Morgunblaðið - 26.07.1996, Blaðsíða 26

26 FÖSTUDAGUR 26. JÚLÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Andrea Guðrún
Guðmundsdóttir
fæddist í Eyrardal í
Álftafirði vioð ísa-
fjarðardjúp 10. októ-
ber 1906. Hún and-
aðist á Landspitalan-
um 17. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Guðmundur
Jón Guðbjartsson
bakari og sjómaður
frá Isafirði og Sig-
ríður Símonardóttir
húsmóðir. Systkini
Andreu voru Jón
Júiíus, skipaverk-
fræðingur, fæddur
17.9.1910, Anna Mikkalína, fædd
16.6. 1909. Tvö hálfsystkini átti
hún, bróður samfeðra, Guðbjart
Bjarna, fæddur 17.10. 1902, og
systur sammæðra, Margréti
Pálsdóttur, fædd 1900. Þau eru
öll látin.
Eiginmaður Andreu var Svein-
jón Ingvarsson, fæddur 19. maí
1901, látinn 10. ágúst 1943. Þau
giftu sig 1926. Börn þeirra eru
Guðrún Ólöf, fædd 23.11. 1926,
og Guðmundur Ingvar, fæddur
5. desember 1930. Guðrún Ólöf
er gift Jóhannesi Arnasyni og
eiga þau þijú börn. 1) Sveinjón,
fæddur 1947, kvæntur Helenu
Albertsdóttur og búa þau í
Bandaríkjunum og eiga tvö börn,
Jóhönnu Þóru og Albert, .Svein-
jón á tvo syni, Brynjar Örn og
Aðalstein Janus, með Kolbrúnu
Aðalsteinsdóttur. 2) Árni, fædd-
ur 1948, kvæntur Stellu Hjör-
Kvatt hefur þennan heim kær
móðursystir mín. í vor er leið kvaðst
hún ætla að bjóða mér í afmælið
sitt í október á þessu ári, en þá
hefði hún orðið níræð. Hún hefði
áreiðanlega haldið upp á þau tíma-
mót með glæsibrag eins og hennar
var von og vísa. Andrea, eða Adda
eins og hún var kölluð, lifði lengst
systkina sinna. Reyndar voru þær
aðeins tvær systurnar, Andrea og
Anna, móðir mín, og var einkar
kært með þeim. Þær áttu yngri al-
bróður, Jón Júlíus, sem þeim þótti
afskaplega vænt um, en hann fór
ungur til Danmerkur til náms og
ól þar mestan sinn aldur. Hann gift-
ist danskri konu, Aase, og þau eign-
leifsdóttur og eiga
þau þrjú börn, Jó-
hannes, Hjörleif Ein-
ar og Sigríði Helgu
og búa í Reykjavík,
og 3) Kristín Andrea,
fædd 1955, gift Sig-
urði S. Pálssyni, þau
eiga tvö börn, Jó-
hannes Pál og Guð-
rúnu Ólafíu, og eru
þau búsett í Dan-
mörku. Guðmundur
Ingvar er giftur
Guðmundu KjarLans-
dóttur og eiga þau
fjórar dætur. 1) Hall-
dóra Sigríður, fædd
1947, maki Magnús Finnur Jó-
hannsson, börn Halldóru úr fyrra
hjónabandi eru Guðmundur
Brynjar, Thelma og Hörður. 2)
Lilja, fædd 1951, maki Guðmund-
ur Vignir Hauksson, börn Lilju
úr fyrra hjónabandi eru Jessica
og John. 3) Andrea Guðrún Guð-
mundsdóttir, fædd 1961, maki
Eysteinn Sigurðsson, börn þeirra
eru Kjartan Dagur og Helga
Vala. 4) Helga, fædd 1964, maki
Ævar Rafn Kjartansson.
Andrea ólst upp á ísafirði, flutt-
ist til Reykjavíkur 16 ára gömul
og fór þá að vinna fyrir sér, bæði
í Reykjavík og í Hafnarfírði. Eft-
ir að hún missti eiginmann sinn,
vann hún lengst af við fiskvinnu
hjá Isbirninum ásamt því að vinna
við framleiðslustörf.
Utför Andreu fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
uðust tvo syni. Jón starfaði sem
skipaverkfræðingur í Álaborg.
Þrátt fyrir fjarlægð héldu systurnar
ætíð sambandi við hann og fjöl-
skyldu hans og enn í dag eru nokk-
uð mikil samskipti á milli afkom-
enda Öddu og Jóns. Mikil var
ánægja systranna er Jón flutti til
íslands með fjölskyldu sína eftir
stríðsárin og settist að á Siglufirði.
Söknuðurinn var að sama skapi
mikill er hann flutti aftur til Dan-
merkur tveimur árum síðar. Þau
áttu einnig eldri hálfsystkini, Mar-
gréti og Guðbjart. í huga mínum
örlar á miningu um þau, fallegar
hugsanir sem systurnar báru til
þeirra og ég veit að þær báru mikla
önn fyrir hálfbróðurnum, sem lést
um aldur fram.
Er árin færast yfir finnur maður
sárt til þess að hafa ekki gefið sér
nægan tíma til að ræða meira við
eldra fólkið, fræðast um það sjálft
og lífssögu þess, um gengna forfeð-
ur, örlög þeirra og afdrif. Heim-
sóknir mínar til Öddu urðu færri
en ég hefði kosið, en hjá henni var
aldrei komið að tómum kofunum.
Hún var skynsöm kona sem gaman
var að ræða við og dáðist ég að
því hve vel hún hélt skýrri hugsun
og óbrigðulu minni.
Árið 1943 var mikið örlagaár
fyrir Öddu. Hún varð fyrir því áfalli
að missa mann sinn, Sveinjón Ing-
varsson, en hann lést sviplega í
blóma lífsins. Þá stóð Adda ein
uppi með tvö börn. Að sögn móður
minnar var hjónaband þeirra afar
ástríkt og man ég óljóst eftir heim-
sókn til Sveinjóns í Hafnarhúsið,
er hann var þar við störf. Ennfrem-
ur minnist ég sundferðar á baki
hans á Laugarvatni er systurnar
unnu við þvottastörf þar sumar-
langt. Mikið þótti móður minni
vænt um þann mann, í huga henn-
ar glóði á gull er minnst var á Svein-
jón. Móðuramma mín og hálfbróðir
systkinanna létust einnig fyrr þetta
sama ár, en móðuramma mín var
þá flutt frá ísafirði í hornið til henn-
ar Öddu. Hálfbróðir þeirra varð úti
á ferðalagi milli bæja á Vestfjörð-
um. Þá veit ég að Öddu var það
mikið áhyggjuefni um þær mundir
að móðir mín átti í miklum erfiðleik-
um. Adda var að mínu mati sérstak-
lega sterk og heilsteypt manneskja.
Á þessu skeiði ævi minnar fannst
mér Adda vera eins og klettur þar
sem ávallt var hægt að leita vars
ef á þurfti að halda í ofviðrum og
ólgusjóum þess tíma. Enda tel ég
að enginn hafi stutt móður mína
jafn vel og dyggilega, þegar hún
stóð óvænt ein uppi með þijú börn
og bar það ijórða undir belti. Það
barn fæddist á öndverðu ári 1944
og var gefið nafnið Sveinjón Ingvar.
í sjóði minninganna er af mörgu
að taka, ég minnist enn hve snyrti-
leg, hrein og falleg mér þótti íbúðin
hennar á Hringbrautinni, en þangað
kom ég nokkuð oft þegar ég var
barn, og einnig lifir enn í minning-
unni hlátur systranna á gamlárs-
kvöldum þeirra ára heima á Hverf-
isgötu. Þá var oft hreinlega grátið
úr hlátri en báðar systurnar gátu
verið íjarska léttar í skapi, þegar
svo bar undir.
Við tóku ár mikils erfiðis hjá
ANDREA GUÐRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
NÍELS HAFSTEINN
HANSEN
+ Níels Hafsteinn
Hansen fæddist
13. júni 1930 í
Reykjavík. Hann
lést í Reykjavík 19.
júlí síðastliðinn.
Hann var sonur
Nils Hansen, lifrar-
bræðslumanns, f.
14. sept. 1889 í
Reykjavík, d. 19.
des. 1952 og Margr-
étar Jóhönnu Jóns-
dóttur, f. 22. febr-
úar 1897, en börn
þeirra eru: Jónína
Soffía, f. 8. des.
1926, d. 23. mars 1979, Ólafur
Þórir, f. 21. apríl 1928, d. 1.
okt. 1992, Margrét Lilja, f. 12.
júní 1932 og óskírður drengur
f. 18.5.1935, d. 8. júní sama ár.
Áður átti Margrét
dótturina Unni, f.
22. júní 1923.
Eftirlifandi eigin-
kona Níelsar Haf-
steins er Sigríður
Guðmundsdóttir, f.
24. des. 1932. Börn
þeirra eru: Jóhanna
Margrét, f. 9. júlí
1958, Ægir, f. 13.
október 1960, Mar-
grét, f. 12. júní 1963,
Bára, f. 20. maí 1968
og Guðmundur, f.
6. febrúar 1970.
Dóttir Sigríðar er
Helga Soffía, f. 27. júní 1952.
Barnabörnin eru alls orðin tíu.
Útför Níelsar fer fram I dag
frá Áskirkju og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Látinn er í Reykjavík móðurbróðir
okkar, Níels Hafsteinn Hansen, eða
Steini eins og hann hefur ávallt verið
nefndur af fjölskyldunni.
Andlát hans bar brátt að og minnir
þá er eftir lifa á hversu skammt
kann að vera milli lífs og dauða.
Steini var næstyngstur fimm systkina
en áður eru látin Jónína Soffía og
Ólafur Þórir, en í Bandaríkjunum eru
búsettar tvær systur hans, Unnur og
Margrét Lilja. Kleppsholtið var leik-
völlur æskuáranna, þá afar strjálbýlt
og mikil tengsl milli þeirra sem þar
voru frumbyggjar. Eins og margoft
kom fram þegar systkinin rifjuðu upp
bemskuárin voru þau ánægjuleg,
ratað var í ýmis ævintýri og mikil
samheldni ríkti.
Ungur kvæntist Steini eftirlifandi
eiginkonu sinni Sigríði Guðmunds-
dóttur og var það honum mikið gæfu-
spor. Heilí og hagur fjölskyldunnar
var ávallt hafður í fyrirrúmi. Steina
var annt um öll böm og nutum við
frændsystkini hans þess ómælt sem
við viljum nú þakka. Samviskusemi
var Steina í blóð borin og stundaði
hann öll sín störf af alúð hvort held-
ur þau voru unnin fyrir aðra eða
ekki, en á tímabili starfaði hann sjálf-
stætt að rekstri sendibifreiðar. Steini
stundaði ýmis störf, lengst af var
hann þó vélstjóri. Fyrir tæpum tveim-
ur árum var hann hætt kominn þeg-
ar mb. Goðinn fórst í aftakaveðri við
björgunarstörf. Maðurinn með ljáinn
hafði þó ekki sigur í það skipti en
nú er kallið komið.
Amma okkar, móðir Steina, lifir
son sinn, nú á 100. aldursári. Steini
hefur alla tíð verið móður sinni góður
og hugulsamur sonur, en reglulegar
heimsóknir til hennar voru fastur
hluti af hinu daglega lífí þeirra
beggja, og missir hennar er því sár.
Að leiðarlokum viljum við systkinin
þakka Steina samfylgdina og senda
fjölskyldu hans okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Jóhanna, Axel,
Valdimar og Tryggvi.
systrunum og gripin var öll sú vinna
sem bauðst. Meðal annars unnu þær
við að „servera", sem svo var kall-
að, á kvöldum og um helgar og þær
fóru norður „í síldina" svo eitthvað
sé nefnt. Síðar fóru þær báðar að
vinna í frystihúsum, mamma hjá
Bæjarútgerðinni á Granda og Adda
hjá Ingvari Vilhjálmssyni, aðallega
í ísbiminum á Seltjarnarnesi. Hæfi-
leikar hennar til forystu komu
glöggt í ljós er hún um árabil stjóm-
aði róðrarbát kvenna á sjómanna-
daginn, að ég held oftast til sigurs.
Á þessari stundu er mér efst í
huga þakklæti til Öddu fyrir ómet-
anlegan stuðning við móður mína
á erfiðum stundum í lífi hennar og
ræktarsemi sem hún sýndi henni í
veikindum á gamals aldri og jafn-
framt sýndan hlýhug í minn garð
og fjölskyldu minnar. Ég votta þess-
ari látnu frænku minni virðingu
mína. Minningin mun lifa um þessa
góðu, fallegu og ættræknu konu
sem ótrauð barðist fyrir afkomu
sinni og barnanna og virtist eflast
við hveija þraut. Megi góður Guð
geyma hana. Börnum hennar,
tengdabörnum og öðram afkom-
endum votta ég mína dýpstu samúð.
Ragnar Ásgeir Ragnarsson.
Andrea Guðmundsdóttir, kær
vinkona mín, er látin. Leiðir okkar
hafa lengi legið saman. Þó að við
værum báðar fæddar og uppaldar
á ísafirði hófust kynni okkar ekki
fyrr en hún hóf sambúð með bróður
mínum, Kristjáni, í Reykjavík. Góð-
ur vinskapur myndaðist milli okkar
Andreu strax í upphafi og hélst
alla tíð.
Það var ýmislegt sem við gerðum
saman, m.a. ferðuðumst talsvert
innanlands. Andrea hafði mjög
gaman af að fara í leikhús. Við
ákváðum því fyrir meira en 20 árum
að kaupa okkur áskriftarmiða i leik-
húsið og fara saman ásamt mökum
okkar. Þessar ferðir héldu áfram
þó að leiðir þeirra Andreu og Krist-
jáns skildu og Axel, maðurinn minn,
félli frá. í hópinn komu kærar vin-
konur okkar, þær Laufey Maríusar-
dóttir, Sigríður Þórarinsdóttir og
Sigríður Guðjónsdóttir. Oft var
glatt á hjalla hjá okkur og ýmislegt
brallað í tengslum við leikhúsferð-
irnar. Hópurinn mun sannarlega
sakna Andreu.
Andrea var mjög sérstök kona.
Hún var hörkudugleg til allra verka
og vann á við hvaða karlmann sem
var, ýmsa verkamannavinnu.
Andrea var vel liðin hvar sem hún
kom, skemmtileg og kát. Hið létta
skap hennar fleytti henni yfir flesta
erfiðleika sem á vegi hennar urðu.
Þrátt fyrir þá erfiðu vinnu sem hún
vann sneri hún sér að hannyrðum
og heimilisstörfum í lok hvers dags
og þau verk hennar báru þess merki
að þar fór mikil hagleikskona.
Andrea var myndarleg kona á
velli og ávallt smekklega klædd.
Hún bar aldurinn vel og leit út fyr-
ir að vera talsvert yngri en hún var
í raun.
Einstök gestrisni var aðalsmerki
Andreu og voru ófáar ferðir mínar
til hennar, í sumarbústaðinn á Þing-
völlum, vestur á Hringbraut eða á
Snorrabraut þar sem hún bjó síð-
ustu árin.
Þegar leiðir skilja nú eru mér
efst í huga góðar minningar frá
samverustundum okkar og þakk-
læti fyrir að hafa fengið að kynn-
ast Andreu. Ég vil senda Guðrúnu
(Lillu) dóttur hennar og öðrum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur frá mér og fjölskyldu minni.
Guð blessi Andreu.
Áslaug Tulinius.
Enn klingir í huga mér okkar
síðasta samtal við Andreu ömmu,
glaða og káta, eina ósk sagðist hún
eiga, að okkur hjónunum vegnaði
vel. Að þeirri ósk varð þér svo sann-
arlega.
Elsku Andrea amma, þú verður
alltaf okkar styrkur því minning-
arnar voru svo margar og lærdóm-
urinn dýrmætur.
Ég þakka þér fyrir allan þann
kærleik sem ég naut allt frá ung-
lingsárum. Ég kveð þig með sökn-
uði í hjarta, en jafnframt þakklæti
og virðingu fyrir þitt fallega lífs-
hlaup, sem er hverjum gott leiðar-
ljós.
Síðast en ekki síst, takk fyrir
allt sem þú gafst mínum heittelsk-
aða eiginmanni.
Þín,
Helena Albertsdóttir.
Elsku Andrea mamma, eins og
ég kallaði ömmu mína, þegar ég
var krakki, lést á Landspítalanum
17. júlí eftir nokkurra daga sjúkra-
legu.
Ég fæddist á Hringbraut 56 í
íbúð ömmu minnar, var þar með
annan fótinn lengst af á mínum
uppvaxtarárum. Amma missti eig-
inmann sinn Sveinjón Ingvarsson
ung kona með tvö börn, mömmu
16 ára og Dengsa 10 ára, þá nýbú-
in að kaupa íbúðina á Hringbraut
56. Hún var kjarnorkukona, hörku-
dugleg og þurfti hún að vinna fyrir
ijölskyldu sinni og borga af íbúð
sem þau höfðu nýlega fest kaup á.
Ég var ekki hár í loftinu þegar
amma fór að taka mig með sér í
fiskvinnu út í Skeijafjörð eða vestur
í ísbjörn, þá vaknaði maður við
kaffiilm kl. 6 og þá var hoppað
aftur á vörubílinn hjá Óskari verk-
stjóra kl. 6.45 og brunað af stað í
fískinn og unnið fram á kvöld. Allt-
af var amma hress og kát og mik-
ill grínisti.
Eitt sumarið fórum við á vertíð
í Grindavík, þar fór ég á minn fyrsta
dansleik 11 ára gamall og var mik-
ið gaman það sumarið. Næsta sum-
ar var amma ráðskona á Úlfljóts-
vatni hjá skátunum og ég fór með
henni þangað í uppvaskið. Þegar
ég fermdist gaf amma mér ferð
með sér til Danmerkur, til Álaborg-
ar, að heimsækja Jón bróður henn-
ar. Sigldum við út með Gullfossi til
Kaupmannahafnar og tókum síðan
feijuna til Álaborgar. Það var gam-
an að hitta Jón frænda, Ásu og
syni þeirra, Finn og Ásbjörn, sem
ég hafði aldrei séð. Það var mikið
hlegið í þeirri ferð og gaman að
hlusta á þau systkinin, bæði þræl-
skemmtileg og stríðin með eindæm-
um. Þau eru ekki fá skiptin að ég
hringdi í ömmu og sagði henni að
ég væri að vinna rétt hjá henni og
var hún þá vön að segja: Komdu,
ég hendi einhveiju í pott fyrir okk-
ur.
Amma flutti á Snorrabraut 56
þegar hún var orðin 86 ára gömul
og bjó hún þar ein. Var eins gott
að nefna ekki elliheimili við hana,
þá fékk maður aldeilis gusuna því
amma var ævinlega ung í anda og
fannst hún ekki eiga erindi á elli-
heimili. Ég átti því láni að fagna
að njóta væntumþykju og félags-
skapar ömmu. Éitt dýrmætasta
veganesti í lífinu.
Amma talaði við mig fyrir nokkr-
um dögum og enn gátum við hlegið
að ljúfum minningum. Elsku
Andrea amma mín, ég kveð þig
með meiri söknuði en orð fá lýst,
en ég veit að algóður Guð vefur
þig örmum sínum.
Þinn elskandi dóttursonur,
Sveinjón Jóhannesson.
Elsku amma á Hringbraut eins
og við systurnar vorum vanar að
kalla hana, jafnvel eftir að hún flutti
á Snorrabrautina, er dáin.
Amma Andrea var ævinlega létt
og kát, mikill dýravinur og húmor-
isti og hlógum við oft mikið í þau
skipti sem við heimsóttum hana,
sem var allt of sjaldan þegar litið
er til baka.
Það var mikil reisn yfir ömmu
og aldrei fannst okkur hún vera
gömul kona, þó hún væri að verða
níræð.
Amma vildi alltaf hafa fínt i
kringum sig og átti hún mjög fal-
legt heimili.
Við söknum þin, elsku amma, og
biðjum góðan Guð að blessa þig.
Halldóra, Lilja,
Andrea og Helga.