Morgunblaðið - 24.11.1996, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 24. NÓVEMBER 1996 B 5
in jusu upp drullunni, svo að him-
inn og jörð hurfu okkur sjónum
um stund. Bíllinn hentist nokkrum
sinnum utan í 2,5 m háa moldar-
veggina en í gegn braust hann,
kvartandi hástöfum undan illri
meðferð frá húsbóndanum sem
kreisti hendurnar um stýrið og
gnísti tönnum í hvert sinn sem
Subbinn rakst utan í sundlaugar-
barmana.
Hermenn
Seinnipart dags komum við að
bænum Komanda. Við vorum
stöðvuð við vegartálma af nokkr-
um hermönnum. Þeir heimtuðu 50
dollara fyrir að hieypa okkur í
gegn. Eftir töluvert þóf voru þeir
komnir niður í 25 dollara, en við
vildum ekki greiða meira en 10.
Drukkinn bæjarbúi, sem talaði
ágæta ensku, fór að abbast upp á
okkur. Hann vildi að við gæfum
honum eitthvað. Þegar hann
komst að því að við myndum ekki
láta neitt af hendi rakna til þess
að gera honum lífið bærilegra
hreytti hann útúr sér: „Hey þið
Kanar, þið gefið mér engar sígar-
ettur, engan pening, þið gefið mér
ekki neitt. Snáfið til baka til ísra-
el.“ Geðvondur hermaður barði
drykkjurútinn hraustlega með
svipu. Þá ákváðum við snarlega
að borga 25 dollarana án þess að
mögla.
Bifvélavirkjar
Eftir 3 daga baráttu komumst
við til Bunia sem er stór bær stutt
frá Lake Albert. Leituðum uppi
verkstæði sökum þess að átök
undanfarinna daga höfðu tekið
sinn toll: hrunin vatnsdæla, brotin
demparafesting og bolti á fjaðra-
hengsli. Á verkstæðinu voru 10
starfsmenn, en ég þurfti að lána
þeim öll verkfæri sökum þess að
þeir höfðu engin. Birna bakaði
skonsur á verkstæðislóðinni á
meðan við unnum við bílinn.
Þegar við vorum að leggja síð-
ustu hönd á viðgerðirnar opnuðust
flóðgáttir himinsins og vatnið belj-
aði niður með ógnar krafti. Starfs-
menn hentu frá sér verkfærunum
og hlupu í skjól. Verkstjórinn sagði
að klára yrði verkið daginn eftir.
Þegar ég hafði samið við þá um
bónus og lánað 5 regnkápur, drött-
uðust þeir aftur til vinnu. Þegar
við vorum loks tilbúin að halda
áfram var komið myrkur og leituð-
um við að gististað í bænum. Við
fundum eitt sóðalegt hótel. Máln-
ingin var flögnuð af veggjum her-
bergjanna, salernisskálin var
ryðguð fata og 10 cm langir kakk-
alakkar skokkuðu eftir gólfinu.
Fyrir þetta vildi hótelhaldarinn fá
70 dollara. Við afþökkuðum kurt-
eislega og sváfum í bílnum á bíla-
stæði hótelsins.
Austur Hálöndin
Frá Bunia var haldið út úr regn-
skóginum og upp á fjallahéruð
NA-Zaire. Vegurinn var nú þokka-
legur og náði ég einstaka sinnum
að setja skiptinguna í „drive“.
Vegurinn hlykkjaðist upp og niður
fjöll og ása. Þetta er mjög fijósemt
svæði og er ræktað þarna kaffi,
te, tóbak og allskyns ávextir.
Landssvæðið er ólýsanlega fagurt
og lætur engan ósnortinn sem þar
fer um; og nú brá svo við að glaða
sólskin hafði tekið við af rigning-
unni. Mikið er af þorpum á leið-
inni og má segja að sum þeirra
beinlínis hangi utan í fjallshlíðun-
um.
Við reistum tjaldbúðir okkar í
einu slíku við mikinn fögnuð íbú-
anna. Þeir hópuðust í kringum
okkur á meðan við snæddum
kvöldverð og greinilegt var á lát-
bragði þeirra að þeir töldu pasta
varla mannamat. Nokkrir af þeim
hugaðri báðu um sígarettur sem
ég og gaf þeim. Brá nú svo við
að allt þorpið reykti. Fjórum pökk-
um seinna voru þeir orðnir veikir
af reykingunum og stauluðust inn.
Morguninn eftir kom til okkar
kona sem talaði góða ensku. Hún
hafði komið frá Uganda 15 ára
gömul og saknaði ennþá þorpsins
síns, sem hún hafði ekki séð í 20
ár.
Hún gaf okkur myndarlegan
hana að skilnaði. Við gátum ekki
afþakkað þessa höfðinglegu gjöf
og keyrðum á braut með kvikindið
í bílnum. Þar undi hann hag sínum
hið besta. Fékk prik til að^ sitja á
og úðaði í sig kexi og pasta. Á
7. degi komum við til Aru en þar
þurfti ég að láta gera við „altern-
atorinn“ sem hafði gefið upp önd-
ina á drullusvæðinu. Rafvirkinn
bjó í strákofa og hafði engan að-
gang að rafmafni. Hann virtist
samt vita hvað hann var að gera
og náði að koma lífi í rafalinn. í
stað rafmagns notaði hann kolaeld
til að hita upp lóðboltann. Ég borg-
aði honum nokkra dollara og han-
ann, sem nú var orðinn feitur og
pattaralegur, fyrir vinnuna.
Evrópskir ferðamenn og
afrískir gítarleikarar
Leiðin frá Aru til Faradje reynd-
ist erfiðasti kafli ferðalagsins.
Vegurinn var sem landslag maís-
ins, nema hvað hér voru allir gíg-
ar fullir af vatni. Krakkarnir óðu
á undan til að kanna dýpið. Rann-
veig fyrst og þegar vatnið var
farið að ná henni í mitti var Andri
sendur út í. Áfram hjökkuðum við
þetta kílómetra fyrir kílómetra.
Stundum með lagni, en oftast með
þjösnaskap. Þegar allt var fast
mjökuðumst við áfram á spilinu,
komum fram á vörubíl sem var
búinn að vera fastur í einni hol-
unni í viku. Hann var með hruninn
gírkassa og vildi bílstjórinn að við
tækjum kassann, sem er nokkur
hundruð kíló, til Faradje. Við báð-
STEFÁN í góðum félagsskap.
um hann vel að lifa og náðum að
mjaka okkur framhjá honum.
Skömmu seinna keyrðum við
fram á Hilux sem sat pikkfastur
í djúpri gryfju. Hann var með á
annað tonn á pallinum, en svo
hlaða Afríkumenn gjaman bíla
sína. Við drógum hann upp úr
pyttinum og gáfum honum síðan
start, þar sem Toyotan neitaði að
fara í gang. Af fögnuði yfir því
að vera laus úr prísundinni gaf
nú bílstjóri Hiluxins allt í botn og
dengdi sér í næsta pytt hálfu verri
en þann fyrri og sat þar kolfast-
ur. Við nenntum ekki að taka þátt
í þessari skemmtun og héldum
áfram.
Rétt fyrir sólsetur hittum við
„overland" trukk frá Bretlandi.
Hann var með 20 ferðamenn á
pallinum og hafði verið 5 vikur
að bijótast gegnum Zaire. Þreytu-
legur bílstjórinn sagði okkur að
brúin á veginum fyrir vestan
Faradje væri hrunin, en möguleiki
væri fyrir okkur að taka krók í
gegnum Nagero þjóðgarðinn. Er
skyggja tók, bjuggum við okkur
náttstað við litla þorpskirkju. íbú-
arnir færðu okkur vatn og eldivið.
Við höfðum veislu þar sem við
suður kartöflur í stað hins hefð-
bundna pasta.
Þarna áttum við fegursta kvöld
ferðalagsins. Fullt tungl var og
lýsti upp fjallahringinn umhverfis
þorpið á meðan íbúarnir léku fyrir
okkur á heimatilbúin strengja-
hljóðfæri. Þetta voru síðustu kynni
okkar af hinu vingjarnlega fólki
Austur-Zaire; en héðan í frá myndi
leið okkur liggja vestur á bóginn.
Nagero og hrikalegar ferjur
Við héldum áfram í vestur og
norður; áfram nær lokatakmark-
inu, Tröllaskaganum, en áður en
.uáhlA 'Áiöi.a,, iílHo ieKaij ÍIH
við næðum þangað voru nokkrar
smáhindranir á veginum og ein
þeirra var Nagero þjóðgarðurinn.
Þangað náðum við á 11. degi þess-
arar þolraunar. Garðvörður tjáði
okkur að þungatakmarkanir fyrir
ökutæki í garðinum væru 3 tonn.
Við lugum til um 1.000 kg og
fengum leyfi til að halda áfram
næsta morgun.
Við vöknuðum eldsnemma æst
í að leggja í hann, en það kom
upp úr kafinu að við þurftum að
taka vopnaðan vörð með okkur í
gegnum garðinn og einnig þurfti
að koma saman 5 manna liði til
að draga feijuna sem flytja átti
bílinn yfir stóra á sem afmarkar
byijun garðsins. Allt tók þetta
umstang 4 tíma á meðan við svitn-
uðum í hitanum. Feijan reyndist
trédekk sem lagt hafði verið yfir
nokkrar olíutunnur. Ég sá nú eftir
því að hafa logið til um þyngd
bílsins. Við náðum samt að möndla
bílinn upp á flekann og sjá, hann
flaut. Hermennirnir drógu okkur
yfir fljótt og örugglega og áður
en varði vorum við á leið í gegnum
garðinn.
Sökum þess að regntími var í
fullu fjöri var grasið í garðinum
of hátt til að við gætum notið
dýralífsins þar. Við keyrðum þó
fram á tvær fílahjarðir og einstaka
antilópa skaust yfir veginn. Við
hinn enda garðsins var önnur
tunnufeija heldur minni en sú
fyrri. Við tókum á það ráð að
tæma allt úr bílnum og flytja far-
angurinn yfir sér. Þannig náðum
við að fleyta subbanum yfir fljótið',
en mér fannst ansi lítið fríborð á
flekanum þegar við vorum á miðri
ánni. Við fengum herbergi í aðal-
stöðvum garðsins um kvöldið.
Greinilegt var að þessi staður
mátti muna fífil sinn fegri. Mat-
sölustaðurinn og barinn höfðu orð-
ið illgresi og köngulóarvefjum að
bráð og ekkert rafmagn var í
svefnskálunum. Við buðum verði
okkar upp á pasta sem hann át
með semingi.
Dungu og kaþólskir trúboðar
Daginn eftir náðum við til
Dungu, sem er smábær fyrir aust-
an bæinn Isiro. Mitt í allri eymd-
inni og hrörnuninni í bænum trón-
uðu reisulegar byggingar hinnar
kaþólsku trúboðsstöðvar bæjarins.
Myndarleg kirkja, heimavist og
stór skóli. Þar fengum við gist-
ingu. Prestur staðarins, faðir Will-
iams, sagði að vegurinn til Isiro
væri orðinn ófær. Hann teiknaði
fyrir okkur hliðarveg á kortið og
sagði að við gætum tekið hann,
en ein mjög svo varasöm bjálkabrú
væri á leiðinni.
Við ákváðum að slá til og morg-
uninn eftir lögðum við í hann.
Þremur tímum seinna er við stóð-
um við enda brúarinnar sáum við
að Williams hafði ekki verið að
ýkja. Brúin var 4 tijábolir sem
lágu yfir 10 metra hátt gljúfur.
Birna og krakkarnir gengu yfir,
en síðan leiðbeindi Birna mér út
á brúna. Okkur tókst að koma
dekkjunum nokkurnveginn á tvo
bjálka og svo mjakaðist bíllinn
yfir. Ef bíllinn skrikaði til, eða ef
einn bjálkinn brotnaði var ferða-
lagið búið. Allt gekk að óskum og
fögnuðum við ákaft þegar dekkin
náðu föstu landi. Við vissum ekki
þá að við ættum eftir að keyra
yfir um 100 slíkar brýr áður en
við hefðum sigrast á Zaire. Tvo
daga vorum við að slást við þenn-
an skógartroðning og til Isiro kom-
umst við á 14. degi með brotinn
hliðarspegil og nokkrar nýjar risp-
ur á farartækinu. Okkur taldist
til að við værum hálfnuð en von-
andi var betri tíð framundan þar
sem frá Isiro færum við norður
og þar með út af trukkaleiðinni.
Hvort við reyndumst sannspá
kemur í ljós í næsta blaði.