Morgunblaðið - 14.08.1993, Side 26

26
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. ÁGÚST 1993
Minning
Helgi Sigurðsson,
Grundarfirði
Fæddur 1. desember 1955
Dáinn 6. ágúst 1993
í dag er kvaddur Helgi Sigurðs-
son vinnufélagi okkar og vinur. Það
er ekkert sem getur breytt þeirri
staðreynd að Helgi skuli ekki vera
meðal okkar og erfitt að sætta sig
við fráfall hans. Samt er eins og
dauði Helga veki ókkur eftirlifendur
til lífsins. Trúin á lífið verður sterk-
ari og meiri, og virðingin fyrir lífínu
vtx.
Helgi var fæddur á fullv.eldisdag-
inn 1955, sonur hjónanna Áslaugar
Pétursdóttur og Sigurðar Helgason-
ar, Lárkoti, Eyrarsveit. Helgi var
kvæntur Patricia Ann Heggie.
Eignuðust þau hjón þijá syni, þá
Sigurð Tómas 13 ára, Adam Kára
11 ára og Daníel Magnús 8 ára.
Október 1976 hóf Helgi störf hjá
Guðmundi Runólfssyni hf. Grundar-
fírði. Fyrst á togaranum Runólfi
og síðar á netaverkstæði okkar.
Helgi þurfti að nota mjög sterk
gleraugu, en það háði honum ekki
við vinnu. Furðuðu samstarfsmenn
hans sig oft á hversu næmur hann
- 3$ar fyrir öllum hlutum. Hafí ein-
hver tekið eftir að eitthvað væri að,
eða virtist vera að bila, þá sá hann
það fyrstu allra.
Á meðan hann vann á togaranum
voru margir nýliðar sem kynntust
Helga. Hann lagði sig í líma við
að kenna þeim til verka. Ekki voru
aðferðir hans alltaf ljúfar, en þær
báru árangur. Oft vill það vera hjá
kraftmiklum mönnum að vinnu-
tækni og dugnaður fari ekki sam-
an, en þar*var öðru nær. Vinnu-
iLekni hans var einstök, hann
ðfammaði menn þegar þeir böðluð-
ust áfram hugsunarlaust, einnig ef
vinna þeirra var ekki í takt við aðra.
Stutt var í glettnina hjá Helga.
Ef búið var að binda saman skó eða
vettlinga var yfírleitt kallað „_Helgi“
eða svarað var í sömu mynt. í öllum
þeim glettum og látum sem voru í
Helga þá var aldrei neitt illt í hans
stríðni.
Helgi óskaði eftir að fá að vinna
á netaverkstæði okkar, svo hann
væri meira í nálægð fjöiskyldu sinn-
ar og var það auðsótt mál. Vinnu-
gleði og atorka hans var slík að
menn undruðust hvar hann fékk
allan þann kraft. Því meir sem lá
fyrir af verkefnum og því lengur
sem hann vann, því meiri urðu af-
köstin og vinnugleðin. Þótt nóg
væri að gera var Helgi alltaf tilbú-
inn að hjálpa öðrum hvenær sem
var. „Ég kem“ var viðkvæðið hjá
honum, aldrei humm eða jaa. Ávallt
kom Helgi brosandi og gekk í verk-
in með krafti.
Fyrir ókunnuga var Helgi hlé-
drægur og frekar fráhrindandi, en
eftir stutt kynni var ljúfmennskan
og hjálpsemin það sem einkenndi
Helga. _Börn sóttu mikið í návistir
hans. Úti á netaverkstæði logaði
stundum allt í ópum og skrækjum.
Æpandi krakkaskari kom hlaup-
andi út með Helga á hælunum. Oft
var fjöldinn allur af börnum inni á
netaverkstæðinu að sveifla sér í
köðlum, hoppa í netabingjum, eða
að ræða við Helga. Þar til Helgi
fékk nóg af fjöldanum, og henti
öllum út með látum. En undantekn-
ingarlaust fóru allir út brosandi.
Góðmennskan var það sem menn
sáu eftir stutt kynni við Helga og
ávallt sjá bömin það fyrst allra.
Helgi hjálpaði föður sinum með
búskapinn vegna heilsuleysis hans.
Fór Helgi í hvaða veðri sem var að
gefa skjátunum og var föður sínum
ómetanleg hjálp við búskapinn.
Sláttur og hirða var ekkert mál og
tók skamma stund hjá Helga eins
og allt annað sem hann tók sér
fyrir hendur. Einnig var hann vara-
slökkviliðsstjóri og vann hann þar
gott og mikið starf fyrir Eyrarsveit.
Söknuðurinn yfir fráfalli Helga
er mikill og ekki hægt að lýsa í
fátæklegri minningargrein sem
þessari. Við sendum eiginkonu,
börnum, foreldrum, systkinum og
öðrum aðstandendum okkar dýpstu
samúðarkveðju. Megi drottinn
styðja okkur öll í sorginni. Blessuð
sé minning Helga Sigurðssonar með
þakklæti fyrir allt.
Guðmundur, Mói, Runni,
Diddi, Ingi Þór, Palli, Smári,
Svanur, Maria, Unni og fjöl-
skyldur.
Það er hnípið fólk sem heldur
heim úr vinnu, það varð slys við
höfnina. Enn á ný er höggvið skarð
í stétt hins vinnandi manns. Einn
af hinum hljóðu sonum byggðar-
lagsins, er kallaður til að leggja
fram krafta sína á æðri stöðum.
„Náum bara í Helga“ var við-
kvæðið hvort sem gera þurfti við
hjól nágrannabarna eða net sjó-
manna. Smíða leiktæki á skólavöll-
inn, fara í bekkjarferðalög eða
keyra íþróttafólk í keppni.
Hlaupandi við fót, glettinn og
smástríðinn á hveiju sem gekk.
Eitt af þeim félögum sem nutu
hans ósérhlífnu vinnu var Skíða-
deild UMFG. Að smíða hús, setja
upp lyftur, lýsa brekkur, gera við,
safna flöskum! „Fáum bara Helga“.
Síðast ævintýrið á Snæfellsjökli
þegar hann ásamt öðrum, smíðaði
40 sæta sleða aftan í troðarann og
„gerði út á Jökulinn". Seint gleym-
um við jómfrúrferðinni á skírdag
’92, þegar Þúfurnar risu í hálf-
rökkrinu upp úr fannbreiðunni eins
og klakaborgir úr öðrum heimi. Síð-
an eru ótal ferðir að baki með stóra
og smáa hópa, þar sem enskukunn-
átta Helga naut sín, þegar hann
sýndi útlendingum stoltur töfra
Jökulsins, fjallgarðinn og heima-
sveit sína.
Góði félagi, hafðu þökk.
Guð styrki Patriciu og fjörkálf-
ana ykkar, Sigga, Adam og Dáníel.
Félagar úr Skíðadeild UMFG.
Okkur langar að minnast góðs
nágranna. Helgi var mjög bamgóð-
ur og áttu strákamir okkar góðan
vin þar sem Helgi var. Helgi var
tilbúinn til að laga kassabílinn eða
hjólið hvenær sem var eða bara að
leika við þá. Það var alltaf gott að
leita til hans og hann var alltaf til-
búinn til að hjálpa. Hans verður
sárt saknað. Við viljum votta fjöl-
skyldu hans okkar dýpstu samúð.
Fjölskyldan Hlíðarvegi 14.
Vegna andláts af hörmulegum
slysföram — við vinnu sína — Helga
Sigurðssonar, náfrænda mannsins
mins Páls Hannessonar í Reykjavík,
vil ég strax í upphafi þessara orða
minna, votta foreldram hans Sig-
urði Helgasyni og Áslaugu Péturs-
dóttur mínar samúðarfyllstu kveðj-
ur. Einnig öllum systkinum hans
og þá ekki síst skoskættaðri konu
hans og þremur börnum þeirra
hjóna ungum að aldri, en þeirra
söknuður mun þó verða mestur, og
sorg.
Helgi kom okkur fyrir sjónir sem
afar viðkunnanleg persóna og frá
upphafi einn sólargeisli í heiði.
Hann var fádæma mikill heimilis-
maður, lipurmenni og ljúfur dreng-
ur og drengskaparmaður í alla staði
bæði heima og heiman. Okkar kynni
og sambönd urðu okkur afar kær,
og þá helst er við röbbuðum í júní-
mánuði síðastliðnum um heimsreisu
fjölskyldu hans til Ástralíu fyrir ári
síðan eða svo. Helgi lagði stund á
margvísleg störf á sínu stutta ævi-
skeiði, og þá helst sjómennsku og
netagerð.
Laufey og Páll.
Hvílíkt reiðarslag það var að fá
fregn um að frændi minn Helgi
Sigurðsson væri látinn, verður vart
lýst. Harmi slegin látum við hugann
reika, og ótal minningar hrannast
upp fyrir hugskotssjónum okkar,
og upp rifjast ánægjulegar stundir
sem við hjónin ásamt börnum okkar
höfðum átt með Helga, fjölskyldu
hans og ættingjum í Grundarfirði á
liðnum árum. Við hjónin dvöldum
árið 1985 í sumarhúsi að Kverná
við Grundarfjörð, hjá Ragnari
bónda þar og fjölskyldu hans, og
fóram við að sjá æskustöðvar ömmu
minnar, Steinunnar Jóhannesdótt-
ur, Hjarðarból í Eyrarsveit, þegar
í raun uppgötvaðist að ég átti nokk-
urn frændgarð í Grandarfirði. Eng-
um togum skipti að okkur var tekið
af ástúð og umhyggju þegar frá
fýrsta degi, en Áslaug móðir Helga
er bróðurdóttir ömmu Steinunnar.
Þar með voru knýtt þau bönd, sem
aldrei verða slitin, og höfum við
alltaf síðan talið okkur svolitla
Grundfirðinga. Helgi átti þar stóran
hlut að máli. Eljusemi og lipurð
vora aðalsmerki Helga. Hann vildi
allra götu greiða, og svo sannarlega
minnumst við veiðiferða og sam-
verastunda frá heimsóknum okkar,
þar sem Helgi var á sinn hógværa
en einlæga hátt, gefandinn. Helgi
Sigurðsson var sonur sæmdarhjón-
anna Sigurðar Helgasonar og Ás-
laugar Pétursdóttur. Hann var
fæddur að Koti, býli foreldra sinna
skammt utan við Grundarfjörð, 1.
desember 1955. Eftirlifandi systkini
Helga eru: Jóhanna Kristín, Jens
Pétur, Guðrún Lára, Jón og Berg-
þóra. Eftirlifandi eiginkona Helga
er Patricia M. Heggie, ættuð frá
Skotlandi, og eru börn þeirra Sig-
urður, fæddur 7. maí 1980; Adam,
fæddur 13. maí 1982; og Daníel,
fæddur 25. september 1984. Vott-
um við þeim okkar dýpstu samúð
á sorgarstund.
Fótmál dauðans fljótt er stigið
fram að myrkum grafarreit,
mitt er hold til moldar hnigið
máske fyrr en af ég veit.
Heilsa, máttur, feprð, flðr
flýgur burt sem elding snör.
Hvað er lífið? Logi veikur,
lítil bóla, hverfull reykur.
Helgi Sigurðsson var aðeins 37
ára gamall, er hann lést af slysför-
um við störf sín við höfnina í Grund-
arfírði. Hann var lengst af sjómað-
ur og netagerðarmaður. Hann gerði
við veiðarfæri togaranna og báta,
sem gerðir voru ut frá Grandar-
firði. Störf sín vann hann af alúð,
og eftirsóttur til vinnu, enda gerðu
útgerðarmenn sér grein fyrir því,
hversu mikilvægt er að veiðarfæri
öll séu í stakasta lagi, þegar á mið-
in er komið. Oft var vinnudagur
Helga langur, enda var hann ósér-
hlífinn. Hann átti fáa sér líka, og
hreif fólk með hjartagæsku sinni
og glaðværð. Ekki taldi hann eftir
sér að skreppa að Koti og kynna
sonum okkar sauðburðinn, eitt sinn
er við vorum í heimsókn, og oftar
en ekki gaukaði hann einhveiju að
borgarbömunum áður en lagt var
í hann eftir viðdvöl í Grundarfírði.
Þannig var Helgi Sigurðsson, og
ljúf minning um góðan dreng mun
aldrei gleymast.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama.
En orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Patriciu, börnum hennar, foreldr-
um og systkinum Helga vottum við
okkar innilegustu samúð. Megi góð-
ur Guð veita þeim styrk og huggun
í harmi þeirra og sorg.
Steinunn Pálsdóttir
og fjölskylda.
í dag verður jarðsunginn frá
Grandarfjarðarkirkju frændi minn,
Helgi Sigurðsson, sem lést af slysr
föram 6. ágúst síðastliðinn. Helgi
var við störf er hið hörmulega slys
varð. Það setti alla hljóða hér í
byggðarlaginu. Góður drengur var
kallaður burt í blóma lífsins. Það
er erfítt að svara þegar spurt er:
Af hveiju einmitt hann? Því getur
enginn svarað.
Helgi var mikill mannkostamað-
ur, mjög duglegur til vinnu og létt-
ur í lund. Hann átti auðvelt með
að koma öllum í gott skap, sem í
kringum hann voru, hvort heldur
var við störf eða leik. Hann var
hrókur alls fagnaðar hvar sem hann
fór.
Helgi byijaði ungur til sjós hjá
þeim er þetta ritar, ásamt Valdimar
syni mínum. Vora þeir þá rétt um
fermingaraldur, en því er nú þannig
farið að þeir eru báðir látnir. Valdi-
mar lést af slysförum 20. janúar
1989.
Það var gaman að fylgjast með
þessum glöðu drengjum. Þeir leystu
störf sín vel af hendi. Oft voru þeir
þreyttir eftir erfiðan dag, en þegar
þeir vöknuðu eftir góða hvíld byij-
aði glensið. Var þá oft glatt á hjalla
hjá þeim frændum.
Helgi stundaði sjó mestan hluta
ævi sinnar, bæði á bátum og togur-
um. í mörg ár var Helgi á togaran-
um Runólfi, en síðustu árin starfaði
hann á netaverkstæði Guðmundar
Runólfssonar og þótti einstaklega
liðtækur í því starfí. Jafnframt sá
hann, ásamt Páli samstarfsmanni
sínum, um afgreiðslu togara Hrað-
frystihúss Grundarfjarðar. Páll og
Helgi voru miklir vinir og leystu
störf sín í sameiningu af mikill
prýði.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð og vinsemd við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGURBJARGAR PÉTURSDÓTTUR,
Skarðsbraut 15,
Akranesi.
Haukur Ármannsson, Sigrún Sigurðardóttir,
Sigurður Armannsson, Edda Bolladóttir,
Sigþrúður Ármannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýndan hlýhug og vináttu við andlát og
útför móður minnar, tengdamóður og ömmu,
GUÐRÚNAR MELSTAÐ,
Bjarmastig 2,
Akureyri.
Karitas Melstað,
Sverrir Ragnarsson,
Eggert St. Sverrisson, Kara G. Melstað,
Guðrún Sverrisdóttir, Sæmundur Melstað,
Ragnar Sverrisson, Margrét Melstað,
Einar St. Sverrisson, Valgerður Melstað,
Þorsteinn P. Sverrisson.
Helgi var elstur af fjóram böm-
um hjónanna Áslaugar Pétursdótt-
ur og Sigurðar Helgasonar frá Lár-
koti í Eyrarsveit, en að auki átti
Helgi tvö eldri hálfsystkini.
Eftirlifandi eiginkona Helga er
Patricia Ann Heggie frá Ástralíu.
Þau eignuðust þijá mannvænlega
drengi.
Helgi var góður heimilisfaðir.
Hann var foreldram sínum kær og
var þeim afar hjálplegur. Mörgum
þótti gott að leita til Helga því
hann var alltaf tilbúinn að hjálpa
öðram.
Það er erfítt að lýsa tilfinningum
sínum í orðum þegar góður drengur
er kallaður burt, en minningin um
hann lifir.
Trish mín, ég bið góðan guð að
styrkja þig og drengina í þeirri
miklu sorg sem þið eigið við að
stríða, en þið eigið góða minningu
um góðan mann og góðan föður.
Ása min og Siggi. Guð styrki
ykkur og börnin ykkar.
Ég og fjölskylda mín sendum
innilegar saknaðarkveðjur.
Þorvarður Lárusson.
Föstudagurinn 6. ágúst rann upp
bjartur og fagur, enn einn yndis-
dagurinn var ranninn upp á þessu
indæla sumri. Grundarfjörður
skartaði sínu fegursta og fólk þusti
til vinnu sinnar. Hver hönd til
starfa. Framundan var svo helgin
með frístundum sínum. Allt virtist
til gleðinnar fært. En dagur var
ekki að kvöldi kominn þegar hel-
fregnin barst. Ungur duglegur fjöl-
skyldufaðir hafði á einni svipan
verið hrifínn á brott. Byggðarlagið
skipti um svip, í stað birtu og gleði
ríkti nú myrkur og harmur. Helgi
Sigurðsson var allur. Grundarfjörð-
ur hafði í einni svipan misst einn
af sínum dugmestu sonum. Lamað-
ur frammi fyrir almættinu spyr
maður: „Til hvers?“. í leit að svari
og réttlætingu lifnar minningin.
Minningin um drenginn góða og
hjálpfúsa sem öllum rétti hjálpar-
hönd. Minningin um kerskna félag-
ann og hrekkjalóminn. Minningin
um harðduglegan vinnufélaga.
Minningin um góðan eiginmann og
föður, ástkæran son og bróður. Já,
í öllu þessu er létt að minnast Helga,
og hugurinn fyllist gleði og þakk-
læti fyrir það að hafa fengið að
sitja á skólabekk með honum, að
hafa átt hann að félaga til sjós
þegar ungir menn voru að fóta sig
á hálum brautum lífsbaráttunnar.
Jafnvel hrekkjabrögð og stríðni
verða þakkarverð. Og minningarnar
hafa yfír sér ljóma bjartra daga.
Litla samfélagið kveður nú góðan
son og áhugasaman félaga og
skarðið er stórt. En lífið verður að
halda áfram, og við sem eftir lifum
verðum að sætta okkur við þær
breytingar sem almættið velur.
Um leið og við biðjum algóðan
Guð að sefa sorg ástvinanna og
styrkja með þeim minninguna um
drenginn góða, þökkum við fýrir
stundirnar góðu.
Blessuð sé minning Helga Sig-
urðssonar.
Ingi Hans.
Kallið kom þegar þess var síst
að vænta. í öllu falli er dauðinn
eitthvað sem’ virðist svo fjarri þegar
ungur maður, önnum kafínn og í
blóma lífsins, er annars vegar. Það
var því mikið áfall þegar Helgi lést
í vinnuslysi fyrir skömmu. En eng-
inn fær ráðið sínum næturstað seg-
ir hið fornkveðna. Við minnumst
Helga sem góðs drengs sem alltaf
var tilbúinn að hjálpa náunganum.
Kímni hans annars vegar, en jafn-
framt festa, höfðu góð áhrif á alla
þá sem honum fengu að kynnast.
I það minnsta er það svo þegar við
rifjum upp samverustundir okkar
með Helga, þá koma eingöngu góð-
ar stundir upp í hugann. Það segir
meira en mörg orð um það hvem
mann hann hafði að geyma. Góðum
manni fær ekkert grandað, hvorki
lífs né liðnum, því minningin lifir.
Helgi lætur eftir sig eiginkonu
og þijá unga syni. Við viljum biðja
góðan guð að styrkja þau, foreldra
hans og aðra aðstandendur í sorg
sinni.
Ornólfur og Bergþóra.