Morgunblaðið - 21.10.1995, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 21. OKTÓBER 1995
MIIMNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Finnbogi Jón
Rögnvaldsson
var fæddur á Sauð-
árkróki 30. septem-
ber 1952. Hann and-
aðist í Gautaborg
14. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru Rögnvald-
ur Elfar Finnboga-
son, f. 13. maí 1925,
og Hulda Ingvars-
dóttir, f. 14. júní
1926. Systkini hans
' eru Ingvar Rögn-
valdsson, f. 10. júní
1950, maki Auður
Hauksdóttir, f. 12. apríl 1950,
og Guðný Dóra Rögnvaldsdóttir,
f. 4. október 1951, maki Kjell
Gustad, f. 3. janúar 1949.
Hinn 30. desember 1973
BRÓÐURSONUR minn Finnbogi
Jón Rögnvaldsson er látinn eftir
stutta en harða baráttu.
Þegar dauða ættingja og vina ber
að, veldur það sorg og trega, en
seinna víkur sársaukinn fyrir ljúfum
minningum liðins tíma.
Finnbogi ólst upp á góðu heimili,
umvafinn ást og kærleika foreldra
‘og systkina, fyrst á Sauðárkróki og
síðan á Seyðisfirði.
Þegar flölskyldan flutti austur,
var síldarævintýrið á fullu, fólk lifði
hratt og tóku unglingarnir virkan
þátt í þeim hraða, ekki alltaf eftir
uppskrift foreldranna. Finnbogi var
einn þeirra, hrókur alls fagnaðar
og hvers manns hugljúfi, enda vin-
margur.
Á Seyðisfirði kynntist hann konu-
efni sínu Kolbrúnu Sigfúsdóttur og
flutti hún með ijölskyldunni til
Reykjavíkur. Þar hóf hann nám í
húsasmíði hjá Kristni Sveinssyni,
byggingameistara. Aldrei hitti ég
svo Margréti konu Kristins að hún
minntist ekki á frænda minn og
færðist þá bros yfír andlit hennar.
Gaman var þegar systkinasynirn-
ir fimm sem allir heita Finnbogi,
hittast, enginn vissi hver ætti að
svara þegar nafnið var nefnt og
svöruðu því allir í einu.
Feðgamir Finnbogi og Rögnvald-
ur vora sérstaklega samrýndir. Kom
það vel í ljós þegar fjölskyidan stóð
sameiginlega að byggingu sumarbú-
staðar í Skorradal, að hvoragur
mátti af öðram sjá.
Elsku Kolla mín, megi góður Guð
—veita þér og fjölskyldunni styrk og
huggun. Það var ykkar gæfa að
eiga Finnboga.
Ég og börn mín, Þorsteinn Már,
Margrét, Finnbogi Alfreð og fjöl-
skyldur þeirra sendum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur.
Björg.
Okkur langar í örfáum orðum að
minnast og kveðja mág okkar og
svila Finnboga Rögnvaldssson.
Við þekktum hann yfír 25 ár og
hann var alltaf elskulegur, hjálp-
samur og hrókur alls fagnaðar. Þær
voru ófáar ánægjustundirnar sem
við áttum á heimili Finnboga og
Kollu og var þá hlegið mikið og
gantast. Ekki var síður tilhlökkun
þegar von var á fjölskyldunni úr
Hlíðarbyggðinni austur til okkar.
Þá fórum við gjama í dagsferðir
hér í kring. Ættarmótin á Ketils-
stöðum og Ormarsstöðum vora líka
alltaf ánægjuleg. Síðast komu Finn-
bogi og Kolla austur í ágúst í sumar.
Ef veikindi vora annars vegar og
við þurftum að dveljast í Reykjavík
stóð heimili Finnboga okkur ætíð
opið og öll hjálp sjálfsögð af hans
hendi.
Okkur er minnisstæð yndisleg
helgi sem við áttum með þeim hjón-
um fyrir tveimur áram í fallega
sumarbústaðnum þeirra. Þennan
sumarbústað byggði Finnbogi og
var alltaf að fegra hann og bæta.
Finnbogi var mjög laghentur og
smíðaði margt fallegt fyrir sig og
var alltaf tilbúinn að gera slíkt hið
"oama fyrir aðra.
kvæntist Finnbogi
Kolbrúnu Sigfús-
dóttur frá Egils-
stöðum, f. 19. apríl
1953. Þau eignuðust
þijár dætur: 1)
Huldu Guðnýju, f.
14. október 1970. 2)
Lindu Báru, f. 3.
október 1973. 3)
Elfu Dögg, f. 10.
apríl 1981.
Finnbogi Jón
Rögnvaldsson nam
húsasmíði hjá
Kristni Sveinssyni
og vann ætíð síðan
við smíðar, lengst af sem sjálf-
stæður atvinnurekandi.
Utför Finnboga fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
Finnbogi var sérlega bamgóður.
Allir krakkar, bæði hans og aðrir,
löðuðust að honum. Okkar stelpur
vora oft búnar að vera í góðu yfír-
læti hjá Kollu, Finnboga og stelpun-
um þeirra. Hann var ekki sjaldan
búinn að keyra þær í bíó, sund eða
bara út í sjoppu.
Já, ánægjustundimar eru margar
og við geymum þær vel.
Það kom okkur öllum á óvart
þegar það fréttist að Finnbogi væri
aivarlega veikur. Við eram búin að
vona og biðja um að honum myndi
batna. Kolla og dæturnar ásamt
fleiri aðstandendum era búin að
vera hjá honum í Svíþjóð þennan
erfíða mánuð. Von og ótti hefur
skipst á í hugum okkar. En Finn-
boga, þessum góða dreng, var ætlað
annað hlutskipti en að vera lengur
hér á meðal okkar. Hann andaðist
aðfaranótt 14. október. Það er mik-
ill missir að honum.
Er hnígur sól að hafsins djúpi
og hulin sorg á brjóstin knýr,
vér minnumst þeirra, er dóu í draumi
um djarft og voldugt ævintýr.
(Jóhannes úr Kötlum)
Kæri Finnbogi, við söknum þín
öll.
Elsku Kolla, Elfa, Linda, Hulda
Guðný, Helgi, foreldrar og systkini;
ykkar missir er mikill. Við vonum
að góður guð megi styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Edda og Valdimar,
Egilsstöðum.
Okkur er sérlega minnisstæð ein
sunnudagsheimsókn í Hlíðarbyggð-
ina til Kollu og Finnboga fyrir um
einu og hálfu ári. Dóttir okkar var
þá tveggja mánaða gömul og oftast
óróleg seinni hluta dags. Þrátt fyrir
mikla móðurhæfíleika viðstaddra
kvenna kvartaði hún hástöfum og
var Iítill friður til samræðna. Þá
birtist Finnbogi, en hann hafði verið
að vinna eins og vanalega, þrátt
fýrir að flestir ættu frí. Tók hann
stúlkuna strax í fang sér, gekk með
hana um gólf og róaðist hún um
leið. Hafði hann þannig ofan af fyr-
ir henni langa stund og undi hún
sér mjög vel. Eftir þetta fannst
okkur Finnbogi alltaf eiga ákveðna
hlutdeiid í henni enda sagði hann
stundum sposkur á svip að hann
væri sá eini sem hefði nokkurt lag
á henni.
Þessi frásögn lýsir nokkrum af
mörgum góðum kostum Finnboga.
Þrátt fyrir að hann væri undantekn-
ingarlaust hrókur alls fagnaðar þeg-
ar fjölskyldan eða vinir söfnuðust
saman, þá var hann svo barngóður
og ljúfur að öll börn hændust að
honum um leið. En það voru ekki
bara litlu bömin sem nutu góðs af
mannkostum Finnboga, hann var
alla tíð boðinn og búinn að hjálpa
okkur, hvort sem það var eitthvað
sem tengdist smíðavinnu eða öðra.
Finnbogi var frá okkur kallaður
í blóma lífsins og við söknum hans
mikið. Við getum ekki fengið hann
sjálfan til okkar aftur en við getum
haldið minningu hans á loft með því
rifja upp þau samskipti sem við átt-
um við hann og með því að muna
hann eins og hann var.
Elsku Kolla, Hulda Guðný, Linda
Bára og Elfa Dögg. Þið eruð kon-
umar sem Finnbogi lifði fyrir og
missir ykkar er mikill. Megi góður
guð styrkja ykkur í sorginni.
Stefanía og Hilmar.
Lofa skal dag að kveldi stendur
skrifað, en það er fátt að lofa þegar
maður fær fréttir af andláti vinar,
hugurinn fyllist sorg og söknuði og
maður spyr almættið. Hvað á þetta
að þýða?
Maður í blóma lífsins hrifínn burt
frá eiginkonu, þremur dætram, for-
eldrum og systkinum. Ég sé ekkert
réttlæti í því að foreldrar þurfí að
lifa bömin sín. Vegir Guðs era órann-
sakanlegir og víst eru þeir það. Sorg
og gleði haldast oft í hendur, og
þegar minningamar fara að streyma
um hugann fyllist ég ósjálfrátt gleði
og ætla ég nú með fáum orðum að
minnast míns góða vinar, Finnboga
Jóns Rögnvaldssonar.
Kynni okkar hófust á Seyðisfirði
haustið 1967. Þá var hann rétt 15
ára. Fyrst vissi ég lítið um drenginn
annað en að hann var sonur Rögn-
valds í Langatanga og litli bróðir
Guðnýjar Dóru sem ég aidrei hafði
séð en svo oft heyrt minnst á.
I minningu minni var Finnbogi
snaggaralegur strákur, óvenju flink-
ur með fótbolta og alltaf með syni
bakarans, Einari. Strax árið eftir
kynntist ég fjölskyldunni í Langa-
tanga en svo var húsið nefnt sem
þau buggu í. Heimili fjölskyldunnar
stóð öllum opið, held ég, allavega
naut ég þar fádæma hlýju og gest-
risni og gleymist það aldrei ungri
stúlku sem var komin langt að.
Þessi kynni hafa staðið allar göt-
ur síðan þó samband hafi oft verið
með minna móti. Hafa jólakveðjur
yljað og minnt mann á.
Kornungur gekk hann að eiga
æskuunnustu sína Kolbrúnu Sigfús-
dóttur og eignuðust þau þtjár dæt-
ur, allar ákaflega yndislegar, enda
foreldramir ákaflega samhentir um
uppeldi þeirra. Finnbogi var fádæma
bamgóður, glettinn og kannski svo-
lítið stríðinn og lék sér gjaman við
börn á þeirra forsendum.
Finnbogi gerði miklar kröfur til
sjálfs sín og varð dapur ef hann að
eigin mati gat ekki staðið við þær.
Hann var mjög duglegur og ósérhlíf-
inn og saman eignuðust þau Kolla
mjög fallegt heimili í Garðabænum.
Fáa hef ég þekkt sem hafa talað
jafn fallega um maka sinn og böm
og Finnbogi. Foreldrar og systkini
vora honum einnig kær og sagði
hann einstaklega skemmtilega frá
ýmsum upákomum hjá fjölskyld-
unni. Það var alltaf gaman að hitta
Finnboga eða heyra í honum í síma.
Við deildum oft, þá aðallega um
pólitík, en skildum alltaf jöfn, hvor-
ugt sigraði hitt. Alla jafna endaði
deilan á þann veg að Finnbogi sagði:
„Jæja, frú Ingibjörg. Það er ekki
öll „Tíkin“ eins.“
Síðast hitti ég Finnboga í ágúst
sl. inni í Hvalfirði. Hann þurfti að
reka símaerindi vegna vinnu sinnar
en dvaldi í sumarbústað í Svínadaln-
um sem hann byggði ásamt föður
sínum. Ég var á leið í Skorradalinn
með fjölskyldu minni. Finnbogi var
hress að vanda, strákslegur og kvik-
ur. Hann sagði okkur frá lang-
þráðri gönguferð með föður sínum
sem þeir höfðu nýlokið við. Ekki
man ég alveg hver gönguleiðin var
en einhver gömul þjóðleið niður til
Eskifjarðar var farin. Var hann
bæði glaður og stoltur yfir þessari
ferð og sagðist hafa mátt hafa sig
allan við til að halda í við „karl“.
Þeir feðgar vora mjög nánir félagar.
Ég mun sakna Finnboga, tel mig
lánsama að hafa átt hann að félaga
og einnig að hafa þá guðstrú að
geta kvatt á þennan hátt.
Kæri Finnbogi, hafðu þökk fyrir
samfylgdina, hittumst síðar.
Elsku Kolla, dætur, foreldrar og
systkin: Guð gefí ykkur styrk á
sorgarstundu. Með orðum Kahlil
Gibrans: „Þegar þú ert sorgmæddur
skoðaðu þá aftur huga þinn og þú
munt sjá að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.“
Ingibjörg Ottesen.
Lifir í ljósi
leiftursýna.
Kveð því aldrei
ásjónu þína.
Vindamir gæta
minna vona.
Enginn það kýs
að kveðja svona.
Lækimir leika
lögin okkar.
Hlæjandi á hlaupum
strákahnokkar.
Haukur Ingvarsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Mér fínnast þessi orð passa vel,
er ég kveð vin minn, Finnboga
Rögnvaldsson, sem dó langt um ald-
ur fram á Sahlgrénska sjúkrahúsinu
í Gautaborg eftir mjög erfið veik-
indi í kjölfar lifrarígræðslu.
Ég man þann dag vel er ég sá
Finnboga í fyrsta sinn. Það var á
Fæðingarheimili Reykajvíkurborg-
ar, er unnusta hans og síðar lífsföra-
nautur, Kolbrún Sigfúsdóttir
frænka mín, fæddi þeim framburð
sinn, Huldu Guðnýju. Mér leist strax
vel á Finnboga og alla tíð hefur
hann reynst mér og mínum vel.
Hann var húsasmíðameistari að
mennt. Allt lék í höndum hans,
greiðvikinn var hann með afbrigðum
og hörkuduglegur.
Hann bjó fjölskyldu sinni fagurt
heimili með dyggri aðstoð eiginkonu
sinnar og var mjög stoltur af stelp-
unum sínum öllum. Margar ánægju-
stundir átti ég og fyölskylda mín á
heimili þeirra og í sumarhúsinu í
Svínadal.
Finnbogi kvaddi þennan heim frá
eiginkonu, þrem dætram, Huldu
Guðnýju, Lindu Bára og Elfu Dögg,
foreldram, systkinum og mörgum
góðum ættingjum og vinum.
Ég bið góðan Guð að styrkja þau
og styðja í þessari miklu sorg. Þér,
kæri vinur, óska ég góðrar heim-
komu á annað tilverustig.
Blessuð sé minning þín.
Dögg Björgvinsdóttir.
Stundum finnst manni lífið svo
hverfult og ósanngjarnt, sérstaklega
þegar ungt fólk í blóma lífsins deyr.
Mig langar að minnast lítillega,
hans Finnboga Jóns Rögnvaldsson-
ar. Kynni mín af honum vora ekki
mikil, en ég má til með að þakka
honum þá hjartahlýju og góð-
mennsku sem ég og mín fjölskylda
fundum frá honum og þá sérstak-
lega börnin okkar. Barnelska er
nokkuð sem ég met svo mikils í
fari fólks.
Þegar ég kynntist eiginmanni
mínum, frænda hans og nafna Al-
freðssyni, fannst mér oft svo ein-
kennilegt að fimm af sex systkinum
(þ.e.a.s. feður þeirra og systkini)
skyldu skíra börnin sín Finnbogi
eftir afa þeirra. Það tók mig heil-
langan tíma að greina á milli allra
þessara Finnboga. Ég kynntist þeim
einum af öðram en lengi vel vissi
ég það eitt um Finnboga Rögnvalds-
son að hann byggi í Garðabæ og
væri smiður. Árið 1989 þegar við
hjónin festum kaup á íbúð, sem
þurfti að lagfæra, þá ákvað ég að
slá tvær flugur í einu höggi, að
hringja í hann og athuga hvort hann
gæti tekið verkið að sér og þá í leið-
inni að fá að kynnast honum. Hann
tók verkið að sér með ljúfri lund
og leysti það vel af hendi. Tókust
upp frá því kynni milli okkar fjöl-
skyldna. Þegar verkinu lauk bauð
ég þeim hjónum í mat og kom
yngsta dóttir þeirra með og fór ekki
milli mála hversu bamgóður og
hjartahlýr hann var, því sú yngsta
sótti mikið í pabba sinn.
Þótt lítið samband hafí verið milli
okkar beint, þá vissum við alltaf
hvort af öðru. Við fluttum síðar út
á land og létu þau hjón sig ekki
muna um að keyra yfír eina heiði
FINNBOGIJON
RÖGNVALDSSON
til Vopnafjarðar til að líta á okkur,
enda hafði hann alltaf áhuga á því
hvernig gengi og hvernig börnunum
liði. Einnig hringdi hann af og til
og þá eingöngu til að athuga hvern-
ig okkur liði og var notalegt til þess
að vita þó annar samgangur væri
ekki mikill. Síðast í febrúar hringdi
hann sem áður og athugaði hvernig
við hefðum það. Ég hélt þá að hann
þyrfti auðvitað að tala við nafna
sinn og tjáði honum að hann væri
rétt farinn í vinnuna. En hann var
bara að hringja til að athuga hvern-
ig mér liði þar sem ég var ófrísk á
þessum tíma og hvernig börnin
hefðu það, hvemig reksturinn gengi
og allt þar fram eftir götunum. Eg
var lengi á eftir undrandi á því að
hann vildi bara tala við mig um
hvernig við hefðum það. Ég sagði
honum að þau hjón ættu að líta inn
þegar þau færu sunnudagsrúntinn
og sagði hann mér að þau hefðu
reynt í tvígang, en þvi miður vorum
við ekki heima.
Þegar að kveðjustund er komið
vil ég þakka fyrir að hafa kynnst
honum Finnboga Rögnvaldssyni svo
góður, hjartahlýr og barngóður sem
hann var. Alltaf svo stoltur þegar
hann talaði um dætur sínar, eigin-
konu og sumarbústaðinn, sem hann
byggði sjálfur og dvaldi nánast í
um hveija helgi yfir sumarið með
fjölskyldu sinni. Finnboga varð ekki
tíðrætt um sjálfan sig og hann
kvartaði aldrei.
Við hjónin biðjum góðan guð að
styrkja eiginkonu hans og dætur,
sem hafa misst svo mikið, og aðra
aðstandendur.
Minningin um góðan dreng mun
lifa með okkur.
Sesselja Pétursdóttir.
Að morgni laugardagsins 14.
október kom Linda Bára til mín
og bar mér þau sorgartíðindi að
pabbi sinn væri dáinn. Finnbogi
dáinn, þetta gat ekki verið, þetta
kom á mig sem reiðarslag sem ég
vildi ekki trúa, þó svo að ég hafi
vitað að hann væri mikið veikur.
En þeir eru órannsakanlegir, vegir
guðs.
Finnboga kynntist ég þegar ég
fluttist í Garðabæinn, nánar til tek-
ið í Lyngmóana, þá sex ára gömul.
Ég og Linda Bára dóttir hans urðum
fljótt bestu vinkonur og máttum
varla hvor af annarri sjá. Varð ég
því brátt heimalningur hjá Kollu og
Finnboga. Alltaf var ég velkomin á
heimili þeirra og leit ég á Finnboga
sem vin sem auðvelt var að leita
ráða hjá. Alltaf var stutt í grínið
og gamanið og þótti mér ákaflega
gaman að vera í kringum hann.
Sérstaklega eru mér minnisstæðar
ferðir okkar þriggja, mín, Lindu og
Finnboga upp í sumarbústað í
Vatnaskógi, draumastað fjölskyld-
unnar. Á þessum tíma var enn ver-
ið að smíða og reyndum við Linda
að hjálpa til en vorum í raun bara
að þvælast fyrir. Þrátt fyrir það
heyrðust aldrei skammir frá Finn-
boga því hann gat alltaf séð bros-
legu hliðina á því sem við gerðum
af okkur. Sumarbústaðurinn í
Vatnaskógi verður góð minning um
þennan duglega mann, þar sem
hann eyddi mörgum stundum við
að smíða sumarbústaðinn og gera
hann sem allra fallegastan.
Þó að samskiptin á milli okkar
hafi minnkað með tímanum vissi ég
að ég var ávallt velkomin í Hlíða-
byggðina og var alltaf tekið vel á
móti mér, ávallt var það Finnbogi
sem sló á létta strengi. Sjaldan er
það að maður kynnist manneskju
sem ætíð er hrókur alls fagnaðar
en það var Finnbogi. Ávallt í góðu
skapi.
Mér er mikill söknuður og eftirsjá
að Finnboga og mun ég minnast
hans með mikilli virðingu og þakk-
læti. Aldrei mun ég gleyma öllum
þeim góðu stundum sem við áttum
saman. Ég vil með þessum fátæk-
legu orðum kveðja góðan vin.
Elsku Linda mín, Kolbrún, Hulda,
Elfa, og aðrir ástvinir sem eiga um
sárt að binda. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð á þessum sorgartím-
um. Þeir sem átt hafa mikið, missa
mikið, þeirra er sorgin mest.
Ásta Sveinsdóttir.