Morgunblaðið - 05.07.1996, Qupperneq 32

32 FÖSTUDAGUR 5. JÚLÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIRREY
KOLBEINSDÓTTIR
+ Sirrey Kol-
beinsdóttir hét
fullu nafni Frið-
gerður Sirrey Kol-
beinsdóttir og var
fædd 6. janúar 1937
á ísafirði. Hún lést
í Noregi 28. júní síð-
astliðinn. Sirrey
var yngsta dóttir
hjónanna Sigríðar
Maríu Erlendsdótt-
ur og Kolbeins
Brynjólfssonar,
sem bæði eru látin.
Hún ólst upp á
ísafirði til átta ára
aldurs en þá fór hún í fóstur
til hjónanna Sigurástar Stur-
laugsdóttur og Kristjáns Har-
Elsku amma.
Það er svo sárt að sjá á eftir
þér. Þú sem gafst okkur allt.
í kjöltu þinni sátum við, þú sagð-
ir okkur sögur og deildir með okkur
því sem þú hafðir upplifað og séð.
Hversu yndislegar stundir við áttum
oft saman og það verður erfitt að
yfirstíga þá sorg að aldrei framar
skulum við fá að sitja i þínu hlýja
fangi. Þú hafðir alltaf tíma fyrir
okkur og á þeim tíma sem þú varst
svo veik þá komstu að heimsækja
okkur alla leið til Noregs. Og dvald-
ir með okkur síðustu daga lífs þíns.
En við erum svo þakklátar fyrir
þann yndislega tíma sem þú gafst
okkur heima hjá okkur. Nú ertu
lögð af stað og við vitum að vel
verður á móti þér tekið og það styð-
ur okkur í okkar miklu sorg. Góða
ferð, elsku amma okkar.
Elsku afi, við sendum þér okkar
bestu samúðarkveðjur.
Svava, Eva og Hlín.
Ömrauljóð
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
- augun spyija eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og ailtaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar bijósti sætt og rótt.
Amma er dáin - amma finnur
• augasteininn sinn í nótt.
Litill drengur leggst á koddann
- lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir - amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötulum)
Elsku amma, takk fyrir allt.
Steinarr Logi og Auðunn.
Það er sárt að missa góðan vin.
Amma Sirrey var vinkona mín og
ég sakna þess sárt. Það er erfitt
að segja allt í stuttri minningar-
grein. Það sem mig langar helst
að segja er að mér þótt mjög vænt
um hana ömmu mína. Sterkasta
minningin er allir kossamir og öli
faðmlögin sem ég fékk eftir stuttar
heimsóknir, þeirra á ég eftir að
sakna. Amma kenndi mér hversu
auðvelt það er að elska og þykja
vænt um. Allir sem höfðu fyrir því
að segja hæ eða yrða á hana ömmu
voru dýrlingar og ef einhver rétti
henni litla putta þakkaði hún pent
fyrir sig og rétti fram höndina í
staðinn. En minning hennar á alltaf
eftir að lifna þegar ég hef mig til
fyrir partí eða böll. Hún skildi mig
nefnilega svo vel þegar ég sagðist
þurfa 2-3 tíma til að laga mig til.
aldssonar sem
seinna urðu tengda-
foreldrar hennar.
Hún hóf sambúð
með eftirlifandi
eiginmanni sínum,
Birni Kristjánssyni
1953. Þau eignuð-
ust saman þrjár
dætur, Kolbrúnu
Bryndísi, Astu Mar-
íu og Birgittu On-
fjörð. Barnabörn
eru átta og eitt
barnabarnabarn.
Utför Sirreyjar
fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Þess vegna held ég að amma sé
strax byijuð að hafa sig til og und-
irbúa komu okkar til hennar þótt
hún fylgist örugglega með okkur.
Ég samhryggist öllum sem
þekktu hana ömmu mína en sér-
stakar kveðjur vil ég senda til hans
afa, söknuðurinn er sár, en ekki
gleyma að tíminn græðir öll sár og
þó að sum grói ekki alveg minnkar
sársaukinn.
Steinunn Dögg.
28. júní sl. lagði elskuleg vinkona
mín af stað í þessa ferð þar sem
bara er hægt að fá farmiða aðra
leiðina.
Vegurinn til baka er ekki til.
Mér finnst ég vera alein eftir í
heiminum - vil ekki trúa þessari
óhagganlegu staðreynd.
Hluti af sjálfri mér er ekki leng-
ur til - sá hluti sem tilheyrði æsku-
vinkonu minni.
Ég flý á náðir minninganna, sem
allar eru bjartar, fallegar og góðar.
Ég flyt mig í huganum vestur í
Dali - inn undir botn Breiðafjarðar
- þar sem við áttum báðar heima
þegar við vorum ungar og sætar
sveitastelpur.
Þegar lífið var ævintýri, þegar
mikilvægast var að syngja og dansa
heilu næturnar, þegar engin helgi
fór til spillis. Að sitja heima þegar
ball var í boði - var eins og að svíkj-
ast um að fara í vinnuna.
Að fara í Bjarkarlund um versl-
unarmannahelgi var meiri nauðsyn
en _að borga skatt.
Ég fór næstum daglega inn á
Nýp, að heimsækjs Bjöm og Sir-
reyju, notaði nánast hvaða farartæki
sem var, hjól, bíl eða traktor - á
staðinn varð maður að komast - þar
sem allir voru í góðu skapi, þar sem
allt var svo skemmtilegt.
Þannig eru minningar um góða
vini, þær gefa lífínu gildi, vináttan
aðalatriði, daglegt amstur aukaatriði.
Allt i einu urðum við svo að full-
orðnu fólki, fluttum til manna-
byggða, leiðin lá suður. En það
breytti engu um vináttuna. Ég hélt
áfram að heimsækja Sirreyju og
Björn, þá voru þijár fallegar dætur
komnar til að vera - stolt og prýði
hjónanna frá Nýp. Lífið breytti um
svip - lífsgæðakapphlaupið varð
breiðfirskri rómantík yfirsterkara.
Sirrey var besta manneskja sem
ég hef nokkurn tíma kynnst. Henn-
ar sál hafði þau sérkenni að vilja
öllum vel - að gera allt fyrir alla.
Ekkert smáatriði í lífi vina hennar
lét hún fram hjá sér fara. Með sinni
glæsilegu framkomu og hlýja við-
móti átti hún alltaf nóg að gefa.
Öll áföll - allar sorgir urðu léttari
þegar maður var búinn að tala við
Sirreyju.
í huga mínum var hún alltaf stór
manneskja, þó hún væri að vexti
bæði lítil og grönn.
Það er ein af lífsins bestu gjöfum
að hafa átt hana að vini. Þrátt fyr-
ir að ég sakni hennar sárt, skil ég
vel að Guð hafi kallað á hana. Það
lítur út fyrir að hæfileikafólkið fari
langt um aldur fram. Svo maður
verður að trúa því að það sé kallað
til mikilvægari starfa á æðri stöðum.
Sögu mikilhæfrar konu er lokið á
þessari jörð.
Elsku Bjöm, orð duga skammt,
en ég sendi þér, dætrum og barna-
börnum, þar á meðal þremur ömmu-
stelpum í Noregi, mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Æskuvinkonu mína kveð ég í
bili - við hittumst síðar.
Anna Kristjánsdóttir.
Fallin er góð kona langt um ald-
ur fram að mér finnst. Það var fyr-
ir tuttugu og tveimur árum að ég
kynntist Sirrey og eftirlifandi maka
hennar Birni Kristjánssyni, er ég
kynntist elstu dóttur þeirra Kol-
brúnu. Það sást að þarna fór hæg,
ákveðin en samt hlý kona, sem
geislaði af gleði. Það var unun að
koma inn á þeirra heimili sem stóð
ávallt opið. Sirrey var mjög kát og
hress kona og stafaði frá henni
mikilli hlýju. Minningin er sú hvað
það var gaman að koma í heim-
sókn, því það var unun að hlusta á
þau syngja og spila.
Sirrey var búin að þola margt í
lífinu en aldrei heyrði maður hana
kvarta, heldur brosti hún bara með
sínum geislandi augum.
Það var fyrir nokkrum mánuðum
sem ég frétti að Sirrey væri haldin
illvígum sjúkdómi, sem hún barðist
af dugnaði við. Hún átti þá ósk
heitasta að fara til Noregs þar sem
yngsta dóttir hennar býr ásamt fjöl-
skyldu sinni, og hún dreif sig þótt
mikið veik væri. Þetta lýsir best
hvernig Sirrey var, en hún lést þar
á sjúkrahúsi. Það er erfið hugsun
að vita til þess að maður á ekki
eftir að sjá hana meðal okkar hér
á jörðu, en megi algóður Guð vernda
hana í hennar nýju heimkynnum.
Elsku Bjössi, Kolla Maja, Birgitta
og börn, sorg ykkar er mikil. Megi
algóður Guð gefa ykkur styrk, en
minningin um ástríka eiginkonu,
móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu, lifir um ókomna tíð. Guð
veri með ykkur.
Þó ég sé látinn harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta.
Eg er svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur.
En þegar þið hlæið og syrgið með glöðum
huga
lyftist sál mín upp í móti til ljóssins.
Verið því glöð og þakklát fyrir allt sem líf-
ið gefur
og ég, þó látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfír lífinu.
(Höf. ók.)
Blessuð sé minning hennar.
Valgarður Einarsson.
+ Óskar Guðjóns-
son var fæddur
á Vaðstakksheiði,
Snæfellssýslu, 2.
nóvember 1901.
Hann andaðist á
Akureyri 28. júní
1996. Foreldrar
hans voru hjónin
Kristbjörg Run-
ólfsdóttir og Guð-
jón Jónsson. Börn
þeirra; Óskar, Jón,
Bertel, Guðrún og
Laufey. Þau eru öll
látin. Óskar ólst
upp í Álftártungu
á Mýrum til 16 ára aldurs, fór
þá til Reykjavíkur og í Flens-
borgarskólann. Síðan vann
hann ýmsa vinnu til sjós og
lands. 1928 Iá leiðin til Akur-
eyrar. Hann var ókvæntur en
í dag kveðjum við aldinn heið-
ursmann, mann sem við gátum
mikið lært af, mann sem unni landi
sínu og gróðri þess. Óskar kom
til Akureyrar 1928 og stundaði
þá byggingarvinnu þar í bæ. En
1931 er hann beðinn að hlaupa í
skarðið um skamman tíma sem
kyndari á sjúkrahúsi bæjarins,
þessi tími varð að 55 árum. Hann
vann þar til 1985 og annaðist við-
hald og viðgerðir á flestu sem af-
laga fór. Hann var mjög áhuga-
samur um allar tækniframfarir og
fylgdist mjög vel með þeim, enda
sérlega handlaginn. Á fyrstu dög-
um sjónvarps bauð Elías Magnús-
son, systursonur hans, honum og
Jóni bróður hans að skoða sjón-
varpið, af því höfðu þeir sérlega
gaman. Þegar heim var komið
sagði Óskar að hann væri fæddur
hálfri öld of snemma.
Hann var í Ferðafélagi Akur-
eyrar og ferðaðist mikið með því
og seinni árin með Félagi aldr-
aðra. Við höfum farið margar ferð-
ir með honum og hann kunni sög-
ur og örnefni allra staða sem kom-
ið var á. Síðasta ferðin okkar var
farin á síldarævintýrið á Siglufirði
síðastliðið sumar, um Eyjafjörð og
Skagafjörð og Grettissaga rifjuð
upp er horft var til Drangeyjar sem
hann hafði oft komið í.
í desember fór hann á dvalar-
átti eina dóttur,
Grétu, f. 19.11.
1936, gift Hauki
Gunnarssyni, f.
11.1. 1937. Þeirra
börn eru; Helga, f.
17.11. 1958, gift
Þorsteini Guð-
björnssyni, f. 2.11.
1959, og eiga þau
börnin Grétar, f.
17.11. 1981, og
Björn, f. 29.3.1988;
Margrét, f. 29.3.
1960, gift Hilmari
Kristinssyni, f. 9.2.
1959, þeirra börn
eru Hildur Ýr, f. 29.7. 1988,
fris Björk, f. 9.2. 1996, Krist-
björn, f. 10.7. 1963.
Útför Óskars fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
heimilið Hlíð þar sem hann vildi
helst vera, þrotinn að kröftum.
Nú horfum við á askana sem hann
smiíðaði og var þekktur fyrir, á
bækurnar í hillunum og píanóið
sem hann spilar ekki lengur á.
Nú er hljótt í húsinu hans.
Kiddi, Margrét og Helga kveðja
þennan afa sem talaði esperanto,
las rússnesku og öll Norðurlanda-
mál án þess að hafa lært þau í
skóla, unni ljóðum og 80 ára keypti
sér ritvél til að vélrita ljóð sem
hann ekki átti, bjó til vísnagátur
sem þeim gekk illa að ráða.
Ég kveð hann með söknuði og
virðingu,_ég á honum mikið að
þakka. Ég var ríkur, átti tvo
tengdafeður, Óskar og svo Jón
bróður hans sem konan mín ólst
upp hjá.
Við viljum þakka Ólöfu og stúlk-
unum hennar á B-deild í Hlíð fyr-
ir góða umönnun. Stellu og Kjart-
ani fyrir alla þeirra vináttu, að
fara daglega til hans og sjá um
öll hans mál. Einnig þökkum við
Jónu Bertu og Þorgerði Jónu fyrir
alla þá hlýju sem þær sýndu hon-
um.
Guð gefi að það sé mikill gróður
í himnaríki svo tengdapabbi hafi
nóg að sýsla við.
Haukur Gunnarsson
OSKAR
GUÐJÓNSSON
+ Jóhann Pálsson
fæddist á Suð-
ureyri við Súg-
andafjörð 19. ágúst
1922. Hann lést í
St. Jósefsspítala í
Hafnarfirði 27.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Páll Hall-
björnsson kaup-
maður f. 10. sept-
ember 1898 á
Bakka í Tálkna-
firði, d. 15. október
1981, og Sólveig
Jóhannsdóttir f.
17. maí 1898 á Borðeyri við
Hrútafjörð d. 28. september
1979. Systkini Jóhanns eru
Ólafía Sigurrós, f. 1924, d.
1935, Guðmundur Jóhanns, f.
1926, Guðríður, f. 1928, Sig-
urður Eðvarð, f. 1933, Páll
Ólafur, f. 1937, Guðrún, f.
1940 og Hreinn, f. 1944. Jó-
hann var ókvæntur og barn-
laus.
Útför Jóhanns fer fram frá
kapellu Fossvogskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Jóhann fluttist með foreldrum
sínum til Reykjavíkur
1930 þá átta ára gam-
all. Hann var góður
drengur og rólegur að
eðlisfari. Hans áhuga-
mál fyrr á árum var
skátahreyfingin og
var hann um tíma
skátaforingi í skátafé-
laginu Væringjar.
Hann sótti einnig
fundi KFUM. Hann
var ræðinn og félags-
lyndur og átti gott
með að setja saman
vísur við sérstök til-
efni. Hann var ein-
staklega barngóður enda sóttu
börn til hans.
Á yngri árum starfaði Jóhann
við verslun föður síns og seldi
dagblöð, síðar vann hann einnig
við að berja fisk í Harðfisksölunni
og á hernámsárunum vann hann
í svokallaðri Bretavinnu.
Jóhann fór í Handíða- og mynd-
listaskólann og lærði auglýsinga-
teiknun, listmálun og teikningu
og var skólastjóri á þeim tíma
Kurt Zier. Eftir það nám fór hann
til Kanada og stundaði nám við
Winnipeg School of Art í þijú ár.
Hann fór til Kanada með skipalest
á stríðsárinu 1943 og kom heim
til íslands með fyrstu flugferð
Heklu árið 1947. Eftir heimkom-
una vann Jóhann í nokkur ár í
Steiniðju Ársæls Magnússonar á
Grettisgötu við teiknun fyrir sand-
blástur, til dæmis á gler, Iegsteina
og minningartöflur (meðal annars
er ein slík í Bessastaðakirkju).
Margir ættingjar og vinir eiga eft-
ir hann málverk og myndir.
En því miður breyttist lífs-
mynstur hans og hann hætti við
listina og fór á sjóinn. Hann var
sjómaður til margra ára, ýmist á
smærri bátum eða togurum. Hann
var alla tíð stoltur af því að vera
sjómaður. í einni ferðinni fékk
hann heiftarlega lungnabólgu og
varð að fara í uppskurð og náði
aldrei góðri heilsu upp frá því.
Hapn var mikið lesinn og fylgdist
vel með öllu til síðustu stundar.
Jóhann kvæntist aldrei en bjó
með foreldrum sínum og tveimur
systkinum á Leifsgötu 32 að frá-
töldum síðasta mánuðinum sem
hann dvaldist á sjúkrahúsi.
Elsku Jói minn, þú sem varst
okkar elstur og gafst okkur ástúð
og gleði verður geymdur í minn-
ingu okkar um ókomin ár. Við
þökkum þér samfylgdina í gegnum
árin. Guð veri með þér og hvíl þú
í friði.
Systkinin.
JÓHANN PÁLSSON