Morgunblaðið - 14.07.1995, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMIMINGAR
FÖSTUDAGUR 14. JÚLÍ 1995 35
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir.
Þá líður sem leiftur úr skýjum,
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr.J. Hallgrímsson)
Matthías Guðm. Pétursson.
Hetjulegri baráttu er lokið við
illvígan sjúkdóm. Barist var af
hörku til síðustu stundar og í engu
gefíð eftir fyrr en í fulla hnefana.
Olafur átti góða að sem stóðu með
honum eins og klettar við hlið hans
þar til yfir lauk.
Kynni mín af Óla, eins og vinir
og samstarfsmenn nefndu hann
oftast, eru allt frá unglingsárum
hans en Þórir faðir hans og kona
mín eru systkinabörn. Kynni okkar
Óla styrldust meira þegar hann
lagði fyrir sig vélvirkjanám og síðar
vélfræðinám við Vélskólann eins og
undirritaður hafði áður gert. Þetta
varð til þess að við töluðum gjaman
um fagsvið okkar þegar fundum
okkar bar saman. Að loknu vél-
fræðiprófi frá Vélskólanum 1975
starfaði Óli hjá Eimskipafélagi ís-
lands í smiðju og við vélstjórn til
1978 en rak síðan eigið fyrirtæki
um nokkurt skeið uns hann réðst
til Vinnueftirlits ríkisins síðsumars
1981 og urðum við þá vinnufélagar
og nánir samstarfsmenn næstu 7
árin. Þessi ár gáfu tækifæri til nán-
ari kynna í leik og starfi. Störf Óla
hjá Vinnueftirlitinu vom eftirlits-
störf með aðbúnaði, hollustuháttum
°g öryggi á vinnustöðum, sem að
stærstum hluta voru iðnfyrirtæki.
Síðar færðist staða Ola innan
stofnunarinnar í „Farandvinnuvéla-
deild“ og varð sérsvið hans skoðan-
ir og „úttektir" á krönum og ýmsum
lyftibúnaði. Óli reyndist góður og
traustur starfsmaður og naut mik-
ils álits yfirmanna og samstarfs-
manna. Verulegur þáttur í starfi
Óla hjá Vinnueftirlitinu voru
fræðslustörf á námskeiðum fyrir
verðandi tækjastjóra þungavinnu-
véla og prófdómarastörf í framhaldi
slíkra námskeiða. Fórust honum öll
þessi störf vel úr hendi.
Fyrri hluta ársins 1988 höfðu þau
Óli og Júlía ráðist í byggingu einbýl-
ishúss, sem nú stendur fullklárað á
fögmm stað í Kópavogi. Fjölskyld-
an var stækkandi og metnaður
þeirra hjóna var að skapa sér og
sonum sínum fallegt og rúmgott
framtíðarheimili. Laun tæknifull-
trúa hjá hinu opinbera hrukku ekki
til þessa átaks, svo Óli sagði starfí
sinu lausu hjá Vinnueftirlitinu 1988
og réðst sem vélstjóri á frystitogara
þar til í desember 1992 er hann
greindist með illvígan sjúkdóm sem
ekki tókst að sigrast á. Við vinnufé-
lagarnir höfðum þó stundum sam-
band við Óla eða gagnkvæmt að
hann leit inn á sinn gamla vinnu-
stað og fékk sér kaffisopa með
okkur. Þetta hélt sambandinu við,
sem við mátum mikils.
Júlía mín. Um leið og við Jóna
biðjum góðan Guð um að styrkja
þig, synina og aðra í fjölskyldunni,
sendum við ykkur öllum innilegustu
samúðarkveðjur. Sérstaklega hef
ég verið beðinn um að koma á fram-
færi samúðarkveðjum fyrrum
vinnufélaganna í Vinnueftirlitinu.
Guðmundur Eiríksson.
Mágur minn, Ólafur Þórisson lést
á heimili sínu þann 7. júlí sl. Ólafur
hafði um nokkurt skeið háð stríð
við illskæðan sjúkdóm. Lengi vel
virtist sem að í þetta sinn myndi
sjúklingurinn hafa betur. Óli var
mikið hraustmenni, hár og grannur
og spengilegur. Hann var mikill
útivistarmaður og var því heilsu-
hraustur. Fram undir síðustu mán-
uði hafði ég aldrei séð hann mæð-
ast þó að oft væri tekið hraustlega
á. Þrátt fyrir erfið veikindi hafði
hann alltaf sama viðkvæðið er hann
var spurður um líðan sína - Mér
hefur aldrei liðið betur. Oft fannst
mér sem vinnan væri honum sem
íþrótt, hann óx allur við að takast
á við erfið störf og var því oft leit-
að til hans af vinum og ættingjum
ef eitthvað bjátaði á. Hann gat
unnið öll störf, smíðar, raflagnir,
pípulagnir, vélaviðgerðir eða hvað
annað sem gera þurfti. Óli var að
jafnaði geðbesti maður sem ég hef
kynnst en var þó ekki skaplaus.
Öll störf vann hann af sérstakri
háttvísi og kímnigáfan var aldrei
langt undan. Ég á eftir að sakna
þess mikið að sitja með Óla á góðri
kvöldstund.
Ég kynntist Óla fyrst þegar hann
kynnti sig á heimili foreldra minna
sem unnusti elstu systur minnar.
Þau voru átján ára og ég nýlega
orðinn táningur. Ég hef alltaf verið
stoltur af stóru systur þótt það
væri ekki alltaf látið í ljós á áber-
andi hátt á þessum árum. Vonbiðlar
áttu ekki auðvelt að komast í gegn-
um mitt nálarauga enda átti stóra
systir aðeins það besta skilið. Fljót-
lega kom í ljós að enginn gat óskað
sér meiri félaga og vinar en Óli
var. Oft höfðum við bræður talað
um það hvað Óli væri okkur kær
og væri sem fjórði bróðirinn. Eftir
að Júlía og Óli hófu búskap á Bald-
ursgötunni varð ég tíður gestur á
heimili þeirra og oft hefur mér fund-
ist sem þeirra börn gætu ekki verið
skyldari mér en mín eigin. Eftir að
ég stofnaði eigið heimili naut ég
góðs af greiðvikni og verklagni Óla.
Fyrsta þvottavél okkar hjóna var
erfðagripur sem bilaði fljótlega eft-
ir að við eignuðumst hana. Skömmu
síðar birtist Óli á heimili okkar,
hann hafði heyrt af biluninni og
vildi líta á gripinn. Hann gerði við
vélina á augabragði og hún bilaði
aldrei eftir það. Á þessum fyrstu
búskaparárum okkar Dóru kom Óli
ósjaldan í heimsókn til þess að að-
stoða okkur hjónin með eitt og ann-
að og munum við alltaf minnast
vinarþels hans með sérstökum hlý-
hug.
Oli var mikill fjölskyldumaður
sem leið hvergi betur en í faðmi
fjölskyldu sinnar. Óli og Júlía áttu
fallegt heimili sem þau höfðu byggt
frá grunni með eigin hendi. Ætíð
var gestkvæmt á heimili þeirra enda
var vinahópurinn stór.
Við sem fengum að njóta óla
þessa fögru stund hefðum svo
gjarnan viljað að hún hefði varað
miklu lengur. Ég verð Óla að eilífu
þakklátur fyrir okkar hlýlegu sam-
verustundir.
Ég bið algóðan guð að blessa
systur og systursyni mína sem hafa
orðið fyrir þungbærum missi. Einn-
ig vil ég votta foreldrum Óla, Ingu
Jónu og Þóri, innilega samúð mína.
Megi guð blessa ykkur öll og hjálpa
ykkur að komast yfír sorg ykkar.
Megi minningin um góðan dreng
lýsa okkur öllum bjartan veginn um
ókomna framtíð.
Grétar Már Sigurðsson.
Mágur minn og vinur, Ólafur
Þórisson, er fallinn frá eftir tæplega
þriggja ára baráttu við krabbamein,
frá konu sinni og þremur ungum
sonum. Minningar leita á hugann,
en ég vil sérstaklega minnast þess
tíma sem hann átti með fjölskyldu
sinni, vinum og vandamönnum eftir
að sjúkdómurinn greindist. Bar-
áttuandi og gáski Olafs varð þess
valdandi að þrátt fyrir mótlætið
yfirgnæfa góðu minningarnar þær
erfiðu.
Ólafur var upplýstur um að hann
hefði illvígan sjúkdóm, sem þó væri
hægt að halda niðri, að minnsta
kosti tímabundið, með krabba-
meinslyfjum og að helmingslíkur
væru á lækningu með því að beita
þungri lyfjameðfei’ð í allt að sex
mánuði. Meðferðin gekk vel og
sjúkdómurinn minnkaði. En sjúk-
dómurinn hvarf þó ekki og í kjölfar-
ið var meðferðarþunginn aukinn og
meðferðartíminn lengdist. Róðurinn
var oft þungur, en Ólafur var þann-
ig skapi farinn að hann missti ekki
kjarkinn. í mótlæti horfði hann
gjarnan á hið broslega í tilverunni,
jafnvel þótt það væri eigin neyð.
Loks, eftir að hafa verið í meðferð
í eitt ár, virtist sem tekist hefði að
útrýma sjúkdómnum og meðferð-
inni var hætt.
Ólafur náði fljótt að jafna sig og
leit hann og fjölskyldan björtum
augum fram á veginn vorið 1994.
Júlía eiginkona hans hafði þá ásamt
vinkonu sinni stofnað fyrirtækið
Grænt og gómsætt sem fékk frá
byijun góðar viðtökur.
Ég vil minnast sérstaklega veiði-
ferðar í Flekkudalsá þá um sumar-
ið, þar sem saman komu systkini
okkar Júlíu ásamt mökum og börn-
um, alls tuttugu og fjögurra manna
hópur. Ólafur var í forsvari og sá
til þess að allt yrði eins og best
væri á kosið. Þessir áhyggjulausu
dagar eru okkur öllum ógleyman-
legir. Mönnum leið vel og samfögn-
uðu Ólafí og hans fjölskyldu. Sú
hugsun var fjarlæg að þetta væri
síðasta ferðalag allrar fjölskyldunn-
ar saman. Ferðin verður endurtekin
núna í sumar og þó svo að Ólafur
verði ekki með þá mun gáskafullur
andi hans svífa yfir vötnum.
Sjúkdómurinn tók sig svo upp
aftur nokkru síðar og jafnframt
varð ljóst að markmið meðferðar
hér eftir yrði ekki lengur lækning
heldur að halda sjúkdómnum í
skefjum eins lengi og mögulegt
væri. Ólafur neitaði þó að leggja
árar í bát. Hann var staðráðinn í
því að nýta vel þann tíma sem hann
átti eftir. Ferðaðist mikið um landið
og stundaði veiðar samhliða því sem
hann var í meðferð. Eitt sinn fór
hann á ijúpnaveiðar þrátt fyrir að
vera frekar illa fyrirkallaður eftir
meðferð. Hann varð viðskila við
veiðifélaga sinn og það dróst von
úr viti að hann kæmi til byggða og
að lokum var haft samband við
Hjálparsveit skáta. Leitarhundur
var látinn þefa af náttfötum Ólafs,
en fljótlega eftir að leit hófst skil-
aði Ölafur sér til byggða. Ólafur
botnaði hvorki upp né niður í þess-
um látum og þegar leitarmennirnir
afhentu honum náttfötin, spurði
hann furðu lostinn; hefur Júlía kast-
að mér á dyr?
Fyrir um mánuði lá ljóst fyrir
hvert stefndi; sjúkdómurinn fór
versnandi. Eftir að spilin höfðu ver-
ið lögð á borðið Iifði Ólafur eftir
einkunnarorðunum „sérhver dagur
sem ég lifi er sá mikilvægasti í lífi
mínu“. Hann nýtti tímann vel til
að gera upp við Guð og menn. Ólaf-
ur hafði flugmannspróf og flaug
um landið og tók meðal annars ljós-
myndir úr lofti af þeim stöðum sem
hann unni mest - Þingvöllum,
Sælingsdal og Flekkudal. Á mið-
vikudögum hittust spilafélagarnir
faðir minn og bræður ásamt Ólafi
og breytti engu hvort hann var á
sjúkrahúsi eða heima, og var þá
jafnan glatt á hjalla.
Rúmri viku fyrir andlát Ólafs
lenti Kári sonur hans í slysi og var
óttast um tíma að hann væri mikið
slasaður. Ólafur var hjá syni sínum
nóttina löngu á Borgarspítalanum.
En Kári er eins og faðir hans mik-
ið hreystimenni og allt fór vel. Viku
fyrir andlátið hringdi Ólafur í mig
og sagði: „Helgi, ég er búinn að
bóka okkur í veiði við opnun Flekku-
dalsár á morgun." Við héldum
þangað ásamt Sigurði syni hans og
tókum þátt í gleðskap veiðifélagsins
Laxmanna langt fram á nótt, en
þeir eru leigutakar Flekkudalsár.
Þarna hitti Olafur félaga sína og
ýmsa bændur í sveitinni. Daginn
eftir tók Ólafur upp stöng sína og
hélt út í á til veiða. Farið var um
veiðisvæðið og helstu svæði skoðuð.
Breiðafjörður og eyjar hans skört-
uðu sínu fegursta þennan dag með
sól og blíðu. Sama dag var haldið
heim á leið og þá óskaði Ólafur
þess að komið Væri við í Sælings-
dalnum, þar sem Laxmenn eiga
sumarbústað. Þar kvaddi hann að
nýju ýmsa félaga sína og gekk um
svæðið. Hafði svo á orði að það
yrði að merkja betur veiðistaði við
Flekkuna, þar sem nokkur skilti
hefðu fallið og málning máðst af
öðrum.
Síðustu ævidagana átti hann á
heimili sínu í faðmi fjölskyldu sinn-
ar, foreldra, systkina og maka
þeirra, sem önnuðust hann með
aðstoð lækna og hjúkrunarfræðinga
Heimahlynningar.
Ólafur yar trúrækinn og trúin
hjálpaði honum í blíðu og stríðu.
Hann var glæsimenni, snyrtimenni,
orðvar, hjálpsamur og hann kom
jafnan til dyranna eins og hann var
SJÁ NÆSTU SÍÐU
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
JÓRUNN ÞÓRÐARDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
mánudaginn 17. júlí kl. 13.30.
Þeir, sem vildu minnast hennar, eru
vinsamlegast beðnir að láta hjúkrunar-
heimilið Skjól, eða aðrar líknarstofn-
anir, njóta þess.
Þórður Einarsson, Kristín Linnet, ,
Sigurður Örn Einarsson, Kristín Þórdís Ágústsdóttir,
Sesselja Edda Einarsdóttir,
Sigurveig Jóna Einarsdóttir, Óskar F. Sverrisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SOLVEIG HJÖRVAR,
sem lést 4. júlí, verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn
18. júlí kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er
bent á Styrktarfélag krabbameinssjúkra
barna.
Helgi Haraldsson,
Rósa Haraldsdóttir,
Guðrún Haraldsdóttir, Vilhjálmur H. Baldursson,
Jóhann Þorsteinsson, Elfa Elfarsdóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför
VALGEIRS ÁGÚSTSSONAR,
Höfðabraut 21,
Hvammstanga.
Náttfríður Jósafatsdóttir,
Ágúst Valgeirsson, Indíana Höskuldsdóttir,
Ragnhildur Valgeirsdóttir, Bjarni Guðmundsson
og barnabörn.
+
Innlegar þakkir til allra, sem sýndu okk-
ur samúð og hlýhug við andlát og útför
sonar okkar, bróður og barnabarns,
MAGNÚSAR VÍÐIS
AÐALBJARNARSONAR,
Reyrhaga 1,
Selfossi.
Guðbjörg Erla Kristófersdóttir,
Birgir Aðalbjarnarson,
Henný Þórðardóttir,
Þórdis Frímannsdóttir,
Aðalbjörn Þór Magnússon,
Eva Hrund Aðalbjarnardóttir,
Kristófer Ásgrímsson,
Magnús Aðalbjarnarson.
+
Hjartans þakkir færum við þeim fjöl-
mörgu, sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
FRIÐFINNU SÍMONARDÓTTUR
frá Hrísey,
til heimilis íTúngötu 10B,
Siglufirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkra-
húss Siglufjarðar fyrir kærleiksríka umönnun í veikindum hennar.
Einnig þakkir til frænd- og vinafólks í Fljótum fyrir góða hjálp.
Guð blessi ykkur öll.
Gestur Á. Frfmannssson,
Símon Ingi Gestsson, Heiðrún Guðbjörg Alfreðsdóttir,
Elín Anna Gestsdóttir, Guðmundur Jón Skarphéðinsson,
Þórhallur Jón Gestsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sin en ekki stuttnefni undir greinunum.