Morgunblaðið - 24.03.1995, Page 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 24. MARZ 1995 35
á mig kveðju úti á tröppunum var
ég farin að hlakka til næstu heim-
sóknar. Örlögin hafa nú séð fyrir
því að fundir okkar verða ekki fleiri
í þessu jarðlífi. Fregnin um lát
hennar kom eins og reiðarslag og
sannaðist enn og aftur að dauðinn
gerir ekki boð á undan sér.
Þrátt fyrir töluverðan aldursmun
höfðum við Ása alltaf mikið sam-
band. Við vorum systkinaböm og
samgangur á milli heimila okkar
mikill. Fyrsta minning mín um Ásu
er þegar hún og Binna, systir hnnar,
sungu mig í svefn, en þau vom ófá
skiptin sem þær systur í Gunnars-
sundi pössuðu mig. Seinna man ég
eftir því hversu spennandi mér þótti
að sjá þær systur allar mála sig og
farða og þá notaði ég tækifærið til
að stelast í púðurdósina og varalit-
inn. Varla hefur þeim litist á hand-
tökin því fyrr en varði sýndu þær
mér hvemig bera átti sig að. Ötal
fleiri minningar á ég tengdar Ásu
og systmm hennar en sérstaklega
er mér minnisstætt þegar þær komu
á heimili mitt á Álfaskeiðinu fær-
andi hendi. Þannig var að Ása og
Bagga unnu í Hafnarfjarðarbíói og
eftir að hléið var afstaðið komu þær
með sælgæti og færðu okkur systk-
inunum. Ekki var heldur svo haldið
barnaafmæli á Álfaskeiðinu án
nærvem þeirra systra og var það
fastur liður að setja upp leiksýningu
fyrir þær af því tilefni.
Þrátt fyrir að Ása væri 18 árum
eldri en ég hélst vinskapur okkar
alla tíð og á hann féll aldrei skuggi.
Eftir að ég stofnaði heimili á Vita-
stígnum héldu heimsóknirnar áfram
og ekki var minna fjörið í bamaaf-
mælunum þar. Við Ása vomm báð-
ar komnar með börn og vom henn-
a.r lítt eldri en elstu synir mínir
tveir. Ánægjustundimar voru
margar, en Ása og Helgi, maðurinn
hennar, voru viðstödd flestar
stærstu stundimar í lífí mínu, eins
°g þegar ég gekk í hjónaband og
er synir mínir vom fermdir og skírð-
ir. Eftirminnilegustu samveru-
stundimar áttum við Ása þó trúlega
í sumarbústað fjölskyldu hennar við
Þingvallavatn. Þá dvöldumst við
Ása og Ebba, systir hennar, þar í
stuttan tíma úr sumri ásamt börn-
um okkar. Það var yndislegur tími,
enda sól og blíða alla dvölina. Böm-
in dunduðu sér við leik daglangt,
ýmist við veiðar, leiki í skóginum
eða við „byggingarframkvæmdir“ á
lóðinni. Margt var brallað og á
kvöldin sátum við frænkurnar svo
og saumuðum út. Seint líða líka úr
minni heimsóknir Ásu á Vitastíg-
inn, þegar hún kom til mín að láta
laga á sér hárið, en fyrir greiðann
færði hún mér ijóma.
Núna þegar ég lít yfir farinn veg
og hugsa til baka er mér líka minn-
isstætt að Ása lét aldrei falla
styggðaryrði um nokkurn mann.
Aldrei sá ég hana heldur skipta
skapi, en hún gat samt haft ákveðn-
ar skoðanir ef svo bar undir. Skap-
ferli Ásu var annars þannig að hún
átti afar auðvelt með að umgang-
ast börn. Sjálf helgaði hún sig heim-
ili sínu og börnum og seinna færðu
barnabömin henni ómælda gleði,
en það yngsta er aðeins tæpra sjö
vikna.
Það er erfitt að sætta sig við að
samvemstundir okkar Ásu verða
ekki fleiri í þessu lífi, en það er
mér nokkur huggun að við eigum
eftir að hittast aftur einhvers stað-
ar, einhvern tímann. Í dag er lika
hugur minn hjá Helga, Jennýju,
Guðjóni og öðrum ættingjum, en
ég bið Guð að styrkja þau á þess-
ari erfiðu stundu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Kar þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sigríður Magnúsdóttir.
BERGÞORA GUÐRUN
ÞORBERGSDÓTTIR
+ Bergþóra Guð-
rún Þorbergs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 15. apríl
1968. Hún lést í
borginni Colon í
Panama 13. mars
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Árbæjarkirkju
23. mars.
ÞEGAR við erum ung,
virðist lífið svo fullt af
fyrirheitum. Þegar við
erum ung, virðist fram-
tíðin óendanlega löng. Þegar við
erum ung, virðist dauðinn svo víðs
fjarri.
Bergþóra Guðrún var ung kona,
há, tíguleg, brosmild, greind, bjart-
sýn og fróðleiksfús. Hún hafði lokið
háskólanámi í landafræði, fór að
starfa við kennslu og safnaði sér
farareyri til að skoða með eigin
augum þann heim sem hún þekkti
þegar af bókum. Ferðin fékk allt
of skjótan endi, Guðrún veiktist og
lést af völdum veikinda sinna í Pan-
ama hinn 13. mars síðastliðinn.
Þegar fregnin barst urðu allir
skelfingu slegnir, þetta hlaut að
vera einhver misskilningur. Svona
gerist ekki. Þetta gat ekki verið
satt. En staðreyndir verða ekki
umflúnar og hjörtu okkar allra fyllt-
ust djúpri sorg.
Bergþóra Guðrún var ekki kona
sem anaði út í einhverjar vitleysur,
hún hugleiddi alltaf það sem hún
tók sér fýrir hendur og það kom vel
í ljós í öllu námi hennar, hvort sem
um var að ræða bóklegt nám eða
tónlistariðkun. Tvö áhugamál áttu
hug hennar fremur öðrum en þau
voru náttúrufræði og tónlist. Guð-
rún söng með kór Háskólans, lék í
Lúðrasveit Verkalýðsins og hafði
yndi af píanóleik. Hún hafði unun
af að vera úti í íslenskri náttúru
og vann á sumrin störf sem tengd-
ust íslenskri náttúru og landvernd.
Mér er mjög minnisstætt hvað hún
var stolt og ánægð á lýðveldisaf-
mæli okkar íslendinga síðastliðið
sumar, en þá var hún að vinna í
þjóðgarðinum á Þingvöllum og hitt-
umst við þar þegar hún var á eftir-
litsferð til að athuga hvort ekki
væri allt í lagi á Völlunum. Allt í
einu stóð hún við hlið
okkar með björtu brosi
og vildi vita hvort við
yndum hag okkar ekki
vel, hvort ekki væri
allt í lagi og óskaði
okkur áframhaldandi
góðs dags. Þegar við
kvöddumst horfði ég
stolt á eftir frænku
minni, vissi að hún
vann verk sín vel og
af alúð og var ánægð
með þann starfsvett-
vang sem hún hafði
valið sér.
Það kom mér ekki á
óvart að hún skyldi halda utan til
að kanna ókunn lönd. Heimurinn
er stór og spennandi og löng ferða-
lög eru orðin eðlilegur hluti af lífs-
mynstri okkar frændsystkinanna -
en við höfum alltaf komið aftur.
Elsku Þorbergur og Hildur,
Bjarni, Tinna og Gunnlaugur, miss-
irinn er mikill og sár, ég bið algóð-
an Guð að gefa ykkur styrk. Við
höfum á sársaukafullan hátt lært
að líta lífíð öðrum augum og þökk-
um Bergþóru Guðrúnu fyrir yndis-
lega en allt of stutta samfylgd.
Þóra Þórarinsdóttir.
Kynni okkar félaganna af Berg-
þóru Guðrúnu voru ekki löng en
þeim mun áhrifaríkari og eftir-
minnilegri.
Bergþóra, eins og hún var kölluð
í okkar hópi en seinna komumst
við að því að hún hét líka Guðrún,
féll fljótt inn í hóp samkennara
sinna og annars starfsfólks og var
þeim og nemendum sínum kær.
Fljótlega hafði hún eignast stóran
vina- og kunningjahóp á Sauðár-
króki og ekki leið á löngu uns hún
hafði safnað okkur ógiftu félögun-
um í hópi samstarfsfólks síns saman
og kallaði okkur einstæðingana
sína.
Samverustundir okkar og Berg-
þóru náðu út fyrir veggi skólans
og nú búum við að minningum úr
ótal gönguferðum, ferðalögum, tón-
leikum og ýmsum samkvæmum svo
eitthvað sé nefnt. Þeir sem þekktu
Bergþóru vita að hún var mjög at-
hafnasöm ung kona og sérlega fé-
lagslynd. Nefna má að jafnframt
kennslu við Fjölbrautaskólann hér
á Sauðárkróki stundaði hún nám
við Tónlistarskólann, nám í rafíðn,
söng í kirkjukórnum auk þess að
rækta samband sitt við vini og
kunningja. Gott dæmi um fram-
kvæmdagleði Bergþóru var þegar
einn okkar félaganna stakk upp á
að þau tækju að sér hljóðfæraleik
og söng eitt kvöld á kaffihúsi hér
í bæ og ekki þarf að orðlengja það
að Bergþóra tók hann á orðinu.
Fljótlega var búið að raða þeim sem
eftir voru af einstæðingunum í stöð-
ur umboðsmanns, rótara, bílstjóra
o.s.frv. Bergþóra stóð sig frábær-
lega vel, spilaði á saxófón, gítar og
söng og sýndi okkur þar enn eina
nýja hlið á sér.
Er leið að jólum kom landfræð-
ingurinn upp í Bergþóru og hún
ákvað að nú væri kominn tími til
að kanna ókunn lönd, enda ekki í
fullu starfi sem kennari við skólann
og kjaradeilur hugsanlega á næsta
leiti. Fyrirhugað ferðalag var skoð-
að og skeggrætt en þrátt fyrir það
að við félagarnir legðum að Berg-
þóru að staldra lengur við í okkar
ágæta félagsskap þá varð henni
ekki haggað.
Þegar við kvöddum Bergþóru
fyrir síðustu jól grunaði víst fæsta
okkar að það yrði síðasta kveðjan
og ferðalagið yrði lengra og öðru-
vísi en ætlað var í upphafí. Öll
ætluðum við að hittast að vori til
þess að heyra ferðasöguna.
Nú er Bergþóra sjálfsagt að
kanna ný svið tilveru sem okkur
er hulin, tilveru er við stefnum í
raun öll á fyrr eða síðar hver svo
sem hún er. Og þá verður hún tilbú-
in til að lóðsa okkur einstæðingun-
um sínum þegar við komum að
þessum þáttaskilum í lífí sérhverrar
manneskju og leiða í ný ævintýri?
Bergþóru Guðrúnar verður sárt
saknað í okkar hóp, en minninguna
geymum við og glötum henni ekki.
Birgir Bjarnason,
Einar Oddsson,
Einar Steinsson,
Helgi Hannesson,
Sigurður Árni Sigurðsson.
Við erum öll slegin yfír því að
frétta andlát Bergþóru, bekkjar-
systur okkar úr Menntaskólanum í
Reykjavík. Mönnum bregður við
skyndilegt lát ungrar manneskju
og meðvitundin nær ekki alveg að
grípa þessa staðreynd. Bergþóra
þreyði þorrann og góuna með okkur
tvo vetur í eðlisfræðideild I í MR.
Við kynntumst henni sem ákveðinni
og jarðbundinni persónu sem vissi
hvað hún vildi og var með mörg
járn í eldinum. Samhliða náminu
tók hún þátt í sýningum Herranæt-
ur, söng einnig í skólakórnum og
spilaði á saxófón í Lúðrasveit verka-
lýðsins enda var hún mjög músík-
ölsk. Bergþóra hafði beitt skopskyn
sem hún brá jafnt á sjálfa sig sem
og okkur hin. Ekki munum við eft-
ir henni öðruvísi en kátri og virtist
hún ekki þekkja nein Ieiðindi. Eftir
útskrift skildi leiðir og var Berg-
þóra á því að hæfílegt væri að bíða
eftir tíu ára stúdentsafmælinu til
að hittast aftur, því að þá væri orð-
ið nógu langt um liðið til að menn
gætu leyft sér að gerast væmnir
og nostalgískir eftir menntaskóla-
árunum. En við hittumst þó alltaf
öðru hveiju á fömum vegi og var
Bergþóra þá enn sem áður létt í
lund og ávallt tilbúin að sjá skopleg-
ar hliðar á tilverunni. Síðast hitti
eitt okkar Bergþóru rétt fyrir jól
og var hún þá búin að ákveða að
fara í nokkurra mánaða reisu um
Suður-Ameríku sér til gagns og
gamans. Hlakkaði hún mjög til
þessarar ferðar sem endi var á
bundinn á svo snöggan og hörmu-
legan hátt. Við gömlu bekkjarsystk-
ini Bergþóru kveðjum hana með
söknuði og sendum aðstandendum
hennar okkar samúðarkveðjur.
6.X í MR, árgangur ’88.
Þegar harmafregnir sem lát
gamallar bekkjarsystur okkar úr
Árbæjarskóla, Bergþóm Guðrúnar,
berast, fínnum við hversu skammt
er milli lífs og dauða. Við fylgd-
umst að í gegnum skólagönguna
þar til leiðir skildi þegar frekara
nám tók við og lifir minningin um
góða og fjölhæfa vinkonu með okk-
ur. Við vottum ástvinum Bergþóm
okkar dýpstu samúð og biðjum Guð
að styrkja þá.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Guðfinna A. Guðmundsdóttir,
Signý Ingadóttir,
Sólveig Jörgensdóttir.
• Fleiri minningargreinar um
Bergþóru Guðrúnu Þorbergsdótt-
ur bíða birtingar og munu birtast
í blaðinu næstu daga.
Systir mín og vinkona okkar,
SIGRÍÐUR STEFANÍA
GÍSLADÓTTIR,
andaðist í Borgarspítalanum
10. mars sl.
Útför hefur farið fram í kyrrþey skv. ósk
hinnar látnu.
Þökkum hlýhug og samúð.
Fanney Gfsladóttir,
Sigriður Guðlaugsdóttir,
Jónas Guðlaugsson.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
INGÓLFUR INGVARSSON
frá Neðri-Dal,
til heimilis á Hvolsvegi 9,
Hvolsvelli,
er lést 16. mars, verður jarðsunginn frá
Stóradalskirkju laugardaginn 25. mars
kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hins látna, er
bent á láta Stóradalskirkju njóta þess.
Sætaferð verður frá Umferðarmiðstöðinni kl. 12.00 og Hlíðarenda
á Hvolsvelli kl. 14.15.
Þorbjörg Eggertsdóttir,
Ingvar Ingólfsson, Helga Fjóla Guðnadóttir,
Lilja Ingólfsdóttir, Viggó Pálsson,
Þórhallur Guðjónsson,
Tryggvi Ingólfsson, Elísabet Andrésdóttir,
Ásta Gréta Björnsdóttir, Baldvin Óiafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður og afa,
LÚÐVÍKS ÖNUNDARSONAR
frá Raufarhöfn.
Björn Lúðviksson,
Ása Lúðvíksdóttir,
Helga K. Lúðviksdóttir,
Sigríður A. Lúðvíksdóttir,
Guðmundur Lúðvíksson,
Björg Hrólfsdóttir,
Einar H. Guðmundsson,
Guðmundur Friðriksson,
Guðbjörn Ingvarsson,
Líney Helgadóttir
og barnabörn.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
vináttu við andlát og útför,
SIGFÚSAR ARNAR
SIGFÚSSONAR
verkfræðings,
Margrét Jensdóttir,
Elín Guðbjartsdóttir,
Gerður Sigfúsdóttir,
Viktor A. Ingólfsson, Valgerður Geirsdóttir,
Jens Ingólfsson, Þóra Jensdóttir,
Sigriður Sigfúsdóttir, Björn Kjaran,
Helga Sigfúsdóttir, Hjalti Stefánsson,
Guðbjartur Sigfússon, Ragnheiður M. Ásgrímsdóttir.