Morgunblaðið - 16.11.1993, Side 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. NÓVEMBER 1993
Hjónaminning
Kirstín Dóra Péturs-
dóttir og Hans Jörgen
Klingenberg Tómasson
Kirstín
Fædd 17. nóvember 1919
Dáin 5. nóvember 1993
Hans Jörgen
Fæddur 24. júlí 1915
Dáinn 2. apríl 1993
Kveðja frá barnabörnum
Það hafa orðið undarlegar breyt-
ingar í lífi okkar þetta árið. Heiðar-
gerðið, heimili ömmu og afa, sem
var miðpunkturinn fyrir okkur öll er
ekki lengur til staðar. Afí og amma
voru alltaf boðin og búin að gera
allt sem í þeirra valdi stóð fyrir okk-
ur og gerðu það. Eftir að afí dó var
eins og amma hefði misst lífsviljann.
Við viljum þakka ömmu og afa fyrir
allt sem þau gerðu fyrir okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við kveðyum ömmu og afa með
virðingu og þökk.
Barnaböm.
í dag verður jarðsett frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík frú Kristín Péturs-
dóttir en hún lést 5. nóvember sl.
eftir stutt en erfíð veikindi.
Undirritaður átti því láni að fagna
að fá að kynnast Kittý, en svo var
hún oft köíluð. Ég vann fyrir hana
og eiginmann hennar, Hans Tómas-
son, um tveggja ára skeið. Hans lést
2. apríl sl. og eru því aðeins sjö
mánuðir á milli þeirra.
Hans vann mörg ár hjá Bæjarleið-
um, en þar vann ég fyrir hann ásamt
svo mörgum öðrum. Óllum þeim sem
kynntust Hans og Kittý bar saman
um að hér var um alveg einstaklega
ljúft og elskulegt fólk að ræða. Kittý
hafði þá eiginleika að bera að hún
var bjartsýn, sá alltaf björtu hliðam-
ar á öllum málum. Hún hallaði aldr-
ei á neinn, fylgdist vel með sínum
nánustu og þeim sem henni þótti
vænt um. Enda óskaði hún öllum
þeim sem hún þekkti velfamaðar í
þessu lífi. Alltaf var gott var koma
í Heiðargerðið, bæði var tekið vel á
móti manni með hlýjum orðum og
góðum veitingum svo eftir var tekið.
Fyrir tæpum sex árum veiktist eldri
dóttir mín mjög alvarlega. Kittý
fylgdist vel með veikindum hennar
og bað þess heitt að hún fengi heils-
una á ný, sem og varð raunin.
Ég fann það strax eftir lát Hans
hversu sárt hún saknaði hans, enda
var hjónaband þeirra bæði hamingju-
samt og ástsælt. Við sem Kittý
þekktum fundum vel að hún þráði
mest af öllu að fá að fara fljótt til
Hans. Sú ósk hennar hefur ræst. Ég
er þakklátur forsjóninni fyrir að hafa
fengið að kynnast og eiga samleið
með Kittý, hún var alveg einstök
kona sem líða mun mér seint úr
minni, því hún reyndist mér eins og
besta móðir.
Stuttu eftir andlát eiginmanns
hennar þegar ég heimsótti hana vor-
um við að tala um lífið og allt það
sem því viðkemur, þá lét hún það í
Ijós að allt það sem að höndum bæri
mundi hún taka með jafnaðargeði.
Og yfír ásjónu hennar var slík frið-
sæld og birta að mér varð starsýnt á.
Um leið og ég kveð elsku Kittý
mína þá vil ég, og fjölskylda mín,
þakka henni áralanga vináttu og
tryggð. Öll fallegu orðin hennar og
góðu óskimar í okkar garð eru okk-
ur gott veganesti í gegnum lífíð.
Dætrum, bamabömum, tengda-
sonum svo og öllum ættingjum og
vinum færum við innilegar samúðar-
kveðjur um leið og við biðjum henni
blessunar Guðs í nýjum heimkynn-
um.
Birgir G. Ottósson
og fjölskylda.
Það varð ekki langt á milli tengda-
foreldra minna. í vor lést
tengdapabbi og nú í haust tengda-
mamma. Ég er þakklátur fyrir að
hafa eignast jafn góða tengdafor-
eldra og þau voru. Það eru um tutt-
ugu ár síðan ég hitti þau fyrst. Þau
tóku mér strax vel og hafa allan
þennan tíma sýnt mér einstaka tillits-
semi og hlýju.
Heimili þeirra á Hrefnugötu og
síðar í Heiðargerði var einstaklega-
vinalegt og friðsælt. Það var fleirum
en mér sem fannst notalegt að koma
þangað og láta Kittý stjana við sig
og fá nýbakaða jólaköku og kex með
rækjusalati og annað góðgæti. Hans
gerði út tvo leigubíla og það var föst
venja að bílstjóramir kæmu í kaffí
einu sinni í viku og oft komu menn
sem áður höfðu ekið fyrir Hans. Kittý
hugsaði vel um heimilið og Hans
notaði sinn frítíma til að mála íbúð-
ina og dytta að henni eftir þörfum.
Þeirra líf og yndi voru dætur þeirra
og seinna bamabömin sem nú eru
orðin átta. Þau pössuðu oft bömin
okkar Lám. Fyrst Hans Tómas fram
að tveggja ára aldri eða þangað til
við Lára fómm til fímm ára dvalar
í Kanada. Þegar við fluttumst aftur
til Islands bjuggum við um tíma í
Heiðargerði og síðan í mörg ár í
næsta nágrenni við þau. Þá var gott
fyrir Hans Tómas og Þorbjörgu Eddu
að geta komið til afa og ömmu í
Heiðó eftir skólann.
Fyrir átta ámm fékk tengdapabbi
hjartaáfall og náði ekki fullri heilsu
eftir það. Hann varð að hætta starfí
sínu hjá Bæjarleiðum og síðar kom
að því að hann hætti að gera út
annan leigubílinn og nokkmm ámm
seinna hinn. Hann hélt þó áfram að
halda við húsinu eftir bestu getu,
vinna í garðinum, bóna bílinn og
passa að moka snjó af tröppum og
innkeyrslu.
Fyrir fjórum ámm seldum við
Lára íbúð okkar í Stóragerði og feng-
um að búa í Heiðargerði í nokkra
mánuði meðan verið var að ljúka við
nýja húsið okkar í Fannafold. Þau
vom svo innilega ánægð að fá að
hafa okkur að við nutum þess að
vera hjá þeim þó að við yrðum að
búa þröngt. Ég hef sjaldan vitað
aðra eins tillitssemi og þau sýndu
okkur þennan tíma. Sem dæmi um
þetta fóm þau aldrei á baðherbergið
fyrr en þau vom alveg viss um að
við væmm búin að ljúka okkur af.
Tengdamamma talaði oft um hvað
það væri tómt í húsinu eftir að við
vomm farin.
Þegar yngsta bamið okkar Lám,
Bjöm Einar, var orðinn íjögurra ára
og kominn í leikskóla pössuðu afí
og amma í Heiðó hann hálfan daginn
og virtust njóta þess vel. Afí tók litla
hönd og leiddi snáðann með sér nið-
ur í bakarí eða þeir fóm saman á
rauða bflnum í Austurver að versla.
Alltaf fékk sá litli að sjá vídeó eða
fara í eitthvert leiktæki og oft gaf
afí honum eitthvað smálegt. Inni sat
amma hjá honum allan tímann með-
an hann var að leika sér eða las fyr-
ir hann. Amma sagði oft: „Það kem-
ur svo margt skondið út úr þessum
dreng. Að heyra tilsvörin hjá honum.
Hann Bjöm Einar, hann verður sko
vísindamaður. Hann er svo indæll
þessi drengur."
Þegar ég kom að ná í son minn
eftir vinnu var mér ævinlega boðið
í kaffi og spurt hvort ég vildi ekki
sjá Moggann og ef ég settist fyrir
framan sjónvarpið þá ýtti
tengdapabbi til mín kolli til að hafa
undir fótunum og ef ég hallaði mér
á bekkinn var tengdamamma óðara
komin til að bjóða mér teppi eða
púða til að betur færi um mig.
Á síðustu árum var minnið farið
að gefa sig hjá tengdamömmu og
eftir að hún missti manninn sinn fór
heilsu hennar stöðugt hrakandi og
hún sagði dætrum sínum að hún
hefði misst svo mikið með honum
Hanna að hún hefði eiginlega misst
allan lífsvilja. Síðustu vikumar var
hún meira og minna á sjúkrahúsi
sárþjáð. Síðustu skilaboð frá henni
til mín vora: „Biddu Björn að ofgera
sér ekki, hann er svo hugmikill."
Ég sakna hlýs handtaks tengda-
pabba og hlýjunnar sem streymdi frá
tengdamömmu þegar hún tók utan
um mig og þrýsti mér að sér.
Björn.
Stutt er um liðið síðan við systurn-
ar kvöddum föður okkar Hans J.K.
Tómasson og nú er komið að því að
kveðja móður okkar Kirstínu D. Pét-
ursdóttur, sem lést hinn 5. nóvember
sl. Pabbi var fæddur á Borðeyri við
Hrútafjörð 24. júlí 1914, yngstur
þriggja systkina. Elstur var Sigur-
bjami sem látinn er, þá Dýrfínna.
Hálfsystir pabba samfeðra er Elín-
borg. Pabbi ólst upp á Borðeyri og
dvaldist þar til 1930 er fjölskyldan
fluttist til Reykjavíkur. Mamma var
fædd í Reykjavík 17. nóvember 1919
og uppalin þar. Hún átti tvo bræður,
eldri var Láras Halldór sem er lát-
inn, en yngstur er Einar Leifur.
Mamma var send til Danmerkur árið
1938 á matreiðsluskóla. Talaði hún
oft um hve vel hún hefði notið dvalar-
innar þar. Hún talaði afbragðsgóða
dönsku og nutum við góðs af því í
okkar námi. Hún tileinkaði sér enn-
fremur danska matargerðarlist.
Fyrsta heimili foreldra okkar var
á Vífilsgötu 20, Reykjavík, þar sem
við áttum okkar bemsku. Bemska
okkar var fyllt sól og sumri og þá
sem endranær stóðu pabbi og
mamma vörð um okkur. Pabbi vann
baki brotnu við afgreiðslustörf og
leigubílaakstur, en mamma var
heima og annaðist velferð fjölskyld-
unnar. Þannig leið bemska og æska.
Vel var þess gætt, að við nytum
menntunar, voram við því m.a.
sendar í tónlistamám og dans. Alltaf
voram við hvattar áfram við nám
okkar og var lærdómur okkar virtur
sem okkar starf. Ofarlega í huga eru
sumarleyfisferðimar, þar sem allir
vora saman og allir nutu þess að
vera við leik.
Þar sem mamma var heimavinn-
andi tók hún meiri þátt í lífi okkar
á þessum aldri. Hún var meistara-
kokkur og var alltaf að elda eða
baka eitthvað sem okkur þótti gott.
Af Vífilsgötu fluttumst við á Hrefnu-
götu þar sem við bjuggum öll sam-
an. Þar áttum við elstu dæturnar
tvær okkar ungdómsár. Traust for-
eldra okkar áttum við og virtust því
ekki myndast nein unglingavanda-
mál, þótt ekki væra foreldrar og
börn alltaf sammála.
Árið 1975 fæddust fyrstu barna-
börnin. Þá hófst nýtt skeið í lífí for-
eldra okkar. Auðvitað sýndu þau
okkur sömu umhyggjuna og dreng-
irnir urðu þeim hjartfólgnir. Ófáar
vora ferðirnar sem famar vora í bílt-
úr með afa að skoða skipin eða jóla-
ljósin fyrir jólin. Líklega hefur Óli,
elsta barnabarnið, þá lært á bíl, því
að svo vel tók hann eftir athöfnum
afa við aksturinn. Ófáir voru líka
alls konar snúningar við okkur, með
smákökur fyrir jólin, eða með köku
með kaffinu. Ein okkar bjó erlendis
í nokkur ár og þrátt fyrir mikla fjar-
lægð var sama umhugsun um dóttur-
ina og fjölskyldu þar og dæturnar
heima. Óteljandi vora sendingar til
að gleðja lítinn dreng og foreldra.
Svo bættust fleiri barnabörn í hópinn
sem öll voru jafnvelkomin og með
árangri allra var fylgst og glaðst
yfír velgengni þeirra. Mikla umönnun
sýndu þau litlu barnabami, dreng
sem skilaði sér of snemma í heim-
inn. Fylgst var með framföram hans
þó stundum væru þær litlar og hann
hvattur áfram.
Eftir að pabbi hætti að vinna tók
hann aukinn þátt í lífi okkar allra
með mömmu. Þau vora alltaf að
gera eitthvað fyrir okkur. Stundum
hafði ein okkar á orði, að það væri
full vinna fyrir foreldra okkar bara
að vera foreldrar hennar. Kannski
lýsir það best þeirri vinnu sem þau
lögðu á sig fyrir okkur. Sjálf vora
þau mjög lítillát.
Svo sem af framansögðu má sjá,
erum við fullar þakklætis fyrir að
hafa átt þessa kærleiksríku foreldra.
Þau kvöddu bæði eins og þau lifðu,
hljóðlega og án þess að leggja nokk-
uð á okkur. Vissulega erum við full-
ar söknuðar og geram okkur e.t.v.
ekki alveg grein fyrir hvemig við
höldum áfram án þeirra. Við þökkum
þeim af alhug ástúð og umönnun
alla tíð og biðjum þeim blessunar.
Dætur.
Þegar ég tek mér penna í hönd
til þess að skrifa minningarorð um
Kittý, en það var hún kölluð dags
ERFIDRYKKJUR
Verð frá kr. 850-
I l
P E R L A in sími 620200
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
VILHJÁLMS PÁLSSONAR,
Naustahlein 15,
Garðabæ.
Sérstakt þakklæti til starfsfólks St.
Jósepspítala, Hafnarfirði, og til Lang-
holtskirkju og Langholtskirkjukórsins.
Valgerður Oddný Ágústsdóttir,
Inga Svala Vilhjálmsdóttir, Páll Trausti Jörundsson,
Kára Hrönn Vilhjálmsdóttir, Sigmundur Smári Stefánsson,
Vilhjálmur Þór Vilhjálmsson, Ásta Sigríður Stefánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem auðsýndu okkur
samúð og hlýju við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
GUÐMUNDAR ÍSLEIFS GÍSLASONAR,
Lambeyrarbraut 3,
Eskifirði.
Guð blessi ykkur.
Magnea Magnúsdóttir,
Guðný Þorbjörg ísleifsdóttir, Jón Reynir Sigurvinsson,
Pétur Hafsteinn ísleifsson, Sigríður Karlsdóttir,
Magnea Biörk ísleifsdóttir, Sigurður G. Gunnarsson,
Sóley Rut Isleifsdóttir, Haukur Einarsson,
Benný Sif ísleifsdóttir, Óskar Garðarson
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og vinarhug
við andlát og útför
VALGERÐAR
GUÐMUNDSDÓTTUR
kennara.
Karólína Kolbeinsdóttir,
Ella Kolbrún Kristinsdóttir, Gunnar Friðbjörnsson,
Pálina M. Kristinsdóttir, Sigfús J. Johnsen
og barnabörn.
Lokað
Skrifstofa okkar á Reykjalundi verður lokuð frá
kl. 14.00 í dag, þriðjudaginn 16. nóvember, vegna
útfarar HLÍNAR INGÓLFSDÓTTUR.
©Gr’OIIM
HELLUHRAUNI 14 • 220 HAFNARFIRÐI ■ SÍMI 652707