tengdafaðir minn og vinur, Sig-
urberg Benediktsson, lést í Landa-
kotsspítala hinn 24. janúar sl.
Hann dvaldi á sjúkrahúsum síð-
ustu tvö ár ævinnar, fyrst á öldrun-
ardeild Borgarspítalans en síðustu
mánuði á Landakotsspítala. Starfs-
fólk beggja þessara stofnana á
miklar þakkir skildar fyrir einstak-
lega góða umönnun hans svo og
framkomu alla, jafnt við hann sjálf-
an sem og við okkur aðstandendur
hans. Verður þessu fólki seint full-
þakkað.
Sigurberg fæddist að Núpum í
Aðaldal í Þingeyjarsýslu hinn 23.
febrúar 1909, en flutti um 9 ára
aldur með foreldrum sínum í Fljót-
in, en þau höfðu þá fest kaup á
helmingi jarðarinnar Efra-Haga-
ness og hófu þar búskap. Hann
vann að ýmsum störfum framan
af, en hóf síðan nám í skipasmíði
á Siglufírði og lauk sveinsprófí í
þeirri grein árið 1941. Hann gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum fyrir
Sveinafélag Skipasmiða og var for-
maður þess 1951.
Hinn 15. nóvember 1941 gekk
hann að eiga eftirlifandi konu sína,
Jóhönnu Sigríði Guðjónsdóttur frá
Reykjavík. Þau fluttu til Reykjavík-
ur árið 1942, þar sem þau bjuggu
ávallt síðan. Hann starfaði við iðn-
grein sína hjá Slippfélaginu í
Reykjavík og síðan sem verkstjóri
í Landssmiðjunni. Síðustu 15 ár
starfsævinnar starfaði hann á
skrifstofu Vatnsveitu Reykjavíkur.
Á þessu ári eru liðin 30 ár frá
fyrstu kynnum okkar Sigga, en svo
var hann jafnan kallaður af vinum
sínum og vandamönnum. Ég stóð
Guðmundur S. Krist-
insson — Minning
Fæddur 28. desember 1936
Dáinn 22. janúar 1993
Ó, Jesús, séu orðin þín
andlát síðasta huggun mín
sál minni varði þá sælan vís
með sjálfum þér í paradís.
Við kveðjum í dag góðan vin
Guðmund S. Kristinsson eða Gúnda
eins og hann var ávallt kallaður.
Það er mikill söknuður í hjörtum
okkar, en við erum Guði þakklát
fyrir að hafa notið samfylgdar þessa
góða drengs sem var þó alltof stutt.
Við áttum margar gleði- og alvöru-
stundir saman, en það er sárt að
hugsa sér að nú er sætið hans autt.
Það verða þung spor er við fylgjum
honum síðasta spölinn og felum
hann Guði. En í hjörtum okkar eig-
um við dýrmætar minningar sem
munu gleðja okkur í sorginni því
við grátum yfír því sem var gleði
okkar.
Dætrum hans vottum við dýpstu
samúð. Guð blessi minningu hans.
Ragna og Baldur.
„Dáinn, horfínn harmafregn."
Guðmundur S. Kristinsson varð
bráðkvaddur að heimili sínu 27.
janúar sl.
Gúndi átti við vanheilsu að stríða
á síðustu árum en skyndilegt frá-
fall hans kom samt vinum hans að
óvörum.
Það er með trega í huga sem ég
sest niður og reyni að skrá minn-
ingabrot um góðan og tryggan vin.
Sönn vinátta verður yfirleitt til á
unga aldri og þegar kemur fram á
ævina er sjaldgæfara að eignast
nýja vini. Vináttan er þess vegna
sjóður, sem rýrnar með árunum en
eftir situr sjóður minninga.
Gúndi var mannkostamaður og
vinsæll með afbrigðum. Hann var
á tvítugu, hafði hitt næst-elstu
dótturina úr Efstasundinu, Sigur-
dísi, nokkrum sinnum. Skyldi ég
kynntur fyrir foreldrum hennar.
Mér mun aldrei líða úr minni þessi
fyrstu kynni okkar. Handtakið var
þétt, og djúp augu hans undir þung-
um brúnum litu rannsakandi og
hvasst á mig. Mér leið ekki vel,
fannst sem hann sæi í gegnum
mig, inn í innstu sálarfylgsni. En
eftirleikurinn var auðveldur, eftir
örstutta kynningu bauð Siggi mig
velkominn á heimili sitt, boð sem
hefur staðið óhaggað ávallt síðan
og verið þegið með þökkum.
Haganes og Fljótin hafa alltaf
átt stóran sess í huga Sigga. Hvergi
naut hann sín betur en þegar hann
dvaldi þar í sumarfríum. Var unun
að því að fylgjast með þegar hann
leiddi barnabörnin um Haganes-
jörðina, kenndi þeim að veiða silung
á stöng og í net í Miklavatni og
sagði frá lífínu í Fljótum á fyrri
tímum. Nokkuð mörg ár eru liðin
síðan hann fór sína síðustu ferð
norður. Afkomendur hans og systk-
ini hans hafa á undanförnum árum
staðið fyrir endurbyggingu íbúðar-
hússins í Haganesi. Áttum við Siggi
margar góðar stundir við að ræða
hvernig verkinu miðaði og skoða
myndir af breytingum.
Andlát Sigga hafði langan að-
draganda. Hann, sem var ávallt svo
sjálfstæður og harður af sér, fann
sig illa í þeirri aðstöðu að vera
öðrum háður, geta ekki bjargað sér
sjálfur með svo margt sem hann
þurfti á að halda. Ekki man ég þó
eftir að hann kvartaði, en víst er
að hann er hvíldinni feginn. Að
hans mati hafði hann lokið hlut-
verki sínu í þessum heimi. Hans
helsti metnaður i lífinu var að sjá
vel fyrir fjölskyldu sinni, annast
hana og hlúa að svo vel sem hann
gat og halda henni saman eftir að
dæturnar fluttu að heiman og
stofnuðu sín eigin heimili, og síðan
barnabörnin hvert af öðru. Að þess-
um markmiðum vann hann ötull
og vandvirkur, þau höfðu allan for-
gang og allt annað kom á eftir.
Litla, hlýlega einbýlishúsið þeirra
Hönnu að Efstasundi 5 og síðan
notaleg íbúð þeirra í Hvassaleiti
56 voru jafnan fastir punktar í til-i
veru fjölskyldunnar, þar hittumst
við reglulega, nutum návista við
Hönnu og Sigga og hvort annað.
Þar voru barnabörnin 11 jafnan
heiðursgestir, vafín umhyggju og
ást ömmu og afa.
Siggj var mjög sérstakur maður.
Störf æsku- og unglingsáranna við
búskap, sjósókn og nytjar ýmiss
konar hafa einkennst af fegurð og
blíðu sumarsins í Fljótunum annars
vegar og harðri baráttu við nátt-
úruöflin á löngum, hörðum vetrum
hins vegar. Eflaust hafa þessir
þættir náttúrunnar átt sinn hlut í
mótun skapgerðar Sigga. Yfírborð-
ið gat verið hart og hijúft, hann
var fylginn sér og fastur fyrir í
skoðanaskiptum, en undir niðri var
prúður í framkomu, greiðvikinn og
síðast en ekki síst mjög gamansam-
ur.
Skopskyn hans og orðheppni hef-
ur létt mörgum samferðamanni
lund í gráma hversdagsins. Kímni
hans var alltaf saklaus og síst vildi
hann særa aðra með orðum eða
athöfnum.