Morgunblaðið - 20.05.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 20. MAÍ 1995 33
SÓLVEIG
JÓHANNESDÓTTIR
+ Sólveig Jóhann-
esdóttir var
fædd að Nesjum í
Grafningi 11. mars
1945. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands á Selfossi 15.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru hjónin Arnheið-
ur Gísladóttir, f. 18.
febrúar 1919, og
Jóhannes Sigmars-
son, f. 19. maí 1916,
d. 13. júní 1973.
Alsystkini hennar
eru Sigmar, Árni,
Valgerður, Jóhanna Sóley og
Anna Sólrún. Hálfsystkini eru
Elín samfeðra og Hörður sam-
mæðra. 25. febrúar 1967 giftist
Sólveig eftirlifandi eiginmanni
sínum Sævari Larsen, stöðvar-
stjóra Sláturfélags Suðurlands
á Selfossi. Börn þeirra eru
Steinunn Margrét, maki Páll
Jóhannsson og sonur þeirra
Þráinn; Jóhannes Arnar, maki
Rannveig Guðjónsdóttir, Frið-
rik Rafn, maki Margrét Þor-
steinsdóttir, og Linda Rut, maki
Eiður Sigurðsson.
Útför Sólveigar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
ÉG HITTI Sólveigu Jóhannesdóttur
í fyrsta skipti sumarið 1972. Hún
varð síðar mágkona mín er ég
kvæntist systur. hennar Jóhönnu.
Mannkostir Sollu leyndu sér ekki
strax við fyrstu kynni og sá mikli
persónuleiki sem prýddi hana. Ég
dáðist fljótt að þrautseigju hennar
og lífsgleði. Árinu áður eignast hún
sitt yngsta barn og fékk á með-
göngunni mjög erfiðan sjúkdóm,
sem skerti eftir það nokkuð at-
hafnafrelsi hennar. Þessa erfiðleika
bar Sólveig aldrei á torg og þeir
sem ekki þekktu vissu aldrei um
þá. Hið lífsglaða viðmót og hin ljúfa
framkoma voru einkenni hennar
alla tíð.
Hún studdi vel við bakið á börn-
um sínum og hvatti þau til náms.
Umhyggja hennar og væntumþykja
kom vel í ljós þegar hún eignaðist
sitt fyrsta ömmubarn árið 1992.
Þá mátti ekki á milli sjá hvor var
spenntari hún eða dóttirin, hin verð-
andi móðir. Hinn einlægi áhugi
leyndi sér ekki og var vart hægt
að ímynda sér betri ömmu, þó bú-
setan væri ekki í sama byggðar-
lagi. Það aftraði henni ekki frá því
að taka þátt í uppvexti dóttursonar-
ins eins^ og tök voru á og heilsan
leyfði. Á sama tíma barðist hún af
alefli við þann vágest sem reynist
svo mörgum erfiður.
I febrúar 1989 greindist Sólveig
með þann sjúkdóm sem lagði hana
að velli. Hún vonaði svo lengi að
hafa betur í þeirri glímu. Hún gekk
í gegnum margar erfiðar aðgerðir
og lét aldrei nokkurn bilbug á sér
finna. Þess á milli gaf hún sér á
hveiju ári tíma til ferðalaga en þau
gáfu henni aukinn lífskraft. Hún
endurnærðist af sólinni eins og hún
sagði.
Solla naut þess að slá í spil og
var hvert tækifæri notað til þess.
Hún var mjög kappsfull í spila-
mennskunni. Kappið og þrautseigj-
an voru fylgifiskar hennar fram á
síðustu stundu. Hver gat trúað því
að hún héldi upp á 50 ára afmæli
sitt 11. mars? Ég gerði að minnsta
kosti ekki ráð fyrir þvi, þó taldi ég
mig þekkja Sollu nokkuð vel. Hún
kom manni enn á óvart. Hún sagð-
ist hafa nægan tíma til þess að
hvíla sig seinna. Afmælið var hald-
ið við harmoníkuleik og söng. Sól-
veig geislaði af lífsgleði en þrautirn-
ar voru greinilega enn til staðar.
Jákvætt viðhorf hjálpaði henni að
njóta þessarar stundar með fjöl-
skyldu og vinum. Áhyggjur af
morgundeginum virtust ekki þjaka
hana frekar en áður. Orðaflóra
hennar geymdi ekki
hugtakið erfiðleikar og
uppgjöf sýndi hún aldr-
ei. Síðustu vikumar
sem hún lifði og hlé
gafst frá veikindum
notaði hún til þess að
skipuleggja sumarbú-
staðinn sem hún og
Sævar festu kaup á
síðastliðið sumar.
Ýmsar breytingar og
lagfæringar voru ráð-
gerðar. Hún var rík af
hugmyndum sem hún
festi á blað og ræddi
við þá sem heimsóttu
hana á sjúkrahúsið. Hún var þá
ekki á þeim buxunum að láta í
minni pokann fyrir sláttumannin-
um.
Það átti ekki fyrir Sólveigu að
liggja að komast aftur heim. Hún
lést að morgni mánudagsins 15.
maí. Ég þakka fyrir þá auknu lífs-
sýn sem ég öðlaðist af kynnum
mínum og í samveru við Sollu. Við
sem eftir lifum og fengum að kynn-
ast henni munum ávallt minnast
þeirra einstöku mannkosta sem hún
bjó yfir. Hún skilur eftir sig skarð
en sárastur er harmur eiginmanns,
barna og móður. Megi þau finna
huggun í góðum minningum um
einstaka konu. Ég sendi þeim öllum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðjón Skúlason.
í dag kveðjum við okkar kæru
Sólveigu. Kynni okkar hófust fyrir
sex árum þegar hún hóf baráttuna
við sjúkdóminn illvíga, sem nú hef-
ur unnið stríðið. A þessum tíma
hefur hún gengið í gegnum margar
sjúkdómsmeðferðir sem tóku sinn
toll. En á milli átti hún góðar stund-
ir, sem hún naut til hins ýtrasta,
fór m.a. í nokkrar utanlandsferðir
sem færðu henni mikla gleði. í
óformlegu félagi kvenna, sem hafa
fengið krabbamein, hefur hún verið
ein styrkasta stoðin. Hún mætti
alltaf þegar heilsan leyfði á fundina
og í ferðirnar og miðlaði öðrum
óspart af styrk og baráttuþreki.
Þessi ljúfa kona sem virtist svo
veikbyggð gat alltaf gefíð af sér
til annarra. Einstaklega jákvætt
lífsviðhorf var hennar aðalein-
kenni. Hún talaði vel um alla og
var vinur vina sinna sem voru
margir. Það kom best í ljós þegar
hún hélt upp á fimmtugsafmælið
sitt fyrir rúmum tveimur mánuð-
um. Þar var töluvert á annað
hundrað manns, vandamenn, vinir
og nágrannar. Hún undirbjó glæsi-
lega veislu og lagði áherslu á að
það ætti að vera létt yfir henni.
Ég hygg að þeir sem þarna voru
muni minnast þessa eftirmiðdags
nú sem sérstaks atburðar og þakk-
ir fyrir að hafa notið hans með
henni. Það var Sólveigu mikils virði
að geta litið yfir hópinn og átt
þessa stund með öllum þessum vin-
um sínum.
Hún kenndi okkur öllum margt
um lífið og tilveruna. Hún sýndi á
sinn hljóðláta hátt hvernig hægt
er að lifa með reisn þótt hart sé
sorfið að líkamshreystinni. Þannig
var hún sigurvegari f lífinu þótt
dauðinn væri ótímabær. Hún gat
litið til baka og verið ánægð og
það gerði hún. Hún var stolt af
barnahópnum sínum, sem endurg-
alt henni umhyggju og leiðsögn
með því að uppfylla vonir hennar
og veita henni stuðning samheld-
innar fjölskyldu. Og ekki má
gleyma gleðigjafnanum, dóttursyn-
inum litla, sem hún sagði okkur frá
og sýndi okkur myndir af. Allt
þetta gaf henni ótrúlegt þrek í
hetjulegri baráttu fyrir lífínu og
við erum vissar um að það ásamt
jákvæðu hugarfari lengdi lífið og
hún nýtti liveija stund sjálfri sér
og öðrum til gleði.
Hún Solla hefði ekki viljað að
eftirmæli eftir hana væru tómar
harmatölur því gleðin var henni
miklu hugstæðari. Og það var gleði
og léttleiki í kringum hana ef hún
átti nokkra orku til. Vorferðirnar
okkar hafa verið skemmtilegar þar
sem gleðin hefur verið í öndvegi
og þar var hún í fremstu röð. Þann-
ig munum við minnast hennar þeg-
ar hún naut sín best glöð og kát í
vinahópi. Að leiðarlokum þökkum
við góð og gefandi kynni sem voru
of stutt í tíma talið en árafjöldinn
segir ekki allt. Eiginmanni, börn-
um, móður og öðrum vandamönn-
um hennar sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Nú ertu Ieidd, mín ljúfa,
lystigarð drottins í,
þar áttu hvfld að hafa,
hörmunga og raunafrí;
við Guð þú mátt nú mæla
miklu fegri en sól,
unun og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
(H.P.)
Sigrún, Gerður og María.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast elskulegrar vinkonu
minnar og skólasystur Sólveigar
Jóhannesdóttur.
Það má segja að við Solla höfum
hist nær daglega frá Laugarvatns-
dvöl okkar fyrir rúmum 30 árum.
Frá Sollu stafaði einstök ástúð og
hlýja og brosið var alltaf til staðar.
Það var ávallt notalegt að líta inn
hjá Sollu, á hlýlegt heimili hennar
og Sævars, og spjalla um daginn
og veginn og ekki síður að rifja
upg gamlar stundir.
Á síðustu árum leit Solla oft inn
hjá mér í gönguferðum sínum. Var
hún gjaman með hundinn sinn
hana Týru með sér og var þá kátt
í koti hjá Týru og tveggja ára
barnabarni mínu sem ég passaði á
daginn. Það er erfitt fyrir tveggja
ára dreng að skilja gang lífsins og
biður hann ömmu sína núna eins
og áður um að koma við hjá Sollu
og „voffa“ í hvert sinn sem farið
er fram hjá húsi hennar.
Minninguna um Sollu okkar
munum við ávallt geyma og hún
mun ylja okkur um hjartarætur.
Elsku Solla mín, takk fyrir öll
elskulegheitin og takk fyrir sam-
fylgdina í gegnum árin. Stríði þínu
við sjúkdóm þinn er lokið og ég
veit að þér líður betur núna.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
maigs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Samúðarkveðju vil ég senda
mömmu hennar Sollu sem á við
veikindi að stríða.
Elsku Sævar, börn, tengdabörn
og Þráinn ömmudrengurinn, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
ína og fjölskylda.
Við kynntumst fyrst þegar hún
flutti með fjölskyldu sinni að
Klængsseli og fór að ganga í barna-
skólann í Gaulveijabæ. Fyrsta
minningin um hana tengist bolta-
leikjum, sem einkum voru iðkaðir
af kvenfólkinu í skólanum og voru
kallaðar „enskur“, „danskur" og
„sóló“. En við vorum ekki fleiri en
svo nemendurnir að við stelpurnar
tókum einnig þátt í fótboltanum
svo að hægt væri að skipta upp í
tvö lið án tillits til þess hvort við
vorum strákar eða stelpur. Hún
Solla var líka dugleg að læra og
stóð sig jafnan með prýði í því sem
hún tók sér fyrir hendur, einkar
handfljót og laghent.
Fáum árum seinna er Solla hafði
flutt til Þorlákshafnar stóðum við
skyndilega andspænis hvor annarri
í anddyri Húsmæðraskólans á
Laugarvatni. Við ákváðum strax
að deila herbergi þann veturinn og
fengum að auki Bimu Bjömsdóttur
úr Kópavogi sem herbergisfélaga.
Þetta var ánægjulegur vetur og
rifjuðum við oft upp seinna ýmis-
legt, sem við gerðum, en sumt af
því braut í bága við reglur skólans.
Þegar ég flyt hingað á Selfoss
árið 1971 þá rifjast enn upp fyrri
kynni því hér hafði Solla einnig
byggt sér sitt bú með Sævari og
ég fékk að fylgjast með börnunum
þeirra vaxa úr grasi, mennta sig,
stofna eigin heimili og svo var kom-
in lítill afa- og ömmustrákur —
hann Þráinn.
Solla hafði sérstakt dálæti á
börnum og starfaði sem dagm-
amma og einnig á dagvistarstofn
við barnagæslu. Hún hóf nám í
Fósturskólanum, en varð frá að
hverfa vegna veikinda.
Lífsgleði var hennar aðalsmerki
og i baráttunni við krabbameinið
sýndi hún ótrúlegan viljastyrk og
baráttuþrek til síðustu stundar.
Kæri Sævar og fjölskylda.
Við fjölskyldan þökkum henni
•Sollu vinkonu okkar samfylgdina
og flytjum ykkur innilegar samúð-
arkveðjur.
Þórdís Krisljánsdóttir.
Kveðja frá samstarfsfólki í
Asheimum
Snertu hörpu mína himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
(Davíð Stefánsson)
Okkur langar að minnast fyrrver-
andi samstarfskonu okkar Sólveig-
ar Jóhannesdóttur.
Langri og strangri baráttu er
lokið og við trúum því að hún hvíli
í faðmi þess sem allar þrautir Iækn-
ar.
Solla, eins og við kölluðum hana,
hóf störf við leikskólann Ásheima
árið 1981 og má með sanni segja
að þá hafí börnin verið lánsöm því
hún hafði svo mikla hlýju og mann-
gæsku til að bera. Bömin elskuðu
hana og virtu og vitum við að mörg
þeirra sem fyrir löngu eru hætt í
leikskólanum muna enn eftir henni.
Samstarfsfólki sínu var hún kær
enda hafði hún opið og hlýlegt við-
mót og margar ánægjustundir átt-
um við saman bæði í vinnunni og
utan hennar.
Solla átti einnig marga vini og
var alltaf tilbúin að kynnast fólki
og taka á móti því á héimili sínu.
Elsku Solla, við þökkum þér sam-
starfið og kveðjum þig með söknuði.
Við vottum Sævari, börnum,
tengdabörnum og öðrum ættingjum
okkar dýpstu samúð og biðjum guð
að styrkja þau og blessa.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum,
það yrði margt, ef telja skyldi það.
I lífsins bók það lifir samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta
þá helgu tryggð og viriáttunnar ljós,
er gerir jafnvel dimma daga bjarta,
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir.)
Okkur fínnst þetta erindi vel við
eigandi þegar við kveðjum Sólveigu
vinkonu okkar.
Við höfum fylgst með hetjulegri
baráttu hennar undanfarin ár.
Alltaf var kátt í kringum hana
og bjartsýni hennar og þrá til lífs-
ins áttu sinn þátt í því hvað hún
reif sig oft upp úr veikindunum.
Aldrei lét hún sig vanta í sauma-
klúbbinn okkar, þess má geta að
oft sá Solla aðrar hliðar á málunum
en við, það þroskaði okkur og los-
aði okkur jafnvel við fordóma.
Ógleymanlegt var að vera með
henni og fjölskyldu hennar í fimm-
tugsafmælinu hennar 11. mars síð-
astliðinn, þá sást best hversu vina-
mörg hún var. í saumaklúbbi hjá
henni tveifn dögum seinna áttum
við mjög ánægjulega stund með
henni.
Sævar minn, þér og fjölskyldu
þinni sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guð styrki ykkur öll.
Að lokum viljum við þakka þér,
Solla mín, allar samverustundirnar
og kveðjum þig með þessu erindi.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi.
Hin ljúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum
sem fenp að kynnast þér.
(Davið Stefánsson.)
Saumaklúbburinn.
Elsku Solla mín. Nú þegar þú
ert horfin á braut kvikna ljúfar
minningar um þig sem munu lifa
með mér alla tfð. Þú sem alltaf
varst svo elskuleg við mig, ég sakna
þín.
Þú ert yndið mitt yngsta og besta,
þú ert ástarhnossið mitt nýtt,
þú ert Sólrún á Suðurhæðum,
þú ert sumarblómið mitt frítt.
Þú ert ljósið, sem lifnaði síðast,
þú ert lönpnar minnar Hlín.
Þú ert allt sem ég áður þráði,
þú ert ósk, - þú ert óskin min.
Hvíldu í friði. Hjartans kveðjur,
Anna Sólrún.
AURÓRAALDA
JÓHANNSDÓTTIR
+ Auróra Alda
Jóhannsdóttir
fæddist að Brekku
í Vestmannaeyjum
6. mars 1913. Hún
lést í Sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 11.
mai síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru lijónin Kristín
Árnadóttir og Jó-
hann Jónsson. Alda
var sett í fóstur til
hjónanna Brands
Ingimundarsonar
og Jóhönnu Jóns-
dóttur. 22. septem-
ber 1934 giftist Alda Sigfúsi
Guðmundssyni frá Hólakoti, f.
28. júní 1912. Hófu þau búskap
stuttu seinna í Hjálmholti í
Vestmannaeyjum og bjuggu
þar til 1948, er þau fluttu að
Brimhólabraut 10. Þau eignuð-
ust tvo syni: 1) Jóliann Guð-
brand, f. 15. október 1936.
Kona hans er Gunnvör Valdi-
marsdóttir, f.25. janúar 1943.
2) Guðmundur Þór, f. 13. mars
1949. Kona hans er Jóna Ósk
Gunnarsdóttir, f. 6. júlí 1949.
Barnabörnin eru 6 og barna-
barnabörnin 2.
Auróra verður
jarðsungin frá
Landakirkju í Vest-
mannaeyjum í dag,
og hefst athöfnin
kl. 14.00.
í DAG verður hún Alda
amma okkar jarðsung-
in. Við vorum svo
heppnir að eiga ömmu
og afa og vera hjá þeim
þegar við vildum. Alda
amma var okkur sér-
staklega góð, spilaði
við okkur þegar við
vildum og veitti okkur hlýju og yl
og áttum við bræður margar góðar
stundir hjá ömmu og afa á Brimó.
Þar sem við lékum okkur oft í garð-
inum fengum að slá blettinn og
hjálpuðum ömmu með rababara-
frumskóginn þegar hún var að fara
í sultugerð.
Við munum eiga margar góðar
minningar um ömmu um ókomna
tíð. Og viljum við þakka henni fyrir
allt, og biðjum góðan guð að styðja
Sigfús afa og okkur öll hin.
Sigfús Gunnar og Þórir
Guðmundssynir.