Morgunblaðið - 26.07.1996, Blaðsíða 28

28 FÖSTUDAGUR 26. JÚLÍ 1996
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HEBA HILMARSDÓTTIR,
Hvolsvegi 13,
Hvolsvelli,
lést á heimili systur sinnar fimmtudaginn 25. júlí.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Guðmundur Björnsson,
Guðmundur S. Guðmundsson, Gunnhildur H. Axelsdóttir,
Halla Birna Guðmundsdóttir, Lárus Ingi Magnússon,
Rakel Sif Guðmundsdóttir,
Marheiður Viggósdóttir, Guðmundur S. Bjarnason,
Hilmar Rósmundsson
og barnabörn.
t
Jarðarför sonar míns og bróður okkar,
KRISTJÁNS BREIÐFJÖRÐ BJÖRNSSONAR,
Faxabraut 18,
Keflavik,
ferfram frá Keflavíkurkirkju í dag, föstudaginn 26. júlí, kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir.
Unnur Sturlaugsdóttir og börn.
t
Ástkær móðir okkar og amma,
ELÍN SIGURÁST BJARNADÓTTIR,
Disarstöðum,
Sandvíkurhreppi,
sem lést 20. júlf, verður jarðsungin frá
Selfosskirkju laugardaginn 27. júlí
kl. 13.30.
Jóna Hannesdóttir, Erna Hannesdóttir,
Sindri Freyr Eiðsson, Oddgeir Ágúst Ottesen,
Hannes Þór Ottesen, Trausti Geir Ottesen,
Linda B. Guðmundsdóttir.
t
Ástkær eiginkona, móðir og amma,
ELÍNBORG DRÖFN
GARÐARSDÓTTIR
(Bodda),
Háuhlíð 14,
Sauðárkróki,
sem lést í Sjúkrahúsi Skagfirðinga
laugardaginn 20. júlí, verður jarðsung-
in frá Sauðárkrókskirkju laugardaginn
27. júlí kl. 14.00.
Friðrik A. Jónsson,
Anna Sigríður Friðriksdóttir, Hörður Ólafsson,
Elfnborg Björk Harðardóttir, Hrafn Guðmundsson,
Ólafur Friðrik Harðarson,
Lísa Dröfn Harðardóttir.
Þökkum vináttu og hlýhug við andlát
og útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
HALLDÓRU S. BJARNADÓTTUR.
Sérstakar þakkirtil lækna og hjúkrunar-
fólks á deild B-4 Borgarsjúkrahúsi fyrir
góða umönnun í löngum veikindum
hennar.
Sigurður Ólafsson, Guðbjörg Þorleifsdóttir,
Sigrún Ólafsdóttir, Hilmar Guðmundsson,
Einar Ólafsson, Ingibjörg Jónsdóttir,
Óli'na Þorsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug vegna andláts eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, bróður og afa,
BRAGA HALLGRÍMSSONAR,
Holti,
Fellum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks sjúkrahússins á Egilsstöðum.
Mari'a Steinunn Arnfinnsdóttir,
Arnfinnur Bragason,
Lísa Björk Bragadóttir, Valgeir Kjartansson,
Birgir Bragason,
Davi'ð Bragason,
Eysteinn Ari Bragason,
Lilja Hallgri'msdóttir
og barnabörn.
JÓNJÚLÍUS
FERDINANDSSON
+ Jón Júlíus Ferd-
inandsson var
fæddur 1. mars
1929. Hann lést á
heimili sinu í Kópa-
vogi 20. júlí síðast-
liðinn. Jón var son-
ur hjónanna
Magneu G. Ólafs-
dóttur frá Eyrar-
bakka og Ferdin-
ands R. Eiríkssonar
frá Eyvindarstöð-
um á Alftanesi.
Ferdinand var skó-
smiður um árabil á
Hverfisgötunni í
Reykjavík.
Jón var næst yngstur 7 systk-
ina, sem öll lifa bróður sinn,
þau eru: Vigdís, Gunnar, Eirík-
ur, Árni, Gísii og Ferdinand.
Jón kvæntist eftirlifandi
konu sinni Helgu Óskarsdóttur,
hjúkrunarfræðingi, hinn 19.
maí 1956. Börn þeirra eru: Al-
freð Sigurður, við-
skiptafræðingur,
kvæntur Magdalenu
Sigurðardóttur, Ingi-
björg _ Ósk, kennari,
gift Ólafi Gunnars-
syni, Eiríkur, yfir-
læknir, kvæntur
Oddnýju Sigurðar-
dóttur, og Ferdinand
læknir. Barnabörnin
eru 10 talsins.
Jón ólst upp á
Grettisgötu 19 í
Reykjavík. Hann
lauk prófi frá Mynd-
lista- og handíða-
skóia íslands. Um árabil starf-
aði hann hjá Veðurstofu Is-
lands, Prentsmiðju Reykjavík-
urborgar og seinustu árin sem
kennari hjá Námsflokkum
Reylyavíkur og Kópavogs.
Utför Jóns fer fram frá Hall-
grímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Okkur systkini Jóns langar til
að óska honum góðrar ferðar í land
hins ókunna, þar sem við munum
svo hittast öll, þegar okkar tími er
kominn.
Af okkur sjö systkinunum er
hann sá fyrsti sem fellur frá, þótt
hann hafi verið næst yngstur. Sam-
band okkar var mjög gott og það
má segja um Jón að okkur finnst
hann alltaf hafa verið sólargeisli
foreldra okkar.
Jón var mjög listrænn maður og
góður málari. Það eru mörg glæsi-
leg málverk og önnur listaverk, sem
hann lætur eftir sig. Þau prýða nú
heimili okkar systkina hans, og
margra annarra hér í bæ og víðar.
Jón Júlíus var vandaður maður,
hugljúfur og góðviljaður og átti fáa
sína líka.
Hans mesta gæfa í lífinu var að
eignast sína einstöku konu, Helgu
Óskarsdóttur, hjúkrunarfræðing og
börnin fjögur, sem eru hvert öðru
efnilegra. Hjá þeim ríkir nú mikill
söknuður. Helga og börnin reyndust
honum sérlega vel í veikindum
hans, honum var hjúkrað heima,
þar sem hann lést aðfaranótt laug-
ardagsins 20. júlí sl. Var umhyggja
þeirra aðdáunarverð og Jóni mikils
virði. Erum við systkinin Helgu
mjög þakklát.
Nú rikir kyrrð í djúpum dal
þótt duni foss í gljúfrasal
í hreiðrum fuglar hvíla rótt
þeir hafa boðið góða nótt.
Systkinin.
í dag fer fram útför tengdaföður
míns, Jóns Ferdinandssonar. Fyrir
tuttugu árum ókum við í hlað á Álf-
hólsveginum, ég og Ingibjörg. Þetta
var mín fyrsta formlega heimsókn á
Álfhólsveginn og til stóð að kynna
væntanlegan tengdason. Það var
ekki laust við örlítinn kvíða í hjarta
mínu sem reyndist með öllu ástæðu-
laus. Þetta var í fyrsta skiptið sem
ég hitti fyrir tengdaföður minn, son
skóarans af Grettisgötunni sem ég
hafði þekkt frá því að ég var barn
að aldri að alast upp í Skuggahverf-
inu. Við börnin fengum að sitja á
skóvinnustofunni hans við Hverfis-
götuna og fylgjast með þegar hann
var að vinna sitt handverk. En þarna
sat ég í fallega húsinu sem var
skreytt annars konar handverki, þ.e.
listaverkum eftir húsbóndann.
Tíminn var fljótur að líða á þessu
fagra menningarheimili þetta kvöld.
Tveimur árum seinna _gekk ég að
eiga einkadóttur hans. I brúðkaups-
veislunni, sem var haldin í húsinu
sem hann byggði við Álfhólsveg, var
hann hvattur til að halda ræðu. Það
var ekki hans sterkasta hlið að vera
í sviðsljósinu. Engu að síður stóð
hann upp og ég hlustaði á þá stystu
og hnitmiðustu ræðu sem ég hef
heyrt. Hún var þannig: „Elsku
Bobba mín, ég vona að þú reynist
honum Óla eins góð eiginkona eins
og hún Helga hefur reynst mér og
að þið verðið hamingjusöm." Hann
var snillingur að skilja hismið frá
kjarnanum.
Þegar árin liðu skildi ég fyrst
hvað hann átti við með orðunum sem
hann beindi til dóttur sinnar. Heimil-
ið var öllum opið og börnin fengu
að stunda sín áhugamál. Það var
sama hvort það var dúfna-, kanínu-
rækt eða bílaviðgerðir, hvatningin
var alltaf til staðar. Það var mér
mikill styrkur þegar við fórum að
byggja okkar eigið hús að njóta
aðstoðar Jóns sem var ætíð boðinn
og búinn til hjálpar. Þetta rigningar-
sumar áttum við oft saman notaleg-
ar samræðustundir í óhijálegum
vinnuskúr, drukkum kaffi og reykt-
um vindla. Þetta voru mér dýrmætar
stundir. Það var sama um hvað við
töluðum, hann var mjög víðlesinn
enda kom maður sjaldan að tómum
kofunum.
Sælla er að gefa en að þiggja.
Gegnum lífshlaupið var Jón gefandi
í andlegum og veraldlegum skiln-
ingi. Hann háði sitt dauðastríð með
sigurbros á vör. Hann bað urri að
fá að deyja heima í húsinu sem hann
byggði. I dag kveð ég minn besta
vin, manninn sem opnaði augu mín
fyrir formi, litum, kærleika og um-
burðarlyndi.
Það var eitt kvöld að mér heyrðist hálfvegis barið,
ég hlustaði um stund og tók af kertinu skarið,
ég kallaði fram, og kvöldgolan veitti mér svarið:
Hér kvaddi Lífíð sér dyra, og nú er það farið.
(Jón Helgason.)
Þinn tengdasonur,
Olafur Gunnarsson.
Þegar við systkinin kveðjum í dag
kæran mág okkar, Jón Ferdinands-
son, sem lést úr banvænum sjúkdómi
þann 20. júlí, er okkur tregt um
tungu. Jón giftist Helgu systur okk-
ar árið 1956 og hófu þau búskap í
skjóli foreldra okkar á Lokastíg 23.
Á þessum árum fæddust börnin Ál-
freð, Ingibjörg, Eiríkur og Ferdinand
og var oft líflegt á Lokastígnum.
Fljótlega var farið að huga að hús-
byggingu fyrir fjölskylduna og fengu
Jón og Helga lóð í landi foreldra
hans innst á Álfhólsvegi í Kópavogi.
Þá var Kópavogur sveit og áttu
Ferdinand og Magnea, foreldrar
Jóns, lítinn sumarbústað á lóðinni.
Húsið var byggt á nokkrum árum
og því fylgdi stór matjurtagarður
þar sem Jón ræktaði kartöflur og
gulrætur fyrir fjölskylduna og nut-
um við systkinin góðs af. Reyndar
má segja að Jón hafi ræktað garðinn
sinn í orðsins fyllstu merkingu því
hann tók lítinn þátt í lífsgæðakapp-
hlaupi nútímans.
Á yngri árum Iærði Jón myndlist
en starfaði síðan hjá Veðurstofunni
og Reykjavíkurborg. Á miðjum aldri
fór hann í Myndlista- og handíða-
skólann og kenndi eftir það myndlist
og skrautskrift þar til yfir lauk.
Falleg málverk hans prýða veggi
fjölskyldunnar og munu halda minn-
ingu hans á lofti. Jón var geysilega
vel lesinn og því bæði fróðiegt og
skemmtilegt að ræða við hann og
eigum við góðar minningar um
skemmtilegar samverustundir á Álf-
hólsveginum en þar hefur alla tíð
gestkvæmt verið. Jón og Helga
stunduðu dans og útivist af áhuga
og veitti það þeim mikla gleði.
Kæri mágur, að leiðarlokum vilj-
um við systkinin þakka þér sam-
fylgdina og biðjum góðan Guð að
veita Helgu og börnunum styrk.
Ásgeir, Birna og Guðlaug.
Kveðja frá barnabörnum
I dag verður elsku afi okkar jarð-
aður. Þegar við hugsum um afa í
Kópavoginum þá munum við sér-
staklega eftir gönguferðunum í Ell-
iðaárdalnum og Fossvogsdalnum
með honum og ömmu. Afi benti
okkur á fjöllin í kring og sagði okk-
ur hvað þau heita og líka hvað blóm-
in og grösin heita.
Hann var alltaf tilbúinn til að
gefa okkur af tíma sínum og
skemmtilegast var þegar hann dró
fram pappír, leir og liti og úr urðu
fjölbreytilegustu listaverk. Einnig
kenndi hann okkur að tefla og spila
á spil. Afi var frægur fyrir gulróta-
og kartöfluræktina og ævintýri lík-
ast að fá að koma með honum í
garðinn á Álfhólsveginum og kíkja
á uppskeruna og fá að smakka.
Afi hafði alltaf áhuga á því sem
við vorum að gera og hvatti okkur
áfram.
Síðustu mánuðina var hann mjög
veikur og leið illa. Nú er hann kom-
inn til Guðs og líður vel. Við söknum
afa og biðjum góðan Guð að hjálpa
ömmu.
Vertu yfír og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Óskar Freyr, Sigurður Páll,
Arngrímur, Helga, Elín, Olga
Lilja, Anna Þóra, Tómas
Oddur, Jón Gunnar og Vala
Kristín.
Eftir nær fjögurra áratuga nábýli
við Jón Ferdinandsson er nú komið
að kveðjustund, en hann lést á heim-
ili sínu aðfaranótt sl. laugardags
eftir nokkurra mánaða mjög erfiða
baráttu við illvígan sjúkdóm.
Þegar Jón og Helga, kona hans,
hófu búskap fengu þau lóð undir hús
austast á Digraneshálsinum, horn
af eins hektara lóð, þar sem foreldr-
ar hans höfðu keypt og byggt sér
lítið hús, þar sem þau undu öllum
frístundum á sumrin. Þarna byggðu
ungu hjónin sitt framtíðarheimili.
Hinum megin við götuna var sama
sagan. Við hjónin höfðum fengið
horn af lóð foreldra minna fyrir
nýtt hús og þarna, hlið við hlið,
byggðu þeir Jón og Óskar, maðurinn
minn, sín framtíðarheimili. Árin liðu,
fjölskyldurnar, hvor sínu megin við
Álfabrekkuna, stækkuðu. Börnunum
Ijölgaði, þau voru á líkum aldri á
báðum heimilunum og voru mikið
saman. Með þeim tókst góð vinátta,
sem enn varir, þótt þau séu nú kom-
in sitt í hveija áttina eins og gengur.
Á nábýlið við þau Jón og Helgu
hefur aldrei borið skugga og vart
hefðum við getað kosið okkur betri
nágranna.
Jóni var ýmislegt til lista lagt.
Hann málaði mikið, óf mörg falleg
verk, var listaskrifari og kenndi þá
list nokkra vetur, fyrst hjá Náms-
flokkum Reykjavíkur og síðar Náms-
flokkum Kópavogs. Hann var iðinn
við að snyrta garðinn sinn, þar sem
hann ræktaði m.a. kartöflur, og
þýddi lítið fyrir iligresi að ætla sér
að setjast þar að. I vor var hann of
veikburða til að setja niður, en hann
vissi, og sagði ijölskyldunni, hvaða
mánaðardag væri hæfilegt að fara
að huga að uppskerunni. Fársjúkur
reyndi hann að fara út og sinna
garðinum og tómlegt er nú að líta
yfir götuna og sjá þar engan Jón
við vinnu.
Hann, og þau hjónin bæði, gengu
mikið og oft sá ég á eftir þeim, er
þau voru að fara út á göngu. Ýmsar
góðar minningar á ég um sameigin-