Morgunblaðið - 17.11.1996, Blaðsíða 8

8 B SUNNUDAGUR 17. NÓVEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
IÞÆTTINUM Dagsljósi
var hann hinn rólegi og
yfirvegaði stjómandi,
svolítið alvörugefínn, og
minnti á kennara í
bamaskóla sem staðráð-
inn er í að halda uppi
ströngum aga, stundum
var hann þó kíminn og sá greini-
lega skoplegar hliðar á ýmsum
málum og þá var líkt og losnaði
um spennuna sem óneitanlega
fylgir því að vera nánast daglega
gestur inn á tugþúsundum heimila
á íslandi.
Sigurður G. Valgeirsson situr
nú í stóli dagskrárstjóra innlendrar
dagskrárdeildar ríkissjónvarpsins
og í því starfi er hann líklega einn
áhrifamesti maðurinn í menningar-
málum þjóðarinnar. Það er ekki
að sjá að sú upphefð hafi stigið
honum til höfuðs. Hann er rólegur
og yfirvegaður og gerir sér grein
fyrir þeirri ábyrgð sem fylgir starf-
inu.
Það var í þeim tilgangi að kynn-
ast örlítið nánar nýjum dagskrár-
stjóra og kunnum fjölmiðlamanni
og að forvitnast um vetrardag-
skrána og það sem framundan er
á dagskrá ríkissjónvarpsins að ég
átti við hann viðtal á skrifstofu
hans í sjónvarpshúsinu.
Esjan var komin í vetrarskrúð-
ann og það var norðannepja við
Laugaveginn, strekkingsvindur og
svolítið frost, en innan dyra í sjón-
varpshúsinu birta og ylur og í eins
konar glerbúri á þriðju hæð er rit-
ari dagskrárstjóra með aðsetur við
símaborð og bauð góðan daginn
þegar ég kom þar og ýtti á takka
og grámáluð hurðin inn á skrif-
stofu dagskrárstjórans opnaðist og
þar sat Sigurður G. Valgeirsson í
voldugum stól með háu baki, við
stórt hringlaga skrifborð og átti
von á mér og fyrir framan hann
voru ýmiss konar skjöl á borði og
haugur af pappír.
A skrifstofunni er enginn íburð-
ur en öllu smekklega fýrir komið
í þessu litla herbergi sem dagskrár-
stjóri og fýrirrennarar hans hafa
mátt búa við. Þar er stór klukka
á vegg, mynd með áletruninni,
Drottinn blessi heimilið, gjöf til
Sigurðar frá vini hans, Tómasi R.
Einarssyni, tónlistarmanni, og
önnur mynd, plakat í glerramma,
mynd Andy Warhoi af Beethoven,
auglýsing frá prentfyrirtæki. Þar
er einnig Philips sjónvarpstæki og
tölva.
Sigurður Valgeirsson hefur
safnað alskeggi frá því sjónvarps-
áhorfendur sáu hann í Dagsljósi
á liðnu vori. Skeggið er snyrtilegt
og fer dagskrárstjóranum vel
þegar vetur konungur ber að dyr-
um.
Sigurður er fremur lágvaxinn
maður, þrekinn, stæltur og frísk-
legur í útliti. Hann var í ljósgrárri
skyrtu og í dökkbláum gallabux-
um. Hann er dökkskolhærður,
stuttklipptur og skiptir í miðju og
strauk af og til yfir hárið og skegg-
ið og var ýmist alvörugefínn eða
Sigurður G. Valgeirsson var nýlega ráðinn
dagskrárstjóri innlendrar dagskrárdeildar
ríkissjónvarpsins. Undanfarin ár hefur Sig-
urður starfað við bókaútgáfu, blaðamennsku
og fjölmiðlun og haft umsjón með þættinum
Dagsljósi hjá Sjónvarpinu. Olafur Ormsson
ræddi við Sigurð um nýja starfíð, vetrardag-
skrána og ýmislegt sem framundan er á
dagskrá Sjónvarpsins, samkeppni sjónvarps-
stöðvanna og sitthvað fleira.
brosmildur og kíminn. Sigurður
hóf að rifja upp bernskuár sín:
Uppruni og æskuár
„Ég er fæddur árið 1954 í Hafn-
arfírði, næstyngstur af sjö systkin-
um. Ég fæddist einmitt á nýstofn-
aðri fæðingardeild á elliheimilinu
á Sólvangi og systkini mín gerðu
oft grín að því öll bernskuár mín
að ég væri fæddur á elliheimili.
Ég var kallaður „Siggi fattlausi".
Ég lá yfirleitt fyrir í rúmi og horfði
upp í loftið og ef einhver rétti mér
höndina þá settist ég upp, en ann-
ars var ég var bara svo ánægður
með að liggja. Mér fannst það ríma
mjög vel að vera fæddur á elliheim-
ili. Eg man að ég reif einhvem
tíma buxurnar mínar þegar ég var
fímm ára. í staðinn fyrir að vera
skammaður þá var klappað. Það
hafði ekki gerst áður að ég hafði
óhreinkað mig eða rifið mig. Mað-
ur lá bara og las bækur eftir að
maður lærði kornungur að lesa,
þrjár bækur á dag.
Foreldrar mínir voru báðir úr
Hafnarfírði, Valgeir L. Guðlaugs-
son sem var prentari og síðar versl-
unarmaður og Hrefna Sigurðar-
dóttir sem var kjólasaumameistari
og vann við það framan af og var
síðan verslunarmaður og fékkst
við símavörslu. Þau fluttu til
Reykjavíkur þegar ég var fimm
ára. Þá bjó ég í Skerjafírði til átta
ára aldurs og flutti þaðan á Grund-
arstíginn og þar var ég þar til ég
var tólf ára að við fluttum í Vog-
ana og svo í Fossvoginum þar til
ég stofnaði eigið heimili í Vogunum
og á unglingsárunum tengdist ég
mest Vogunum. Þegar ég er að
alast þar upp áttu þar heima ýms-
ir menn sem nú eru orðnir þjóð-
kunnir. í mínum árgangi voru Frið-
rik Þór, Einar Már og Örnólfur
Thorsson var ágætis kunningi
minn og síðan vinur minn í
menntaskóla. Bubbi og Tolli ólust
þama upp í hverfinu og ég man
mjög vel eftir þeim bræðrum.
Hverfið var svona Breiðholt síns
tíma og þarna var gaman að alast
upp og heilmikið líf og þarna var
mikið af krökkum með mjög mis-
munandi bakgrunn. Þarna bjó
mest millistéttarfólk eða alþýðu-
fólk og það var mjög þægilegt.“
Og á unglingsárum ertu kominn
í hljómsveit?
„Já, já, í Vogunum var maður
í unglingahljómsveit og átti þann
draum að verða heimsfrægur
trommuleikari. Síðan lauk þeim
ferli um tíma. Áhuginn var samt
alltaf fýrir hendi og áhugi fyrir
rokkinu. Ég var með í Nýja komp-
anínu löngu seinna þegar ég er
kominn yfir tvítugt. Þá settumst
við niður og æfðum og spiluðum
stundum fimm daga í viku og ég
fékk þá útrás og spilaði á trommur
en hefði samt aldrei getað hugsað
mér að leggja það fyrir mig að
spila á trommur. Meðlimir Nýja
Kompanísins voru auk mín Tómas
R. Einarsson, Sigurður Flosason,
Sveinbjörn I. Baldvinsson og Jó-
hann G. Jóhannsson. Við gáfum
út plötu, Kvölda tekur, og spiluðum
víða, bæði í útvarpi og sjónvarpi.
Þetta var mikið frumsamin tónlist
sem við spiluðum og svo útsett
þjóðlög auk standarda. Hljómsveit-
in starfaði í um það bil tvö ár.
Bernskuminningar þínar frá
Hafnarfirði eru þá óljósar?
Já, þær eru mjög óljósar. Síðan
flutti ég aftur til Hafnarfjarðar
fyrir um það bil tólf árum og bý
þar. En það er svolítið fyndið að
ég er samt alltaf aðkomumaður
þó ég sé upprunalegur. Ég þekki
ekki mína jafnaldra úr Hafnar-
firði. Ég er ekki gaflari þannig
slío. Maður lítur kannski svona
frekar á sig sem Reykvíking."
Menntun og skfilaganga
Þar kemur að því að Sigurður
fer úr bamaskóla inn á hefðbundn-
ar námsbrautir og þá hefst nýr
kapítuli í lífi hans. Hann hallaði
sér aftur í stól dagskrárstjóra,
spennti greipar, strauk yfir hárið
og skeggið og varð svolítið hugs-
andi á svipinn þegar hann lét hug-
ann líða til skólaáranna.
„Já, úr bamaskóla í Vogunum
fer ég þessa hefðbundnu leið. Ég
fór í landspróf og síðan í Mennta-
skólann við Tjörnina sem var mjög
skemmtilegur skóli sem margir úr
Vogaskólanum fóra í og rímaði
kannski ágætlega við Vogana. Það
var ákveðin lausung þar. Það var
verið að reyna t.d. á okkur frjálsa
mætingu. Skólinn var þá nýtekinn
til starfa. Það var verið að gefa
okkur frelsi og athuga hvort það
þroskaði okkur ekki.
Ég velti því stundum fyrir mér
hvaða áhrif það hefði á mig úr því
að það var mætingafrelsi og efna-
fræði var klukkan átta hvern ein-
asta morgun, þá þurrkaði ég bara
efstu línuna úr stundaskránni og
mætti klukkan níu. Ég var utan
skóla bæði í þriðja og fjórða bekk.
Ég hékk líka mikið á Landsbóka-
safninu, las þar og var ekki svo
mikið í skólanum en umgekkst að
vísu mikið fólk úr skólanum."
Var ekki fjölbreytt félagslíf
meðal nemenda? Þarna hafa auð-
vitað verið skólaskáld?
„Jú, jú. í skólanum var Einar
Kárason og hann hafði þá skrifað
smásögu og Guðný Halldórsdóttir
kvikmyndagerðarmaður sem var í
skólanum sagði að mig minnir í
dómi um söguna að það væri gott
að hlusta á hljómsveitina Santana
á meðan maður læsi söguna eftir
Einar Kárason vegna þess að Sant-
ana væri mjög góð hljómsveit. Með
óbeinum hætti að sagan hefði ekki
verið svo góð en mætti gera sér
hana svona bærilega með því að
hlusta á hljómsveitina undir lestri.
Þá voru þarna líka Einar Már og
Guðlaugur Arason. Það var þarna
mikill listrænn rembingur. Ég man
að ég orti þarna ljóð og skrifaði
eitthvað. Það var meira eins konar
flipp en að það væri einhver alvara
þar að baki.“
Vora nemendur ekki þjóðfélags-
lega sinnaðir og róttækir þarna á
árum Víetnamstríðsins?
„Jú, jú, mjög. Róttæka félagið
var til og öflugt. Ég hef aldrei
verið í neinum stjórnmálaflokki eða
tekið þátt í pólitísku starfi. Ég
átti einmitt vini sem voru vinstri-
sinnaðir en ég átti einnig mjög
hægrisinnaðan vin, Óskar Magnús-
son, sem nú er forstjóri Hagkaups
og var bekkjarbróðir minn og góð-
ur vinur.
Það er ánægjulegt að rifja það
upp að ég hélt stundum boð fyrir
alla þessa vini mína sem fór yfir-
leitt mjög vel af stað. Svo var það
uppúr miðnætti, þá sagði einhver
af þessum róttæku vinum mínum:
- Merkilegt að þú skulir geta set-
ið þarna og verið að hjala við þenn-
an íhaldskurf. Þá fór yfirleitt allt
úr böndum og friðurinn var úti.
Þarna í Menntaskólanum var
einnig Halldór Guðmundsson, út-
gáfustjóri Máls og menningar. Ég
kynntist honum ekki svo mikið í
menntaskóla en betur síðar í Há-
skóla íslands. Ég lauk stúdents-
prófi 1974 og fór þá í íslensku og
bókmenntafræði í háskólann og
lauk BA-prófí í íslensku árið 1979.
Síðan fór ég í leikhúsfræði eftir
háskólann og fór þá til Kaup-
mannahafnar og var þar eitt ár.“
Hvað vakti þá fyrir þér? Fórstu
í framhaldsnám?
„Nei. Raunverulega ætlaði ég
að nota mér þessa leikhúsfræði
inná cand. mag. stig í íslensku eða
tengja hana eitthvað við fram-
haldsnám í íslensku hér heima. Ég
var svona óráðinn hvort ég ætlaði
að vera lengur eða skemur í Kaup-
mannahöfn og ákvað að hafa þetta
bara eitt ár.
Þegar ég kom heim þá byrjaði
ég aðeins í námi á cand. mag. stigi
í íslensku en varð fljótlega próf-
arkalesari hjá Vísi.“
Blaöamaður og útgáfustjóri
Sigrún Sigurðardóttir ritari var
svo elskuleg að færa okkur mola-
sopa og kom inni í herbergið bros-
andi og lét bakka á borðið fyrir
framan okkur. Það var snemma
morguns og í kuldanepjunni veitti
ekki af heitum molasopanum.
Gluggi í herberginu hafði staðið
lítillega opinn. Sigurður var að
hasla sér völl á nýjum vettvangi
við heimkomuna frá Kaupmanna-
höfn og hallaði sér aftur í stólnum.
„Ég byrjaði sem prófarkalesari.
Síðan varð ég auglýsingafulltrúi
hjá DV í hálft ár og var síðan
blaðamaður á DV í tvö ár og gerð-
ist þá ritstjóri Vikunnar. Það var
mjög skemmtilegt að vinna svona
mörg störf í sama geira hjá sama
fyrirtæki, Frjálsri fjölmiðlun. Ég
kunni mjög vel við blaðamanna-
starfíð. Mér bauðst starf sem út-
gáfustjóri Almenna bókafélagsins
árið 1986 og ákvað að taka því
boði. Fyrirtækið var þá enn stönd-
ugt og traust. Það var mjög
skemmtilegt starf. Það sem var
hvað ánægjulegast við vinnuna var