Morgunblaðið - 25.02.1993, Qupperneq 34

Morgunblaðið - 25.02.1993, Qupperneq 34
34 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. FEBRÚAR 1993 Hákon SvanurMagn ússon - Minning Fæddur 24. júní 1939 Dáinn 19. febrúar 1993 Elskulegur frændi minn og vinur hefur kvatt þennan heim eftir þungan sjúkdóm, aðeins fimmtíu og þriggja ára gamall, og er horf- inn allt að einu. Það er eins og tíminn nemi staðar eitt andartak. En eitt andartak getur orðið ótrú- lega langt. Við ævilok er lífið allt eitt andartak og ber fyrir augu í sviphendingu. Hákon Svanur Magnússon var sonur hjónanna Magnúsar Olafs- sonar og Níelsínu Hákonardóttur, en þau eru nú bæði látin. Magnús Ólafsson var bróðir móður minnar, Halldóru, og voru þau systkinin upp runnin að Fossá í Kjós. Þenn- an veg víkur við skyldleika mínum og Hákonar Svans Magnússonar. En miklu fleira kemur til, þegar ég nú leitast við að mæla eftir hann látinn. Það er svo undarlegt: Þegar dauðinn kveður dyra hugsa ég hratt til umliðinna ára, þótt margs sé að minnast. Systkinin, bðm þeirra Magnúsar og Níelsínu, Þóra, Svanur og Ásbjörg, ólust upp í sama húsi og við Ólafur heitinn, bróðir minn. Það var í Laugarnes- hverfínu, að Hofteigi 6. Þarna höfðu þeir byggt saman, mágarn- ir, Magnús Ólafsson og faðir minn, Þórhallur Þorkelsson. Það var vorið 1946, að við flutt- um í húsið. Hálfbyggt var það en hjörtu okkar voru full af gleði og björtum framtíðardraumum. Þarna bjuggum við í frelsi og eindrægni, og ég hygg að samheldni fjöl- skyldnanna hafí verið með öllu ein- stök. Við áttum heima á efstu hæð hússins, ég og fjölskylda mín, en Hákon Svanur og hans fólk á mið- hæðinni. Þarna var stutt á milli hæða. Amma okkar, Ásbjörg Tóm- asdóttir, bjó á efstu hæðinni, en deildi umhyggju sinni með okkur börnunum jafnt, elskaði okkur öll, sagði okkur sögur betur en nokkur annar, kenndi okkur að lesa og þræddi í hveiju máli hinn gullna meðalveg, sem fáum er gefíð að fara jafn vel eftir og henni. í kjallaranum bjuggu líka vinir, þrjú böm á okkar reki. Þama mynduðust bönd, sem aldrei hafa slitnað, enda bjuggu foreldrar Svans og foreldrar mínir samtals 45 ár að Hofteigi 6. Bömin á hæðunum þremur minntu meir á einn stóran systkinahóp en frændl- ið. Við deildum saman gleði og sorgum og hjálpuðumst að, þegar út af bar. Það var Magnúsi, föður Hákonar Svans, að þakka að við fengum lóðina við Hofteiginn. Okkur þótti húsið vera á besta stað í Laugar- neshverfínu, og ekki var langt í Laugameskirkju eða Laugames- skólann.. Allt Laugameshverfíð byggðist upp á sama tíma. Þar var mikið af bömum. Fljótt kom í ljós hvílík- um forystuhæfíleikum frændi minn Hákon Svanur var búinn. Hann var hávaxinn og glæsilegur og ljúf- menni og drengur góður, hvar sem hann fór. Allir löðuðust að honum, og gott var að hafa hann í forystu félagahópsins. En hann var líka mjög gamansamur og jafnan reiðu- búinn að benda á bjartari hliðar tilverunnar. Já, lífið var okkur börnunum leikur og frændsystkinameðvit- undin mjög sterk. Við áttum einn- ig sömu sveitina. Það var Kjósin, sem lauk upp dyrum fyrir okkur á summm. Þar áttum við frændur og vini á Valdastöðum og Gríms- stöðum, á báðum bæjum. Þar vor- um við jafnan endilangt sumarið, að bamaleikum og heyskaparvinnu og bundumst Kjósinni óijúfanleg- um böndum. Foreldrar okkar voru með okkur í Kjósinni, einkum mæður okkar. Þótt ótrúlegt megi virðast í mannlegum samskiptum, urðu aldrei neinir árekstrar á milli þessara nánu fjölskyldna. AUt var rætt í þaula og leyst í friði. Þegar vinir okkar Kjósveijar komu í bæinn á vetrum, litu þeir ævinlega við á báðum búum, heima hjá mér og heima hjá Hákoni Svani. Hofteigur 6 var sjálfsögð umferðarmiðstöð allra frændanna, sem komu til Reykjavíkur. Mikið var setið yfír spilum í þá gömiu, góðu daga, á unglingsárum okkar Hákonar Svans. Aldrei var spurt, hvort illa stæði á, ef mótspil- ara skorti. Jafnan var einhver, sem gaf sig fram. Margar voru veislurnar í húsinu að Hofteigi 6: fermingarveislur, stúdentaveislur, brúðkaupsveislur og skímarveislur. Þá hjálpuðust allir að við að gera daginn sem hátíðlegastan. Margar Þingvallaferðimar fóm fjölskyldumar saman. Oft var gleði og eftirvænting ríkjandi í ferðun- um þeim. Veturinn 1949 fór faðir minn með bróður minn í hjartaaðgerð til Svíþjóðar. Þann vetur reyndist fjölskylda Hákonar Svans okkur mæðgum best. Alltaf vora þau boðin og búin að hughreysta okkur og leggja lið í öllum efnum. Hákon Svanur var ungur að áram, er hann kynntist konuefni /' Blóm Skreytingar Gjafavara Kransar Krossar Kistuskreytingar Opið alla daga frá kl. 9-22 Fákafeni 11 s. 68 91 20 Erfidrvkkjur Glæsileg kaffi- hláðborð íidlegir síilir og mjog gix> þjphusta. [ppíysingar jsíina 22322 FLUGLEIÐIR BlTEL LÖITLÍIIIK sínu, Svanhildi Sigurðardóttur. Þau gengu í hjónaband og urðu einstök hjón, óvenjuleg fjölskylda. Aldrei hef ég fylgst með hjónum, sem verið hafa svo auðug að ást og kærleika hvort í annars garð. Ég veit, að allir sem til þekkja taka undir þessi stóra orð. Börnin þeirra bera foreldram sínum og fagurt vitni. Þau era lif- andi vitnisburður þess, hve mikils virði er að alast upp við ást og kærleika, sem aldrei haggast. Þess vil ég geta, að þegar Hákon Svan- ur eignaðist fyrstu dóttur sína, fæddist yngri systir mín, Ásbjörg. Urðu þær frændkonur miklir vinir og oft var gaman að sjá þær leika sér saman. Hvar sem Hákon Svanur fór var hann eins og klettur. Svo traustur var hann í öllu sem hann tók sér fyrir hendur. Vinátta hans var líka óbrigðul og foreldra hans. Fyrstu fímm búskaparár okkar bjuggum við Heimir í kjallaranum á Hofteigi 6. Foreldrar okkar Svans áttu kjallarann sameigin- lega. Við Hákon Svanur fylgdumst með uppeldi barna okkar og nutum þess heils hugar að vera áfram í eins konar nábýli, þótt þá væri Svanur að sjálfsögðu fluttur að heiman. Börn þeirra Svans og Svönu, eins og ég venjulega kallaði þau, urðu þijú að tölu, hvert öðra mann- vænlegra, Helga, Hildur og Magn- ús. Hafa þau orðið foreldram sín- um til mikillar gleði og ekki síður bamabömin. Öll hefur fjölskyldan sú staðið sterk saman í gleði og í sorg. Eitt hið dýrmætasta, sem mann- inum áskotnast er að geta litið um öxl með hugann fullan af þakk- læti. Þessa nýt ég, er ég hugsa í þakklæti til allra áranna, sem við Hákon Svanur Magnússon og fjöl- skyldur okkar áttum saman. Innilegustu samúðarkveðjur færam við Heimir eiginkonu Há- konar Svans, börnum þeirra, tengdabömum, bamabömum og nánustu ættmennum. Guð veri þeim styrkur í sorginni djúpu. Dóra Erla Þórhallsdóttir. Hvað ræður? Hvers vegna hverfa vinir okkar svo skyndilega á brott í blóma lífsins? Hákon Svanur Magnússon var aðeins 53 ára gamall þegar hann lést 19. febrúar síðastliðinn. Hann var alla ævi mjög heilsuhraustur og hafði hann ekki kennt sér neins meins fyrr en hann greindist með illkynja sjúkdóm síðastliðið haust. Hákon var síðan skorinn upp, en því mið- ur var meinið of útbreitt til að unnt reyndist að hefta það. Stríðið var blessunarlega stutt. Hákon hélt andlegri reisn og sínu glaða geði allt þar til yfír lauk. Mikil ró og friður hvíldu yfír honum þegar hann kvaddi þennan heim. Hákon giftist systur minni, Svanhildi Guðbjörgu Sigurðardótt- ur (Bubbu), 12. september 1959. Frá því að ég kynntist honum má segja að ég hafí í rauninni eignast annan bróður, því hann reyndist svo góður félagi og vinur þau ár sem við þekktumst. Frá upphafí reyndist hjónaband þeirra ákaflega farsælt, en þar vora glaðværðin, gestrisnin og elskulegheitin í fyrir- rúmi. Þegar ég kynntist Hákoni var hann vinnandi maður, sem fljótlega eignaðist bíl, en ég ungur og ólofaður skólapiltur sem átti ekki bót fyrir rassinn á mér. Ég naut góðs af þessu því margoft fékk ég að fylgjast með Bubbu og Hákoni þegar þau fóru í ferðalög. Ófáar ferðimar fóram við Hákon saman á völlinn, heimsóttum Steinar frænda hans eða komum við á Hofteignum hjá foreldrum Hákon- ar, Ninnu og Magnúsi, þáðum þar veitingar og spjölluðum um fót- bolta eða stjórnmál. Hákon og ættingjar hans voru haldnir þeirri „meinloku" að Akranes, en ekki Valur, væri besta félagið á ís- landi. Fór mörg stundin í að reyna að koma vitinu fyrir þá ættingja en árangurinn var sáralítill. Hákon og Bubba fluttust í hús foreldra minna á Freyjugötu 10A 1961 og bjuggu þau þar til 1977 er þau fluttust að Stífluseli 6. Þeg- ar þau áttu heima á Freyjugötunni var ég með herbergi á efstu hæð- inni, en þau vora á þeirri neðstu. Samskiptin vora oft mikil og helst á léttu nótunum. Hræddur er ég um að systir mín hafi oft verið að gefast upp á grallaraskapnum í okkur, þegar við voram kannski á fullu í fótbolta inní miðri íbúð. Foreldram mínum reyndist Hákon einstaklega vel meðan þau lifðu og eram við systkinin af Freyjugöt- unni honum ákaflega þakklát. Þegar ég kynntist konu minni, ídu, tóku Hákon og Bubba henni opnum örmum og tókst með fjöl- skyldum okkar góð vinátta sem hefur haldist síðan. Fóram við margar ferðimar saman bæði inn- an lands sem utan. Sérstaklega era síðustu ferðimar til Þýskalands og Spánar minnisstæðar. Alltaf gat maður treyst því að Hákon væri búinn að hella upp á könnuna þeg- ar maður vaknaði og læddi að okkur einum léttum um leið og við skreiddumst fram úr bælinu. Ýmislegt brölluðum við saman og efst er í huga æringinn Hákon sem alltaf var tilbúinn að bregða á leik, hvort sem var í gervi ein- hverrar kvenperáonu eða hann tók létta danssveiflu. En Hákon var ekki síður mjög sporléttur maður sem ávallt var tilbúin að rétta hjálparhönd ef á þurfti að halda. Hann var umfram allt hugsandi maður með fastmót- aðar skoðanir á mönnum og mál- efnum, en ávallt heiðarlegur, léttur í lund og sjálfum sér samkvæmur. Minningarnar verða svo yfirþyrm- andi að erfítt er að velja og hafna. En ég læt hér staðar numið. Elsku Bubba mín, Helga, Hild- ur, Maggi og fjölskyldur. Við vitum að missirinn er mikill, en minning- in um góðan dreng yljar manni um hjartarætur. Við fjölskyldan í Brekkuseli færum ykkur innilegar samúðarkveðjur. Hákoni þökkum við einstaklega góða viðkynningu. Guð blessi þig og varðveiti. Páll, ída, Jóna og Einar Freyr. + Eiginmaður minn, ÓSKAR D. ÓLAFSSON fyrrv. brunavörður, Sörlaskjóli 90, Reykjavík, lést á Sólvangi 24. febrúar. Fyrir hönd aðstandenda, Rebekka Lúthersdóttir. Hjartkær eiginkona mín, JÓHANNA KRISTJÁNSDÓTTIR, Kaplaskjólsvegi 37, lést í Borgarspítalanum þann 23. þessa mánaðar. Ólafur Guðmundsson. Systir mín, + LAUFEY GUÐMUNDSDÓTTIR, Baldursgötu 1, andaðist þann 23. febrúar sl. Sigríður Guðmundsdóttir. + Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi, KJARTAN JÓNSSON skipstjóri frá Hólmavik, lést föstudaginn 19. febrúar. Útför hans fer fram frá Hólmavíkurkirkju laugardaginn 27. febrúar kl. 14.00. Vigdfs Ragnarsdóttir, Hjördís Jóna Kjartansdóttir, Halldór Grétar Gestsson, Hafdfs Björg Kjartansdóttir, Ægir Karl Ægisson, Herdis Rós Kjartansdóttir, Jón Marinó Rirgisson og barnabörn. + Eiginmafiur minn, HJALTI BJÖRNSSON bifreiðastjóri, Mávahlíð 3, Reykjavík, lést í Borgarspítalanum þriðjudaginn 23. febrúar. Jarðarförin auglýst síðar. Svanborg Þórmundsdóttir. LEGSTEINAR Vetrarlilboð íl s/[? í|! i S ’ HELLUHRAUNI 14 -220 HAFNARFIRÐI • SÍMI 652707

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.