Morgunblaðið - 17.11.1996, Blaðsíða 16

16 B SUNNUDAGUR17. NÓVEMBER1996
MORGUNBLAÐIÐ
LAÐBEITTUR, borða-
lagður dyravörður, dökk-
ur á brún og brá, tók á
móti okkur á tröppum
Riu Palace Macao hótels-
ins, sem minnti einna
helst á höll úr arabísku
ævintýri. Hann sagði að
kokteill biði okkar á
barnum, en við vildum fyrst skipta um föt, enda
rykugir og þvældir eftir langt ferðalag. „No
problem" sagði sá borðalagði, en þetta við-
kvæði, „ekkert vandamál“, virðist vera ein-
kunnarorð manna í Dóminikana. Sannleikurinn
er sá, að eftir að hafa skotrað augunum yfír
móttöku hótelsins þorðum við félagamir ekki
inn á bar í ferðafötunum.
Okkur var vísað til herbergja í sitthvorri
álmu hótelsins og þegar gi-einarhöfundur
hugðist bregða sér yfír í herbergi ljósmyndar-
ans vildi ekki betur til en svo að hann villtist
og varð að leita aðstoðar herbergisþjóns til að
komast á áfangastað. Síðar um kvöldið rák-
umst við fyrir tilviljun inn á stóran skemmti-
stað á hótelinu, Bohéme, með innréttingum í
gömlum evrópskum stíl og minnti einna helst
á veislusal í stóru farþegaskipi frá fyrri tíð. Á
sviðinu stóð yfír sýningin „Hitabeltisdraum-
ar“ með tilheyrandi dönsum og hljóð-
færaslætti. Til hliðar við Bohéme var svo
spilavítið, þar sem menn geta „spilað rassinn
úr buxunum“ eða grætt stórfé eftir því hvern-
ig lukkuhjólið snýst hverju sinni. En þetta var
bara byrjunin.
Þegar við komum út í hótelgarðinn morgun-
inn eftir blasti við ótrúleg sjón, gróðurinn, lita-
dýrðin og raunar allt umhverfið eins og
framandi draumur. Beinvaxin pálmatré um-
luktu hótelbygginguna og í miðjum garðinum
var stór sundlaug með gosbrunnum og marm-
arastyttum. „Það er ég viss um að Alladín situr
hér einhvers staðar uppi í tré, grænn af öfund,“
sagði ljósmyndarinn og við gengum dolfallnir
niður á drifhvíta ströndina, sem teygði sig til
beggja átta, svo langt sem augað eygði. Þetta
var hin rómaða strönd Arena Gorda í Punta
Cana, sem í mörgum ferðahandbókum er talin
ein hin fegursta í heimi. Seinna komumst við að
því að Riu Palace Macao hafði unnið til verð-
launa sem eitt af fremstu resort-hótelum
heims.
l; ' fí fjj
.M&f m: yy
h ’fl r In
'i' t i 1;
1 «ÍÁh. ' p ,
■
'Jf fflf j
M 81 ■ v - «
UMHVERFIÐ eins og framandi draumur.
SVEITAFÓLKIÐ er barnslega einlægt og saklaust í viðmóti, og það er stutt í brosið
HUBERMAN stjórnar vatnsleikflmi í sundlaguinni.
„No problem“
Það eina sem okkur fannst skyggja á fegurð
staðarins voru hinir náhvítu Evrópubúar, aðal-
lega Þjóðverjar og Hollendingar, sem þrömm-
uðu fremur þungbúnir um svæðið, enda ný-
komnir og ekki búnir að átta sig frekar en við.
Einhvem veginn pössuðu þeir ekki inn í um-
hverfíð og voru eiginlega eins og misheppnað-
ur brandari í samanburði við hina innfæddu,
sem léku á als oddi, brosandi og afslappaðir,
þótt þeir væru í vinnunni en hinir í fríi.
Okkur varð því strax ljóst að ótækt yrði að
mynda sundlaugina og ströndina með Þjóð-
verja í forgrunni og ákváðum því að beina
linsunni frekar að fólki af karabísku bergi. í
þjónustuliði hótelsins og á ströndinni skorti
hvorki íturvaxna sveina né fagurlimaðar meyj-
ar með bjartan og heiðskíran svip. I sundlaug-
inni var Huberman Doréus að stjórna vatns-
leikfími og á ströndinni rákumst við á
innfædda yngismær að klifra í tré. Hún brosti
blítt við þessum framandi mönnum úr fjarlæg-
um heimshluta, sem spurðu hvort ekki væri í
lagi að mynda hana. „No problem", sagði hún
og flögraði niður úr trénu eins og fiðrildi.
Irene var eins og fædd í fyrirsætuhlutverkið
enda kom í ljós að hún starfaði sem dansmær í
skrautsýningum hótelsins. Huberman var
kynnir og eins konar framkvæmdastjóri sýn-
ingarflokksins, sem kom frá höfuðborginni
Santo Domingo.
Á næstu kvöldum áttum við eftir að sjá þeim
bregða fyrir á hinum ýmsu sýningum, sem efnt
er til á hverju kvöldi á hótelinu, ýmist í útileik-
húsinu Copacabana eða fyrrnenduum
skemmtistað Bohéme.
Karabíska lífsgleðin
Eftir tvær nætur á glæsihótelinu færðum
við okkur um set, úr fímm stjörnum í fjórar,
og settumst að í Riu Taino hótelinu, sem er
við hliðina á ævintýrahöllinni. Göngugata
skildi þar á milli og strendurnar lágu saman
þannig að viðbrigðin voru ekki svo mikil. Riu
Taino er svona meira fyrir hinn almenna
ferðamann, samansett af litlum raðhúsum og
satt að segja fannst okkur við frjálsari þar og
eins og frekar á heimavelli.
Hótelstjórinn á Riu Palace Macao, senjor
Juan Carlos Dreher, hafði líka gefíð okkur
leyfí til að fara um hótel sitt að vild og nutum
við því veitinga og aðstöðu á báðum hótelun-
um. Raunar era fleiri hótel úr Riu-hótelkeðj-
unni á þessu svæði, svo sem Riu Naiboa, sem
við skoðuðum lítillega, en kemur ekki hér við
sögu. Öll eru þessi hótel í háum gæðaflokki
miðað við það sem við höfðum séð í sólarlönd-
um og þar skortir ekkert á öryggi, þægindi og
aðbúnað gestanna. Senjor Dreher tjáði okkur
að eftir því sem hann best vissi, værum við
fyrstu Islendingarnir sem gistu hótel hans, en
væntanlega fer þeim fjölgandi í náinni framtíð
því Heimsklúbbur Ingólfs býður nú viðskipta-
ÁHYGGJULAUST ævi