Morgunblaðið - 16.11.1993, Side 45

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. NÓVEMBER 1993
45
daglega, skrifa ég fyrir hönd Kvenfé-
lags Bæjarleiða. Kittý var ein af 13
konum sem stofnuðu félagið fyrir
23 árum. Hún var ósérhlífin að leggja
því lið á allan máta, baka fyrir fundi
hvort sem hún var í kaffinefnd eða
ekki, allt var sjálfsagt.
Kittý starfaði í 22 ár í félagir.u
þar til á síðastliðnum vetri að hún
dró sig í hlé vegna veikinda. Mér
fannst mikið vanta á síðasta jóla-
fundi okkar, en þá kom Kittý ekki.
Hún hafði alltaf spilað á píanóið í lok
fundarins fallega jólasálminn okkar,
Heims um ból, og við konurnar sung-
um og kertin loguðu. Þetta var
ógleymanleg stund.
Ég sem þessar línur skrifa læt
hugann reika 18 ár aftur í tímann
þegar ég gekk í félagið og mætti á
fyrsta fundinn. Ég þekkti konurnar
ekkert fyrir utan eina sem ég kann-
aðist við. Ég var svolítið kvíðin, en
móttökurnar voru hlýjar, handtökin
traustvekjandi. Þegar þessum fundi
lauk kom Kittý til mín, strauk mér
um herðar og bauð mig velkomna í
félagið. Þarna fann ég strax fyrir
hlýju og einlægni Kittýar og laðaðist
ég því fljótt að henni.
Kittý var fínleg kona, alltaf vel
til höfð og hún ljómaði alltaf þegar
hún mætti á fundina. Henni fannst
svo gaman að hitta okkur konurnar.
Mér fannst hún alltaf bera svo mik-
inn kærleika til okkar allra.
Síðasta samtalið mitt við Kittý var
er ég hringdi til hennar í vor, þegar
hún missti eiginmann sinn, en hann
lést 2. apríl síðastliðinn, og eru því
aðeins 7 mánuðir á milli þeirra hjóna.
Kittý var þakklát að hann skyldi
fá að fara svona fljótt og þurfti ekki
að liggja lengi. Þá sagði hún þessi
orð við mig, „Svona vil ég fá að fara
líka,“ og varð henni að ósk sinni.
Kittý var búin að dveljast nokkrar
vikur á sjúkrahúsi vegna lasleika,
en var komin heim og dvaldi hjá
Siggy Lóu dóttur sinni. En dagarnir
urðu aðeins fjórir þegar hún veiktist
aftur og þá svo alvarlega að hún
lést að morgni 5. nóvember. Varð
henni að ósk sinni að fá að fara fljótt.
Við félagskonur þökkum Kittý allt
samstarfið í félaginu. Fari hún í
guðs friði og kærri þökk.
Kæra Sigga Lóa mín og hþm, þið
hafið misst mikið á stuttum tíma en
góður guð er með ykkur á þessum
sorgardögum. Einnig sendum við
samúðarkveðjur til systra þinna og
fjölskyldna þeirra.
Megi góður Guð vera með ykkur.
Góður Guð, gefðu dánum ró, hinum
líkn sem lifa.
Ég kveð svo kæra félagskonu okk-
ar með þessum línum.
Kærleikurinn er langlyndur,
hann er góðviljaður.
Kærleikurinn öfundar ekki.
Kærleikurinn ér ekki raupsamur,
hreykir sér ekki upp.
Hann hegðar sér ekki ósæmilega,
leitar ekki síns eigin,
hann reiðist ekki,
tileinkar ekki hið illa.
Hann gleðst ekki yfir óréttvisinni,
en samgleðst sannleikanum.
Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi.
(1. Korintubréf 13. 4-8.)
Ingibjörg Þorgeirsdóttir.
Það er skrýtið að hugsa sér að
hún Kittý eins og hún var alltaf köll-
uð sé dáin, en fyrr á árinu lést eigin-
maður hennar, Hans Tómas. Það var
henni sérstaklega mikið áfall þar sem
þau hjónin voru mjög samrýnd.
Þó að sárt sé að kveðja, er huggun
í að þau skuli vera saman á ný.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V. Briem)
Við vildum minnast þeirra beggja
með stuttri kveðju og votta eftirlif-
andi dætrum þeirra: Siggu Lóu,
Láru, Finnu Petu, mökum þeirra og
bömum dýpstu samúð okkar.
Sig^urður Tómas Sigurbjarna-
son og fjölskylda.
Marinó L. Stefáns
son — Minning
Látinn er í Reykjavík Marinó L.
Stefánsson kennari. Hann stundaði
kennslu hér í borg um áratuga skeið
og eru undirritaðar meðal þeirra fjöl-
mörgu nemenda sem nutu hand-
leiðslu hans og frábærrar kennslu í
bernsku. Okkur er því bæði Ijúft og
skylt að minnast hans hér nokkrum
orðum.
Á árunum 1950-1960 var ört
vaxtarskeið í þróun Reykjavíkur-
borgar. Mörg ný hverfi voru byggð
í austurhluta borgarinnar og var
Bústaðahverfið eitt af þeim fyrstu.
Á milli þess og Hlíðanna voru þá
einungis tún og kartöflugarðar þar
sem nú er nýi miðbærinn. Hverfið
vár nánast „uppi í sveit“. Borgaryfir-
völd höfðu vart undan að byggja
skóla fyrir fjölmennar kynslóðir eftir-
stríðsáranna sem fluttu í nýrri hverf-
in og þurftu börnin því í fyrstu oft
að sækja kennslu í Laugarnesskóla
og var þá ekið í skólabíl til og frá
skóla dag hvern. Fyrstu minningar
okkar um Marinó L. Stefánsson eru
frá vetrinum 1953-54 þegar við vor-
um í 7 ára bekk Laugarnesskólans.
Á heimleiðinni úr skólanum stansaði
skólabíllinn við Sjónarhól, þar sem
nú eru gatnamót Grensásvegar og
Miklubrautar. Þaðan þurftum við
börnin í Bústaðahverfinu að ganga
heim því bíllinn hélt áfram inn í
Sogamýri og Blesugróf. Fannst okk-
ur yngstu börnunum þetta oft ærin
ganga, á brattann að sækja og í
hvernig veðri sem var. Méð okkur í
skólabílnum var „gamall maður“ með
skólatösku sem gekk með okkur upp
Grensásveginn og leiddi oft þau
'minnstu upp brekkuna. Við komumst
brátt að því að hann væri kennari í
Laugamesskólanum og byggi í Foss-
vogi og þess vegna væri hann sam-
ferða í skólabílnum á leið úr vinn-
unni.
Veturinn eftir var búið að byggja
smábarnaskóla með þremur kennslu-
stofum á milli Mosgerðis og Háa-
gerðis í Smáíbúðahverfínu og var
hann kallaður Háagerðisskóli en er
nú leikskólinn Staðarborg. Þarna
bytjuðum við í 8 ára bekk E hjá
Marinó og kynntumst þar stelpunum
sem enn í dag eru okkar bestu vin-
konur. Um vorið var haldin skemmt-
un og Marinó raðaði saman borðum
í öðrum enda stofunnar til að fá
upphækkað leiksvið. Hann æfði með
okkur heljarmikið leikrit, sem allur
bekkurinn tók þátt í og bauð hinum
bekkjunum á skemmtunina. Okkur
fannst þetta óskaplega spennandi
eins og nærri má geta. Næsta vetur
vorum við einnig í Háagerðisskóla
en árið 1956 tók Breiðagerðisskóli
til starfa og lukum við krakkarnir í
E bekknum þar okkar barnaskóla-
námi, öll árin undir handleiðslu Mar-
inós.
Á þessum árum var Bústaðahverf-
ið barnmargt hvergi og svo var einn-
ig um Smáíbúðahverfíð. íbúarnir
komu úr öllum áttum og stéttum.
Knattspyrnufélagið Víkingur hafði
fengið stórt svæði undir starfsemi
sína rétt hjá Breiðagerðisskólanum
enda voru allir í hverfínu „sannir
Víkingar" á þessum árum. Þannig
var hverfið og börnin sem Marinó
Stefánsson helgaði starfskrafta sína
seinni hluta starfsæfi sinnar, þá kom-
inn á sextugsaldur. Á þessum árum
var nemendum raðað í bekki eftir
getu og komumst við fljótt að því
að ætlast var til að við stæðum okk-
ur vel. Marinó var strangur við okk-
ur án þess að vera ósanngjarn og
við bárum mikla virðingu fyrir hon-
um. Hann hélt mjög að okkur guðs-
ótta og góðum siðum enda trúhneigð-
ur maður og vandur að virðingu sinni
í hvívetna. Hann veitti okkur viður-
kenningar fyrir hegðun og góða
umgengni og í náminu ætlaðist hann
til að við legðum okkur öll fram,
hvert eftir sinni getu. Hann var af-
bragðs skriftarkennari enda lista-
skrifari sjálfur og gaf út forskrift-
arbækur sem lengi voru notaðar í
skólum. Frá 8 ára bekk minnumst
við endalausra (að okkur fannst þá)
skriftaræfinga, strika og hringja sem
hann lét okkur teikna svo að skrift-
arnámið yrði okkur auðveldara.
Minnisstæðust er okkur þó „flokka-
vinnan“ svokallaða. Þetta var
kennsluaðferð í landafræði og nátt-
úrufræði sem Marinó tók upp í
bekknum okkar síðustu þijá veturna.
Byggðist aðferðin á meiri virkni og
sjálfsnámi nemenda en áður hafði
tíðkast. Bekknum var skipt í vinnu-
flokka og hafði hver flokkur sitt
ákveðna verkefni sem hann átti að
vinna að mestu leyti sjálfstætt en
þó undir handleiðslu kennarans. Að
lokum áttu flokkarnir að „koma
fram“ og segja hinum í bekknum frá
því sem þeir hefðu verið að gera í
formi smáfyrirlestra um viðfangsefn-
ið og með því að sýna veggspjöld og
vinnubækur sem þeir höfðu unnið
um efnið. Þarna var um markvissa
þjálfun í sjálfstæðum vinnubrögðum
að ræða en slík vinnubrögð tíðkuðust
vart í skóium á þessum tíma. Jónas
Jónasson þáverandi fræðslustjóri
fylgdist vel með þessu starfí og kom
oft í heimsókn til okkar með kennara-
nema og erlenda gesti. Virtist þessi
kennsluaðferð Marinós þó ekki kynnt
öðrum kennurum sem skyldi. Svipuð
vinnubrögð voru ekki tekin almennt
upp fyrr en mörgum árum síðar að
því að við best vitum.
Öll árin sem Marinó kenndi okkur
hélt hann áfram að æfa okkur í að
lesa upp Ijóð og setja upp leikrit.
Taldi hann þá ekki eftir sér að æfa
okkur um helgar, jafnvel á sunnu-
dagsmorgnum. Áhuginn hjá honum
virtist alltaf jafn óþreytandi. Eitt sinn
kenndi hann okkur norska þjóðsöng-
inn, bæði ljóð og lag, í einum hvelli
þegar von var á norskum gestum í
heimsókn í bekkinn!
Síðasta veturinn hjá Marinó vorum
við smám saman að breytast í „erf-
iða unglinga“. Mótþróinn gegn alvitr-
um boðum og bönnum fullorðna
fólksins var farinn að gera vart við
sig og eflaust höfum við stundum
verið honum dálítið erfið og áreiðan-
lega oft vanþakklát vegna allrar
vinnunnar sem hann lagði á sig okk-
ar vegna. Við gerðum okkur þó grein
fyrir að honum var orðið mjög hlýtt
til okkar eftir öll þessi ár og við vild-
um því gjarnan gefa honum ein-
hveija gjöf að skilnaði sem gleddi
hann. Fékk þá eitthvert séníið í
bekknum þá hugmynd að við skyld-
um bara gefa honum ljósmyndir af
okkur, fyrst honum þætti svona
vænt um okkur! Þetta fannst okkur
bráðsnjöll hugmynd og var nú storm-
að í bæinn, til Jóns K. Sæmundsson-
ar ljósmyndara í Tjarnargötunni og
allir létu taka af sér mynd. Voru
myndirnar síðan límdar inn í albúm
og allir urðu að skrifa nafnið sitt
undir og gjöra svo vel að vanda sig.
Og mikið fannst okkur við vera góð
við hann Marinó okkar þegar við
afhentum honum gjöfína! Öft höfum
við brosað að þessu síðan en víst er
um það að honum þótti vænt um
þetta tiltæki okkar.
Á árunum sem liðin eru síðan þetta
gerðist höfum við oft talað um það
gömlu bekkjarfélagarnir að gaman
væri nú að hittast aftur og heilsa
upp á Marinó. Við urðum vör við að
hann fylgdist alltaf með okkur úr
fjarlægð og ef eitthvert okkar rakst
á hann á förnum vegi spurði hann
okkur í þaula um hvað þessi eða hinn
úr bekknum væri nú að gera. Ekk-
ert varð þó úr endurfundum fyrr en
vorið 1991 þegar mörg okkar áttu
25 ára stúdentsafmæli. Um það leyti
átti Marinó níræðisafmæli og feng-
um við leyfi til að bjóða honum í
kaffí í gömlu kennslustofunni okkar
í Breiðagerðisskóla. Þetta var á sól-
ríku laugardagssíðdegi í byijun júní.
Allir bekkjarfélagar okkar sem voru
á landinu mættu. Rifjaðar voru upp
gamlar minningar og áttum við
þarna yndislega stund saman sem
áreiðanlega verður öllum ógleyman-
leg.
Fjölskyldu Marinós vottum við
samúð okkar allra og vitum að við
mælum þar fyrir munn bekkjarsystk-
ina okkar allra.
Hrefna S. Einarsdóttir,
Jórunn Erla Eyfjörð.
Jón Þ. Einarsson,
Neðra-Dal — Minning
Fæddur 18. janúar 1916
Dáinn 5. nóvember 1993
Hinn 13. nóvember síðastliðinn var
afi minn, Jón Þ. Einarsson, bóndi í
Neðra-Dal, jarðsunginn frá Skál-
holtskirkju en hann lést í Landspítal-
anum 5. nóvember síðastliðinn. Afí
var mér eftirminnilegur fyrir margt
en mínar fyrstu minningar um hann
tengjast heimsóknum mínum til hans
og ömmu í Neðra-Dal og ferðum
þeirra á Selfoss í ýmsum erindagjörð-
um. Þá bar afí hatt, var í frakka og
hélt á skjalatösku - það var ekki laust
við að ég hafi fundið til feimni jafn-
hliða því hve stolt ég var yfir að
þessi reffílegi maður væri afí minn.
Seinna kynntist ég afa betur þeg-
ar ég vann undir hans handleiðslu
sem einn af „girðingastrákunum"
hans. Ég hélt áfram að líta upp til
hans og virðing mín fyrir honum óx
enn við frekari kynni. Afí var ham-
hleypa til verka, ósérhlífínn, drífandi
og fylginn sér og sannfæringu sinni,
enda bjó mikið hugverk að baki
máli hans og framkvæmdum. í ná-
vist hans fannst glögglega krafturinn
og viljinn sem bjó í honum til þess
að yrkja land sitt og móta sitt fólk.
Áfí fýlgdist alltaf vel með því sem
var að gerast innan sinnar fjölskyldu
og var vel heima í innansveitar- og
þjóðmálum. Ég hafði líka ailtaf gam-
an af að spjalla við afa og beið eftir
að heyra hans rök og sjónarmið. Afi
sagði líka skemmtilega frá, hann
kunni ógrynni af eftirminnilegum
sögum af mönnum og málefnum sem
urðu ævintýri í eyrum þeirra sem á
hann hlýddu.
í mínum huga voru afí og amma
miðpunkturinn í fjölskyldunni enda
hefur heimili þeirra í Neðra-Dal ver-
ið „miðstöð" ættarinnar. Hjá þeim
voru til dæmis alltaf haldin jólaboð
sem sameinuðu alla fjölskylduna og
slegið var á létta strengi. Það eru
ekki aðeins afabömin sem þekkja
góðar móttökur afa og ömmu í
Neðra-Dal heldur einnig frændgarð-
ur þeirra allur og stór vinahópur.
Með þessum orðum vil ég þakka
fyrir að hafa fengið að njóta þrosk-
andi og ánægjulegra stunda með
afa. Það er vissa mín að vel unnin
dagsverk afa á meðal okkar hafa
fært honum gott veganesti á nýjum
slóðum. Elsku amma, þinn missir er
mikill, genginn er góður eiginmaður
og vinur. Guð blessi minningu hans.
Aðalheiður Guðmundsdóttir.
t
Kæru ættingjar og vinir!
Þökkum ykkur öllum auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ELÍNBORGAR
SIGURÐARDÓTTUR,
Háengi 3,
Selfossi.
Guðmundur Geir Ólafsson,
Erla Guðmundsdóttir, Gunnar Guðnason,
Ólafur Guðmundsson, Hrafnhildur Guðmundsdóttir,
Ingunn Guðmundsdóttir, Magnús Jakobsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og vinarhug
við fráfall og útför sonar okkar, bróður,
mágs og frænda,
ARNAR HRAFNSSONAR.
Lilja Kristinsdóttir, Hrafn Ragnarsson,
Kristinn E. Hrafnsson, Sigurlaug Hrafnsdóttir,
Liney Hrafnsdóttir, Georg P. Kristinsson,
Hrafnhildur L. Óskarsdóttir, Sigyn B. Kristinsdóttir,
Hanna S. Georgsdóttir, Alvilda M. Georgsdóttir,
Valdimar Valdimarsson.
t
Föðurbróðir minn
GUNNLAUGUR KRISTJÁNSSON,
frá Lambanesi, Fljótum
lést í Sjúkrahúsi Siglufjarðar 14. nóvember.
Haraldur Árnason
t
Innilegar þakkir færum við þeim fjöl-
mörgu, sem sýndu okkur samúð og vin-
arhug við fráfall móður okkar, tengda-
möður, ömmu, langömmu og langa-
langömmu,
SVANHVÍTAR SMITH,
Eiríksgötu 11.
Erna Smith,
Kristján Smith, Hrefna Arnkelsdóttir,
Sigurbjörg Smith, Ólafur S. Guðmundsson,
Ásta Egilsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.