Morgunblaðið - 08.10.1995, Blaðsíða 20

MORGUNBLAÐIÐ
20 SUNNUDAGUR 8. OKTÓBER 1995
KUNNINGI minn
sagði mér að það
væri ekki hægt
fyrir íslenskan
blaðamann að fara
til Norfolk án þess
að heimsækja Sesselju Siggeirs-
dóttur. Þar væri hún allt í öllu í
samfélagi íslendinganna. Það
reyndust orð að sönnu. Leitun mun
að jafnröggsömum formanni ís-
lendingafélags á erlendri grund.
Sesselja Siggeirsdóttir tekur á
móti blaðamanni af miklum höfð-
ingsskap á heimili sínu við
Commodore-drive í Norfolk. í
spjallinu tekur einnig þátt varafor-
maður íslendingafélagsins, Óli
Miolla. Ég minnist þess að hafa
séð frásagnir í Morgunbiaðinu af
samkomum íslendinga í Norfolk
og spyr þau nánar út í það. Fjöl-
mennustu samkomurnar eru að
þeirra sögn þorrablótin, en svo er
einnig íjáröflunarsamkoma á
haustin í garðinum hjá Sesselju,
jólaball, 17. júní-samkoma að
ógleymdu sundlaugarpartíi heima
hjá varaformanninum einu sinni á
ári. í apríl er svo NATO-hátíð þar
sem Norfolk-búar heiðra þær þjóð-
ir sem eru í friðarbandalaginu.
Félagið hefur einnig látið til sín
taka að öðru leyti þegar mikið
hefur legið við. Þannig var safnað
dijúgu fé síðastliðinn vetur vegna
snjóflóðanna á Súðavík, líkt og
fleiri íslendingafélög í Banda-
ríkjunum gerðu.
Fjörið heillar
í íslensk-ameríska félaginu í
Norfolk eru á annað hundrað
manns. Á stórsamkomur koma
hins vegar 300-350 manns. Aðild
er ekki einskorðuð við Norfolk því
í félaginu er líka fólk úr nágranna-
byggðarlögum. Félagsmenn eru
mikið til íslenskar eiginkonur
bandarískra hermanna en þeir
hafa farið til starfa í Norfolk eftir
að hafa verið á íslandi. í Norfolk
er nefnilega stærsta^ flotastöð
heims.
„Þú veist hvernig sjóliðar eru,
þeir eru alltaf að kaupa sér minja-
gripi og ef þeir kaupa ekki minja-
gripi þá ná þeir sér í konu,“ segir
Sesselja í gríni. „En svo eru marg-
ir í félaginu sem eru vinir íslend-
inga en hafa gengið í félagið vegna
þess hvað þeir eru hrifnir af fjör-
inu sem er alltaf í kringum okkur.
Þeir hafa aldrei séð fólk skemmta
sér eins og við gerum. Við lifum
okkur svo inn í þetta. Það er eng-
inn eins mikill Íslendingur og þeg-
ar hann er fluttur frá Íslandi,"
segir hún.
Morgunverður í
offiseraklúbbnum
Sesselja er fædd og uppalin í
Reykjavík, dóttir Siggeirs Éinars-
sonar póstmanns og Kristínar
Guðmundsdóttur. Hún vann hjá
Lyfjaverslun ríkisins í fjórtán ár.
Svo fór hún að vinna hjá launa-
deild hersins á Keflavíkurflugvelli.
Þar kynntist hún eiginmanni sín-
um, Robert Seifert, sem var yfir-
Morgunblaðið/Páll Þórhallsson
SESSELJA Siggeirsdóttir, formaður Íslensk-ameríska félagsins í Norfolk.
Eitt virkasta
Islendingafélagið
í Bandaríkjunum
maður leyniþjónustu Bandaríkja-
hers á íslandi. „Vinkóna mín sem
líka vann hjá hernum vildi alltaf
borða morgunmat í offísera-
klúbbnum áður en vinna hæfist.
Þar kynntist ég Bob, sem sagt
yfir morgunverði en ekki á barn-
um,“ segir Sesselja og hlær.
Éftir að þau hjónin fóru frá ís-
landi bjuggu þau um skeið í Þýska-
landi og á Ítalíu. Þau eru búin að
búa í Norfolk í tæp þrettán ár. „Ég
komst lítið í kynni við íslendinga
í Stuttgart og Napólí þannig að
þegar hingað kom hringdi ég í
ræðismann íslands sem þá var,
herra Hoffheimer, til að spyrjast
fyrir um landa mína, en hann
sagði: í öllum hamingjunnar bæn-
um, það eru engir íslendingar hér
lengur, þeir eru farnir veg allrar
veraldar. Því vildi ég nú ekki trúa
og fór að grennslast betur fyrir
um þetta. Það kom í Ijós að hér
voru 50-60 íslendingar, fæddir á
íslandi, sem er allnokkuð fyrir
ekki stærra svæði.“ „Félagið var
stofnað þegar ég var búin að vera
Þegar Sesselja Siggeirs-
dóttir fluttist búferlum
til Norfolk í Virginíu
fyrir tæpum þrettán
árum, sagði ræðismaður
íslands, sem þá var, að
engir Islendingar
byggju lengur í borg-
inni. Annað kom á dag-
inn. Þar er nú starfrækt
eitt öflugasta Islend-
ingafélagið í Bandaríkj-
unum. Páll Þórhalls-
son heimsótti Sesselju
í Norfolk.
hérna í tæp tvö ár. Mér fannst
þetta alveg ómögulegt að vera
ekki með félag héma. Það hafði
verið reynt að stofna hér íslend-
ingafélag nokkrum árum áður en
ekki gengið,“ segir hún.
Kenna ekki
börnunum íslensku
„Ekki svo að skilja að allir ís-
lendingarnir vilji vera í félagi af
þessu tagi, sumir vilja ekkert af
okkur vita,“ segir Sesselja. En það
er merkilegt sem hún segir að af
öllum þeim íslensku konum í Nor-
folk sem gifst hafa bandarískum
hermönnum þá er einungis ein sem
kennt hefur -börnunum sínum ís-
lensku.
íslendingar eiga ræðismann í
Norfolk en þar sem hann er mikið
í burtu segir Óli þörf á því að
skipa vararæðismann og hljóti
Sesselja að teljast kjörin í það
embætti, það hafi hún sýnt og
sannað, en undirtektir utanríkis-
ráðuneytisins íslenska hafi verið
litlar.
Sesselja formaður og Óli Miolla
varaformaður eru sérlega stolt af
einum þætti í starfsemi íslend-
ingafélagsins og það er þátttakan
í NATO-hátíðinni í apríl en þá
skreytir hver þjóð sinn vagn sem
ekið er í skrúðgöngu um götur
borgarinnar. „Á þeim átta árum
sem við höfum verið með höfum
við alltaf utan einu sinni hlotið
verðlaun fyrir skrautlegasta vagn-
inn.“ Á hveiju ári er ein NATO-
þjóð heiðruð sérstaklega og hún
fær að krýna drottningu hátíðar-
innar. Árið 1990 hlotnaðist íslandi
þessi heiður en það var eftir að
Sesselja hafði vakið á því athygli
opinberlega að íslendingar hefðu
aldrei í fjörutíu ára sögu NATO
fengið útnefningu. íslendingafé-
lagið hefur tvisvar tekið þátt í jóla-
skrúðgöngu í Norfolk og unnið til
verðlauna í bæði skiptin fyrir bestu
lýsinguna. „Vagninn okkar er vík-
ingaskip með um 4.000 ljósum,"
segir Sesselja
Lambalærið var byrjunin
Áhafnir íslensku skipanna sem
.sigla til Norfolk þekkja Sesselju
vel. Hún sér um að kaupa kost
fyrir skipin og sinnir ýmsum erind-
um fyrir skipveijana. Skip frá
Eimskip koma nú til Norfolk á
tveggja vikna- fresti. „Þetta er
mest fatnaður upp úr listum og
annað á fjölskylduna, stundum
húsgögn,“ segir Sfesselja þegar
hún er spurð um það hvað sjó-
mennina vanhagi helst um. „Þetta
byijaði með svolítið sniðugum
hætti. Þegar sonur minn gekk í
herinn vildi mamma endilega
senda honum íslenskt lambalæri.
Mágkona mín átti kunningja sem
var á einu Eimskipafélagsskipinu.
Hún fékk hann til að taka lamba-
lærið. Ég fór niður í skip að sækja
lærið og þekkti engan. Én ég held
ég hafi farið í hvert einasta skip
sem hingað hefur komið síðan.
Ég var beðin um að útvega kost-
inn vegna þess að skipskokkarnir
voru ekki ánægðir með það sem
skipshöndlarar buðu upp á, græn-
metið var til dæmis ekki nógu
ferskt.“ Sesselja kaupir kostinn í
matvörubúð í nágrenninu. „Það
er mjög gaman. Maður er með
sjö, átta kerrur og fólk spyr hvort
ég sé með svona stóra fjölskyldu.
Sumir standa yfir okkur Bob til
að sjá hvað allt þetta muni kosta.“
Góðar strendur
Leið íslenskra ferðamanna hef-
ur ekki legið um Norfolk. „Ég er
mjög hissa á því,“ segir Sesselja.
„Það er mjög gott að vera hérna
og strandirnar eru góðar. Þetta
hefur bara ekki verið auglýst nógu
vel. Virginia Beach við Norfolk er
hins vegar mjög þekktur staður
innan Bandaríkjanna og hingað
kemur fólk af allri austurströnd-
inni og allt frá Kanada. íslending-
ar fara meira á þekktari staði eins
og Flórída. En það er ekki lakara
að eyða fríinu hér, sérstaklega á
sumrin þegar það er sem heitast
í Flórída.“
Morgunblaðið/Páll Þórhallsson
SESSELJA formaður og Óli Miolla varaformaður í garðinum hjá Sesselju.
VAGN íslands á NATO-hátíðinni í april.