Morgunblaðið - 06.03.1994, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. MARZ 1994
eftir Gunnloug Rögnvaldsson
71'ésmiðurinn og þolfimi-
kennarinn knái, Magnús
Scheving, tryggði sér Evr-
ópumeistaratitilinn í þolfimi um síð-
ustu helgi í Búdapest. Eftir sex vik-
ur tekur hann þátt í heimsmeistara-
mótinu í Japan. í dag vinnur hann
og æfir myrkranna á milli, með það
eitt að leiðarljósi að tryggja sér
heimsmeistaratitilinn í Tókýó. Evr-
ópumeistaratitillinn gaf honum
auknar vonir um að ná settu marki,
en engu að síður verður við ramm-
an reip að draga. Margir ólíkir
þættir þurfa að falla saman í eina
heild, svo árangur náist. A meðan
beitir Magnús ýmist hamrinum í
vinnu, heldur fyrirlestra fyrir ung-
linga, skemmtir á skemmtistöðum
eða æfír af kappi. Það er aldrei
dauður tími í lífí Magnúsar.
Flmr til neö dómurum
„Ég hef ekki enn staðið sjálfan
mig að því að hugsa: Hvað get ég
gert í dag? Ég hef alltaf nóg að
gera. Þegar einu verki er lokið,
koma upp tíu nýjar hugmyndir. Það
versta sem ég veit, er að fínna að
fólki leiðist. Eg þekki ekki hvað það
er í eigin lífí,“ sagði Magnús í sam-
tali við Morgunblaðið. Hann býr við
Vesturberg í Breiðholti, en er að
fullklára hús á Seltjamarnesi, sem
gengur undir nafninu Beverly Hjall-
ur. „Ég hef verið mjög lengi að
gera upp gamalt húsið, þrjú ár. Það
er orðið langþráð markmið, en ég
hef bara haff í svo mörgu að snú-
ast. Undanfarið hefur það átt hug
minn allan að ná titlunum. Hinsveg-
ar gefur það aðra og meiri vellíðan
að kenna þolfími og sjá fólk ná
árangri. Það er betra en allir heims-
ins titlar,“ sagði Magnús við morg-
unverðarborðið á heimili sínu. Hann
kreisti ávaxtasafa úr appelsínum,
borðaði skyr og gleypti vítamín og
hákarlalýsi. „Veistu það að hákarlar
fá aldrei krabbamein, deyja bara
úr elli. Ég held að ég sé að verða
gamall, þreytan úr keppninni situr
í mér og mig dreymdi einhvetja
tóma vitleysu í nótt. Ég var staddur
i miðri rugby-keppni á Jamaíka og
allt var kolvitlaust. Það versta var
að ég var dómari!" sagði Magnús
og brosti.
„Það eru nú menn sem ég fínn
til með, þ.e. dómarar í keppni hér-
lendis. Þessir menn leggja á sig
miklar fómir svo handbolta- og fót-
boltamenn geti stundað sínar íþrótt-
jjfcjp;
Morgunblaðið/Gunnlaugur Rognvaldsson
Hér tekur Magnús létta æfingu fyrir framan þinghúsið í Búdapest með sigurlaunin skammt undan
Evrópumeistarinn
í þolfimi, Magnús
Scheving, er
trésmiður,
þolfimikennari,
skemmtikraftur
og starfar mikið
með unglingum.
Hann er
óstöðvandi
vinnuþjarkur.
Alltaf á ferð á flugl
ir, en fá lítið annað en skammir í
staðinn. Það hlýtur að þurfa sterka
persónuleika í þetta starf. íslend-
ingar eru mjög metnaðargjarnir í
íþróttum, en mér finnst einstakar
íþróttir fá alltof mikla athygli og
fjárhagslegan stuðning. Svo geta
menn leyft sér að gera grín að
skíðamönnunum sem kepptu á
Ólympíuleikunum, en höfum við
lagt einhvern pening í að hjálpa
þeim af einhveiju viti? I skólum
eiga unglingar sem ekki sparka
bolta undir högg að sækja og mér
fínnst leikfimikennsla vera á hálli
braut. Boltaleikir ráða öllu og þeir
sem ekki finna sig í því verða hrein-
lega útundan. Ég hef fengið ung-
linga í æfíngatíma sem ekki geta
einföldustu leikfimiæfingar. Upp-
bygging á leikfímikennslu á að vera
þannig að þegar þú ert kominn á
unglingsaldurinn, séu þér allir vegir
færir, þú getir valið þá íþrótt sem
þér fínnst mest spennandi, ekki
þannig að krökkum sé stýrt inn i
heim boltans.
Stjórnmálamenn landsins eiga
stóran þátt í að bijóta niður íþrótta-
starf skólanna með sífelldum niður-
skurði. Ég held að fátt sé betra
fyrir krakka sem eru að þroskast
og á viðvæmum aldri en að stunda
íþróttir, hvaða nöfnum sem þær
nefnast. Að þjálfa líkamann og vera
í góðum félagsskap er uppbyggj-
andi fyrir lífið. Þjálfunin þarf líka
að vera markvissari, ég hef kynnst
mörgum íþróttamönnum sem eiga
að vera í toppformi en eru svo stirð-
ir að þeir geta ekki teygt hendur
niður á tær. Það hlýtur að vera
lágmarks krafa að íþróttamenn
hafí fulla stjórn á líkamanum og
þeim hreyfíngum sem hann býður
upp á, teygjur eru mjög vanræktar.
Sjálfur er ég ekki alltaf nógu dug-
legur við þær, liggur svo lífíð á að
komast eitthvað eftir kennslutíma
eða æfíngar.“