Morgunblaðið - 31.12.1995, Blaðsíða 14

14 B SUNNUDAGUR 31. DESEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
SVIPMYIMDIR UR JAPAIMSFERÐ
FLUGLEIÐAVÉLIN Eydís
lenti mjúklega á Kastrup-
flugvelli eftir tæplega
þriggja tíma flug frá Keflavík.
Ekki gafst tækifæri til að litast
um í Kaupmannahöfn að því sinhi,
þar sem flugið til Tokyó átti að
hefjast eftir tvær stundir. Eyddum
við því tímanum í flugstöðinni,
fengum okkur hressingu og litum
á vörur í fríhöfninni en keyptum
lítið því að verðlag virtist ótrúlega
hátt og kom það mörgum á óvart.
Á tilsettum tíma gengum við
um borð í SAS-vélina, sem bar
nafnið Guðrun Viking og komum
okkur fyrir i rúmgóðum sætum.
En það varð bið á brottförinni og
innan skamms voru farþegar látnir
vita, að bilun hafði komið fram í
hemlabúnaði, slanga hafði gefið
sig og hemlavökvi lekið niður. Far-
þegar, sem fylltu vélina, voru beðr.-
ir að sitja rólegir í sætum sínum,
því lagt yrði af stað jafnskjótt og
viðgerð lyki. Þessum fréttum var
tekið með jafnaðargeði þótt sum-
um óaði við að lengja setuna í flug-
vélinni, þar sem vitað var fyrirfram
að flugið tæki um 11 stundir. Við-
gerðin virtist tímafrek og mínút-
urnar liðu hægt, hver af annarri.
Framundan var greinilega langur
dagur.
Þeetta var miðvikudaginn 10.
maí sl. Ég, sem þessar línur rita,
fyrrverandi skólastjóri norðan af
Ströndum og konan mín, Aðalbjörg
Albertsdóttir, vorum á leiðinni til
Tokyó í boði hjónanna, Fríðu dótt-
ur okkar og Jóns Magnúsar Kristj-
ánssonar viðskiptafræðings, sem
þar hafa dvalið um eins árs skeið,
en þangað fluttu þau búferlum
þegar Jón Magnús var ráðinn
framkvæmdastjóri söluskrifstofu
SH í Tokyó. Jón Magnús hafði
„skroppið heim“ til að flytja
skýrslu á aðalfundi SH í Reykja-
vík. Þar kom fram, að sala fyrir-
tækisins á sjávarafurðum hafði
vaxið í Japan til mikilla muna á
árinu 1994. Einnig var þar umtals-
verð sala á hrossakjöti og hver
veit nema takist að vinna markað
fyrir íslenskt dilkakjöt (villibráð) í
þessu auðuga landi, ef áhugi ráða-
manna vaknar fyrir slíku.
- Nú hafði Jón Magnús lokið
erindum sínum í Reykjavík og var
með okkur í flugvélinni á leið heim
til fjölskyldu sinnar í Tokyó, konu
og þriggja bama og vorum við því
laus við kvíða og áhyggjur þar sem
við nutum leiðsagnar hans í ferð-
inni um ganga og völundarhús
flugstöðvanna. En án öruggrar
fylgdar hefði maður ekki lagt upp
í ferð um hálfan hnöttinn, með
skerta sjón og heyrn á áttræðis-
aldri.
Þegar við höfðum setið fulla
klukkustund í vélinni tilkynnti
fiugstjórinn að tekist hafði að
stöðva lekann á bremsuvökvanum
og nú væri verið að búa Guðrunu
undir flugtak. Skömmu síðar hófst
flugið til Japans. Á sjónvarpsskjá
gátum við fylgst með flugi vélar-
innar yfir Eystrasalt, Litháen og
Sovétríkin sálugu, þar sem flogið
var yfir Moskvu og áfram austur
yfir Úralfjöli og hinar víðáttumiklu
sléttur Síberíu í rúmlega 30þúsund
feta hæð með 900 km hraða á
klukkustund. Þegar böndin brustu
í Sovétríkjunum og kommúnisminn
lagði upp laupana varð auðsóttara
að ferðast um lofthelgi Rússlands
og Síberíu, þannig að leiðin milli
Vestur-Evrópu og Austur-Asíu
styttist verulega. En hún er nógu
löng þrátt fyrir það.
Matur var framreiddur tvisvar
sinnum og gátu farþegar fengið
drykki með af öllum gerðum og
var hvort tveggja innifalið í far-
gjaldinu.
Nokkur ókyrrð var í lofti er við
flugum yfir hálendi Síberíu við
austurströndina, en síðasta áfang-
ann, yfir Japanshaf, haggaðist vél-
in ekki. Lækkuðum við þá flugið
og nokk'ru síðar sást land framund-
an. Vorum við þá að fljúga inn
Hvarvetna mætti
okkur sama hlýja
viðmótið og vin-
gjamlega brosið,
segir Torfi Guð-
brandsson um Jap-
ansferð sína og
bætir við, að það
hafí aukið löngun
sína til að heim-
sælga landið á ný.
yfir Honshu, stærstu og fjölmenn-
ustu eyjuna í Japan. Þegar við tók-
um að greina línur og liti í lands-
laginu vakti það athygli okkar að
ræktað land virtist lagt undir hrís-
gijónaakra að langmestu leyti, sem
lágu flestir undir vatni.
Flogið var suður yfir eyjuna og
lent á Naridaflugvelli, sem er 90
km fyrir suðvestan Tokyó. Hafði
flugið frá Kaupmannahöfn tekið
10 stundir og 30 mínútur. Þá var
miðnætti í Reykjavík, klukkan að
verða 1, en í Tokyó var kominn
fimmtudagur og klukkan 10 að
morgni. - Þegar við stigum út úr
flugvélinni fannst mér vera óþægi-
lega mikill raki i loftinu, en sú til-
finning hvarf á þriðja degi. Jón
Magnús vísaði okkur nú leiðina
gegnum flugstöðina sem er tvískipt
eftir mikla stækkun og er sú bygg-
ing bæði björt og glæsileg, hvar
sem á hana er litið. Er við höfðum
náð farangri okkar héldum við af
stað til höfuðborgarinnar með al-
menningsvagni. Umferðin var gíf-
urleg og það vakti athygli mína,
að þijár af hveijum fjórum bifreið-
um voru vörubifreiðar af ýmsum
stærðum og gerðum.
Jón Magnús býr með fjölskyldu
sinni í Nakamachi í Setagaya -
Ku og fórum við síðasta áfangann
þangað í leigubfl. Tók ferðin frá
flugvellinum hátt á þriðja klukku-
tíma.
Jón Magnús fékk rúmgóða íbúð
til umráða með dálitlum garði, en
mjög margir búa í þröngu hús-
næði, þannig er algengt að fjög-
urra manna fjölskylda verði að láta
sér nægja 60 fermetra til íbúðar
vegna þess hve húsverð er hátt í
Tokyó og sama gildir um leiguhús-
næði.
En það er fleira dýrt í Japan.
Við höfðum ekki dvalið marga
daga í höfuðborginni þegar okkur
varð ljóst, að flestar vörur voru
tvöfalt dýrari þar en í Reykjavík.
Mjólkurlítri kostaði t.d. 180 yen
eða um 134 krónur og vatn í sama
mæli er selt á rúmlega 100 yen
eða 74 krónur. Skrifblokk af milli-
stærð keypti ég fyrir 200 yen, en
hafði fengið tvær slíkar fyrir sama
verð í Reykjavík. Svipaða sögu er
að segja um fatnað og heimilis-
tæki. Þannig virðist yenið, þessi
sterki og dáði gjaldmiðill, vera
ósköp máttlaus í eigin landi. En
þess ber líka að geta að vinnulaun
eru há og mun ekki óalgengt að
skrifstofumaður fái rúmlega 200
þúsund yen í mánaðarlaun. Er því
ekki víst að kaupmáttur launa sé
minni í Japan en á íslandi, þótt
svo kunni að virðast við lauslega
athugun. - En fá eru þau lönd sem
geta státað af fleiri auðmönnum
en Japan. Þjóðin er kurteis og
öguð og hefur með dugnaði, hug-
kvæmni og útsjónarsemi lyfti
grettistaki og komist í fremstu röð
þeirra þjóða heimsins, sem best
hafa dafnað undir merkjum sam-
keppni og markaðsbúskapar, hag-
kerfis er nú um stundir nýtur
mestra vinsælda og tiltrúar.
Verslanir og stórmarkaðir eru
með líkum hætti og gerist á
Vesturlöndum og vöruúrval virtist
mikið og fjölbreytt. Meiri munur
var á afgrerðslufólkinu, sem tók
viðskiptavinum hvarvetna með
kostum og kynjum, brosi og hneig-
ingum eins og kóngafólk væri á
ferð og sá framgangsmáti virtist
afgreiðslufólkinu eðlislægur og í
blóð borinn. Og þetta sama kurt-
eisa og elskulega viðmót mætti
okkur einnig á hótelum og veit-
ingastöðum og gerir það að verk-
um að manni þykir áður en varir
vænt um þessa þjóð.
Tokyó
Tokyó hefur verið höfuðborg
landsins síðan 1868 eða í 127 ár.
Hún er ein af stórborgum heimsins
með rúmlega 8 milljónir íbúa, en
með útborgunum Kawaski og
Yokohama verður íbúatalan yfir
12 milljónir. Stór hluti borgarinnar
var endurbyggður eftir jarðskjálfta
árið 1923 og seinni heimsstyijöld-
ina. í miðborginni, Ginza, eru ný-
tískuleg breiðstræti og háhýsi, en
annars kemur nokkuð á óvart hve
götur eru víða mjóar og krókóttar
í úthverfunum og þar hanga víða
gildar raflínur í staurum yfir göt-
umar þverar og endilangar.
Meðal frægra bygginga, sem
ferðamönnum gefst á að líta eru
Tokyóturninn og keisarahöllin.
Tokyóturninn er í Shiba-garðinum
og er byggður í sama stíl og Eiffel-
turninn í París, en er 33 m hærri
og er því hæsti málmturn í heimi,
333 m.
Keisarahöllin er í Chiyoda-ku
hverfínu, umflotin margföldum
síkjum og vafin miklum tijágróðri.
Er höllin í pagóðustíl, fjölþekja,
eins og musteri Búddahatrúar-
manna, sem hvarvetna blasa við
augum. Kirkjur kristinna safnaða
er einnig að finna og fórum við
hjónin ásamt Fríðu dóttur okkar
tvisvar sinnum í Kirkju samei-
naðra. Fór athöfnin fram á ensku
og voru sálmar sungnir á því tungu-
máli og var þátttaka almenn. Þarna
komu fram nokkrir kórar og var