Morgunblaðið - 24.11.1996, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
bijóstin framan í andlitið á mér.
Er við lögðum frá landi stóð hún
á bryggjusporðinum og vældi
ámátlega. Hrollur fór um mig, er
mér fannst ég kenna í gráti henn-
ar þjáningar og bijálsemi Amín-
tímabilsins.
Kampala
Áður en við vissum af höfðu 3
vikur liðið í hangs og letilíf í Jinja
og við höfðum engu fengið áork-
að. Við höfðum nú ákveðið að
fara upp austurströnd Afríku,
vegna ástandsins í Zaire og Mið-
Afríku-lýðveldinu. Við fórum því
til höfuðborgarinnar Kampala til
að reyna að fá vegabréfsaáritanir
til Eþíópíu og Erítreu. í Eþíópíu-
sendiráðinu fengum við þær upp-
lýsingar að við gætum fengið
vegabréfsáritanir fyrir 60 dollara
á vegabréf, en þeir voru ekki
ánægðir með pappírana sem
fylgdu bílnum. Annað vandamál
var að landamæri Sudans voru
lokuð, sem þýddi að við þyrftum
að taka skip frá Erítreu til
Egyptalands sem kosta myndi
okkur 2-3 þúsund dollara. Ráð-
villt gengum við út á stræti
Kampala. Borgin er iðandi af lífi
og í örri uppbyggingu. Byggingar
Sheraton- og Imperial-hótelanna
gnæfa við himin, en við fengum
inni í Backpacker’s-tjaldstæðinu.
Þar hittum við suður-afrísk
hjón, sem voru að koma Zaire-leið-
ina. Þau höfðu heyrt frá Bang-
assou (Mið-Afríku-lýðveldið) til
Arna í Uganda án meiriháttar erf-
iðleika. Þau höfðu þurft að borga
300 dollara í mútur (viðunandi?)
og vegna ástandsins í norðurhluta
Uganda þurftu þau að fara í her-
fylgd yfir svæði Koni-skærulið-
anna. Við ákváðum að láta slag
standa og fara í gegnum Zaire, en
í stað þess að fara um Arna, ráð-
gerðum við að fara til Beni (Aust-
ur-Zaire), þó að það þýddi 500 km
krók í gegnum rengskóginn.
I Kampala heyrðum við sögu-
sagnir um að landamæri Mið-Afr-
íkulýðveldisins væru lokuð og fór-
um við í franska sendiráðið til að
kanna málið. Frakkarnir vissu lítið
í sinn haus og ráðfærðu sig við
Ugandamann sem vann við dyra-
vörslu í sendiráðinu. Fullvissaði sá
okkur um að allt væri í himnalagi
þar norðurfrá og öll landamæri
opin. Okkur leist ekkert allt of vel
á áreiðanleika þessarar yfirlýsing-
ar dyravarðarins og leituðum til
bandaríska sendiráðsins. Þar var
okkur gefið samband við yfirmann
öryggismála hjá sendiráðinu.
Hann var mjög hjálplegur og
hringdi í starfsbróður sinn í
Bangui, höfuðborg Mið-Afríkulýð-
veldisins. Þar fengum við þær
upplýsingar að landamæri ríkisins
væri opin ferðamönnum og allt
væri með kyrrum kjörum í land-
inu. Við þökkuðum fyrir okkur og
fórum í bæinn til að afla okkur
vista fyrir mánaðarúthald í Zaire.
Matareitrun og kolruglaður
Ástrali
Síðasta nóttin okkar í Kampala
var nokkuð söguleg. Við gistum á
Bakparcker’s-tjaldstæðinu, en það
er rekið af Ástrala nokkrum, sem
telja verður með leiðinlegri mann-
legum fyrirbrigðum sem við höfð-
um kynni af í ferðinni. Um kvöld-
ið snæddum við kvöldverð hjá eld-
húsi staðarins. Birna, Stefán og
Rannveig voru svo heppin að velja
grænmetisrétt, en Andri og ég
gerðum þau afdrifaríku mistök að
skófla í okkur kjúkling. Um mið-
nættið vöknuðum við með þessa
ægilegu magakveisu og rukum á
salerni staðarins, hvar við máttum
dúsa fram á morgun á meðan
gusurnar gengu upp úr og niður
úr okkur. Þegar við, um sólarupp-
rás, skjögruðum reikulir í sppri á
skrifstofuna, til að kvarta við Ástr-
alann, var hann ekkert nema kjaft-
urinn. Taldi hann að við hefðum
nælt okkur í matareitrunina í
bænum og sagðist hann ekki
hlusta á svona atvinnuróg.
Seinna hittum við afrískan
flæking er haldið hafði til í 3
mánuði hjá Ástralanum. Sagði
hann að magakveisur hefðu tíðum
hijáð gesti staðarins á þessum
tíma. Er kosningar voru í Uganda
í maí var Ástralinn viss um að
allt færi í bál og brand. Hann lét
starfsmenn sína víggirða tjald-
stæðið og útbúa bensínsprengjur.
Á kosninganóttina fór rafmagn
af Kampala og var þá vinurinn
viss um að komið væri að dánar-
dægri. Hann skipaði öllum gest-
um tjaldstæðisins að taka saman
tjöldin og hafa sig inn á skrifstof-
una. Þar stjórnaði hinn ástralski
Clint Eastwood vörnum staðarins,
svartmálaður í framan, með
skammbyssu dinglandi í beltinu
og molotovkokkteil í hvorri hönd.
Ástalanum til mikilla vonbrigða
fóru kosningarnar friðsamlega
fram og gat hann hellt úr bensín-
sprengjunum á Landróverinn sinn
án þess að hafa fengið tækifæri
á að sýna hvað hann hafði lært
í ástralska hernum. Er við höfðum
náð okkur að mestu eftir kræsing-
ar staðarins, héldum við út úr
Kampala. Stefnan var sett í vest-
ur, í átt að landamærum Zaire.
Land leyndardómanna
Við náðum að landamærastöð
Uganda rétt fyrir myrkur og þurft-
um við að tjalda fyrir utan lög-
reglustöðina. I birtingu næsta
morgun er við stóðum fyrir utan
tjaldið og litum yfir til Zaire,
mætti okkur sjón sem seint mun
líða okkur úr minni. Þokumistur
þakti láglendið og aðeins skógi-
vaxin Ruwenzori-fjöllin stóðu upp
úr hlulunni, ógnvekjandi og fögur
í senn. Grafarþögn ríkti líkt og
menn og málleysingjar væru undir
álögum frá þeirri sýn er við okkur
blasti. Ósjálfrátt hvísluðumst við
á, að tala upphátt á þessari stundu
virtist nánast helgispjöll. Sérhver
fjölskyldumeðlimur var einn með
hugsunum sínum á þessari stundu.
Hvaða ævintýri biðu okkar í þessu
leyndardómsfulla landi, vissum við
ekki, en framundan var erfiðasti
kafli leiðangursins og við vissum
að næstu 2.000 km yrðu enginn
dans á rósum.
SUNNUDAGUR 24. NÓVEMBER 1996 B 3
eru í...
símaskránni