Morgunblaðið - 21.10.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINIUINGAR
LAUGARDAGUR 21. OKTÓBER 1995 35
Já, vinir berast burt með tímans
straumi og blómin fölna á einni
hélunótt.
Fyrir um það bil 25 árum byrjaði
að vinna hjá mér ungur mjög dugn-
aðarlegur og kraftmikill piltur sem
verkamaður í byggingarvinnu.
Það var nú daglegt brauð á þeim
árum að menn komu og fóru, en
þessi ungi piltur var ekki að hugsa
um að fara, hafði áhuga á öllu sem
honum var sett fyrir að gera og
vann sér traust og virðingu allra
sem með honum unnu fyrir dugnað
og trúmennsku.
Hann hafði áhuga á að læra húsa-
smíði og var mér mjög mikil ánægja
í því að taka hann í nám, því ég sá
að í honum bjó mikið mannsefni sem
myndi verða stétt okkar til sóma,
bæði hvað vandvirkni og dugnað
snerti.
Finnbogi vann hjá mér, sem nem-
andi, í fjögur ár og svo í mörg ár
að námi loknu og alltaf reyndist
hann sem hinn trausti og frábæri
starfsmaður, alltaf léttur og kátur
og einstaklega hlýr og notalegur í
öllum okkar samskiptum.
Eitt sumar var Finnbogi verk-
stjóri hjá mér við mikla fjósbygg-
ingu í Laxárnesi í Kjós. Man ég vel
hvað piltamir vom ánægðir með
stjórn hans á hlutunum, samfara
dugnaði, ósérhlífni og þægilegu við-
móti.
En svo skildu leiðir og hann fór
að vinna sjálfstætt. Frétti ég oft að
allt gengi vel og að hann hefði unn-
ið sér traust og vinsemd þeirra sem
hann vann fyrir.
Finnbogi var geysilega duglegur
og harður við sjálfan sig og mikill
vinnuþjarkur, kom upp heimilinu og
sumarhúsinu þeirra að mestu eða
öllu leyti á þeim tíma sem flestir
taka sér frí og oft hugsa ég að
hann hafi bætt svona fjórum til sex
klukkutímum við fullan venjulegan
vinnudag.
Við hittumst stöku sinnum og þá
rifjuðust upp ótal mörg skemmtileg
atriði frá lærdómsárunum og öðrum
liðnum tímum er hann vann hjá
mér. Oft hafði hann orð á því, bæði
við mig og sína góðu starfsfélaga,
að við þyrftum að hittast og eiga
góða kvöldstund saman, allir nem-
endurnir mínir frá liðnum árum og
ég-
Já, víst er um það að við hefðum
allir notið þeirrar stundar ef af hefði
orðið. Það sannast hér eins og svo
oft áður að það má aldrei geyma
til morguns það sem maður getur
gert í dag, því við vitum aldrei hvar
við dönsum næstu jól.
Og nú er þessi góði félagi fallinn
í valinn svo langt um aldur fram
og við stöndum hér harmi slegin
yfir þessu fráfalli sem var svo
óvænt.
Finnbogi eignaðist frábæra
konu sem stóð eins og hetja við
hlið hans alla tíð þar til yfir lauk.
Þau eignuðust þrjár yndislegar
dætur, sannkallaða sólargeisla,
eins og hann sagði stundum við
mig og þá sá maður alltaf hvað
hann varð glaður og hlýr er hann
minntist á þennan dýrmæta fjár-
sjóð þeirra hjónanna.
Við hjónin og börnin okkar öll
kveðjum þig nú og þökkum þér af
alhug alla hlýjuna og notalegheitin
sem þú sýndir okkur ávallt og biðj-
um þér allrar blessunar á fyrir-
heitna landinu. Konunni þinni,
dætrunum, foreldrum, systkinum
svo og öðrum ættingjum og vinum
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Kristinn Sveinsson.
Okkur langar í örfáum orðum að
minnast Finnboga Rögnvaldssonar.
Kynni okkar við hann voru mjög
ánæguleg en því miður alltaf stutt.
Leiðir okkar lágu saman, þar sem
Finnbogi vann við glerísetningar
fyrir Vátryggingafélag íslands. Það
var ekki að sjá að þar færi veikur
maður, þegar hann var að koma til
að sækja gler. Það var alltaf stutt
í gamansemina þegar Finnbogi kom,
þrátt fyrir að hann hefði mikið að
gera. Okkur er mikil eftirsjá í Finn-
boga og við vottum aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Starfsfólk íspan.
JÓNHELGI
SVEINBJÖRNSSON
+ Jón Helgi
Sveinbjörnsson
fæddist á Skíða-
stöðum í Ytri-Lax-
árdal 26. maí 1917.
Hann lést á Héraðs-
sjúkrahúsinu á
Blönduósi 11. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Ragnhildur
Stefania Jónsdóttir
frá Bakkakoti í
Vesturdal í Skaga-
firði, f. 9. apríl
1887, d. 15. nóv.
1944, og Sveinbjörn
Sveinsson frá Mælifellsá í
Skagafirði, f. 10. júlí 1886, d.
15. mai 1983. Systkini Jóns
Helga eru Guðmundur, Helga,
Hulda og Gunnar sem er látinn.
Hinn 24. maí 1947 kvæntist
Jón Helgi eftirlifandi eiginkonu
sinni Helgu Sigríði Lárusdótt-
ur, f. 14. apríl 1922, frá Gríms-
tungu í Vatnsdal. Eignuðust
þau sex börn sem eru: 1) Björg,
f. 20. sept. 1947, maki Jóhann
Guðmundsson, f. 10. april 1946.
Þau eiga fimm börn og eitt
barnabarn og búa í Holti í
Svínadal. 2) Lárus,
f. 14. mars 1949,
maki Sigríður K.
Snorradóttir, f. 16.
des. 1948. Þau eiga
þrjá syni og eru
búsett á Blönduósi.
3) Ragnhildur, f. 12.
júní 1950, maki
Gestur Þórarins-
son, f. 11. júlí 1947.
Þau eiga fjögur
börn og eru búsett
á Blönduósi. 4)
Erna Ingibjörg, f.
15. des. 1951. Maki
Sigurður Birgir
Jónsson, f. 11. ágúst 1953. Þau
eiga þijú börn, og eru búsett á
Hvammstanga. 5) Sveinbima,
f. 9. mars 1953, maki Valdemar
Friðgeirsson, f. 17. jan. 1955.
Þau eiga fimm börn og eru
búsett á Akureyri. 6) Vigdís
Eiríka; f. 21. ágúst 1954, maki
Helgi Órlygsson, f. 9. júní 1955.
Þau eiga þrjú böm og búa á
Þórastöðum 7 í Eyjafjarðar-
svejt.
Útför Jóns Helga fer fram
frá Blönduóskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
MINN elskulegi faðir hefur kvatt
þetta líf eftir stutta en erfiða bar-
áttu við lungnakrabbamein. Hann
gat verið heima mestallan tímann
eins og hann óskaði sér með hjálp
mömmu. En var svo síðustu sólar-
hringana á Héraðssjúkrahúsinu á
Blönduósi í góðri umönnun lækna
og hjúkrunarfólks og hafí þau þökk
fyrir.
Pabbi var fæddur Skagfirðingur
og ólst upp á ýmsum stöðum í
Skagafirði. Hann missti föður sinn
þegar hann var 16 ára og varð því
snemma að fara að bjarga sér. Þeg-
ar pabbi var á þrítugsaldri fór hann
í nám til Reykjavíkur í bifvélavirkj-
un. Þar kynntust foreldrar mínir
en hófu búskap á Blönduósi 1947.
Rak pabbi bifreiðaverkstæði þar,
sem hann missti í eldsvoða og gerði
það að verkum að þau fluttu nær
eignalaus að Orrastöðum í Torfa-
lækjarhreppi 1950 og byijuðu þar
búskap af litlum efnum. Tveimur
árum seinna fluttu þau að Meðal-
heimi í Ásum, fyrst í torfbæ en
byggðu þar nýtt íbúðarhús og úti-
hús af miklum krafti. 1958 bilaði
heilsan hjá þeim báðum og heimilið
leystist upp um tíma. Við börnin
sex fórum í fóstur til ættingja
mömmu og vorum þar þangað til
þau gátu tekið okkur aftur. Pabba
var ráðlagt að hætta búskap vegna
heilsu sinnar og settust þau að í
Garðabæ og vann pabbi við bílavið-
gerðir o.fl. ásamt Gunnari bróður
sínum sem þar bjó.
Árið 1964 bauðst þeim Þórorms-
tunga í Vatnsdal til leigu og varð
freistingin hjá pabba eftir sveitabú-
skapnum öllu öðru yfírsterkari og
var flutt norður inn í 100 ára gaml-
FJÖLNIR
BJÖRNSSON
+ Fjölnir Björns-
son var fæddur
í Mýnesi í Eiðaþing-
há 4. apríl 1922.
Hann Iést á Borg-
arspítalanum 12.
október síðastliðinn.
Fjölnir var yngsta
barn hjónanna Guð-
rúnar Einarsdóttur,
f. 8.3. 1884, d. 17.5.
1959, og Björns Ant-
onýssonar, f. 4.10.
1876, d. 30.5. 1930.
Alsystkini hans 'eru:
Hrefna, f. 8.8.1911,
Einar, f. 15.4. 1913,
Iflalti, f. 27.12.1915,
Ari, f. 19.5. 1917, d. 2.1. 1993,
og Ólafur, f. 18.3.1920, d. 28.Í2.
1979. Fjölnir eignaðist einn son,
Baldur, f. 8.3. 1951. Móðir hans
var Þuríður Indriðadóttir, f. 8.6.
1925, dáin 25.8. 1993.
Útför Fjölnis fór fram frá
Fossvogskirkju 20. október.
ÉG MAN fyrst eftir Fjölni í frum-
bernsku minni, sennilega hef ég ver-
ið fjögurra eða fimm ára, en þá
dvaldi hann á heimili foreldra minna
um tíma, rétt eftir að hann flutti til
Reykjavíkur. Tókst þá með okkur
góð vinátta, sem enst hefur fram til
þessa dags, og bar ég ávallt mikla
virðingu fyrir þessum frænda mín-
um. Fjölni var margt til lista lagt
og lagði hann gjörva hönd á margt.
Áhugamál hans voru mörg, svo sem
tónlist, lestur góðra bóka, félagsmál
og stjórnmál.
Hann lagði stund á mörg störf á
lífsleiðinni, stundaði al-
menna verkamanna-
vinnu, sjómennsku, var
bílstjóri og stundaði
verslunarstörf í eigin
verslun um tíma. Versl-
aði hann þá með út-
varpstæki, hljómflutn-
ingstæki og plötur. Öil
störf sem hann stund-
aði munu hafa farið
honum vel úr hendi og
ávann hann sér vináttu
og traust þeirra sem
áttu við hann viðskipti.
Ég man eftir að þegar
ég kom til hans í versl-
unina á Bergþórugöt-
unni, voru það ekki síður hinir minna
megandi í þjóðfélaginu, sem voru
viðskiptavinir hans, og fóru greiðslur
þá stundum eftir efnum og ástæðum
viðskiptavinarins. Fyrir mörgum
árum kenndi Fjölnir þess sjúkdóms
sem leiddi hann til bana nú. Margir
hafa fengið verulegan bata með
hjartaaðgerðum erlendis og nú upp
á síðkastið hér heima. Fjölnir fór til
London árið 1984 að leita sér lækn-
inga, en því miður tókst aðgerðin
ekki og hann fékk ekki þann bata
sem vænst var, og háði sjúkdómur-
inn honum ávallt síðan. Fljótlega
eftir það hætti hann við verslunina
og gat lítið unnið síðan.
Með Fjölni Björnssyni er genginn
mikill ágætismaður, sem allir sem
hann þekktu munu minnst með virð-
ingu og söknuði.
Við vottum Baldri syni hans samúð
okkar, svo og öðrum hans nánustu.
Kristmundur Halldórsson.
an torfbæ þar sem við áttum heima
í tvö og hálft ár meðan byggt var
nýtt íbúðarhús. Hann elskaði að
vera bóndi, sérstaklega íjárbóndi
og sé ég hann fyrir mér sitjandi á
garðabandinu með pípuna sína og
horfandi á kindumar éta af garðan-
um.
Árið 1976 brugðu þau búi og
fluttu til Blönduóss og vann hann
sem pijónari hjá Pólarpijón hf.
þangað til hann hætti vegna ald-
urs. Pabbi var sístarfandi og vildi
drífa hlutina áfram. Eins var þegar
við vorum á ferðalögum saman, þá
mátti hann varla vera að því að
stoppa til að teygja úr sér og var
oft gert gaman að. Hann tók upp
á því þegar hann hætti að vinna
að fara að smíða muni úr viði. Með
aðstoð frá mömmu tókst honum
mjög vel upp og seldi og gaf mikið
af þeim. Fóru þau á útimarkaði víða
um landið og hafði ég lúmskt gam-
an af kraftinum í honum við þetta.
Var hann einnig mjög virkur í
félagsstarfí eldri borgara á Blöndu-
ósi, einn af fáum karlmönnum í
föndrinu, og lífgaði upp á kvenna-
hópinn.
Hann hafði einnig gaman af
garðinum sínum og gróðursetti
fjölda tijáa þar. Pabbi var gestrisinn
og glaðsinna en dálítið vínhneigður
og setti það stundum skugga á líf
okkar, en hann var að eðlisfari
mjög. friðsamur og voru sjaldan ill-
indi í kringum hann. Hann hafði
skemmtilegan og stundum skraut-
legan frásagnarmáta og þegar við
vildum ekki alveg trúa því sem
hann sagði, bætti hann oft við:
„Þetta er alveg satt.“ Hann lá ekki
á skoðunum sínum um menn og
málefni og gat stundum orðið heitt
í kolunum þegar við tókumst hressi-
lega á í málefnaágreiningi og varð
mamma stundum að stoppa okkur.
Það verður söknuður að hafa
pabba ekki á sínum stað og erfítt
að venjast brotthvarfí hans úr lífí
okkar.
Ég vil þakka honum fyrir sam-
veruna hér á jörð og ég hlakka til
að hitta hann aftur í ókominni fram-
tíð með bæn um að honum gangi
vel í nýjum heimkynnum. Guð blessi
hann.
Ragnhildur.
Elsku afi minn.
Nú ert þú horfínn sjónum mínum
en ég veit að þú verður alltaf til
staðar í hjarta mínu. Það er erfíður
biti að kyngja, því að ég á ekki
eins greiðan aðgang að þér og áð-
ur. Ég veit í rauninni ekki hvar þú
ert, en ég hef samt mikla trú á því
að þú sért í kringum okkur. Það
er svo margt sem ég kynntist í
gegn um þig, því þú ert gæddur
svo miklu hugmyndaflugi og þú
gefst ekki upp. Eins og þegar aldur-
inn stöðvaði þig á vinnumarkaðin-
um, þá fannst þú upp á annarskon-
ar verkefni ásamt henni ömmu
minni og það var að smíða allskon-
ar hluti úr viði, sem gladdi okkur
afkomendurna þegar við opnuðum
jólapakkana.
Einnig minnist ég þess þegar þér
fannst það tímasóun að labba á
eftir garðsláttuvélinni, þá ákvaðstu
að steypa hellur til að helluleggja
garðinn. Flestir hefðu nú keypt
hellurnar en þú varðst að vera full-
viss um að þær væru almennilega
gerðar. Þetta kalla ég atorkusemi.
Það sem er mér allra minnisstæð-
ast var þegar þú tókst nokkra af-
komendur þína (ásamt mér) í ferða-
lag til að „skoða“ Vestfjarðakjálk-
ann. Ég held að enginn hafí slegið
þetta hraðamet sem þú settir þá.
Ætlunin var að skoða landið í róleg-
heitum en mottóið þitt var „það er
best að drífa þetta af“ og alltaf
þegar ég heyri þetta orð „drífa“ þá
man ég eftir þér.
Ég gæti haldið áfram að telja
upp minnisstæða atburði en ég held
að þú vitir alveg hve mikils virði
þú ert mér og ég hef trú á því að
þú finnir mínar hugsanir til þín án
þess að ég noti blað og penna. Ég
vona að þú hafír það sem allra best
þar sem þú ert og láttu hana ömmu
mína finna það að hún sé ekki ein
í heiminum, því ég held að hún
þarfnist þess mest núna.
Ég sendi mínar bestu kveðjur.
Þín dótturdóttir,
Margrét Helgadóttir.
Elsku afi. Ég vil með örfáum
orðum þakka þér fyrir samveru-
stundir okkar, sem voru allt of fá-
ar, og þar sem ég er svo langt í
burtu, alla leið úti í Tokyo, er svo
langt fyrir mig að fara til að fylgja
þér hinsta spölinn.
En þú ert mér í huga þó langt sé
á milli okkar, og vona ég að þú
hafír það gott þar sem þú dvelur
núna.
Vil ég svo ljúka orðum mínum
með þessum erindum sem segja
meira en mörg orð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þó í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð blessi þig, amma mín.
Þín dótturdóttir,
Erla Bima Birgisdóttir.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf, sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum,
er fenp að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku afi, hafðu þökk fyrir allt
og allt. Hvíl í friði.
Þín afabörn.
Helga, Gyða, Friðgeir,
Berglind og Vala Birna.
ELIN
SIGTR YGGSDÓTTIR
+ Elín Sigtryggs-
dóttir fæddist í
Héraðsdal í Lýtings-
staðahreppi í Skaga-
firði 16. júní 1923.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 30. júlí síð-
astliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Akureyrarkirkju 16.
ágúst.
MIG LANGAR með
nokkrum orðum að
minnast elskulegrar
vinkonu minnar, Elinar
Sigtryggsdóttur, sem síðast átti Fjölskyldu hennar, ættingjum og
heimili á Keilusíðu lOb á Akureyri. vinum votta ég mína dýpstu samúð.
Ég vil þakka henni alla þá hjálp Hilda Haraldsdóttir.
og þann mikla stuðn-
ing, sem hún veitti mér.
Eftir mikla leit að góðu
og viðeigandi ljóði fann
ég loks eitt, eftir Ingi-
björgu Sigurðardóttur,
sem segir allt sem ég
vildi sagt hafa:
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi
hin ljúfu og góðu kynni af al-
hug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf
sem gleymist eigi
og gæfa var það öllum, er
fengu að kynnast þér.