Morgunblaðið - 16.07.1993, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. JÚLÍ 1993
Jóhannes Om Osk-
arsson forstöðu-
maður — Minning
Fæddur 29. janúar 1930
Dáinn 9. júlí 1993
Einn af mínum kærustu vinum
varð bráðkvaddur hinn 9. júlí síðast-
liðinn. Maður situr orðlaus með tár
í augum og spyr: Hvers vegna var
Jiann hrifinn svo skyndilega á brott
rrá okkur sem unnum honum svo
heitt? Við getum ekki skilið hvers
vegna við verðum að lúta valdi dóm-
arans, hvort sem við viljum eður ei.
Jóhannes Öm var drengur góð-
ur, alltaf boðinn og búinn við hvers
manns bón. Hann var yndislegur
fjölskyldufaðir, góður eiginmaður,
vinur og félagi.' Eg átti því láni að
fagna að vera nágranni hans á Víði-
melnum í fjölda ára og átti alla tíð
gott athvarf hjá vinum mínum, Jó-
hannesi og Ollu. Alltaf gat ég leitað
til þeirra ef mér lá eitthvað á hjarta,
mér var tekið opnum örmum með
svo mikilli hlýju frá þeim báðum
og börnum þeirra, að mér fannst
ég vera ríkasta kona í heimi að eiga
svona góða vini. Traustir vinir em
mestu fjársjóðir sem maður getur
eignast. Þau hjónin og böm þeirra
voru svo samhent í einu og öllu að
til fyrirmyndar var.
Ekki vildi Jóhannes Örn láta
mikið á sér bera, en vann sín störf
af mikilli vandvirkni og ávann sér
traust allra sinna samstarfsmanna,
var sérstaklega vel liðinn, jákvæð-
ur, bóngóður, heiðarlegur og traust-
ur.
Ég var stödd á heimili hans þenn-
arí örlagaríka dag, er hann var að
búa sig undir að fara út á golfvöll.
Hann var hress og kátur að vanda
og beið eftir vini sínum, Jóni Gunn-
laugssyni, sem ætlaði að sækja
hann. Stuttu síðar var hringt til
Ollu og sagt að Jóhannes hefði
fengið hjartaáfall. Allt í einu var
skærasta ljós þessarar góðu fjöl-
skyldu slokknað. Allt var reynt, Jón
háði harða baráttu fyrir sinn besta
vin, en allt kom fyrir ekki. Ég votta
Ollu, bömum, tengdabömum og
barnabarni svo og öllum hans vinum
mína innilegustu samúð. Guði veri
með þeim.
Ása Andersen.
Jóhannes Örn Óskarsson er lát-
inn, tengdafaðir sonar okkar og afí
Einars Amar. Það er svo erfítt fyr-
ir alla þá sem þekktu Jóhannes, eða
Adda eins og hann var kallaður
dagiega, að sætta sig við fráfall
manns eins og hans sem einungis
var 63ja ára að aldri.
En enginn má sköpum renna.
Aldurinn skiptir ekki máli. Eitt er
víst að tilvist okkar hér á jörðu er
takmörkuð og okkar bíður annars
staðar annað og betra líf. Við höfum
þá trú að þótt við deyjum þá höldum
við áfram að lifa. Addi heldur áfram
^ð lifa í hjörtum okkar sem þekkt-
“um hann. Hann var í senn glæsi-
menni, drengur góður og virtur af
öllum sem þekktu hann.
Elsku Laufey, við vitum hve góð-
ir vinir þið pabbi þinn vomð og
missir þinn er því mikill. Við hjónin
vottum ykkur Olla, Laufeyju, Am-
dísi, Kristni og Þórhildi okkar
dýpstu samúð.
Anna og Sigurður.
í dag verður til moldar borinn
góður vinur, Jóhannes Öm Óskars-
ssn. Eftirmæli um mann eins og
Jóhannes em best sögð með erindi
Hávamála:
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjálfr it sama;
en orðstírr
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Þessi ummæli eiga vel við um
góðan dreng sem vildi leysa vanda-
mál er upp komu í lífinu á þann
veg að allir mættu með reisn frá
málalokum ganga.
Jóhannes var sonur sæmdarhjón-
anna Laufeyjar Jóhannesdóttur og
Óskars Erlendssonar lyfjafræðings,
sem bæði eru látin, og var elstur
þriggja bræðra. Jóhannes kvæntist
eftirlifandi eiginkonu sinni, Ólöfu
Kristinsdóttur, 1956 og eignuðust
þau fjögur böm. Má segja að hjóna-
band þeirra hafí verið óslitin brúð-
kaupsferð þar sem virðing og kær-
leikur var í fyrirrúmi. Börn þeirra
eru Laufey Erla, Arndís Birna,
Kristinn Öm og Þórhildur Ýr.
Hann starfaði til sjós í nokkur
ár og lauk námi frá Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík 1956 með
láði. Fljótlega eftir að hann lauk
námi hóf hann störf hjá Loftleiðum
og síðar Flugleiðum og starfaði þar
til dauðadags eða í um 35 ár. Lang-
ur starfsferill hans hjá sama vinnu-
veitanda lýsir best lífsviðhorfí hans
um tryggð og öryggi í því er hann
tók sér fyrir hendur.
Eftir rúmlega fjömtíu ára vináttu
er margs að minnast, bæði sem
starfsfélaga og skólabróður að
ógleymdum mörgum vetrarkvöld-
um við spilaborðið og önnur tæki-
færi.
Jóhannes var sannur Vesturbæ-
ingur og bjó allt sitt líf fyrir vestan
læk. Hann var glaðlyndur en heima-
kær og bar mikla umhyggju fyrir
heimili sínu. Þrátt fyrir veikindi er
gerðu vart við sig fyrir nokkmm
árum lét hann það ekki hefta létta
lund sina og hvar sem hann kom
fyigdi honum birta og ylur. En nú
er komið að kveðjustund og ber að
þakka langa vináttu góðs drengs.
Ollu, bömum, barnabami og öðr-
um ástvinum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Elín og Kristján.
Það er komið að leiðarlokum hjá
vini mínum Jóhannesi Óskarssyni.
Úti er hásumar, en það var einnig
sumar í lífi Jóhannesar þegar dauð-
inn kallaði hann svo skyndilega til
sín. Hann hafði reyndar verið varað-
ur við fyrir riokkrum árum, að fara
betur með sig, fara sér hægar í
vinnu og rækta betur sjálfan sig,
sem hann gerði samvizkusamlega
hin síðari ár, með dyggri hjálp eigin-
konu sinnar Ólafar Erlu Kristins-
dóttur.
En eftir því sem mennirnir eldast
snýst hjól tímans hraðar, en hjól
Jóhannesar snerist alltof hratt.
Nú þegar Jóhannes er kvaddur
er gott að rifja upp örfá af þeim
minningarbrotum sem upp í hugann
koma. Ætli það hafí ekki verið um
miðjan sjöunda áratuginn sem ég
man hann fyrst, flugumsjónarmann
hjá Loftleiðum í gamla bragganum
á Reykjavíkurflugvelli, Loftleiða-
ævintýrið rétt að byija og þátttak-
endum i ævintýrinu smám saman
að fjölga. Ég fékk að vera með sem
flugfreyja. En vegir okkar áttu eft-
ir að liggja saman síðar við ýmsar
aðstæður. Við samningaborð Flug-
freyjufélags íslands og flugfélag-
anna, í pílagrímaflugi úti i hinum
stóra heimi og síðast en ekki síst,
þegar hann var yfirmaður minn í
flugdeild Flugleiða, en þangað var
ég kölluð til starfa í nokkur ár. En
einmitt þar kynntist ég honum best,
manninum sem ekkert aumt mátti
sjá, alltaf tilbúinn að leggja fram
hjálparhönd þegar erfiðleikar steðj-
uðu að einhveijum starfsmannin-
um. Og starfsmenn flugdeildar
Flugleiða skipta hundruðum og
vandamálin því mörg og margvís-
leg. í starfi sínu þurfti hann stund-
um að beita hörku, og þá fann eng-
inn meira til en Jóhannes sjálfur.
Hann bar tilfínningar sínar utan á
sér og gat því engan veginn leynt
þeim. Því eldri sem við verðum,
þeim mun ljósara verður manni að
mannlegheitin voru einmitt hans
sterkasta hlið. Það er ekki auðvelt
að fara í skóna hans Jóhannesar.
Hann hafði einstakt lag á að fá
fólk með sér en ekki á móti þó að
skoðanirnar væru skiptar.
Við vorum ekki alltaf sammála
við Jóhannes, en við vorum alltaf
vinir. Það byijaði við samninga-
borðið þegar hagsmunamál kvenna
voru á dagskrá. Þar töluðum við
hvort sitt tungumálið. Hann, eins
og margir aðrir, skildi ekki þessar
ungu konur sem vildu vera úti á
vinnumarkaðinum, bijóta upp
gamlar og góðar húsmóðurhefðir,
og svo vildum við einnig að vinna
okkar væri metin að verðleikum. —
„Stelpur, farið nú heim og hugsið
málið“ — En við vorum alveg „von-
lausar". Við vissum hvað við vild-
um.
Við ræddum þessi mál oft við
Jóhannes í gegnum árin og nú hin
síðari ár vorum við farin að nálgast
hvort annað. Hann gerði sér grein
fyrir breyttum tímum. Hver kynslóð
verður að fá að móta sinn farveg,
taka afleiðingunum, góðum sem
vondum. Ég held að hann hafi haft
orðið lúmskt gaman af þessum
„stelpum“, sem enn voru úti í flug-
inu, og sátu við sinn keip. Ég sá
ekki betur en hann væri bara svolít-
ið stoltur af þeim, þegar þeirra mál
bar á góma. Eins og ég sagði áð-
ur, hann gat ekki leynt tilfinningum
sínum hann Jóhannes.
En nú fækkar alltof ört þátttak-
endunum í gamla Loftleiðaævintýr-
inu. Enn hefur fækkað um einn og
eftir sitjum við hnípin og megum
ekki skilja. Ég man að við ræddum
einu sinni að bak við hvem starfs-
mann væri lítil saga. Nú er hans
eigin sögu lokið svo snögglega og
óvænt.
Að lokum bið ég góðan Guð að
blessa minningu Jóhannesar Ósk-
arssonar. Elsku Olla, ég og fjöl-
skylda mín sendum þér, börnum
þínum og öðrum aðstandendum
innilegustu samúðarkveðjur okkar.
Ema Hrólfsdóttir.
Ég var hvorki það sem kallað er
vinur eða kunningi Jóhannesar, en
vildi að svo hefði verið. Ég sá hann
fyrst á golfvellinum hjá Golfklúbbi
Ness er hann gekk í klúbbinn,
ásamt konu sinni, fyrir nokkmm
ámm. Af hveiju tekur nánast
ókunnur maður upp á því að skrifa
kveðju? Því er mjög fljótsvarað.
Jóhannes bar af sér þokka sem
margir mættu taka sér til fyrir-
myndar og það er víst að þá væri
ýmislegt betra hjá okkur mannfé-
lagi. Hann var mjög léttur, jákvæð-
ur, alltaf brosmildur og geislaði af
gleði. Ég þykist vita að honum hafí
liðið vel á golfvellinum, gerði ekki
hávaða þó að ekki gengi alltaf jafn-
vel, eins og gengur og gerist hjá
Fæddur 9. nóvember 1917
Dáinn 8. mars 1993
Hér á eftir fara örfáar hugrenn-
ingar vegna andláts vinar míns
Steina á Laufskálum. Aðalsteinn
Símonarson var fæddur í Vatnskoti
í Þingvallasveit hinn 9. nóvember
1917. Hann var fæddur með þá
góðu kosti að hafa brennandi áhuga
á næstum öllum málum og átti
gott með að hrífa aðra með sér í
framkvæmdir, hvort heldur var
harmonikuspil, garðyrkja eða skóg-
rækt, eða smíða eitthvað úr timbri
eða járni, allt lék í hans höndum.
Aldrei hitti ég Steina eða var
honum samferða stundum vikum
saman öðruvísi en hann væri kátur
frá morgni til kvölds og var þá
dagurinn stundum langur þegar
unnið var við að moka mold í gróð-
urhúsunum hans, en síðan farið á
skemmtun og lentum við þá í að
okkur öllum, heldur beið bara næsta
dags til að gera betur.
Oftast er það svo að menn koma
og fara í félagsskap sem okkar án
þess að mikið fari fyrir því, en eitt
er víst að Jóhannesar verður sakn-
að.
Golffélagi.
Á laugardaginn var barst okkur
hjónunum sú fregn að Jóhannes
Óskarsson væri allur. Auðvitað var
okkur brugðið, en þó ekki með þeim
hætti að hugur okkar fylltist svart-
nætti eða vonleysi, þar sem okkur
var ljóst að það er búið að búa Jó-
hannesi stað þar sem tíminn er
ekki til. Jóhannes hefur um langt
skeið játað trú á Jesú Krist sem
Drottin og Guð og áhugi hans á
kirkjulegu starfi hefur ætíð verið
mikill.
Við höfum þekkt Jóhannes og
fjölskyldu hans í allmörg ár og
hafa þau kynni einungis verið okkur
til ánægju og blessunar.
Jóhannes var í mörgu sérstæður
maður. Hann var stórvaxinn og
mikill að vallarsýn, en undir karl-
mannlegu yfirbragðinu reyndist
einlægni og hlýr hugur manns sem
mátti ekki vamm sitt vita, hvorki í
smáu né stóru.
Ég -þurfti nokkrum sinnum að
leita á náðir Jóhannesar um aðstoð
og fyrirgreiðslu og greiddi hann
ætíð úr vanda mínum með gleði.
Hann var ætíð hress og uppörvandi
og ef maður gat greitt götu hans
með einhveijum hætti þá var hann
manna þakklátastur og sýndi þakk-
læti'sitt bæði í orði og verki.
Jóhannesi var fjölskyldan afar
kær og trúlega hefur hann átt sínar
bestu stundir í faðmi hennar.
Það er ekki langt síðan við Jó-
hannes eyddum saman dýrðlegri
kvöldstund ásamt fleira fólki og
hann lék á als oddi eins og hann
var vanur. Það var stutt í brosið
spila á tvær harmonikur fyrir dansi.
Þá var oft ekki slegið slöku við því
að gömlu dansarnir með öllum sín-
um tilþrifum skapa yfírleitt stífa
vinnu hjá þeim sem spila. Helst var
það þegar farið var í nafnakall eða
eitthvað í þeim dúr sem spilarinn
fékk hvíld.
Steini kenndi mér fyrstu tökin á
harmonikunni sem ég bý að alla
tíð. Stefna hans var alltaf: Vertu
taktfastur og spilaðu hvetjandi á
harmonikuna og ekki snúa við til
að sækja nótu sem þú misstir nið-
ur, það tekur enginn eftir því nema
sérfræðingar og þeir eru fáir. Og
það kom fyrir að Steini fór hressi-
lega útaf í spilamennskunni, þá
stoppaði hann bara og hló sínum
dillandi hlátri eins og ekkert hefði
í skorist. Hann sagði nefnilega að
það væri mjög leiðinlegt fólk sem
tæki sig of hátíðlega og mættu
margir af því læra.
og spaugsyrðin og hann naut þess
að vera í góðum fagnaði.
Ég vil trúa því að Jóhannes hafi
nú sett stefnuna á fagnað sem er
enn dýrðlegri en nokkur jarðneskur
fagnaður getur orðið.
Ég vil fyrir hönd vina minna í
Krossinum votta fjölskyldunni okk-
ar dýpstu samúð og minni á að sá
Guð sem við trúum á er Guð allrar
huggunar.
Gunnar Þorsteinsson.
Mér birtist fregnin að morgni
síðastliðins sunnudags og ég trúði
ekki eigin augum. Ég las tilkynn-
inguna því aftur. Það var ekki um
að villast, forveri minn, samstarfs-
maður og vinur Jóhannes Öm Ósk-
arsson, var allur. Þó hafði ég hitt
hann og rætt við hann um dagsins
amstur aðeins örfáum dögum fyrr
og var hann þá sem alltaf, hress
og léttur, og svo virtist sem áhyggj-
ur tengdar endalokum þessarar til-
veru væra víðsfjarri, enda ekki
ástæða til annars fyrir hann frekar
en okkur hin, sem höfðum það að
sameiginlegu markmiði að reka
stórt fyrirtæki með hagsmuni heild-
arinnar fyrir augum.
Alla þá tíð sem ég hef verið við-
riðinn flugrekstur man ég eftir Jó-
hannesi framarlega í hópi áhrifa-
manna. Um langt árabil gegndi
hann stöðu forstöðumanns flug-
deildar Flugleiða, en í þeirri stöðu
koma saman helstu málaflokkar
áhrifamestu rekstrarþátta félagsins
auk undirstöðuhugsjóna æðstu
stjómenda þess og gegndi hann
þeirri stöðu með miklum ágætum,
þó að oft væri hart tekist á. Tel
ég það gæfu allra þeirra sem ein-
hvera þátt hafa átt í flugrekstri
Flugleiða undanfarin ár, að þar var
í forsvari Jóhannes Öm, en ekki
einhver annar.
Hin síðustu ár, eftir að veikindi
höfðu gert vart við sig, sá hann um
hlutabréfadeild félagsins og þrátt
fyrir dagsins önn á þeim vettvangi
tókst honum aldrei að leyna áhuga
sinum á því málefni sem átti hug
hans allan, daglegu gengi fyrirtæk-
isins. Því var ávallt auðgengið í
smiðju til hans um öll hugsanleg
mál sem upp gátu komið og var
hann boðinn og búinn að greiða úr
smáu sem stóru, hvort sem málin
tengdust núverandi eða fyrrverandi
stöðu hans.
Við fylgdum bömum okkar í
skólaferðalag með Landakotsskóla
og spiluðum saman golf, en einnig
spilaði hann oft, og þau hjónin
bæði, golf með Styrmi syni mínum
og Magnúsi föður mínum sem auk
þess kynntist Jóhannesi vegna
starfs síns sem eftirlitsflugstjóri á
sínum tíma, og það duldist engum
að í Jóhannesi fór góður drengur.
Fyrir hönd starfsmanna flug-
deildar Flugleiða og allra þeirra sem
hann hefur starfað með innan fé-
Við Steini spiluðum saman á ár-
unum milli 1950-1960. Eftir það
fór ég að spila með öðrum næstu
10 árin, en það er nú önnur saga.
Steini slasaðist á fingri seinni hluta
okkars tímabils og náði sér aldrei
á strik upp frá því. Hann spilaði á
þessum árum mjög létt og hvetj-
andi bæði á harmoniku og gítar.
Steini var einn af stofnendum
Harmonikufélags Vesturlands hinn
Minning
Aðalsteinn Símonar-
son, Laufskálum