Morgunblaðið - 15.02.1994, Síða 37

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. FEBRÚAR 1994
37
indin héldu áfram. Þá sótti hann
mikinn styrk til Steinunnar og barn-
anna. Erfiðir hafa þeir tímar verið
fyrir Steinunni, og hljóta allir ætt-
ingjar og vinir Ella að færa henni
hjartanlegar þakkir.
Þegar ég hitti Elia síðast, var
ljóst, að ekki var langt eftir. En það
var ekki eins og væri verið að tala
við dauðvona mann. Farinn að heilsu
vitandi að kveðjustundin var
skammt undan, var hann kátur og
hress. Hann var engan veginn upp-
tekinn af því að ræða eigin vanda-
mál. Öðru nær. Við ræddum um
Shakespeare og Byron.
Elís Guðnason lést á heimili sínu
í faðmi fjölskyldunnar. Hánn fór
sáttur. Enda mátti hann vera það.
Honum tókst að lifa lífi sínu réttar
og betur en mörgum öðrum.
Ekki kann ég að ráða hina flóknu
lífsgátu. En, ef líf er eftir þetta líf,
munum við Elli hittast handan móð-
unnar miklu. Þá munum við fara
vestur á Snæfellsnes og koma aftur
að Berserkseyri og ganga inn í
Hraunsfjörð. Þar munum við setjast
niður sem lækurinn rennur meðfram
hraunröndinni og svalur vindurinn
frá firðinum mætir mildum ijalla-
þey. Þar er gott að ræða ómælis-
ferli talningartalna og erfiðar þýð-
ingar á verkum þýskra höfuðskálda.
Steinunni og börnum þeirra hjóna
og bræðrum Ella sendi ég mínar
samúðarkveðjur.
Guðmundur G. Þórarinsson.
Síminn hringdi og ég heyrði rödd
Guðna vinar míns. Við það kættist
ég allur en sú kæti breyttist skjótt
í sorg er hann tjáði mér að faðir
sinn væri ný dáinn. Fréttin hefði
svo sem ekki átt að koma mér mjög
á óvart, því Elís hafði háð harða
orrahríð við sér öflugri öfl, en samt
sem áður var ég djúpt snortinn.
Stuttu eftir símtalið þurfti ég að
erinda og er ég sat einn í bílnum
helltust yfir mig minningarnar um
samverustundirnar okkar Ella.
Ég kynntist Guðna þegar við
vorum saman í menntaskóla. Með
okkur tókst strax mikið og gott
vináttusamband. Þar sem hann bjó
rétt hjá skólanum og við unnum
mikið af verkefnum saman, þá lá
leið mín skjótt heim til hans að
Laufásveginum. Þar kynntist ég
foreldrum hans og systrum. Þau
tóku mér opnum örmum og hef ég
vanið komur mínar þangað allar
götur síðan.
Oft kom það fyrir að við Elli
settumst yfir kaffibolla í eldhúsinu
og ræddum um allt milli himins og
jarðar. Það var nánast sama hvar
okkur bar niður, málin voru rædd
og krufin. Oftar en ekki hafði Elli
orðið og fræddi mig um hitt og
þetta. Kennaraeðlið sagði til sín,
enda var maðurinn hafsjór af fróð-
leik.
Elís var grúskari mikill og lestr-
arhestur hinn mesti._ Ef eitthvað
vakti áhuga hans þá sökkti hann
sér niður í málefnið og krufði það
til mergjar. Skipti þá engu hvert
viðfangsefnið var og hvort um væri
að ræða íslensku, ensku, þýsku,
latínu eða hið torráðna tungumál
stærðfræðinnar. Fræðimaðurinn
var honum í blóð borinn.
Það var alltaf virkilega notalegt
að koma í heimsókn á Laufásveg-
inn. Ætíð var tekið vel á móti gest-
um, hellt upp á könnuna og spjall-
að. Gestrisnin var í hávegum höfð
og mönnum leið vel í návist heimilis-
fólksins. Svo kom reiðarslagið. Elli
greindist með banvænan sjúkdóm.
Læknismeðferðin var löng og
ströng, bæði hér heima og erlendis.
Það var sama hvað gert var, alls
staðar undruðust menn æðruleysi
hans og styrk. Hann tók því sem
að höndum bar með aðdáunarverðu
hugrekki og hreysti og barðist
hetjulega fram á síðustu stundu.
Það er mér mikill heiður að fá að
fylgja EIís Guðnasyni síðasta spöl-
inn. Með söknuð í hjarta kveð ég
góðan vin og um leið votta ég Stein-
unni, Guðna, Ingibjörgu, Elísu,
Shawn og Elís litla mína innileg-
ustu samúð. Missir okkar allra sem
unnum Ella er mikill. Megi hann
hvíla í friði.
Hjalti Þór Kristjánsson.
Minning
Ragnheiður Einars-
dóttirfrá Valþjófsdal
Fædd 20. maí 1923
Dáin 28. janúar 1994
„Það er svo margt að minnast
á“ segir í ljóði eftir Einar E. Sæ-
mundsson. Það er erfitt að trúa
þegar kveðjustundin kemur svo
skjótt. Þegar ástvinur er hrifinn úr
höndum þínum og þú stendur eftir
særður og máttvana með minning-
arnar einar. Minningarnar eru þó
sárabót fyrir missinn, uppfylling í
tómið, sem annars er alltumlykj-
andi. En minningar mínar um
Ragnheiði Einarsdóttur eru góðar,
þó ekki verði þær tíundaðar hér.
Fundum okkar bar fyrst saman
fyrir u.þ.b. sjö árum, og síðan þá
hef ég orðið aðnjótandi, sem
tengdasonur hennar, mikillar gest-
risni og umhyggju fyrir mér og
mínum og alltaf var gott að koma
til þeirra hjóna, Ragnheiðar og
Guðmundar, og alltaf tími fyrir
kaffi og spjall.
Ragnheiður var kona sem rækt-
aði garðinn sinn í orðsins fyllstu
merkingu. Ekki aðeins var henni
annt um þann gróður sem blómstr-
ar á sumrin, heldur lagði hún rækt
við fjölskyldu sína og frændur og
vini, sem hún eignaðist marga og
góða. Þessarar ræktar og um-
hyggju fengu einnig synir mínir úr
fyrri sambúð að njóta.
Það var létt yfir henni Ragn-
heiði, enda kona vel skapi farin og
með næmt auga fyrir kímni lífsins.
Mér fannst vera yfir henni einhver
staðfesta og ró, eins og sú full-
vissa, að allt sem hefði upphaf, hlyti
að enda einn góðan veðurdag. Og
þó að hún sýndi engin merki þess
að hennar lífsþráður væri á enda
runninn, er ég sannfærður um að
hún hafi verið undir það búin. Að
sjá barnabörn sín vaxa úr grasi var
henni mikil gleði, og trúlega hefði
hún viljað fylgja þeim lengra áleið-
is, ef hún hefði fengið að ráða. En.
hún hafði líka lagt þeim til, líkt og
góðar ömmur gera, veganesti sem
dijúgt mun verða þeim á lífsleiðinni.
Kristinn.
Föstudaginn 28. janúar síðastlið-
inn lést Ragnheiður Einarsdóttir.
Það var ónotalcg tilfinning að
hringja heim erlendis frá og fá slík-
ar fréttir. Það var eins og einhver
mjög nálægur mér væri dáinn þó
að við Ragnheiður höfum aðeins hist
á götu úti síðastliðinn ár. Ragnheið-
ur hafði markað djúp spor.
Það var fyrir einum 20 árum að
ég kynntist Ragnheiði fyrst, eða eins
og oftast var sagt, mömmu hennar
Þurý, þá átta ára gömul.
Ragnheiður og Guðmundur Ósk-
arsson, maður hennar, bjuggu á
Hraunbraut 29 í Kópavogi ásamt
börnum sínum tveimur, Þuríði og
Óskari. Ragnheiður var mikil mann-
kostamanneskja og með sanni má
segja að hún hafi tekið virkan þátt
í mótun margra barnanna í göt-
unni. Eftir leiki úti hjá okkur stelp-
unum var oftast endað á því að fara
inn til Þurý til að spjalla, spila eða
hvaðeina. Vinir barnanna, Þuríðar-
og Óskars, voru einnig vinir Ragn-
heiðar og Guðmundar. Það sem rist-
ir kannski dýpst hjá mér í minning-
unni er hvað Ragnheiður sá alltaf
það jákvæða í fari okkar barnanna.
Hún kenndi okkur að meta sjálf
okkur og þá sem í kringum okkur
eru.
Ragnheiður og Guðmundur voru
með eindæmum gestrisin og sem
barn tók ég eftir því að vinahópurinn
var stór og margbreytilegur enda
að fara í manngreinarálit var eflaust
ekki til í þeirra orðabók. Manngildið
var það sem gilti. Ekki held ég að
Ragnheiður hafi verið mikið í félags-
málum út á við en hennar félagsmál
voru öll inn á við og hávaðalaus.
Einhver hefði eflaust verið búinn að
fá orður fyrir alla þá alúð, vinsemd
og fyrirbyggjandi starf í garð barna
í dag ef það hefði verið út á við.
Um fimmtán ára aldur minnkaði
samband okkar Þuríðar og þá um
leið fækkaði heimsóknum mínum á
29 þar sem við sóttum nú skóla sín
í hvort bæjarfélagið, ég fór í Haga-
skóla en Þurý í Flensborg. Nú hitt-
umst við einna helst á götu úti eða
í verslunum. Það yljaði mér óneitan-
lega þegar ég sá fyrst næstelsta
barn Þuríðar, hana Kristínu, en hún
er lfandi eftirmynd ömmu sinnar.
Þuríður er komin með fölskyldu,
eiginmann og þijú börn en Öskar
býr í foreldrahúsm.
Aðalstarf Ragnheiðar var hús-
móðurstarfið alla tíð en auk þess
starfaði hún hluta úr degi við ræst-
ingar. Hún lagði ríka áherslu á nám
barna sinna og tók virkan þátt í því.
Eins og að framan greinir voru
ijölskylda hennar og vinir það sem
skipti hana mestu máli og það er
nokkuð sem við í dag mættum oft
hugsa betur um, þ.e. að líta okkur
nær.
Það er margs að minnast, stund-
anna á heimili Ragnheiðar og Guð-
mundar, og ekki síður ferðalaganna,
sem ég fór með þeim, s.s. um versl-
unarmannahelgar o.fl. Þannig að
það var ekki 'eitt heldur allt.
Elsku Guðmundur, Þuríður og
Óskar, missirinn er mikill, en þið
eigið íjársjóð sem er minningin og
innrætið.
Guð geymi ykkur.
Elín Ágústsdóttir.
Lokið er kafla í lífsins miklu bók
við lútum hðfði í bæn á kveðjustund
biðjum þann guð sem gaf þitt líf og tók
græðandi hendi að milda sorgar und.
Mig langar að kveðja Ragnheiði
mágkonu mína með örfáum fátæk-
legum orðum. Ekki ætla ég að skrifá
neina ævisögu því það gæti ég ekki.
Fyrstu kynni mín af Ragnheiði voru
eftir að hún giftist Guðmundi, bróð-
ur mínum, en þá bjó ég norður í
landi svo ég kynntist henni ekki
náið fyrr en ég flutti suður 1965.
Sumarið ’64 kom ég í stutta heim-
sókn með tvö börn með mér og var
ekki búin að fá neinn samastað. Þá
var bankað upp á hjá Guðmundi og
Ragnheiði sem þá voru nýflutt á
Hraunbraut 29 í Kópavogi. Ekki stóð
á hjálpseminni og elskulegheitunum.
Allt var sjálfsagt eins og beðið hefði
verið eftir manni. Þessu hef ég ekki
gleymt og minnist þess með þakk-
læti.
Þetta voru mín fyrstu kynni af
Ragnheiði, en eftir að ég flutti í
Kópavoginn varð meira samband og
20. maí á síðasta ári hélt Ragnheið-
ur upD á sjötíu ára afmæli sitt í glöð-
um vmahópi ásamt fjölskyldu sinni.
Ekki hefði hvarflað að mér þá að
hún ætti ekki eftir nema rúma átta
mánuði. Þegar bróðir minn hringdi
og sagði að hún Ragnheiður væri
dáin trúði ég ekki að ég heyrði rétt.
Jú, hún var dáin, hafði látist snögg-
lega þá um daginn. Mig setti hljóða
og svo skýrt sá ég sannleikann um
það að enginn ræður sínum nætur-
stað.
Það týnist alltaf einn og einn úr
hópnum. Við syrgjum og söknum
þeirra sem hverfa af sjónarsviðinu,
skiljum ekki tilganginn því okkur
finnst lífið svo dýrmætt og eigum
þess vegna svo erfitt með að sætta
okkur við það sem við getum ekki
breytt.
Eftir því sem ég kynntist Ragn-
heiði betur þótti mér vænna um
hana. Hún var sérstaklega jafnlynd,
hlý og góð manneskja. Eg sá hana
aldrei nema eins. Hún var dul í skapi
og flíkaði ekki tilfinningum sínum.
Hún var vel gefin og skemmtileg
og gaman að ræða við hana, en aldr-
ei hefði hún hátt. Þó að heilsan
væri farin að bila heyrði ég hana
ekki kvarta. Þau Ragnheiður og
Guðmundur voru með afbrigðum
gestrisin. Aldrei kom maður að dyr-
um þeirra svo ekki væri tekið á
móti manni með brosi og hlýju, leidd-
ur inn og boðnar veitingar. Maður
fann svo sannarlega að maður var
velkominn. En ég veit að móttökurn-
ar á Hraunbraut 29 breytast ekki,
en það verður einum færra sem
faðmar mann í dyrunum og býður
upp á kaffi. Þar verður saknað vinar
í stað. Guðmundur og Ragnheiður
eignuðust tvö börn, Þuríði og Óskar.
Þuríður er gift og á þijú börn en
Óskar er ógiftur og býr heima.
Barnabörnin eru Guðmundur Ragn-
ar, tíu ára, Kristín María, fimm ára,
og Ragnheiður Elísabet á öðru ári.
Þau sakna ömmu sinnar sárt, sér-
staklega þau eldri, og skilja ekki af
hveiju hún er allt í einu horfin frá
þeim, hún sem var svo oft að passa
þau og var svo góð. Það er ekki von
að börnin skilji slíkt þegar það vefst
fyrir þeim eldri og reyndari sem
þekkja lífið betur.
Ragnheiður var kvödd frá Kópa-
vogskirkju 7. febrúar af miklu íjöl-
menni og jarðsett í Fossvogsgarði.
Ég kveð mágkonu mína, þakka
henni samfylgdina og vonast til að
hitta hana aftur ásamt öðrum sem
farnir eru á undan. Ég votta Guð-
mundi, börnum hans, tengdasyni og
barnabörnum mína dýpstu samúð
og bið guð að gefa þeim styrk á
þessum erfiðu sorgartímum.
Guðbjörg Óskarsdóttir.
GuðrúnE.
geirsdóttir
Fædd 25. apríl 1904
Dáin 6. febrúar 1994
í dag verður til moldar borin
tengdamóðir mín Guðrún Einhildur
Sigurgeirsdóttir. Hún var fædd á
ísafirði 25. apríl 1904 og var
fimmta barn foreldra sinna, Sigur-
geirs Kristjánssonar og Bjarneyjar
Einarsdóttur, en samtals urðu börn-
in 13 og er nú aðeins eitt systkin-
anna eftirlifandi. Það var mikið að
gera á svo stóru heimili eins og
skilja ber og elstu börnin fengu því
það hlutverk, strax og aldur leyfði,
að hjálpa til við heimilisstörfin og
því hóf Guðrún lífshlaupið snemma.
Þetta var lærdómsríkt og gott veg-
arnesti sem kom sér vel er Guðrún
eignaðist eigin fjölskyldu.
Árið 1933 giftist hún Guðmundi
Halldórssyni sjómanni frá Súðavík,
fæddur 17. júlí 1904. Bjuggu þau
búi sínu í fyrstu í Súðavík. Eignuð-
ust þau í búskapartíð sinni þijú
börn ásamt einu fósturbarni. Guð-
mundur stundaði sjóinn á þessum
árum, og viðmælendur mínir segj-
ast alltaf minnast hans í hvert skipti
sem þeir heyra góðs manns getið.
Árið 1936 fluttu þau hjón búferlum
til Reykjavíkur. En fimm árum
seinna fórst Guðmundur með togar-
anum Sviða frá Hafnarfirði. Það
þarf ekki að orðlengja það hvílíkt
áfall það var fyrir fjölskyldu að
missa fyrirvinnuna. Móðirin stóð
alein uppi með fjögur lítil börn.
Erfiðir tímar voru framundan, en
það vill til að sumir einstaklingar
eflast við hverja raun og þar sýndi
Sigur-
— Minning
Guðrún hvað í henni bjó. Næstu
árin vann hún hörðum höndum við
ræstingar og oft sauma langt fram
á nætur þegar börnin voru sofnuð.
Sonur hennar hefur sagt mér að
hann minnist þess að hafa vaknað
stundum við saumavélarhljóð um
nætur og þá voru það þreyttar
móðurhendur sem struku honum
um kinn eins og mæðrum er tamt
að gera við börn sín. Með slíku
vinnuálagi og fádæma seiglu tókst
þessari hugrökku konu að kaupa
litla íbúð fyrir sig og börnin og
koma þeim á legg.
Þegar ég kynntist þessari sóma-
konu fann ég strax hve hjartahlý
hún var og urðum við mjög nánar
vinkonur og ófáar stundirnar áttum
við saman og ræddum málin, t.d.
meðan við bruturn saman þvottinn,
því ógjarna vildi Guðrún láta verk
úr hendi falla, meðan hún hafði
heilsu til.
Lífsbaráttan hafði sett sinn svip
á hana og ég fann strax hve mikinn
stýrk lífsbaráttan hafði gefið henni
og hve andstætt það var henni að
gefast upp fyrir nokkrum vanda.
Vinum sínum sýndi Guðrún ávallt
einstakt trygglyndi.
Eftir að hafa kynnst kostum
Guðrúnar veit ég af eigin reynslu
að hún var góð móðir, hagsýn, nýt-
in og snjöll búkona. Þá var hún
mjög handlagin og mikil hannyrða-
kona, en þess bera vitni mörg falleg
og listræn verk sem eftir hana
liggja. Ferðalög og að kynnast nýj-
um aðstæðum og fólki var yndi
hennar ef möguieikar voru fyrir
hendi og eftir að heilsan fór að
takmarka hreyfimöguleika hennar
fékk fróðleiksfýsn hennar útrás við
bóklestur og skriftir og m.a. færði
hún í letur ættarskrá sína og var
það mikið verk, en ættfræði og
ættrækni áttu sterk ítök í huga
hennar.
Hennar vinátta var mér ómetan-
leg, ég saknaði nærveru hennar
mikið þegar ég fluttist vestur um
haf fyrir tveimur árum með eigin-
manni og sonum, þar sem þeir
stunda framhaldsnám og reyna eft-
ir bestu getu að feta í fótspor ömmu
ERFIDRYKKJUR
p E r l A n sími 620200
Guðrúnar með dugnaði og prúð-
mennsku. Þeir þakka henni allar
hlýjar kærleiksstundir.
En fyrir nokkrum árum gerði
vart við sig sjúkdómur sem hún
varð að beijast við þar til yfir lauk
og þar sýndi hún enn einu sinni
sinn einstaka baráttuhug.
Ósk Guðrúnar var að lifa í kyrr-
þey og deyja í kyrrþey og ég veit
að enga lofræðu eða hól vildi hún
fá eftir sinn dag. Lítillæti hennar
var slíkt að sjálfri fannst henni
ekki að hún hefði unnið til neins
sérstaks hóls eða þakkar fyrir lífs-
baráttu sína fyrir börn sín og fjöl-
skyldu. Allt var það henni aðeins
sjálfsögð skylda, ást og ánægja.
Hennar ósk skal virt en við þökk-
um án þeirrar hógværðar sem Guð-
rún hefði ef til vill kosið, því í einu
er ég ekki sammála elskulegri
tengdamóður minni og það er að
hún hefur svo sannarlega unnið til
ástar, þakkar og virðingar bama
sinna og fjölskyldu. Hún á þakkir
skilið. Alúð hennar, umhyggju og
þreks verður minnst með þakklæti
og hún lifir áfram í hjörtum okkar.
Guð styrki syrgjendur á erfiðum
stundum og blessi minningu þessar-
ar prúðu konu.
Kristín Ottósdóttir.
ERFlDRYKKJUlT
IÍT1L ISJl
sími 689509
V V