Morgunblaðið - 03.12.1993, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. DESEMBER 1993
41
Hvfl þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þðkk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Pjölskyldan þakkar öllu því
hjúkrunarfólki sem annaðist Eirík
afa í veikindum hans og þá sér-
staklega Jóni Eyjólfi Jónssyni
lækni.
Haraldur, Jóhann Svanur,
Eiríkur, Laufey Sigrún
og Haukur.
Hann bjó í Hraunborg,
„sveitabæ" í miðju borgarhverfi.
Fjósið og hlaðan stóðu alla mína
bernsku, að vísu hey- og kúlaus,
en lágu mélinu smærri undan hinni
illræmdu „framfarakúlu“ um svip-
að leyti og skuttogaraoffjárfest-
ingafylleríið brast á í byijun 8.
áratugarins. En Eiríkur „afi“, alls-
endis ósmitaður af veraldarinnar
skammsýna gauragangi, gekk um
eða hjólaði, með alpahúfuna sína,
brosið stórt og hógværð sanna,
enda hvers manns hugljúfi. Garð-
inn sinn ræktaði hann í bókstafleg-
um skilningi, ekki síst þann með
kartöflunum. Hugðarefnin voru
mörg, s.s. guðspeki, mannrækt,
bóklestur, tónlist og lengi verður
mér hugstæð frásögn hans af því
þegar hann í æsku æfði sig á fiðlu
í fjósinu heima, í eflaust þakklátum
félagsskap kúnna.
Aðrir munu rekja lífsferil Eiríks,
en ég vil þakka honum samfylgd-
ina og leiðsögnina. Ég held að
sannari fulltrúi þeirra lífsgilda sem
hin fórnfúsa aldamótakynslóð
hafði í heiðri muni vandfundinn.
Mættu raunar ýmsir yfirborðs- og
efnisdýrkendur samtíðarinnar, sem
oft njóta ómeðvitað ávaxtanna af
eljuverki þeirra sem nú eru að
kveðja, margt læra af ósíngjörnu
fordæmi slíkra manna.
Fari Eiríkur „afi“ sæll til himna.
Aðstandendum votta ég, fyrir hönd
okkar í næsta húsi, dýpstu samúð,
en jafnframt þökk fyrir að hafa
átt svona lengi nágrenni við raun-
gott fólk og svona afburðagóðan
afa. Megi minning hans lifa og
verða okkur hinum til eftirbreytni.
Þorgeir Rúnar Kjartansson.
Ljúft er okkur og skylt að minn-
ast Eiríks Stefánssonar kennara.
Okkur sem hófum skólagöngu vor-
ið 1949 og urðum þeirrar gæfu
aðnjótandi að vera nemendur hans
alla okkar sex vetur í Barnaskóla
Akureyrar, verður með aldrinum
enn betur ljóst, hversu dýrmæt
umhyggja hans og leiðsögn var á
þessum árum. Á Islandi voru þjóð-
félagsbreytingar miklar, og því
ekki lítils virði að hafa kennara
sem sameinaði festu og virðingu
fýrir sögu og tungu þjóðarinnar,
en var jafnframt tilbúinn að nýta
sér nýjar leiðir og tækni til hjálpar
í kennslustörfum.
Minnisstæðar eru þær aðferðir,
er Eiríkur beitti í kennslu landa-
og náttúrufræði, svo sem vinnu-
bókagerð og hópvinnu. Hann
hvatti okkur nemendur til frum-
kvæðis og sjálfstæðra vinnu-
bragða. Jafnhliða hinni fyrirskip-
uðu námskrá læddi hann inn beinni
og óbeinni kennslu í manngæsku
og betri siðum.
Síðar í lífinu vissum við að hann
fýlgdist með lífshlaupi okkar og
átti það til að heimsækja nemend-
ur, þó að erlendis væru og kann-
aði gjarnan rithönd þeirra. Eiríkur
var aðalskriftarkennari Barna-
skóla Akureyrar á þeim árum og
mikið í mun að kenna okkur góða
skrift. Kennsluferill Eiríks var ekki
bundinn við Akureyri, síðari hluta
starfsævi sinnar var hann í Reykja-
vík. í minningunni mun geymast
mynd af hávöxnum teinréttum
manni með brosblik í auga og mildi
í svip.
Kveðju sendum við ástvinum
hans öllum.
Bekkurinn hans í
Barnaskóla Akureyrar
veturna 1949-1955.
Fleirí minningargreinar um Eirík
Stefánsson bíðn birtingar og nitinu
birtast næstu daga.
Ingibjörg Hjörleifs-
dóttir — Minning
Fædd 14. nóvember 1929
Dáin 27. nóvember 1993
Tryggðin há er höfuðdyggð,
helst ef margar þrautir reynir,
hún er á því bjargi byggð,
sem buga ekki stormar neinir.
Mér fínnst þessi vísa Sigurðar
Breiðfjörð eiga vel við Ingibjörgu,
þessa tryggu og traustu konu sem
barðist svo hetjulega við sjúkdóm sinn.
Þó Ingibjörg hefði verið mikið veik
að undanförnu var ég ekki tilbúinn
að trúa því, að hún væri dáin. Ég
fékk tilkynninguna að morgni laug-
ardagsins 27. sl.
Um huga minn runnu minningarn-
ar um Ingibjörgu eða Imbu ömmu
eins og hún var svo oft kölluð í skól-
anum bæði af sínum barnabörnum
og mörgum öðrum nemendum skól-
ans en hún var nemendum sérlega
kær og bar því nafnið Imba amma
með sóma.
Ingibjörg var starfsmaður Grunn-
skólans í Þorlákshöfn og hafði unnið
þar síðan 1. september 1985.
Samskipti hennar við nemendur
voru mikil og góð og þar sem stór
hluti af hennar starfssvæði nú síð-
ustu árin var þar sem nemendur
hafa félagsaðstöðu voru ófá skiptin
sem hún varð að bíða eftir að æfíng-
um á þessu eða hinu leikritinu væri
lokið. Oft varð hún að mæta daginn
eftir ef kvöldskemmtanir nemenda
drógust á langinn. Aldrei heyrðist
kvörtunartónn frá henni, hún skildi
hve mikilvægur þáttur leiklistin og
önnur félagsmál eru í þroska barna
og unglinga. Nemendurnir kunnu
líka að meta störf hennar því oft
heyrðist þegar verið var að búa til
miða fyrir sýningar: „Er búið að láta
Imbu ömmu fá boðsmiða?"
Fyrir skólann var það ómetanlegt
að hafa Ingibjörgu sem var svo
traust, svo áreiðanleg, sem tók starf
sitt svo alvarlega en hafði þennan
mikla skilning á þörfum æskufólks-
ins. Ingibjörg tók einnig virkan þátt
í félagsstarfi starfsmannafélags
skólans, var þar þessi glaða og káta
sem lét sig ekki vanta þegar félagar
komu saman.
Ingibjörg Hjörleifsdóttir fæddist
14. nóvember 1929 í Reykjavík en
ólst upp í Hraungerði í Hraungerðis-
hreppi og í Súluholtshjáleigu í Vill-
ingaholtshreppi í Árnessýslu.
Eiginmaður hennar var Brynjólfur
Magnússon, fæddur 15. júlí 1922.
Hann féll frá 19. janúar 1983. Heim-
ili þeirra var í Þorlákshöfn. Böm
þeirra eru: Magnús, fæddur 1952,
Hjörleifur, fæddur 1958, Vigdís, fædd
1959, og Sigurbergur, fæddur 1964.
Ég vil fyrir hönd okkar samstarfs-
manna Ingibjargar við Grunnskólann
í Þorlákshöfn votta aðstandendum
hennar okkar dýpstu samúð. Söknuð-
urinn er sár en með hjálp guðs eigum
við að sameinast í minningunni um
traustu, góðu Imbu ömmu.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Halldór Sigurðsson,
skólastjóri.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sina.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson)
Látin er Ingibjörg Hjörleifsdóttir,
móðursystir mín, frá Þorlákshöfn.
Það telst að sjálfsögðu ekki til heims-
frétta, en með sorg í huga skynjum
við það öll sem vorum henni náin
að heimur okkar er nú annar og
miklu tómlegri en áður. það sem ein-
kenndi frænku mína framar öðru var
léttleiki og ljúft viðmót, hlýja og •
góðvild. Hún var kona sem hægt var
að treysta. Undanfarna mánuði barð-
ist hún fyrir lífí sínu af reisn og
æðruleysi, dyggilega studd af börn-
um sínum og fjölskyldum þeirra, en
enginn má sköpum renna.
Ingibjörg var fædd í Reykjavík 14.
nóvember 1929. Foreldrar hennar
voru Hjörleifur Sigurbergsson, fædd-
ur 5. september 1897, dáinn 10. maí
1988, og Ingveldur Ámundadóttir,
fædd 24. desember 1903, og lifír hún
dóttur sína.
Ung giftist Ingibjörg Brynjólfi
Magnússyni, fæddur 15. júlí 1922,
dáinn 19. janúar 1983. Þau voru
meðal frumbyggja Þorlákshafnar og
bjuggu þar allan sinn búskap og hún
síðan ein eftir að hann féll frá.
Frændfólki úr Reykjavík tóku þau
alltaf opnum örmum og nú þegar
þau eru bæði horfin sjónum sér
margur eftir því að hafa ekki gert
sér fleiri ferðir í Þorlákshöfn og not-
ið gestrisni þeirra. Ingibjörg og
Brynjólfur eignuðust fjögur börn.
Elstur er Magnús, fæddur 1952, eig-
inkona hans er Edda Ríkharðsdóttir
og eiga þau þijú börn. Næstur er
Hjörleifur, fæddur 1958, hann er
kvæntur Gróu S. Erlingsdóttur og
eiga þau tvo syni. Þá er Vígdís, fædd
1959, hún á þijú börn. Yngstur er
Sigurbergur, fæddur 1964, sem
kvæntur er Kolbrúnu Skúladóttur og
eiga þau tvo syni.
Það er eflaust ein mesta gæfa sem
hugsast getur í lífi hverrar mann-
eskju að eiga barnaláni að fagna.
Þess urðu þau hjón Ingibjörg og
Brynjólfur sannarlega aðnjótandi.
Þeirri guðsgjöf tók Ingibjörg ekki
við af neinu fálæti eða sem sjálfsögð-
um hlut heldur sýndi hún það í verki
að hún mat þá gjöf að verðleikum,
hennar líf og yndi var að hlúa sem
best að börnum og síðar tengdaböm-
um og ekki hvað síst barnabörnunum
þegar þau fóru að koma í heiminn
eitt af öðru.
Ingibjörg var ekki einungis fríð
kona og glaðlynd heldur einnig gjaf-
mild og vildi öllum vel. Elskulegt
viðmót hennar, blítt bros og falleg
orð urðu jafnan til þess að okkur
systkinabörnum hennar fannst
hveiju og einu að við værum í alveg
sérstöku uppáhaldi hjá henni. Þannig
var hún samt eflaust við alla og ber
gestabókin hennar höfðingsskap
hennar og elskulegheitum best vitni,
en sú bók er þétt skrifuð nöfnum og
þökkum, ekki síst frá erlendu fólki
frá öllum heimshornum, sem hún
hafði kynnst við fiskvinnu i Þorláks-
höfn og boðið heim til sín.
Við fráfall Ingibjargar er auðvitað
mestur harmur kveðinn að börnum
hennar, fjölskyldum þeirra svo og
aldraðri móður. Fyrir hönd foreldra
minna og systkina votta ég þeim
innilega samúð og veit að fagrar
minningar um góða konu munu lýsa
þeim veginn.
Ingveldur Sveinbjörnsdóttir.
Mig langar hér nokkrum orðum
að minnast hennar Imbu vinkonu
minnar sem kvaddi okkur í liðinni
viku. Þó að veikindi hafi hijáð hana
síðustu mánuði var það fjarri huga
mér er ég heimsótti hana í tilefni
af afmæli hennar 14. nóvember sl.
að það yrði okkar síðasta samveru-
stund — að kveðja mín það kvöld
yrði sú hinsta.
Þá sem endranær var margt spjall-
að, því þó að nokkrir áratugir skildu
okkur að í aldri höfðum við alltaf
um nóg að tala. Kórsöngur og reynd-
ar tónlist almennt var okkar sameig-
inlega áhugamál og langar mig hér
að þakka fyrir þann allt of stutta
tíma sem ég fékk að syngja með
henni í Söngfélagi Þorlákshafnar.
Það var mér ungri og reynslulausri
lærdómsríkt að fylgja hennar öruggu
altrödd gegnum sönglögin og sálm-
ana sem hún kunni svo vel allt frá
æskuárunum í Hraungerði.
Sameiginlegan vinnustað okkar,
Grunnskólann í Þorlákshöfn, bar
einnig oft á góma í samtölum okkar.
Umhyggja hennar fyrir barnaböm-
unum sem þar hafa stundað og
stunda enn nám var mikil og kennar-
anum jafnan gleðiefni að segja „Imbu
ömmu“ frá því hve vel gekk. Ég er
þess fullviss að áfram mun hún vaka
yfir hópnum sínum þar.
Samverustundirnar í eldhúskrókn-
um hjá Kollu vinkonu og Sigurbergi
eru líka orðnar býsna inargar og
kaffibollarnir enn fleiri. Þar kynntist
ég fjölskyldunni hennar Imbu smám
saman og á stundum fannst mér sem
ég væri ein af henni. Þannig var við-
mótið.
Það var okkur hjónum mjög mik-
ils virði er við fluttum fyrst hingað
til Þorlákshafnar árið 1989 og þekkt-
um fáa að eiga þessa vini okkar að,
alltaf tilbúna að rétta hjálparhönd
og ekki síður að spjalla og fræða
okkur um þetta nýja samfélag sem
við þekktum svo lítið. Oft fléttuðust
þá inn í umræðurnar minningar Imbu
frá fyrstu búskaparárum þeirra
Brynjólfs hér „á sandinum“, þegar
unnið var myrkranna á milli við dag-
leg störf auk þess að koma sér þaki
yfír höfuðið og bömunum ijórum til
manns. Engum blandast hugur um
að þetta hafí farist þeim vel úr hendi
— þess bera afkomendurnir vitni.
Áð leiðarlokum þakka ég góð
kynni, bið Guð að blessa minningu
Ingibjargar og gefa fjölskyldunni
styrk.
Sigþrúður (Sissa).
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum fóðurörmum þínum
og hvfli sætt, þótt hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu föðurhjarta.
Æ, tak nú, Drottinn, fóður og móður mína
í mildiríka náðarvemdan þína,
og ættlið mitt og ættjörð virstu geyma
og engu þínu minnsta bami gleyma.
Ó, sólarfaðir, signdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau, sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því, sem andar,
en einkum því, sem böl og voði grandar.
Þín líknarásján lýsi dimmum heimi,
þitt ljósið blessað gef í nótt mig dreymi,
í Jesú nafni vil ég væran sofa
og vakna snemma þína dýrð að lofa.
(M. Joch.)
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar Ingibjargar Hjörleifs-
dóttur sem verður til grafar borin í
Þorlákshöfn í dag. Ingibjörg lést í
Landspítalanum aðfararnótt 27. nóv-
ember eftir stutta en harða baráttu
við erfiðan sjúkdóm.
Ingibjörg var fædd 14. nóvember
1929. Foreldrar hennar voru Hjör-
leifur Sigurbergsson og Ingveldur
Ámundadóttir sem bjuggu meðal
annars í Hraungerði í Hraungerðis-
hreppi og síðar í Súluholtshjáleigu í
Villingaholtshreppi. Ingveldur lifír
dóttur sína en hún verður níræð síð-
ar á þessu ári. Ingibjörg vann öll
hefðbundin störf heima fyrir í upp-
vextinum og þegar hún hafði aldur
til fór hún að vinna utan heimilis.
Um tíma vann hún meðal annars hjá
klæðskera á Selfossi og sú reynsla
sem hún fékk þar í saumaskap nýtt-
ist henni alla tíð.
Maður Ingibjargar var Brynjólfur
Magnússon frá Flögu í Villingaholts-
hreppi. Hann lést árið 1983. Árið
1954 hófu þau búskap sinn í Þorláks-
höfn. Það hefur á þeim árum þurft
mikinn kjark og dugnað að hafa sig
í að flytjast úr grasi gróinni sveitinni
í sandinn og auðnina sem þá var í
Þorlákshöfn. Þau hjónin voru með
þeim fyrstu sem settust hér að og
byggðu sér hús og áttu þau án efa
dijúgan þátt í uppbyggingu staðarins.
Brynjólfur og Ingibjörg áttu fjögur
börn. Þau eru: Magnús, kvæntur
Eddu Ríkharðsdóttur, þau eiga þijú
börn; Hjörleifur, kvæntur Gróu Erl-
ingsdóttur, þau eiga tvö börn; Vig-
dís, var í sambúð með Torfa Áskels-
syni, þau slitu samvistum og eiga
þijú börn; Sigurbergur, kvæntur
Kolbrúnu Skúladóttur, þau eiga tvö
börn. Öll búa þau í Þorlákshöfn.
Ingibjörg var félagslynd og hafði
gaman af að koma innan um fólk.
Hún var mjög dugleg að sækja sam-
komur og skemmtanir og var hlátur-
inn hennar auðþekktur úr sal fullum
af fólki. Hún var trygg sínum og
vildi allt fyrir alla gera. Alltaf hafði
hún tíma fyrir barnabörnin sem sóttu
mikið til hennar og það var alltaf
sjálfsagt mál hjá henni að gæta
þeirra þegar til hennar var leitað.
Elsku Imba mín. Þegar ég kveð
þig nú hugsa ég til baka til þessara
tíu ára sem við þekktumst. Fyrst var
ég inni á þínu heimili og nú síðast
þú á mínu og allar okkar samveru-
stundir þar á milli. Ég þakka þér
fyrir allt sem þú hefur fyrir mig og
mína fjölskyldu gert og ég hugga
mig við það að nú líður þér svo miklu
betur en á okkar síðustu samveru-
stundum.
Elsku Ingveldur, megi Guð styrkja
þig og okkur öll á þessari erfiðu
stundu.
Kolbrún.
Biblía sem
börnin geta
lesið sjálf.
Fæst í næstu bókaverslun.
*