Morgunblaðið - 14.10.1995, Blaðsíða 30

*30 LAUGARDAGUR 14. OKTÓBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
JÓHANNÞ.
ALFREÐSSON
©
+ Jóhann Þ. Al-
freðsson var
fæddur 15. des.
1936 á Þingeyri við
Dýrafjörð. Hann
lést á Borgarspíta-
lanum í Reykjavík
5. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Alfreð
Sigurðsson og El-
_ ísabet Steinunn
Jónsdóttir er síðar
giftist Halldóri M.
Olafssyni bifreiða-
stjóra á Isafirði, nú
búsett í Hafnar-
firði. Þeirra börn eru Herdís,
Guðrún og Ólafur Ágúst. Hinn
16. maí 1959 gekk Jóhann að
eiga eftirlifandi eiginkonu sína
Björgu Þórunni Sörensen, f.
26. febrúar 1940, dóttur Val-
gerðar og Thorvalds Sörensen
mjólkurfræðings á Selfossi.
Börn þeirra Jóhanns og Bjarg-
ar Þórunnar eru: 1) Jón Guð-
mundur, bifreiðastjóri í Þor-
^ lákshöfn, f. 17.2. 1957, giftur
Vilfríði Víkingsdóttur, f. 14.10.
1963. Börn þeirra eru Valgerð-
ur Anna, f. 10.10.1988, Jóhann
Smári, f. 1.8. 1990, Inga Birna,
f. 19.8. 1981, barn Vilfríðar,
og Georgína Björg, f. 5.9.1979,
móðir hennar er Katrín Gísla-
dóttir. 2) Valgerður Anna, f.
15.6. 1960, sljórnmálafræðing-
ur og fréttamaður á RÚV, barn
Benedikta Björg, f. 10.7. 1985,
faðir hennar er Valtýr Pálsson
málarameistari á Selfossi
Árnasonar og konu hans Bene-
LÁTINN er langt um aldur fram
vinur minn Jóhann Alfreðsson
skipstjóri og nú síðast hafnarstjóri
í Þorlákshöfn. Af ótrúlegum þrótti
og æðruleysi barðist hann við það
banamein sem fleiri landa vora
leggur að velli en nokkur annar
mannfellir. Með honum er genginn
traustur og einarður félagi sem
hvarvetna gat sér gott orð fyrir
dugnað, heiðarleika og mannbæt-
andi samskipti.
Eins og fram hefur komið var
Jóhann fæddur á Þingeyri vestur
og þar ólst hann upp hjá afa'sínum
og ömmu en sumarið sem hann
fermist verður sú breyting á hög-
um hans að hann fiyst til móður
sinnar Elísabetar Steinunnar og
stjúpa síns Halldórs M. Ólafssonar
bifreiðastjóra sem búsett voru á
ísafirði. Með þeim Halli eins og
hann er kallaður tókust tryggðir
sem entust til æviloka og oft
minntist hann stjúpa síns með virð-
diktu Guðnadóttur.
3) Thorvald Smári,
f. 8.7.1961, kjötiðn-
aðarmaður á Sel-
fossi. Börn hans
eru Ragnheiður
Sara, f. 6.9. 1985,
móðir hennar er
Hrefna Benedikts-
dóttir, og Haf-
steinn Þorberg, f.
23.1. 1995, móðir
hans er Sólveig
Gyða Jónsdóttir. 4)
Elísabet Steinunn,
f. 23.3. 1964, hús-
móðir og búfræð-
ingur á Hólum í Hjaltadal, gift
Ólafi E. Guðmundssyni fisk-
eldisfræðingi, f. 23.7. 1965.
Börn þeirra eru Guðmundur
Árni, f. 24.9. 1990, Ármann
Óli, f. 13.1. 1993. Þá átti Elísa-
bet áður dótturina Jóhönnu
Björgu, f. 10.2. 1987, faðir
hennar er Magnús Steinsson.
Heimili þeirra hjóna, Jóhanns
og Bjargar var í Vallholti 21
á Selfossi þar til þau fluttust
til Þorlákshafnar 1980 þar sem
þau hafa búið síðan á Heina-
bergi 23. Jóhann lauk námi í
bifvélavirkjun en stundaði sjó-
mennsku meginhluta ævi
sinnar, fyrst á togurum og síð-
ar á fiskibátum, bæði sem
stýrimaður og skipstjóri. Hann
rak um árabil eigin útgerð, en
frá 1990 var hann hafnarstjóri
í Þorlákshöfn.
Útför Jóhanns fer fram frá
Þorlákskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
ingu og aðdáun sem engu minni
var en þótt hann hefði verið hans
eiginlegi faðir.
Jóhann varð snemma mikillar
gerðar, hann var sterkbyggður og
myndarlegur að vallarsýn, vilja-
sterkur og skapfastur eins og vest-
firsku fjallahyrnurnar og varð
fljótt þess sannleika meðvitaður
að sigur fæst eigi nema sótt sé.
Tækifærin voru í sjónum, hann
réðst ungur á togara og undi þar
hag sínum allt þar til er hann tek-
ur þá ákvörðun að flytjast hingað
suður á land átján ára gamall.
Það var árið 1955 að ég sá þá
fyrst, ísfirðingana eins og þeir
voru jafnan kallaðir, félagarnir
Jóhann, Daði og Erling, en þeir
komu allir að Selfossi þá um vorið
og hófu nám í bifvélavirkjun hjá
Kaupfélagi Árnesinga sem þá rak
ein stærstu og virtustu bifreiða-
verkstæði landsins. Þaðan luku
þeir allir prófi í sinni iðngrein.
t
Systir okkar,
SIGRÍÐUR GUÐRÚN HÖGNADÓTTIR,
Álfaskeiði 64,
(áður Ölduslóð 7),
Hafnarfirði,
andaðist í Landsspítalanum 2. október sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Systkinin.
t
Vinur okkar og frændi,
GUNNAR JÓHANNSSON
fyrrum bóndi,
Ytra-Brekkukoti,
Arnarneshreppi,
lést á dvalarheimilinu Skjaldarvík 9. október.
Útför hans fer fram frá Möðruvailakirkju í Hörgárdal miðvikudag-
inn 18. október kl. 13.30.
Aðstandendur.
MIIMIMIIMGAR
Daði og Erling fluttust á burt fljót-
lega að námi loknu, en Jóhann
settist hér að.
Eins og æska allra tíma eignað-
ist Jóhann fljótlega vini og kunn-
ingja hér á Selfossi af báðum kynj-
um. í þeim hópi var ung og glæsi-
leg stúlka, Björg Þórunn Sörensen.
Þessa ungu stúlku gekk hann að
eiga og hefur hún verið hans tryggi
og traustasti lífsförunautur síðan
og sem hann elskaði og virti.
Fljótlega stofnuðu þau sitt heim-
ili, fyrst sem leigjendur hjá öðrum
eins og títt var, en byggðu sér,
þegar efnin urðu rýmri, einbýlishús
á Vallholti 21 hér á Selfossi.
Þótt Jóhann starfaði að iðn sinni
hjá bifreiðaverkstæðum Kaupfé-
lagsins allmörg ár stóð hugur hans
jafnan til sjávar. Því reri hann
nokkrar vetrarvertíðir með for-
mönnum úr Þorlákshöfn. Þetta
gerði. hann bæði til að svala þrá
sinni til fangbragða við öldufalda
Atlantsála og til að draga meiri
„björg“ í bú til sinnar Bjargar.
Það var árið 1960 að fjórtán
ungir menn sem stundað höfðu
leigubílaakstur hér á Selfossi, að
meira eða minna leyti í hjáverkum,
stofnuðu Bifreiðastöð Selfoss. Var
Jóhann þar einn af stofnendum og
stundaði akstur frá stöðinni sem
aukastarf í nokkur ár. Þessi félags-
skapur sem síðan stofnaði með til-
styrk Olíufélagsins hf. Bifreiðastöð
Selfoss hf. og Fossnesti hefur síðan
haldið hópinn þannig að óijúfanleg
vináttubönd hafa myndast. Jóhann
er nú sá þriðji þessara frumheija
sem hverfur okkur sjónum. Áður
höfum við kvatt Svein Jónsson og
Viihjálm Halldórsson. Öll þau ár
sem Bifreiðastöðin og Fossnesti
voru í eigu þessa hóps, var Jóhann
ávallt virkur og lifandi í allri þeirri
uppbyggingu og starfsemi og
meira og minna innan stjórnar og
síðasti formaður félagsins. Sýnir
þetta best trygglyndi hans og vin-
festi við félagana og sameiginlega
hugsjón þrátt fyrir að búseta hans
og starfsvettvangur væri víðs-
fjarri.
En Jóhann hafði fleiri járn í eldi
sínum því þegar undirbúningur að
byggingu Búrfellsvirkjunar hófst
keypti hann sér vörubíl og stund-
aði akstur bæði við virkjunina og
annað er til féll á þeim tíma. En
þrátt fyrir margháttuð störf í landi
stundaði hann ævinlega eftir því
sem við varð komið sjóróðra, bæði
sem stýrimaður og skipstjóri þó
hann hefði ekki þá til þess full
réttindi. Því innritaðist hann í Stýr-
imannaskólann skömmu fyrir 1970
og aflaði sér þeirra skipstjómar-
réttinda sem þurfti til þess að geta
farið einn með sitt skip. Þetta var
upphafið að því að hann eignaðist
skömmu síðar sitt fyrsta skip sem
hann gaf nafnið Árnesingur og
önnur skip í eigu hans síðar báru
það sama nafn. Með þessu fyrsta
skipi hófst enn nýr kafli í ævi hans
og má segja að hann hafi frá þessu
að mestu leyti starfað að eigin
útgerð meðan hann sótti sjóinn.
Jóhann var farsæll skipstjóri,
svo mjög að aldrei henti hann
óhapp á sjó, enda var hann sérstak-
lega grandvar og aðgætinn um
allan búnað og öryggi áhafnar og
var einstaklega ljúfur og góður við
sína sjómenn sem virtu hann og
dáðu fyrir æðruleysi og örugg
handtök ef sló í bakseglin.
Það var haustið 1980 að þau
hjónin ákváðu að flytjast til Þor-
lákshafnar. Því seldu þau hús sitt
hér á Selfossi og keyptu sér hús
þar sem var í byggingu. Jóhann
vann öllum stundum, þegar hann
var í landi, við að fullgera það og
hafa þau búið þar síðan.
Hann þekkti vel til í hinum nýju
heimkynnum enda búinn að stunda
þaðan sjósókn frá því fyrst hann
kemur hingað suður og var þar
með sína aðstöðu fyrir bátinn.
Þau urðu fljótt vinmörg og tóku
virkan þátt í félagslífi hinna þrótt-
miklu íbúa byggðarlagsins unga
sem með undraverðum hætti hefur
á fáum árum orðið einn byggileg-
asti þéttbýliskjarni á Suðurlandi.
Jóhann tók fljótlega þátt í starfi
Lionsmanna þar á staðnum og var
virtur meðal þeirra og virkur allt
til dauðadags.
Enn var nýtt viðfangsefni fram-
undan og nú á þeim stað þar sem
hann hafði starfað og hvílst þegar
komið var að landi, oft undan úfn-
um sjó og illviðrum. Hann tók að
sér stöðu hafnarstjóra í Þorláks-
höfn. Oft varð mér hugsað til þess
að kannski hefur ekkert starf sem
hann hafði með höndúm verið hon-
um fyllra og hæft honum betur
en það. Þarna þekkti hann allt,
sjóinn, skipin og mennina sem
komu og fóru eins og öldurnar við
nesið.
Hann tók af heilum hug þátt í
þeirri stórkostlegu uppbyggingu
hafnarinnar sem staðið hefur yfir
og tókst ásamt hafnarstjórninni
og öðrum velunnurum að koma
henni í röð bestu hafna landsins
eins og hún er í dag. Á þessum
vettvangi held ég að hann hafi
notið sín einna best í lífinu. Þarna
voru stór verkefni, þama þurfti
djarfhuga menn sem ekki hrædd-
ust að taka ákvarðanir. Þó gekk
hann þar til starfa oft mikið veikur
en með harðneskju við sjálfan sig
bar hann aldrei undan.
Þó ég hafi stiklað á stóru um
störf Jóhanns á lífsleiðinni, þá átti
hann einnig sín áhugamál og tóm-
stundagaman. Hann var ljóðelskur
og tónelskur og las bækur sér til
fróðleiks og uppbyggingar. Hann
unni útfvéru og ferðalögum.eftir
því sem tími gafst til, en ásjóna
vestfirsku fjallanna og firðirnir
djúpu og skjólsælu áttu þó ævin-
lega rúman sess í huga hans enda
var hann þar manna kunnugastur
öllum staðháttum.
Jóhann var léttur og skemmti-
legur hvort heldur var heima eða
á mannamótum. Hann var hófs-
maður á vín en það gladdi hjarta
hans og lyfti öllum sem méð honum
voru í ljúfara skap og liðugra
mál. Hann var vel heima á flestum
sviðum mannlegra samskipta og
fylgdist, frá því ég kynntist honum
fyrst, vel með því sem var að ger-
ast með þjóðinni og var nokkuð
pólitískur sem ungur maður. Það
fór dvínandi með aldrinum vegna
þess að honum fannst enginn pólit-
ískur flokkur halda merki jafnaðar
og manngildis nógu hátt á loft, en
jafnaðar- og samvinnuhugsjónin
fylgdi honum ævina á enda.
Hann var ástríkur eiginkonu
sinni og fjölskyldu og brást aldrei
því hlutverki sem hann tók sér á
herðar sem ungur maður. Þau
hjónin byggðu sér sumarbústað
upp undir Laugarvátni fýrir nokkr-
um árum síðan og þar undi hann
öllum stundum með fjölskyldunni
þegar færi gafst frá annars eril-
sömu starfi.
Þar var hann síðast að verki að
ganga frá og dytta að fyrir vetrar-
komuna og þar barst honum kallið
að skilnaðarstundin nálgaðist,
brottförin hafði þegar verið tíma-
sett. Knörr vaggaði á báru, vindur
fyllti segl, síðasta sjóferðin var
hafin.
Nú við ferðalok kveðjum við
hjónin tryggan vin og þökkum
hrærðum huga fjörutíu ára vin-
áttusamband sem aldrei bar
skugga á. Þá leyfi ég mér einnig
að bera hugheilar kveðjur og þakk-
ir frá gömlu félögunum á BSS.
Öll höfum við mikið misst við
fráfall Jóhanns Alfreðssonar en
mestur er þó missir Bíbíar og barn-
anna, foreldra, systkina og ann-
arra ástvina.
Megi algóður Guð veita þeim
styrk og huggun á þessari erfiðu
stund.
Árni Valdimarsson.
í dag kveðjum við góðan vin,
Jóhann Alfreðsson. Hann var einn
af samferðamönnum okkar um
fjölda ára og návist hans var ein-
staklega góð.
Hugurinn staldrar við gamlar
minningár frá því við bjuggum á
Selfossi. Þrír ungir ísfirðingar voru
sestir að í bænum til að nema bif-
vélavirkjun. Það var eftir þeim tek-
ið, þetta voru vörpulegir menn, þó
hver á sinn hátt. Hann var einn
af þeim. Hann bar með sér birtu
og hressandi blæ. Við nánari kynni
kom í ljós glaðvær og skemmtileg-
ur félagi með hnyttin tilsvör á reið-
um höndum.
Ekki hafði hann lengi búið á
Selfossi þegar ung stúlka, Bíbí
Sor, fór að fylgja honum um göt-
urnar. Þetta var fallegt par. Þau
giftu sig og eignuðust fjögur mann-
vænleg börn. Þar var ráðin hans
mesta hamingja í lífinu því þeirra
samleið hefur verið einstaklega
falleg.
Jóhann var félagslyndur maður
og hafði gaman af tónlist. Hann
var einn af stofnendum Lúðrasveit-
ar Selfoss og starfaði með henni
um árabil. Einnig stofnaði hann
bifreiðastöðina Fossnesti með
nokkrum félögum, sem þeir ráku
saman í mörg ár.
En hugur hans leitaði til sjávar-
ins, því sjónum hafði hann kynnst
á æskuslóðunum fyrir vestan. Hann
aflaði sér skipstjórnarréttinda og
fór að stunda sjósókn frá Þorláks-
höfn og Grindavík. Svo fór að þau
hjón fluttu búferlum og settust að
í Þorlákshöfn þar sem Tlann m.a.
gerði út sinn eigin bát, Árnesing.
Síðar gerðist hann hafnarstjóri í
Þorlákshöfn.
Jóhann var starfsamur maður
og allt sem hann fékkst við um
dagana leysti hann farsællega af
hendi. Hann bar ábyrgð á því sem
hann var að fást við og skipti þá
ekki máli hvað vinnudagurinn var
orðinn langur. Félagi var hann í
Lionsklúbbi Þorlákshafnar og
gegndi þar m.a. trúnaðarstörfum
ritara og formanns.
Jóhann var einstaklega barngóð-
ur maður. Afabörnin voru honum
hjartfólgin og náin. Hann var vinur
þeirra og félagi í leik og starfi.
Síðustu árin gekk hann ekki heill
til skógar. Hann bar sín veikindi
eins og annað í lífinu af sannri
karlmennsku.
Góður maður er genginn. Elsku
Bíbí, börnin ykkar og fjölskyldur,
aldraðir foreldrar Jóhanns og aðrir
aðstandendur, við biðjum góðan
Guð að gefa ykkur styrk á kom-
andi stundum.
Edda og Svanur.
í mildri haustblíðunni sjáum við
gulnað laufið falla af tijánum, safn-
ast í breiður og fjúka til og frá.
Haustið er að nálgast í náttúrunni
og nær tökum á sálum okkar, þeg-
ar við fregnum lát góðs vinar, Jó-
hanns Alfreðssonar. Skyndilega er
baráttunni við illvígan sjúkdóm lok-
ið, sjúkdóm sem hann bar af slíkri
karlmennsku að aldrei var minnst
á heilsufar. Líklega átti uppruni
hans á Vestfjörðum þátt í því þreki
og æðruleysi sem hann bar. Við
minnumst glaðbeitts manns, sem
gekk af heilum hug að hveiju verki,
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann stundaði sjómennsku frá
unga aldri og var skipstjóri á stór-
um og smáum fiskiskipum í mörg
ár. Síðustu árin starfaði hann sem
hafnarstjóri í Þorlákshöfn og átti
stóran þátt í auknum umsvifum þar
á allan hátt.
Við minnumst mannsins sem
átti svo auðvelt með að laða fram
bros hjá litlum börnum og fá þau
í leik.
Jóhann var mikill gæfumaður í
sínu einkalífí. Hann kvæntist ungur
mikilli mannkostakonu, Björgu
Sörensen, og saman hafa þau geng-
ið sín spor, samstiga og alltaf í
takt. Börnin þeirra fjögur bera með
sér mannkosti og myndarskap úr
foreldrahúsum.
Við erum þakklát fyrir að hafa
átt hann að samferðamanni frá því
við öll vorum að stíga okkar skref
út í lífið.
Hann var sannur og heill allar
stundir.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
0
«
«
i
Í
i
i
I
i
«
I
í
í
4
4
4
4
!
4
(
I
i
(
i
4
(
(
4