Morgunblaðið - 30.05.1993, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ MIIMNINGAR SUNNUDAGUR 30. MAÍ 1993
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GRÉTA SIGURBORG GUÐJÓNSDÓTTIR,
Reynimel 90
sem lést þann 22. maí sl., verður jarðsungin frá Dómkirkju Reykja-
vfkur fimmtudaginn 3. júní kl. 13.30.
Elín G. Ólafsdóttir,
Edda S. Ólafsdóttir,
Katrín M. Ólafsdóttir,
Guðjón E. Ólafsson.
+ Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, SIGRÍÐUR JÓHANNESDÓTTIR, Vitastíg 9a, Reykjavík, verðurjarðsunginfrá Fossvogskirkju þriðjuaginn l.júníkl. 13.30. Kristinn Jóhannsson, Kjartan Kristinsson, Ólöf J. Guðmundsdóttir, Þórður Kristinsson, Edda Sigurgeirsdótttir, barnabörn og barnabarnabörn.
f
+ Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, KRISTÍN ÓLAFSDÓTTIR, Safamýri 42, Reykjavík, sem andaðist 25. maí, verður jarðsungin frá Laugarneskirkju miðvikudaginn 2. júní kl. 13.30. Bryndís Jóna Jónsdóttir, Kalman Stefánsson, Ásta Jónsdóttir, Óli Ágústsson, Margrét Jónsdóttir, Torfi H. Ágústsson, Ólafur Oddur Jónsson, Edda Björk Bogadóttir, barnabörn og barnabarnabörn.
HERMANN ÓLAFSSON,
Grettisgötu 98,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 1. júní kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent
á Líknarsjóð velunnara Borgarspítalans.
Lárus Sveinsson, Ólafur Sveinsson,
Dana Mortensen,
Jón E. Clausen, Ragnhildur Friðriksdóttir.
+
Útför ástkærrar eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, fóstru,
ömmu og langömmu,
ÖNNU S. STEINGRÍMSDÓTTUR
húsfreyju,
Helgafelli,
Mosfellssveit,
fer fram frá Lágafellskirkju fimmtudag-
inn 3. júní kl. 14.00.
Haukur Níelsson,
Marta Hauksdóttir, Haukur Högnason,
Níels Hauksson, Steinunn Elíasdóttir,
Helgi Sigurðsson, Jóna Dís Bragadóttir,
Jóhannes Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
HS. HELGASON HF
STEINSMIÐJA
KA-JVVN
0l*>u •
Sigríður Jóhannes-
dóttír — Minning
Fædd 22. desember 1907
Dáin 23. maí 1993
Sigríður Jóhannesdóttir, eða
amma á Vitó eins og við kölluðum
hana í daglegu lífí, lést sunnudag-
inn 23. maí á Borgarspítalanum
eftir nokkurra vikna veikindi. Dauð-
inn kemur alltaf jafnmikið á óvart
og svo var einnig í tilviki ömmu.
Minningin um ömmu er ein sú besta
sem hægt er að hugsa sér og ein-
hvern veginn fannst okkur að amma
yrði alltaf til staðar.
Okkar fyrstu minningar tengjast
ömmu og afa á Vitastígnum, þar
var alltaf gott að vera. Það var
ósjaldan að foreldrar okkar urðu
að skilja okkur eftir hjá ömmu og
afa, eftir heimsóknir þangað, því
við neituðum að fara með þeim
heim. Við beittum öllum tiltækum
ráðum við að ná okkar fram. Var
jafnvel tekið á það ráð að príla upp
á þök á nærstöddum skúrum þar
sem ekki náðist til okkar. Reyndar
voru það yfírleitt foreldrar okkar
sem þurfti að sannfæra, því amma
og afí buðu okkur alltaf velkomin.
Hjá þeim fundum við fyrir þeirri
öryggiskennd sem öll börn leita að
og þar var okkur leiðbeint um, hvað
var rétt og hvað var rangt í lífinu.
Amma t.d. ítrekaði alltaf þegar við
gengum niður Laugaveginn, varla
meir en fimm ára gömul, að ganga
aldrei á gangstéttarbrúninni, því
hætta steðjaði af bílaumferðinni,
sér í lagi fyrir lítil börn. Þetta,
ásamt fleiru, síaðist inn hjá okkur.
Hún beitti aldrei hörku, heldur tal-
aði við okkur og leiðbeindi sem svo
varð að hvatningu um að gera rétt.
Hjá henni lærðum við fyrstu bæn-
irnar og búum við að þessum lær-
dómi enn þann dag í dag. Þegar
við urðum eldri fækkaði þeim stund-
um er við dvöldum næturlangt en
þess í stað komu til reglulegar heim-
sóknir á Vitastíginn, oft á hverjum
degi.
Amma var alin upp á Brennihól
í Eyjafirði, næst yngst af sex systr-
um, en fluttist til Reykjavíkur á
þriðja áratugnum. Hún vann mest-
an hluta ævi sinnar, ýmist á Land-
spítalanum eða Vífilsstaðaspítala,
og fór „í síld“ eins og margir á
þessum árum. Það voru ófáar sög-
umar sem hún sagði okkur og í
raun lærðum við margt um lífið í
Reykjavík frá þeim tíma, kreppuna,
stríðsárin og seinni tíma, trúlega
betur en nokkur sögubók hefur sagt
frá. Við sátum oft heilu'dagstund-
irnar hjá henni á Vitastígnum og
hlustuðum á hana segja frá. Hún
minntist frostavetursins mikla á
allt annan hátt en flestir aðrir.
Þann vetur var sannkölluð veisla á
Brennihól því megnið af vetrinum
var Eyjafjörður ísi lagður og því
var veiddur fiskur í gegnum vök á
ísnum á hveijum degi og geymdur
í kössum úti á hlaði þannig að hann
hélst frosinn og því ferskur allan
veturinn. Níu ára gömul sá hún
fyrstu ljósaperuna sem flestum
börnum þætti ekki merkilegt í dag,
enda var amma alin upp í torfbæ
sem ekki var óalgengt á þessum
tíma. Það má því segja að hún hafí
munað tímana tvenna og það var
ómetanlegur fróðleikur sem hún
miðlaði til okkar. Níu ára gömlum
bauðst Kidda að bera út Morgun-
blaðið í afleysingum. Þetta var í
hverfi nálægt heimili ömmu, nánar
tiltekið á Skólavörðustígnum. Hann
var það lítill að hann dró nánast á
eftir sér blaðburðarpokann. Amma
lét sér því ekki muna um að bera
út með honum blöðin á hverjum
morgni þó aldur hennar væri fast
að sjötugu.
Amma sagði oft um vini sína
þegar þeir fóru yfir móðuna miklu:
„Þá fékk hún loksins hvíldina, bless-
unin“. Amma er án efa komin á
betri stað í tilverunni og fylgist með
okkur úr fjarska. En minninguna
um hana munum við varðveita og
verðum ávallt þakklát fyrir og þann
tíma sem við fengum að eyða með
henni í þessu lífí. Hún kenndi okkur
margt um lífíð, sem við munum
miðla áfram.
Við sendum afa okkar, sem var
giftur ömmu í meir en fimmtíu ár,
okkar bestu samúðaróskir og styrk
á þessum erfiðu tímum. Við endum
þessi stuttu skrif á bæn sem amma
kenndi okkur, trúlega þá fyrstu og
nokkru áður en við lærðum sjálft
Faðir vorið:
Kristur minn, ég kalla þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
Kristinn, GuðfinnaogSigurgeir.
Minning
Hermann
Fæddur 9. desember 1913
Dáinn 22. maí 1993
„Þar sem góðir menn fara eru
Guðs vegir.“ Þessu fengu þeir
að kynnast, sem bágt áttu og
urðu á vegi Hermanns Ólafsson-
ar, enda var maðurinn af öndveg-
isfólki kominn í báðar ættir.
Móðir hans var Málfríður Gils-
dóttir, ættuð vestan af Mýrum,
og faðir hans var Ólafur Sveins-
son, ættaður úr Húnavatnssýslu.
Hermann var góðum gáfum
gæddur eins og systkini hans,
Sveinn og Guðrún, sem bæði eru
látin. Ekki kaus hann þó að fara
í langskólanám, en var alla tíð
mjög bókelskur og varð þar af
leiðandi mjög vel að sér í mörgu
og svo vel að sér í ýmsu því sem
laut að sögu lands og þjóðar og
ýmsum búskaparháttum, að þar
Blémastofa
Friöfimts
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
,22,-einnig um helgar.
íngar við öii tilefni.
Ólafsson
stóð hann mörgum magisterum á
sporði. Bridsspilamennska var einn-
ig eitt af áhugamálum hans og
þótti hann skarpur spilamaður.
Sem ungur maður vann hann
ýmis störf bæði til sjós og lands,
þar til hann réðst til Sambands
ísl. samvinnufélaga, þar sem
hann starfaði rúma fjóra ára-
tugi, eða þar til hann lét af störf-
um fyrir aldurs sakir.
Framan af ævi bjó hann með
foreldrum sínum og með móður
sinni eftir að faðir hans lést, en
rúmlega fimmtugur að aldri
gekk hann að eiga Kristínu Eng-
ilbertsdóttur, sem var ættuð úr
Vestmannaeyjum og reyndist hann
börnum hennar sem besti faðir.
Sjálfur átti hann engin böm, en
stjúpbörnin hans og önnur börn,
sem hann umgekkst, voru börnin
hans. Kristján og Hermann slitu
samvistir.
Hermann varð ekki ríkur á ver-
aldarvísu, en hann var flestum
f- . . '
Blóm Skreytingar Gjafavara
Kransar Krossar Kistuskreytingar
Opið alla daga frá kl. 9-22
Fákafeni 11
s. 68 91 20
mönnum ríkari að auðlegð hjartans,
og þegar við hugsum um það sem
hann sagði oft: „Eg elska lítil börn“
og „Ég elska land mitt og þjóð“
finnst okkur eiga vel við að ljúka
þessum línum með erindi eftir Einar
Benediktsson:
Volduga fegurð, ó, feðrajörð,
fölleit, með smábarn á armi,
ekki þig sveinar hjá hverri hjörð,
helgist þér menn við hvern einasta fjörð.
Fijáls skaltu ve§a vor bein að barmi,
brosa með sól yfír hvarmi.
Frændfólki hans og vinum vott-
um við samúð okkar.
Jón, Steinunn og Ragnhildur.
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 681960