Morgunblaðið - 07.11.1995, Blaðsíða 38

38 ÞRIÐJUDAGUR 7. NÓVEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
FJÖLSKYLDAN HJALLA VEGI10
SÍMINN hjá okkur hringdi klukkan
rúmlega 7 þ. 26. okt. sl. og spurt
var hvort við hefðum heyrt fréttirn-
ar um snjóflóðið á Flateyri. Þama
höfðu gerst hörmulegir atburðir og
brátt kom í ljós að Svanhildur bróð-
urdóttir mín og fjölskylda hennar
voru á meðal þeirra sem saknað var
og síðar um daginn kom áfallið,
fjögur höfðu fundist, öll látin, en
yngsta barnið var ófundið. Lengi
var haldið í vonina um að það fynd-
ist á lífi en sú von dvínaði smám
s^aman eftir því sem frá leið, en hún
fannst daginn eftir, einnig látin.
Engin orð fá lýst hugarástandi að-
standenda, en það er mikils virði
að finna samhug og hlýju allra nær
og fjær. Hann er harður þessi heim-
ur og nokkuð víst að ekki er í okk-
ar valdi að setja hættumörk svo
örugg að þau haldi og það er einn-
ig nokkuð ljóst að við búum á mörk-
um hins byggilega heims og nátt-
úruöflin vægðarlaus.
Elsku Svanhildur, Haraldur,
Waraldur Jón, Ástrós Bima og Re-
bekka Rut. Þið erað hjá okkur í
huga og hjarta og erfitt að setja
orð á blað. Þið voruð svo samheldin
fjölskylda og okkur fannst oft að
þið byggjuð alltof langt í burtu frá
Reykjavík. Svanhildi höfum við
ætíð fýlgst vel með og síðan fjöl-
skyldu hennar fyrir vestan. Hún var
svo sterk manngerð, jákvæð, bjart-
sýn og glettin, og tók því sem að
höndum bar í lífsbaráttunni með
æðraleysi. Hún var félagsvera og
naut þess að vera meðal vina og
ættingja og sérstaklega eru mér
minnisstæðar umræðurnar um lífið
og tilverana og oft var búið að
spyija okkur hvenær við ætluðum
'Siginlega að láta verða af því að
koma vestur og alltaf var svarið
„við komum“ en atvikin höguðu því
þannig að við höfum ekki enn látið
verða af því. Enn man ég ljómann
í augum hennar þegar hún sagði
okkur frá Haraldi sínum og þeirra
fyrstu kynnum og þegar hún síðan
kynnti hann fyrir okkur á Lauga-
teignum á heimili foreldra sinna sá
ég um leið að þarna fór mannkosta-
maður, traustur og ljúfur drengur,
sem við áttum eftir að kynnast
nánar. Litlu sólargeislarnir þeirra
þrír, sem síðar litu dagsins ljós, uxu
og döfnuðu undir öruggri hand-
leiðslu foreldra sinna og lífið blasti
við. Miklar vonir voru bundnar við
þetta unga fólk.
Hlöðver og Birna og fjölskylda
þeirra hér í Reykjavík höfðu oft
dvalið á Flateyri í fríum og fjöl-
skyldan að vestan fyrir sunnan hjá
þeim og stóð til að halda næstu
jólin fyrir vestan með þeim. Oft var
hringt vestur og miðlað fréttum frá
þeim til okkar hér og var þá oft
verið að snúast í mörgu þar.
Við veltum oft vöngum yfir því
hvort ekki væri erfitt fyrir Svan-
hildi sem borgarbarn að búa við
þessa þungu vetur fyrir vestan en
hún sagði að þegar sumrin kæmu
gleymdust veturnir fljótt en síðasta
sumar kom eiginlega ekki og haust-
ið varð ekkert og síðan byrjaði þessi
ógleymanlegi vetur og þó var fyrsti
vetrardagur ekki runninn upp. Oft
kom Svanhildur með frásögur af
baráttunni við snjóinn í fyrravetur
fm.a. þegar þau „skriðu út úr
aflinum og fóra til Bandaríkjanna
+ Haraldur Eggertsson fædd-
ist á Flateyri 18. janúar
1965. Kona hans, Svanhildur
Hlöðversdóttir húsmóðir, fædd-
ist í Reykjavík 23. mars 1965.
Börn þeirra voru Haraldur
Jón, f. í Reykjavík 4. júní 1991,
Ástrós Bima, f. í Reykjavík 21.
október 1992, og Rebekka Rut,
f. á ísafirði 27. júní 1994. Þau
létust öll í snjóflóðinu á Flat-
eyri aðfaranótt 26. október síð-
astliðins. Þau bjuggu á Hjalla-
vegi 10, Flateyri. Foreldrar
Haraldar eru Eggert Jón Jóns-
son, skipsijóri á Flateyri,
fæddur 31. júlí 1936, og eigin-
kona hans, Laufey Guðbjarts-
dóttir verslunarstjóri á Flat-
eyri, f. 15. ágúst 1936. Systkini
Haraldar em: 1) Kristín Ág-
ústsdóttir verslunarmaður, f.
28. ágúst 1958, sambýlismaður
hennar er Brad Egan nemi, f.
16. september 1968 í Jóhannes-
arborg, Suður-Afriku. Börn
hennar eru Arnar Már Þor-
steinsson, f. 11. apríl 1980, og
Aldís Þorsteinsdóttir, f. 13.
mars 1982. 2) Magnús Gunnar
sjómaður, f. 27. maí 1962. Kona
hans er Kristbjörg Sunna
Reynisdóttir húsmóðir, f. 8.
mars 1968. Börn þeirra eru
Thelma Rún, f. 15. október
1989, og Friðrik Bjartur, f. 24.
í nokkurra daga frí í sólina og skriðu
síðan í skaflinn aftur“ eins og hún
sagði og hló bara að öllu saman
þá. Þarna voru þau að halda upp á
þijátíu ára afmæli beggja.
Allar góðu minningarnar um
Svanhildi skjóta upp kollinum og
efst í huga okkar er bjarta brosið
og umhyggja hennar fyrir fjölskyld-
unni allri og létti hláturinn hennar.
Hún var náttúrubarn og við munum
hana og fjölskyidu hennar alla þeg-
ar við horfum á útsprungin blómin
og náttúrana í kringum okkur og
allt það sem sannarlega gefur lífinu
gildi. Margar voru samverastundir
fjölskyldu hennar í sumarhúsi for-
eldra hennar og undu börnin sér
þar vel hjá afa og ömmu og oft
með Hjalta frænda og mikið var
leikið sér og hamrarnir óspart not-
aðir við byggingarlist. Þegar fjöl-
skyldan að vestan var „í bænum“
þá dreif að ættingja og vini til að
hitta þau öll á Laugateignum og
var þá oft glatt á hjalla og stundirn-
ar verða ógleymanlegar þaðan, ykk-
ar skarð verður ekki fyllt.
Síðast þegar fjölskyldan kom „í
bæinn“ var lítiil tími til að hittast
en ákveðið eins og hún sagði „að
hitta fólkið almennilega í byijun
nóvember".
Það er svo sárt að sjá fólk í blóma
lífsins hverfa sjónum okkar og svo
óskiljanlegur tilgangurinn en ef til
vill er okkur ekki ætlað að skilja
hann eða eins og einhver sagði,
„annað er stærra en hitt“, þ.e. að
við mennirnir séum svo smáir en
hlutverkin svo stór. Má þá ef til vill
segja að nóg sé fýrir okkur mennina
að lifa kafla í tilganginum, sem við
ekki skiljum, í einu, þannig væri
ganga mannsins hér á móður jörð
gengin í mismunandi tímabilum.
Elsku Hlöðver, Birna, Guðríður,
Arnar, Kristján, Þórdís, Hjalti og
júlí 1992. 3) Guðrún Sigurbjört
verslunarmaður, f. 4. febrúar
1966. Dóttir hennar er Sandra
Mjöll Traustadóttir} f. 6. des-
ember 1989. 4) Omar Ingi
nemi, f. 19. september 1973.
Sambýliskona hans er Iris
Edda Thompson, f. 14. október
1972. Þeirra barn er Svanur
Ingi, f. 18. október 1995. 5)
Helga Ósk verslunarmaður, f.
26. nóvember 1978. Foreldr-
ar Svanhildar eru hjónin Hlöð-
ver Oddsson offsetprentari, f.
16. september 1943 í Reykja-
vík, og Birna Júlíusdóttir hús-
móðir, f. 11. október 1941 í
Reykjavik. Systkini Svanhildar
eru: 1) Krisiján, rannsóknar-
maður við Steypustöðina hf.,
f. í Reykjavík 26. október 1963.
Kona hans er Þórdís Ivarsdótt-
ir kennari, f. 14. febrúar 1966.
2) Ingibjörg Sólveig, f. 29. ág-
úst 1967, lést í umferðarslysi
16. september 1978. 3) Guð-
ríður, f. 13. janúar 1973, unn-
usti hennar er Arnar Sigurður
Helgason, f. í Reykjavík 6.
apríl 1973.
Útför Haraldar, Svanhildar,
Haraldar Jóns, Ástrósar Birnu
og Rebekku Rutar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, þriðju-
daginn 7. nóvember, og hefst
athöfnin klukkan 15.00.
Ingibjörg Sólveig, móðir mín og
Hlöðvers, og foreldrar og systkini
Haraldar og aðrir aðstandendur
Haraldar, Svanhildar og bamanna
þriggja, við vonum að þið fáið styrk
til að standa saman og lifa með
sorginni í kærleika.
Amma mín kenndi mér þessa
bæn þegar ég var barn:
Heimsins þegar hjaðnar rós
og hjartað klökknar.
Jesús gef mér eilíft ljós
sem aldrei siökknar.
Drottinn veittu látnum ró og
þeim líkn sem lifa.
Margrét, Davíð og fjölskylda.
Skelfilegar fréttir bárust vestan
af Flateyri að morgni 26. októbers
síðastliðins. Snjóflóð hafði fallið á
þorpið og fjölda manns var saknað.
Sem gamall Vestfirðingur þekki ég
aðstæður, fann til með fólkinu í
þess hörmungum og jafnframt setti
að mér vissan kvíða, minnugur þess
að Svanhildur frænka mín bjó þarna
ásamt flölskyldu sinni. Það kom því
miður í ljós er líða tók á daginn að
sá kvíði var ekki ástæðulaus. Nátt-
úruöflin höfðu enn einu sinni farið
sínu fram og sniðgengið mannlega
útreikninga með þeim afleiðingum
að Svanhildur, ásamt eiginmanni,
þrem börnum og fimmtán öðrum,
lét lífið. Við svona atburði verða
hugtök eins og sanngirni, réttlæti
og tilgangur ansi brothætt og mað-
ur veltir því fyrir sér hversu mann-
legur skilningur á tilverunni er í
raun takmarkaður.
Hugurinn reikar til unglingsár-
anna þegar ég var hálfgerður
heimagangur á Laugateigi 42 hjá
Stjána vini mínum og frænda, og
hafði ég þá mikil samskipti við alla
fjölskylduna enda voru Hlölli og
Birna einstaklega jákvæð í garð
okkar unglinganna þó að oft væri
mikið látið. Þar er Svanhildur, björt
í minningunni, myndarleg og alltaf
stutt í brosið. Hún virkaði oft á
mig dálítð fullorðinsleg, þrátt fýrir
stelpulegt útlit og einhvern veginn
kom mér það ekkert á óvart þegar
hún tók þá stefnu síðar í lífinu að
eignast stóra fjölskyldu. Samskipti
okkar Svanhildar voru töluvert mik-
il á þessum árum enda við Stjáni
vinir, og Þórey systir og Svanhildur
góðar vinkonur. Minningar frá
þessum tíma eru nú verðmætari en
nokkra sinni fyrr.
Frá því að Svanhildur flutti vest-
ur höfum við lítið hist vegna fjar-
lægðar. Til stóð reyndar í sumar
þegar ég og Þórey systir vorum
stödd á Patreksfirði að renna við
hjá henni á Flateyri, en vegna tíma-
leysis var sú ferð ekki farin og verð-
ur víst ekki farin úr þessu.
Kæra Hlölli, Birna, Stjáni, Guð-
ríður, aðrir aðstandendur Svanhild-
ar, Haraldar og barna, og þið aðrir
sem líka eigið um sárt að binda
vegna snjóflóðsins, megi Ijósið
verða myrkrinu yfirsterkara í lífi
ykkar alíra.
Jósef Gunnar Sigþórsson.
Snemma á fimmtudagsmorgun-
inn vorum við vakin upp með þeim
skelfilegu tíðindum að snjóflóð hefði
fallið á Flateyri. Fjöldi vina og
kunningja lést, þar á meðal okkar
kæru vinir Halli og Svanhildur og
börn þeirra Halli Jón, Ástrós og
Rebekka Rut.
Margs er að minnast er við hugs-
um til þeirra stunda sem við áttum
með fjölskyldunni að Hjallavegi 10.
Margar góðar stundir áttum við
með Svanhildi í eldhúsinu yfir kaffi-
bolla á meðan við bjuggum allar á
Flateyri og eftir að við fluttum suð-
ur var alltaf gaman að fá símhring-
ingar frá þér. Sárt er til þess að
hugsa að við eigum aldrei eftir að
heyra glaðværa rödd þína, elsku
Svanhildur okkar.
Kæri Halli. Það skarð sem rofið
hefur verið í vinahópinn verður aldr-
ei fyllt. Stundirnar sem við áttum
saman á sjó og í landi verða okkur
ógleymanlegar. Erfitt verður að
sætta sig við að fara ekki með þér
á sjó um jólin eins og áformað var.
Einnig minnumst við elskulegu
barnanna sem hrifin voru burt. úr
þessum heimi svona ung. Við getum
engan veginn útskýrt fyrir börnun-
um okkar hvers vegna litlu vinir
þeirra voru teknir burt.
Við minnumst ykkar með hlýhug
og djúpum söknuði og biðjum góðan
Guð að geyma ykkur og elskuleg
börnin ykkar.
Kallið er komið
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur her hinn síðasta biund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Við vottum Eggerti, Laufeyju,
Birnu og Hlöðveri og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu og innilegustu
samúð og öllum þeim sem eiga um
sárt að binda vegna hörmunganna
.á Flateyri.
Anna, Hannes og börn,
Svanhildur, Eyþór og börn.
Mér finnst ég varla heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga þvi er ver.
Ef værir þú hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, sem samt ég verð að segja,
að sumarið það líður alltof fljótt.
(Vilhj.Vilhj.)
Elsku vinkona mín. Það er erfitt
að trúa því að þið séuð öll horfin,
hrifin burt, eins og hendi sé veifað,
í hörmulegu snjóflóði. Það er svo
sárt að hugsa til þess að við eigum
aldrei eftir að hittast meir. Aldrei
eftir að deila gleði né sorg, ræða
um börnin okkar, rifja upp allt sem
við gerðum þegar við vorum yngri,
bera undir hvor aðra það sem við
ætluðum að gera í framtíðinni.
Aldrei meir.
Elsku vina mín. Ég geymi í hjarta
mínu minninguna um yndislega,
hamingjusama fjölskyldu, okkar
einlægu, tryggu vináttu, minning-
arnar um allt sem við áttum saman
í gegnum tíðina.
Ég kveð ykkur nú, litla yndislega
fjölskylda, kveð ykkur með sorg og
söknuði í hjartanu í hinsta sinn.
Elsku Hlöðver, Birna, Kristján
og Guðríður, Eggert, Laufey og
allir aðstandendur. Guð veri með
ykkur og styrki ykkur í þessari
miklu sorg.
Til þín ég, Drottinn, huga hef,
er harmar lífs mig þjá,
og bið af hjarta: hugpn gef
mér himni þínum frá.
Mig örmum kærleiks veikan vef
og vota þerra brá,
Kom, athvarf mitt, og ei við tef,
minn anda lát þig sjá.
(Guðm. Ein.)
Hvíl þú litla fjölskylda í friði, minn-
ing ykkar lifir. Hafið þökk fyrir
allt og allt.
Arna Þorsteinsdóttir.
Hugurinn hvarflar aftur til ársins
1972. Lítil, grannvaxin, ljóshærð og
glaðvær stúlka í gulu hekluðu vesti
var flutt í Laugarneshverfið. Á þess-
um tíma hófust kynni okkar og
óijúfanleg vinátta sem varað hefur
fram á þennan dag auk þess sem
grunnur var lagður að „sauma-
klúbbnum". Allar okkar eiga sínar
minningar af kynnum við Svanhildi
Hlöðvers eins og hún var alltaf
nefnd til aðgreiningar frá Svanhildi
Gunnars. Allan barna- og gagn-
fræðaskóla fylgdumst við að, fleiri
vinkonur bættust í hópinn og þegar
upp í framhaldsskóla var komið
myndaðist sá kjarni sem hefur hald-
ið hópinn æ síðan.
Það sem kemur fyrst upp í hug-
ann nú eru minningar um þá gleði
sem ævinlega fylgdi Svanhildi og
óteljandi lilátursköst. Við minnumst
allra þeirra skemmtilegu stunda sem
við áttum saman þar sem Svanhildur
Hlöðvers, með sín góðlátlegu prakka-
rastrik og endalausu brandara, hélt
öllu gangandi. En auk prakkarans
bjó ýmislegt annað í Svanhildi. Við
sjáum hana fyrir okkur smíðandi rúm
í gagnfræðaskóla, saumandi mynda-
ramma og gardínur, takandi ljós-
myndir og föndrandi við herbergið
sitt. Allt lék þetta í höndunum á
Svanhildi enda fann hún sér starfs-
vettvang í listiðn og lærði prent-
myndagerð í Iðnskólanum.
Á tímabili vorum við allar félagar
í okkar eina sanna „karlhatara-
klúbbi". Þar skiptust þær nöfnur
„Hlöðvers" og „Gunnars“ á að vera
í formennsku eftir því sem við átti.
Við gátum allt, vorum bestar og
fannst við ekki þurfa á neinum körl-
um að halda. Reglurnar voru strang-
ar og neyddust flestir meðlimir til
að yfirgefa félagsskapinn í lengri
eða skemmri tíma sakir áhuga á
hinu kyninu. En ætíð var þeim sömu
tekið fagnandi ef ástarmálin urðu