Morgunblaðið - 22.12.1994, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 22. DESEMBER 1994 37
INGIBJARTUR JÓN
ARNÓRSSON
+ Ingibjartur Jón
Arnórsson
húsasmíðameistari,
fæddist í Tung-u í
Dalamynnum í
Nauteyrarhreppi í
N-í safj ar ðarsýslu
29. ágúst 1904.
Hann lést á Drop-
laugarstöðum 13.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Arnór
Hannibalsson frá
Neðri-Bakka
Nauteyrarhreppi
og Sigríður Ragn-
heiður Jónsdóttir frá Botni í
Dýrafirði. Systkini Ingibjarts
eru: Hannes, f. 1899 (látinn),
Sigríður, f. 1901 (látin), Ingi-
björg, f. 1902 (látin), Matthías,
f. 1905 (látinn), Stefanía, f.
1910 (látin), Guðmundur, f.
1914 (látinn), Ása, f. 1917, hús-
móðir í Reyly vík. Uppeldissyst-
ir Ingibjarts er Kristín Jóna
Benediktsdóttir, f. 1924, hús-
móðir í Reykjavík. Hinn 15.
júlí 1933 gekk Ingibjartur að
eiga Ingunni Jónu Jóhannes-
dóttur, f. 13. des-
ember 1909 í Dal í
Miklaholtshreppi,
d. 1986. Börn
þeirra eru: 1) Jó-
hannes bygginga-
fræðingur, f. 8. júní
1935, kvæntur Sig-
urbjörgu Jónsdótt-
ur. Þau eiga þrjá
syni. 2) Sigurður
Árnar húsasmíða-
meistari, f. 25. júní
1943, kvæntur
Signýju Hauksdótt-
ur. Þau eiga tvö
börn, pilt og stúlku.
3) Svandís, f. 15. febrúar 1950,
gift Rafni Eyfell Gestssyni. Þau
eiga þrjár dætur. Ingibjartur
ólst upp á fæðingarstað sínum,
en flutti til Reykjavíkur um
tvítugt. Hann nam trésmíðaiðn
þjá Geir Pálssyni trésmíða-
meistara og lauk sveinsprófi
1929. . Hann starfaði við tré-
smíðar og síðan sem trésmíða-
meistarí í Reykjavík allan sinn
starfsaldur.
Útför Ingibjarts fer fram frá
Fossvogskirkju í dag.
HJARTKÆR tengdafaðir minn er
látinn. Á 90 ára afmælinu sínu í
ágúst hafði hann á orði, að trúlega
yrði hann ekki 100 ára. Hann væri
hættur við að stefna að því. Það
var alltaf stutt í glettnina hjá hon-
um.
Eftir að faðir Ingibjarts lést flutt-
ist hann ásamt móður sinni og yngri
systkinum til Reykjavíkur. Var
hann þá um tvítugt. í Reykjavík
nam hann húsasmíði og stundaði
það starf svo lengi sem heilsa og
kraftar leyfðu. Hann var verktaki
að mörgum byggingum. Hann var
ötull í starfi og ósérhlífinn, útsjón-
arsamur og vakandi yfir hverju
verki sem hann tók að sér og ætlað-
ist til þess sama af starfsmönnum
sínum. Honum var annt um starfs-
menn sína og gladdist yfir fréttum
af því, þegar þeim vegnaði vel.
Hann var ákaflega hjálpfús og
greiðvikinn og skeytti þá ekkert um
eigin hag.
í Ingunni Jónu Jóhannesdóttur
eiginkonu sinni, sem var úr Árnes-
sýslu, eignaðist hann góðan lífs-
förunaut. Eignuðust þau þijú börn.
Lengst af bjuggu þau í Reykajvík,
nokkur ár í Garðabæ en síðustu
árin sem Inga lifði í Bogahlíð 22.
Ekki er hægt að minnast á Bjart,
nema að taka Ingu með. Það var
gott að koma á heimili þeirra sem
tengdadóttir. Inga stóð við hlið
hans og studdi hann og dáðist ég
oft að því, hvað hún var vel inni í
því, sem hann var að gera. Marga
snúningana fór hún, þegar starf
hans var hvað umfangsmest. Inga
hafði yndi af að fá fólk í heimsókn,
og vel mundi hún afmælisdaga allra
henni náskyldra. „Amma er sko
veislukona," sögðu mínir drengir.
Eftir að hún lést tók Bjartur eins
og við af henni í að muna afmælis-
daga allra barnabarnanna.
Þau unnu sveitinni og ef tóm
gafst á sumardegi var ekið austur
í sveitir eða vestur í ísafjarðardjúp
og dvalið þar nokkra daga. Þar
átti Bjartur sinn óskastað, þótt
sumarfrí tæki hann sjaldan, en
hann hafði ásamt Hannesi bróður
sínum fest kaup á fæðingaijörð
sinni um það leyti sem hún fór í
eyði. Inga kunni því líka vel að
skreppa vestur, taka í stöng i
Hvannadalsá eða tína ber á haustin.
Margt hefur Bjartur sagt okkur
frá bernsku sinni og uppvaxtarár-
um, sem var lærdómsríkt að heyra.
Þá voru heimilin tvö til þrjú í Tungu.
Börnin fylgdust að fótgangandi í
skólann á næsta bæ. Þætti nútíma-
börnum það löng ganga. Þegar
barn var sent á aðra bæi einhverra
erinda kom ekki til greina annað
en að þiggja góðgerðir. En það
komu líka tímar, þegar smitsjúk-
dómar gengu og hrifu þá oft börnin
í dauðann. Hann sagði svo frá, að
hann var sendur með bréf á næsta
bæ og sagt að leggja það á túngarð-
inn. Húsráðandinn kom svo og sótti
það, þegar sendiboðinn var snúinn
heim á leið. Svo hrætt var fólkið
við að veikjast.
Það var gaman að heyra hann
segja frá kennileitum fyrir vestan
og ýmsum ferðum. Hann gladdist
iíka mjög þegar haldið var ættar-
mót afkomenda foreldra hans í
Tungu fyrir nokkrum árum og sat
eins og ættarhöfðingi neðan við
brekku og naut samverunnar.
Hann hafði einnig gaman af að
segja frá ýmsum atvikum sem áttu
sér stað í sambandi við starf hans,
þá helst einhveiju spaugilegu. T.d.
þegar hann var við uppslátt inni í
súlu, þegar jarðskjálfti varð, og
hélt að strákarnir væru að stríða
sér, þegar allt skalf.
Ingu og Bjarti þótti sérlega vænt
um að fá bamabörnin í heimsókn.
Mátti þá oft heyra eina setningu
frá þeim báðum: „Hvað segir nú
elsku vinan min? eða „vinadrengur-
inn minn“. Það var hlýja og kær-
leiki í rómnum.
Bjartur átti því láni að fagna að
eiga einstaklega góða lund. Eftir
að hann hætti störfum vegna
heilsubrests og aldurs og Inga var
orðin heilsuveil var hann hinn
hugprúði eiginmaður, sem tók þátt
í heimilisstörfunum. Ingu missti
hann árið 1986. Þá urðu mikil kafla-
skil. Dvaldi hann þá oft á heimili
okkar hjóna. Hann var þá orðinn
sjónlítill og breyttist það síðar í al-
gera blindu. Þægilegur var hann
og ljúfur. Aldrei féll frá honum
styggðaryrði né var hann með af-
skiptasemi, en þakklætið var hon-
um efst í huga. Eitt var það í fari
hans sem mér þótti eftirtektarvert:
Hann talaði aldrei illa um neinn og
ef einhveijum var álasað í eyru
hans, vildi hann eyða því tali.
Eftir að hann varð blindur fylgd-
ist hann þó vel með öllu sem var
að gerast gegnum útvarp.
Síðustu árin var hann heimilis-
maður á Droplaugastöðum og and-
aðist þar á afmælisdegi Ingu konu
sinnar. Við þökkum afa fyrir sam-
fylgdina og Guði fyrir að hafa leyft
okkur að hafa hann svo lengi á
meðal okkar. Blessuð sé minning
hans.
Sigurbjörg Jónsdóttir.
Ég var ekki hár í loftinu, þegar
ég fyrst kynntist Bjarti frænda,
móðurbróður mínum; einhveijum
mesta höfðingja og góðmenni sem
MINNINGAR
ég hef mætt á lífsleiðinni. Síðan er
liðin rúmlega hálf öld.
Raunar hafði hann mér óvitandi
komið við mína sögu. Því þegar
vitað var að von væri á fjölgun í
fjölskyldu Ingibjargar systur hans,
þótti ekki vanþörf á að stækka
húsakynni í Búðardal. Brá þá Bjart-
ur skjótt við og reisti á skömmum
tíma viðbyggingu við gamla bæinn;
trausta mjög svo hún stendur enn
og hefur þjónað ýmsum hlutverk-
um. Og þótt hún hafi margsinnis
verið flutt til á lóðinni á ýmsa
grunna, stendur handverk frænda
míns óskert enn, traust eins og allt
það er hann tók sér fyrir hendur,
og er þar margt að telja, enda var
Bjartur annálaður fagmaður; ham-
hleypa til verka, ósérhlífinn, örugg-
ur og traustur. Verkin lofa meistar-
ann.
En aftur að litla húsinu, sem
reist var fyrir væntanlegan erfingja
í Búðardal. Þar fæddist ekki bara
einn, heldur tveir slíkir á sama degi,
ég og Auður systlr mín, og ég veit
að ég get mælt fyrir munn hennar
fjarstaddrar það sama og ég fann
í æsku minni að það hús hafði sál
og þar leið okkur vel; kannske aldr-
ei eins vel, því auk hússins áttum
við ástríka foreldra og afa og ömmu
í gamla bænum.
Síðar kom að því, eins og fyrr
sagði, að ég kynntist Bjarti sem
ungur drengur, en þó það skyni
borinn að strax frá okkar fyrstu
kynnum leit ég upp til hans og
varð þá og mun ætíð verða stoltur
af því að eiga hann að frænda og
vini.
Þegar foreldrar mínir fluttu svo
til Reykjavíkur og hófu störf og
bjuggu um tveggja ára skeið í einu
af glæsilegustu húsum sem Bjartur
stóð fyrir byggingu á: Sjómanna-
skólanum, eignaðist ég enn eina
ævintýrahöll, sem ég tengdi honum.
Og meiri háttar tilhlökkun var ætíð
í því fólgin að fara í heimboð á
Gullteiginn á jólum, afmælum,
fermingum og oftar til Ingu og
Bjarts og „krakkanna“, Jóa, Sigga
og Svandísar.
Já, Bjartur hafði margvísleg og
góð áhrif á líf mitt, allt frá barn-
æsku og á unglingsárum, þegar
hann borgaði mér kaup fyrir að
„vinna“ hjá sér þegar ég var að
byija í skóla. Og hann hafði lag á
að ná því bezta út úr okkur strákun-
um án eftirrekstrar, en með hvatn-
ingu og leiðsögn, sem gerði okkur
starfið ánægjulegra og árangurs-
ríkara. Og síðan á síðari árum þeg-
ar hann og „strákarnir" buðu mér
oftsinnis vestur að Tungu, bæði til
að renna fyrir fisk og þegar ég
ungur gifti mig í fyrsta sinn, lifðum
við hjónakomin marga dásamlega
júlídagá í Tungu í Dalamynnum.
Já, Tunga í Dalamynnum var
draumaland Ingibjarts frænda
míns. Og jafnvel eftir að hann var
orðinn blindur, gat hann með fullri
vissu og öryggi staðið þar í hlaði
og bent á og nefnt örnefni og at-
burði þeim tengda; og efaðist eng-
inn.
Ég er ekki laginn veiðimaður, en
af því sem ég hef dregið úr Hvanna-
dalsá er ég í dag ánægðastur með
það sem ég til skamms tíma taldi
mín mestu mistök í veiðimennsku.
Það var í ágúst 1987, haustið áður
en móðir mín dó, að ég átti því láni
að fagna að geta boðið henni í ferð
á æskustöðvarnar í Tungu ásamt
föður mínum. Veðrið lék við okkur
þessa daga og meðan þau nutu
þess við beijatínslu, var ég að damla
í Djúpafossi. Ég kastaði þrisvar og
það var á í öll skiptin. En þetta
voru ekki fiskar, heldur steinvölur;
óforgengilegur partur af Tungu-
landi. Eg hélt þeim til haga, og
þegar mamma var kistulögð í febr-
úar 1988 laumaði ég einni undir
koddann hennar og annarri við
höfðagaflinn í gröf hennar. Henni
var jú Tunga kærastur staður á
jörð ekki síður en Bjarti. Þá var
einn steinninn eftir, sá stærsti, og
hann færði ég mínum kæra frænda
á níræðisafmælinu í sumar. Ég fann
að honum þótti vænt um að hand-
leika steininn og ég er glaður og
þakklátur frændum mínum og
frænku fyrir að leggja þann stein
undir koddann í kistunni hans, sem
við fylgjum til grafar í dag fjarri
óskalandinu hans. Það er þó partur
af því hjá þeim báðum, sem þeim
var svo kært.
Þó ég sé ættleri og ófrændrækinn
með afbrigðum, vil ég mæla mér
það til bóta ef hæt er, að mér hef-
ur aldrei fundist ég geta endurgold-
ið að verðleikum þá velvild sem
mér er sýnd og gerð, og þá helst
látið mig hverfa í vanmætti mínum.
Ég bið og vona að minn kæri frændi
fyrirgefi mér þennan vanþroska
minn, sem varð þess valdandi að
ég hitti hann alltof sjaldan hin síð-
ari ár.
Ykkur kæru frændur og frænkur
af þremur kynslóðum afkomenda
Ingibjarts J. Arnórssoanr, og þér
kæra frænka mín, Ásta, sem ein
ert eftir af systkinunum frá Tungu,
votta ég mína innilegustu samúð
og bið Guð að blessa minningu
góðs drengs.
Þorsteinn.
í dag kveðjum við hinstu kveðju
tengdaföður okkar, Ingibjart J.
Arnórsson, húsasmíðameistara, er
lést 13. desember síðastliðinn. Okk-
ur langar að minnast hans með
örfáum orðum með þakklæti í huga.
Það er margt sem leitar á hug-
ann á kveðjustund. Við komum
bæði ung inn á heimili hans og
tengdamóður okkar, Ingunnar J.
Jóhannesdóttur, er lést 6. ágúst
1986 og var honum mikill missir.
Var okkur tekið þar með einstakri
alúð og hlýju.
Ingibjartur var einstakt ljúf-
menni sem laðaði alla að sér. Við
minnumst sérstaklega samveru-
stundanna á æskustöðvum hans
vestur í Tungu, sem alltaf voru of-
arlega í huga hans, með börnum
hans og barnabörnum.
Elsku Bjartur. Við kveðjum þig
með söknuði, en minningin um þig
mun ætíð lifa. Hafðu þökk fyrir allt.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Signý Hauksdóttir, Rafn
Eyfell Gestsson.
Senn fer í hönd hátíð ljóss og
friðar og upp úr því fer dag að
lengja á ný. Um allan bæinn eru
tendruð jólaljós sem lýsa í skamm-
deginu og frá andlitum barnanna
starfar birtu gleði og eftirvænting-
ar.
Mitt í þeim erli sem fylgir undir-
búningi jólanna berst mér til eyrna
sú frétt að sól Ingibjarts Arnórs-
sonar sé hnigin til viðar og mig
setur hljóðan.
Óhjákvæmilega reikar hugur
minn til baka til þeirra stunda er
ég naut í návist Bjarts. Leiðir okk-
ar lágu fyrst saman fyrir átta árum,
en þá hafði ég nýlega kynnst konu
minni, sonardóttur hans. Ég minn-
ist þeirrar alúðar og hlýju sem frá
honum geislaði þegar hann bauð
þennan aðkomumann velkominn í
fjölskylduna. Og ég átti eftir að
reyna það hvað eftir annað að alúð
og hlýja einkenndu viðmót hans til
mín og annarra. Mér er ekki til efs
að þessir eiginleikar Bjarts, urðu
til þess öðru framar að fólki leið
vel i návist hans. Börn hændust
sérstaklega að honum, enda naut
hann sín innan um þau og átti allt-
af eitthvað að miðla þeim.
Unun var að sjá hve vel Bjartur
rækti ijölskyldu sína. Hann reyndi
eftir megni að fylgjast með sínu
fólki, hvort sem um var að ræða
nána eða fjarskylda ættingja.
Ég minnist þess sérstaklega þeg-
ar afkomendur foreldra hans komu
saman á ættaróðalinu að Tungu í
Nauteyrarhreppi við Djúp, þar sem
hann ólst upp. Er gesti tók að drífa
að, sat öldungurinn úti fyrir dyrum,
í sólskininu, með sól í hjarta og
bauð þá velkomna í Tungu. Slíkt
var stolt hans og ánægja að geta
tekið á móti afkomendum og öðrum
ættingjum á þessum stað, að eitt
andartak þóttist ég þess fullviss
að þarna og hvergi annars staðar
ætti hann heima.
Já, Bjarti þótti svo sannarlega
vænt um æskuslóðirnar og það
gladdi hans hjarta þegar hann fann
fyrir áhuga afkomenda sinna á að
heimsækja sveitina sem var honum
svo kær og alltaf bað hann að heilsa
í Tungu.
Bjartur lagði stund á húsasmíðar
og var farsæll í því starfi. Víða um
bæinn má sjá byggingar sem bera
fagurt vitni alúð hans og natni við
það sem hann tók sér fyrir hendur.
Nægir þar að nefna Sjómannaskól-
ann, Sjóklæðagerðina við Skúla-
götu og SPRON við Skólavörðu-
stíg. Ekki má gleyma símamannab-
lokkunum við Birkimel og stórhýs-
inu á Kirkjusandi, sem hann byggði
fyrir Tryggva Ófeigsson. Það var
sérstaklega tekið til þess, þegar
hafist var handa við endurbætur á
síðastnefnda húsinu, að það auð-
veldaði verkið hversu vel það var
byggt. Á þá leið voru dómar um
öll hans verk.
Á ævikvöldi sínu naut hann þess
að minnast dagsverksins. Enda
þótt elli kerling væri að ná yfir-
höndinni, átti hann auðvelt með að
muna einstök handtök og rifja upp
helstu magntölur við smíðarnar.
Fjölmargir nutu leiðsagnar
Bjarts í iðninni. Meðal þeirra voru
synir hans tveir og tengdasonur.
Auk þeirra sóttu sonarsynir í
ótæmandi viskubrunn hans. Fyrir
nokkrum árum var þessi hópur
saman kominn við að skipta um
gler og glugga í íbúð hans í Boga-
hlíð 22. Þó að sjón gamla mannsins
væri þrotin, gat hann á sinn hátt
fylgst með verkinu og að því loknu
fór hann um það höndum og sann-
færðist um að vel hafði verið gert.
Það var greinilegt af því stolti sem
lesa mátti úr andliti hans að hann
taldi sinn þátt nokkurn og það
ekki að ástæðulausu.
Sá er sæll sem getur lagst til
hvílu að svo vel unnu dagsverki.
Þau átta ár sem ég þekkti Bjart
eru ekki langur tími á níutíu ára
ævi hans. Eftir þau kynni er mér
efst í huga þakklæti fyrir þá óend-
anlegu blíðu, sem ég og kona mín
nutum, að ekki sé minnst á litla
langafastúlku sem án efa mun
sakna heimsókna til hans.
Lífsförunautur Bjarts í rúma
hálfa öld var Ingunn Jóhannesdótt-
ir, en hún lést árið 1986. Ætíð
minntist hann hennar af hlýhug
og virðingu og hafði gjarnan á orði
að senn yrðu þau saman á ný.
Og hinn 13. desember, á 85 ára
afmælisdegi Ingunnar hefði hún
lifað, lagði hann upp í sína hinstu
för, á hennar fund. Nú hafa þau
náð saman á ný og njóta návistar
hvort annars í ríki Himnaföðurins
og eilifðin er þeirra.
Vigfús M. Vigfússon.
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 620200
Erfidrykkjur
Glæsileg kafíi-
hlaðborð, fallegir
saiir og mjög
góð þjónusta.
Upplýsingar
í síma 22322
FLUGLEIÐIR
uðm LsmEiiiR