Morgunblaðið - 23.04.1995, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 23. APRÍL1995
MORGUNBLAÐIÐ
BREF
TLL BLAÐSINS
Kringlan 1103 Reylqavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Tommi og Jenni
Ljóska
Smáfólk
Spyrðu sætakrúttíð mitt
hvort hann vijji dansa við
mig á meðan við bíðum
eftir skólabilnum...
Ég er ekki sætakrúttið Sumum gæjum Sumir gæjar
hennar og ég myndi er meinilla við eru stórhrifn-
ekki dansa við hana fyr- að dansa. ir af því...
ir milljón krónur!
Settu plötu á fón-
inn, ljúfan... ég
er tilbúinn!
Saigon 30. apríl
Frá Sveini Rúnari Haukssyni:
ÞANN 30. apríl verða 20 ár liðin
frá því að síðustu bandarísku her-
mennirnir hrökkluðust frá Saigon.
Herir þjóðfrelsisaflanna voru alls-
ráðandi og einu blóðugasta stríði
veraldarsögunnar var lokið með al-
gerum ósigri risaveldisins. Banda-
ríkin höfðu beðið lægri hlut fyrir
fátækum bændaþjóðum í Suðaustur-
Asíu, Víetnam, Laos og Kambódíu.
Annað NATO-ríki hafði orðið að við-
urkenna ósigur sinn í Afríku haustið
áður, en það var portúgalska ný-
lenduveldið sem sá á bak Angóla,
Mósambik og Guinea-Bissau. Enda
þótt stríðandi alþýðu þriðjaheims-
ríkjanna hefði tekist að sýna heims-
valdastefnunni í tvo heimana, voru
sigurlaunin ekki leyst út með sælu
né friði.
Bandaríkin undirrituðu Parísar-
samninginn um frið í Víetnam þegar
í janúar 1973, en fljótt varð ljóst,
að bandarísk stjómvöld höfðu ekki
hugsað sér að standa við orð sín.
Þau héldu áfram að ausa fé og vopn-
um í leppher sinn_í Saigon, en allt
kom fyrir ekki. Ósigur varð ekki
umflúinn. Bandaríkin höfðu heitið
því að greiða stríðsskaðabætur eftir
gjöreyðingarstríð sitt gegn ví-
etnömsku þjóðinni. Þar hafði ekkert
verið til sparað, hvorki napalm né
eiturefni. Sprengjuregnið á Víetnam
var meira en allt sem notað var í
heimsstyrjöldinni síðari. Langt er í
land, að séð sé fyrir endann á afleið-
ingum þessa grimmilega stríðs-
rekstrar.
Enn þann dag í dag hafa Banda-
ríkin ekki greitt einn einasta dal í
skaðabætur, til að lækna sár stríðs-
ins eins og það hét í Parísarsam-
komulaginu. Þvert á móti hafa
bandarísk stjórnvöld beinlínis beitt
sér gegn enduruppbyggingu lands-
ins. Það var fyrst í janúar á þessu
ári sem viðskiptabanni var aflétt,
en með því höfðu Bandaríkin haldið
áfram að spilla fyrir víetnömsku
þjóðinni. Það var ekki fyrr en banda-
rískir auðhringar voru farnir að æpa
á stjórnvöld að aflétta banninu svo
að þeir gætu komist að í kapphlaup-
inu um að fjárfesta í Suðaustur-
Asíu, þar sem launin eru afar lág
og hagvöxtur ör.
Það var líkast því sem bandarísk-
um stjómvöldum ætlaði aldrei að
takast að kyngja ósigrinum í Víet-
nam og létu endalaust stjórnast af
hefndarhug í garð þjóðar sem ekki
hafði annað til saka unnið en að
krefjast réttar síns til frelsis og full-
veldis. Nú berast þau tíðindi úr Vest-
urheimi að McNamara, fyrrum her-
málaráðherra og einn helsti stríðs-
herrann úr Víetnamstríðinu, játi að
hafa lengst af gert sér grein fyrir
því að stríðið gæti aldrei unnist.
Þrátt fyrir það beitti McNamara sér
fyrir útþenslu árásarstríðsins sem
kostaði milljónir mannslífa áður en
yfir lauk.
Nú eru tveir áratugir liðnir frá
ósigri Bandaríkjanna í Víetnam. Af
því tilefni mætti spytja, hvort þess
sé nokkur von, að íslenskir stjórn-
málamenn og málgögn þeirra, ekki
síst Morgunblaðið, sem lengst af
studdu stríðsrekstur Bandaríkjanna,
muni gera ærlega úttekt á afstöðu
sinni til Víetnamstríðsins og freista
þess að bæta fyrir hana.
SVEINN RÚNAR HAUKSSON,
Lönguhlíð 19, Reykjavík.
Breytum Perlimni
í tónlistarhús
pFrá Sigmjóni Sveinssyni:
HITAVEITA Reykjavíkur var svo
óheppin að taka upp á því að byggja
hús ofan á hitaveitutankana á Óskju-
hlíð. Eflaust hefur þessi bygging
þjónað einhveijum tilgangi í byijun
svo sem að vegna kostnaðarins við
bygginguna væri ekki hægt að
þvinga Hitaveituna til að lækka
taxta sína. Eða einhveijir hafa verið
gripnir óstjórnlegri framkvæmda-
gleði og þörf til að reisa sjálfum sér
þessa bautaperlu. Nú er svo komið
að Hitaveitan þarf að borga með
rekstri þessarar byggingar 40-50
milljónir á ári, sem hefur að sjálf-
sögðu þær aukaverkanir að Hitaveit-
an getur enn ekki lækkað taxta sína.
En tímar eru breyttir, menn Iíta
svolítinn hagnað ekki sama horn-
auga og fyrr og ekki er svo mikil
hætta á að einhveijir vondir karlar
við Austurvöll séu með nef sín ofan
í koppi Hitaveitunnar. Því er nú
tækifæri til að leysa nokkur vanda-
mál í einu. Ríkið eignast tónlistar-
hús, Hitaveitan losnar við Perluna á
sanngjörnu verði sem greiðist eig-
endum hennar sem arður og hann
síðan notaður í viðskiptum milli eig-
enda Hitaveitunnar og ríkisins. Þetta
mundi leysa vandamál margra aðila
og þó sérstaklega Hitaveitunnar og
því ekki nema sanngjarnt að hún
greiði með tónlistarhúsinu svo sem
fimm ára framlag sem hún hefði
þurft að greiða með Perlunni hvort
sem er.
Einhveijir verða nú til að segja
að Perlan sé ekki hönnuð sem tón-
listarhús, það er að vísu rétt en þá
skal hafa í huga að mörg fræg hús
sem eru sérstaklega hönnuð sem
tónlistarhús eru gjörsamlega ónot-
hæf til flutnings tónlistar og er það
því ekki röksemd í málinu að tónlist-
arhús þurfi að vera hannað sem slíkt
í upphafi. Sem dæmi má nefna að
planitarium í Dusseldorf var breytt
í tónlistarhús og þykir nú með bestu
tónleikasölum en óperuhúsið í Sydn-
ey þykir ekkert sérstakt til flutnings
tónlistar.
í Perlunni mætti hugsa sér að
gera sviðið milli tanka, opna inn í
tvo þeirra og nota þá sem baksvið.
Ef Hitaveitan telur sig ekki geta séð
af tveimur tönkum mætti einfaldlega
lyfta tónlistarhúsinu upp í miðjan
tank, setja þar milligólf og láta tón-
listina svífa á vængjum vatnsins.
Og væri þá við hæfi að vígja tónlist-
arhúsið með því að flytja Svanavatn-
ið.
SIGURJÓN JÓNSSON,
Stykkishólmi.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók verður framvegis varðveitt í
Gagnasafni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan,
hvort sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu
efni til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari þar að lútandi.