Morgunblaðið - 20.08.1993, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. ÁGÚST 1993
29
Minning ^
Guðmundur Olafsson
frá Hvítárvöllum
Fæddur 4. maí 1911
Dáinn 12. ágúst 1993
í víðlendum Borgarfirði er höfuð-
bólið og héraðsprýðin Hvítárvellir í
Andakíl. Sagt var stundum fyrr á
öldinni, „það er fagurt á Hvítárvöll-
um þegar vel veiðist". En það þarf
ekki laxveiðina til, svo augljóst er
það.
Á þessum_ fagra stað fæddist
Guðmundur Ólafsson 4. maí 1911.
Hann var sonur Maríu Sæmunds-
dóttur húsfreyju þar á bæ og Ólafs
Davíðssonar óðalsbónda og héraðs-
höfðingja, og yngstur níu bama
þeirra. Guðmundur ólst upp í for-
eldrahúsum en útþráin og ævintýrin
kölluðu hann snemma á vit sín.
Á kreppuárunum hóf hann akst-
ur hjá Finnboga Guðlaugssyni í
Borgarnesi, sem hafði með höndum
vöru- og fólksflutninga í héraðinu.
Á stríðsárunum var hann á fisk-
veiðiskipum, sem sigldu með aflann
til Englands. Lenti hann þó oft í
svaðilförum þegar kafbátar og flug-
vélar þriðja ríkisins gerðu árásir á
skipalestirnar.
Síðar var hann um árabil á afla-
skipinu Eldborginni, hjá Ólafi
Magnússyni skipstjóra. Einnig var
hann á Akraborginni eldri, sem var
í ferðum milli Akraness og Reykja-
víkur. Síðustu starfsárin vann hann
hjá Borgamesbæ og undi þar hag
sínum vel.
Árið 1944 kvæntist hann eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Guðfinnu Ei-
ríksdóttur frá Hesti. Þau eignuðust
tvær dætur, Maríu og Ágústu, en
áður hafði Guðfínna eignast Sigríði
Brynjólfsdóttur. Guðmundur var
mannblendinn og gleðimaður og
hvers manns hugljúfí öllum þeim
sem kynntust honum og vildi allra
vanda leysa.
Guðmundur var elskur að tónlist
eins og hann á ættir til og laxveiði
var mikið áhugamál hans. Handlag-
inn var hann og lék nánast allt í
höndunum á honum. Síðustu árin
var hann á dvalarheimili aldraðra
í Borgarnesi, þar sem hann naut
hinar bestu aðhlynningar. Hann lést
í Sjúkrahúsi Akraness 12. ágúst
síðastliðinn.
Nú, þegar ég kveð elskulegan
mág minn, þakka ég honum sam-
fylgdina og bið Guð að blessa minn-
ingu hans, eftirlifandi eiginkonu og
fjölskyldu.
Friðrik Eiríksson frá Hesti.
Afí minn, Guðmundur Ólafsson
frá Hvítárvöllum, er látinn. Hann
var góður maður, en heiðarleiki
hans og dugnaður gerði hann að
miklum og vinamörgum manni.
„Upp eftir“, upp í Borgarnes til
afa og ömmu, fór ég eins oft og
kostur gafst á mínum yngri árum.
Alltaf var jafnspennandi að fara
með afa á „Pressunni“ og alltaf
var jafn vel tekið á móti manni hjá
afa og ömmu minni, Guðfinnu Ei-
ríksdóttur frá Hesti. Ég var ekki
einn um þá skoðun, því ávallt var
gestkvæmt hjá þeim hjónum. í
seinni tíð hefur fjölskylda mín svo
fengið að kynnast hlýju þeirra og
gestrisni.
Afí lifði mikla framfara- og upp-
byggingartíma í íslensku þjóðfé-
lagi. Var því gaman er hann talaði
um gamla tíma. Tíma er hann
keyrði rútur, en eitt sinn að lokinni
ferð fór hann í sjúkraflutninga og
vakti samfleytt í 72 klukkustundir.
Og á stríðsárunum þegar hann
sigldi og skip hans var talið af. Já,
þær voru margar ævintýrasögurn-
ar, en ævintýri mín og afa voru
Jónína Sigrún Pálma-
dóttir - Minning
Fædd 20. júlí 1911
Dáin 10. ágúst 1993
Okkur langar til þess minnast
ömmu okkar, Jónínu S. Pálmadótt-
ur, með nokkrum fátæklegum orð-
um. Amma er ríkur þáttur í öllum
bernskuminningum okkar og þá
sérstaklega í óteljandi ferðum okkar
í litla appelsínugula húsið sem afi
og amma áttu á Drangsnesi. Betri
stað gátum við krakkarnir vart
hugsað okkur að koma á, enda ríkti
þar svo mikil ástúð og væntum-
þykja að leitun er að öðru eins.
Amma var mikil húsmóðir í sér og
kannski er besta dæmið um það að
hún hélt öllum sínum barnabörnum
uppi vettlingum, húfum og ullar-
sokkum og reyndar vinum þeirra
líka. Úr eldhúsinu hennar fór eng-
inn svangur, enda var „nei takk“
ekki tekið gilt svar þar inni.
Amma var einstaklega skapgóð
og hláturmild og hafði ótrúlega
smitandi hlátur þannig að oft var
maður farinn að skellihlæja með
án þess að hafa hugmynd um hvað
var svona fyndið. Þegar heilsunni
fór að hraka þurftu afí og amma
að flytjast til Reykjavíkur og bjuggu
þá fyrst hjá börnum sínum, en
fengu svo úthlutað herbergi á
Hrafnistu í Reykjavík. Við þessa
flutninga kynntumst við krakkarnir
þeim nánar og áttum með þeim
margar góðar stundir, enda höfðum
við margt að tala um.
Beggi afi dó svo eftir fjögurra
ára dvöl í Reykjavík og auðvitað
var það öllum þungbært og þá sér-
staklega ömmu sem varð aldrei söm
á eftir. Nú er amma dáin eftir erfíð
veikindi um tæplega þriggja ára
skeið og þrátt fyrir að lífsviljinn
hafí verið ótrúlega mikill, vitum við
að hún er hvíldinni fegin. Við erum
þakklát fýrir að hafa átt jafn góða
konu að og amma var og við kveðj-
um hana með söknuði.
Góða nótt, elsku amma.
Hafþór, Ámi, Kristjana,
Hanna Björk og Ema Rós.
Ástkær móðir okkar lést á Hrafn-
istu i Reykjavík 10. ágúst eftir
harða baráttu við erfið veikindi.
Hennar hlutskipti var að liggja rúm-
föst tæp 3 ár. En fáir ráða þeim
örlögum sem okkur eru ákveðin.
Eitt eigum við sameiginlegt, það
er að á naflastrenginn verður að
klippa til að komast í jarðvistina,
síðan er það lífsstrengurinn sem
brestur til að komast aftur til skap-
ara okkar.
Margt eldra fólk er jafnvel orðið
sem börn aftur, tvisvar vérður gam-
all maður barn.
Móðir okkar var fædd að Hrauk-
bæjarkoti í Kræklingahlíð við Eyja-
fjörð. Foreldrar hennar voru Sigrún
Sigurðardóttir, Borgum, Akureyri,
og Pálmi Gíslason frá Hrísgerði í
Fnjóskadal, Þingeyingur að ætt,
hann lést þegar hún var barn að
aldri. Það má segja að lífshlaupið
hafi ekki ávallt verið létt. En nú
viljum við minnast þess hve hún
hló oft innilega og var skemmtileg
og glöð þegar barnahópurinn kom
saman. Oft var glatt og gert að
gamni sínu í húsinu heima á
Drangsnesi. Þar átti hún heima um
50 ára skeið. Þar leið okkur öllum
vel og eigum þaðan dásamlegar
minningar, ekki síst barnabörnin.
Móðir okkar átti sínar sorgar-
stundir eins og margir eiga, lífs-
hlaupið er ekki alltaf dans á rósum.
Ung að árum missti hún tvo syni,
annar dó úr lungnabólgu, en hinn
drukknaði við bryggjuna heima á
Drangsnesi. Hún var tvígift, en
áður en hún giftist eignaðit hún tvo
syni, Pálma og Lúkas. Eftir það
ekki minni, til dæmis þegar ég fór
með honum í vinnuna. Þá gat svo
borið við, milli þess að hann boraði
og sprengdi, að hann væri kallaður
fram í sveitir til að draga upp stóra
bíla eða vinnuvélar. Einnig eru
veiðitúrarnir og beijaferðirnar
minnisstæðar.
Umræður afa snérust oft um
bíla, sérstaklega rútur og voru þær
ófáar stundirnar er hann varði nið-
ur á verkstæði hjá Sæmundi Sig-
mundssyni systursyni sínum. En í
mínum huga eiga afi og bílarnir
hans það sameiginlegt að slíkir
kjörgripir eru vandfundnir.
Það sem stendur þó upp úr í
minningunum um afa er lund hans
og trú á að vinna og erfiði væri
af hinu góða og styrkti og efldi
menn. En afi lifði fyrir tíma „hag-
ræðingarinnar" og var aðgerðar-
leysi ekki hans stíll, þrátt fyrir
háan aldur.
Þó söknuður sé mikill að afa í
dag hjá ömmu og okkur hinum í
fjölskyldunni, lifír hann ætíð meðal
okkar.
Vigfús Guðmundsson og
fjölskylda.
eignast hún fleiri böm, þau eru:
Alda, Guðrún, Jóhanna, Ragnar og
Sigrún. Alls urðu börnin níu. Af-
komendur hennar em yfír 50 talsins
og nú hefur hún kvatt bamahópinn
sinn. Fyrri maður hennar var Jens
Aðalsteinsson frá Heydalsá, þau
slitu samvistir. Seinni maður henn-
ar var Ingibergur Jónsson frá
Drangsnesi. Þau bjuggu saman yfir
50 ár við ástríki og umliyggju þvort
til annas. Þær minningar munum
við börnin geyma í minningasjóði.
Þung urðu sporin þegar þau þurftu
að yfirgefa hús sitt, Sunnuhvol á
Drangsnesi. Síðustu árin vom þau
á Hrafnistu, Reykjavík. Þá var
heilsan farin að bresta. Faðir okkar
lést 1989. Við börnin þökkum nú
allar samverustundirnar. Minning-
una um þau munum við varðveita
um alla framtíð.
Við þökkum fyrir ástúð alla
indæl minning lifir kær
nú mátt þú vina höfði halla
við herrans brjóst er hvíldin vær
í sölum himins sólin skín
við sendum kveðju upp til þín.
(H.J.)
Börn og tengdabörn.
pH 4,5 húðsápan er framleidd úr völdum
ofnæmisprófuðum efnum og hentar jafnt
viðkvæmri húð ungabama sem þinni húð. Hið
lága sýrustig (pH gildi) sápunnar styrkir
náttúmlega vöm húðarinnar gegn sveppum og
sýklum og vamar því að hún þomi. Hugsaðu vel
um húðina og notaðu pH 4,5 sápuna alltaf þegar
þú þværð þér.
pH 4,5 húðsápan vinnur gegn
of háu sýrustigi húðarinnar.