Morgunblaðið - 18.02.1997, Qupperneq 46

46 ÞRIÐJUDAGUR 18. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sigríður V.
Þormar fæddist
í Geitagerði,
Fljótsdal 13. janúar
1922. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 8. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Vigfús G. Þormar,
f. 3.9. 1885, d. 2.8.
1974, og kona hans
Helga Þormar, f.
3.4. 1889, d. 18.4.
1979. Systkini Sig-
ríðar eru: 1) Ragn-
heiður V. Þormar,
f. 19.4. 1920, gift Þórarni Þór-
arinssyni, d. 13.5. 1996. 2)
Guttormur V. Þormar, f. 19.2.
1923, kvæntur Þuríði Skeggja-
dóttur, d. 11.4. 1995. Sigríður
giftist Guðmundi Jóhannssyni,
f. 8.4. 1917, d. 24.3. 1984. Börn
Það er sjónvarsviptir að Sigríði
Þormar. En þótt aðrir sjái eftir
henni, var hún sjálf löngu tilbúin
að „fara“ því heilsan hafði verið
slæm mörg undanfarin ár og hún
orðin tíður gestur á gjörgæzlu- og
hjartadeildum sjúkrahúsanna. Þar
þótti hún þægilegur, gamansamur
og æðrulaus sjúklingur eins og sést
af því, að fyrir skömmu óskaði hún
eftir prestsfundi á spítalanum, og
þegar menn spurðu hvers vegna,
sagði hún að sig langaði til að
reykja með honum síðustu sígarett-
una. Sígarettur voru sennilega ein
orsök heilsuleysis hennar, þótt hún
segði okkur reyndar í fyrra kímin
á svip, eftir að hafa verið lífguð
úr dauðadái með hátækniaðferðum,
að með sér á gjörgæsludeildinni
hefðu verið níu konur sem svipað
var ástatt um, en hún væri sú eina
þeirra sem reykti. Líklega hefði
henni þótt verra að þola straffið
án þess að hafa notið syndarinnar
fyrst.
Sigríður var ein þriggja systkina
frá Geitagerði í Fljótsdal sem öll
þóttu með afbrigðum glæsileg. í
föðurætt eru þau af gildum aust-
firzkum bændum, prestum og þing-
mönnum komin, en í móðurætt eru
þau Mýramenn, afkomendur Helgu
fögru, Þorsteins og Egils á Borg.
Mér hefur verið sagt að um það
kyn hafi Helgi Hjörvar ort í vísu
til Bjarna Ásgeirssonar:
Glöggt hefur Mýramannakyn
markað sér hinn væna hlyn:
Tvennan áttu ættargrip
Egils mál en Þórólfs svip.
Og sama gæti átt við um Sig-
ríði. Eins og kunnugt er, þótti mjög
skiptast í tvö horn með niðja Kveld-
úlfs: Skalla-Grímur og Egill voru
listfengir, dökkir á brún og brá og
líkastir hálftröllum, en Þórólfar
tveir og Þorsteinn fríðir menn og
bjartir yfirlitum. Sigríður var að
vísu dökkhærð og dökk yfírlitum
en fríðleikskona hin mesta með
„klassíska“ andlitsdrætti sem
stundum eru kenndir við Suðurlönd.
Erfídrykkjur
(/læsileg kaf'fi-
hlaðborð. fallegir
salir og m jög
«
gðð þjónusta.
L pplvsingar í
símum 5050 925
og 562 7575
HOTEL LOFTI HÐIR.
I C I 1 • • o • I I HO Ttlt
Sigríðar og Guð-
mundar eru: 1) Vig-
fús, f. 30.5. 1944,
kvæntur Guðlaugu
Pálsdóttur og eiga
þau þrjú börn. 2)
Stefán, f. 25.3.
1946, kvæntur Jónu
Gunnarsdóttur og
eiga þau fimm
börn. 3) Jónína, f.
19.5. 1948, d. 23.5.
1967. 4) Rafn, f.
23.2. 1950, kvæntur
Jóhönnu Péturs-
dóttur og eiga þau
sex börn. 5) Skúli,
f. 13.3. 1957, kvæntur Þórdísi
Rúnarsdóttur og eiga þau sex
börn. Barnabörn Sigríðar eru
átján.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ung giftist hún Guðmundi Jóhann-
essyni, greindum myndarmanni af
austfirzkri rót, og þegar þau sett-
ust að í Vík í Mýrdal þótti ekki
hallast á um glæsileik þeirra.
í Vík bjuggu þau lengst af, eða
þar til Lóranstöðin á Víkurfjalli var
lögð niður, en þar vann Guðmund-
ur. Þau eignuðust fimm börn, og
það var mikið harmsefni sem þau
komust aldrei yfir að einkadóttirin
fatlaðist mikið sem kornabarn, lík-
lega af völdum heilahimnubólgu,
og var vistuð á hæli að ráði heil-
brigðisyfirvalda þeirra tíma. Syn-
irnir fjórir og afkomendur þeirra
bera hins vegar svipmót sinna
myndarlegu foreldra hver með sín-
um hætti.
Við kveðjum í dag með söknuði
mikla mannkostakonu, konu sem
kynntist bæði blíðu og stríðu á
ævinni, en reis jafnan yfir erfiðleik-
ana. Ég, sem minna þekkti hana,
man bezt eftir því hve spaugsöm
hún var og sjarmerandi, orðheppin
og stundum ofurlítið neyðarleg. En
hún var líka afar myndarleg hús-
móðir, góð móðir og ljómandi
amma, enda dýrkuðu barnabörnin
hana, en hún hafði þann sjaldgæfa
hæfileika að hlusta á börn og setja
sig inn í þeirra hugarheim. Það er
ekki að ástæðulausu að ýmsar
skemmtilegustu minningar Helgu
konu minnar, systurdóttur Sigríðar,
tengjast heimsóknum til Guðmund-
ar og Sigríðar í Vík. Við hjónin
sendum börnum þeirra og barna-
börnum innilegar samúðarkveðjur.
Sigurður Steinþórsson.
Sumir eru þeim gáfum gæddir
að af nærveru þeirra og viðmóti
einu stafar birta og hlýja, og bros
þeirra eitt „getur dimmu í dagsljós
breytt".
Móðursystir mín Sigríður Vigfús-
dóttir Þormar, sem nú er kvödd,
var þessum kostum ríkulega búin.
Kímnigáfa Sigríðar var einstök og
fáum hef ég kynnst, sem höfðu jafn
glöggt og næmt auga fyrir því
spaugilega í daglegu amstri, og
gátu hent að því gaman, án þess
að særa nokkurn mann. Oft þurfti
ekki annað en að nefna nafnið henn-
ar til að kalla fram bros og hlátur.
Sigríður var fædd í Geitagerði í
Fljótsdal, dóttir hjónanna Vigfúsar
Guttormssonar Þormar og Helgu
Þorvaldsdóttur Þormar. Ung giftist
hún Guðmundi Jóhannessyni,
glæsimenni ættuðum af Fljótsdals-
héraði, sem látinn er fyrir nokkrum
árum. Heimili sitt áttu þau lengst
af í Vík í Mýrdal, en Guðmundur
starfaði á Lóranstöðinni á Reynis-
fjalli, meðan hún var starfrækt, en
er hún var aflögð, fluttu þau heim-
ili sitt til Reykjavíkur.
Þeim var fjögurra mannvænlegra
sona auðið, þeirra Vigfúsar, Stef-
áns, Rafns og Skúla.
Einkadóttirin, Jónína, veiktist
ung af heilahimnubólgu og náði
aldrei heilsu og fatlaðist svo, að hún
varð að dvelja fjarri heimahúsum,
á stofnunum, sitt stutta æviskeið.
Þennan harm bar Sigríður í
hljóði. Frá þeim hjónum stendur nú
mikill ættleggur.
Ungur dvaldist ég oft á heimili
þeirra í Vík, ásamt systur minni,
er foreldrar okkar voru í útlöndum.
Á þessum árum kynntumst við
systkinin best kostum þessara
ágætu hjóna og heimili þeirra, þar
sem virðing var borin fýrir öllum,
háum sem lágum, og íslensk menn-
ing var í hávegum höfð, og lítið
gefið fyrir meðalmennsku. Þjóðmál
voru þar brotin til mergjar af mik-
illi alvöru og fullt tillit var tekið til
skoðana ungra drengja, sem töldu
sig hafa ýmislegt til málanna að
leggja, og þeim svarað sem jafn-
ingjar væru. Gamansemin sveif þó
alltaf yfir vötnunum. Þetta voru
ángæjulegar og minnisstæðar
stundir og fyrir þær er þakkað þó
seint sé. Líf þeirra hjóna var ekki,
frekar en margra annarra, eilífur
dans á rósum, en skaphöfn Sigríðar
var á þann veg, að hún sá alltaf
bjartari hliðar tilverunnar.
Á síðustu árum hrakaði heilsu
Sigríðar mjög, en veikindi sín bar
hún eins og hennar var von og vísa
með því geði, sem henni var í blóð
borið. Undanfarna mánuði hefur
hún oftar en einu sinni lagst á
sjúkrahús og búast mátti við að
kallið mikla kæmi, en jafnhraðan
reis hún upp aftur. Þegar kallið kom
kvaddi hún þennan heim með þeirri
reisn og háttvísi, sem henni var
eðlislæg. Hún boðaði til sín þá sem
höfðu annast hana síðustu dagana,
þakkaði þeim umönnunina og var
síðan öll.
Eftirminnileg kona hefur kvatt
þennan heim. Sigga frænka, ég og
þeir sem mér næstir standa þakka
þér fyrir þær stundir, sem við áttum
með þér.
Frændum mínum og þeirra
skyiduliði vottum við samúð okkar.
Hvíl þú í friði.
Þórarinn Þórarinsson
Þá er komið að kveðjustund. Þó
að vissulega kæmi fréttin af frá-
falli ömmu Siggu sem reiðarslag
fyrir okkur, máttum við öll vita að
því kæmi fyrr en seinna. Við frétt-
ina flögrar hugurinn ósjálfrátt til
baka, og rifjar upp þær samveru-
stundir sem við höfum átt í gegnum
tíðina. í seinni tíð höfum við nær
eingöngu 'nist í fjölskylduboðum.
Þá geislaði jafnan af henni lífsgleð-
in og hamingjan. Aidrei lét hún á
sínum veikindum bera og aldrei
hefur skuggi fallið á samband
ömmu Siggu við börn sín, barna-
börn, barnabarnabörn og vensla-
fólk. Hún lagði einatt hart að þér
við að kynnast öllum þessum fjölda,
öllu smáfólkinu tók hún fagnandi,
öllu venslafólki tók hún sem það
væri hennar eigið. Amma Sigga lék
á als oddi, frásagnargleði hennar
heillaði okkur og mildi hennar og
manngæska fyllti ætíð andrúms-
loftið í nærveru hennar. Við þökk-
um almættinu fyrir þær góðu sam-
verustundir sem við áttum með
henni. Við vitum að líðan ömmu
Siggu er mun betri hjá æðri máttar-
völdum en hún var í veikindum
hennar og það hjálpar okkur í sorg-
inni. Við samhryggjumst systur
hennar, börnum og fjölskyldum
þeirra og biðjum Guð að styrkja þau
í sorg sinni.
Olga, Hermann og Guðni.
Því miður ertu farin frá mér,
amma mín. Aldrei mun ég gleyma
þeim stundum sem við höfum átt
saman. Þegar þú komst til mín á
fímmtudegi til að passa þrjú yngstu
systkinin meðan mamma og pabbi
og þrjú elstu systkinin fóru að vinna
á nætumar, sváfum við alltaf sam-
an, við tvær. Það var alltaf svo gott
að koma heim til þín, við spiluðum
alltaf soffíuspil eins og við kölluðum
það, en heitir í raun og veru tveggja
stokka spil. Það var alltaf gaman
að fara út í búð fyrir þig því að ég
fór aldrei kauplaus út í búð.
Það var alltaf nægur friður hjá
okkur enda áttirðu æðislega góða
nágranna í blokkinni, sem hugsuðu
SIGRIÐUR VIGFUS-
DÓTTIR ÞORMAR
alltaf til þín meðan þú varst á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Því miður verða ekki eins góð jól
núna og áður. Það var alltaf gott
að hafa þig á jólunum. Því miður
fórst þú 8. febrúar á Sjúkrahús
Reykjavíkur, eftir að hafa farið þar
inn í nokkur skipti. Hjartað var
orðið lélegt enda varstu orðin 75
ára gömul.
Amma, mér líður vel út af því
að þér líður vel og þig langaði til
að deyja, en samt vildi ég hafa þig
hérna ennþá.
Þakka þér fýrir allar okkar sam-
eiginlegu stundir.
Þitt tíu ára bamabarn,
Hanna Lóa Skúladóttir.
Laugardaginn 8. feb. sl. var okk-
ur sagt að amma Sigga væri dáin.
Söknuðurinn er mikill og margar
minningar koma upp í hugann, t.d.
um græna Eska-hjólið hennar sem
hún átti í Vík. Á því hjólaðir þú út
í kaupfélag með hekluðu malartösk-
una framan á stýrinu. Tösku sem
þú heklaðir úr mjólkurpokum.
Húmorinn var alltaf til staðar og
oft gátum við brosað eða hlegið að
tilsvörum þínum. Þú varst alltaf
kölluð amma Sigga, líka þegar
langömmubörnin fóru að streyma í
ættina. Þú vildir ekki vera kölluð
langamma, o nei. Amma Sigga var
það og þannig skyldi það verða.
Ef eitthvað pirraði þig var það
þegar fólk hélt að þú litaðir á þér
hárið. En þess þurftir þú ekki því
það hélst tinnusvart til síðasta dags.
Þú varst búin að vera veik í langan
tíma en þegar þú hafðir heilsu til
fórstu á leikskólann (eins og hún
kallaði Gerðuberg), vannst við ýmsa
handavinnu og spjallaðir við fólk.
Það átti svo sannarlega við þig.
Þú varst alltaf vel til höfð og
snyrtileg til fara. Það var líka ein
af þínum síðustu óskum að það
yrði snyrtilegt í kringum þig.
Elsku amma, nú hefur þú fengið
langþráða hvíld. Við kveðjum þig í
hinsta sinni og þökkum fyrir þann
tíma sem við áttum með þér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hvíl í friði.
Margrét, Sigríður og
Guðmundur.
Elsku amma, nú fékkstu loks
hvíldina sem þú þráðir. Við minn-
umst þess hve mikið þú talaðir um
að þinn tími færi að koma og baðst
okkur um að gráta þig ekki, en við
huggum okkur við það að nú ertu
komin til afa.
Þegar við vorum yngri var alltaf
svo spennandi að fá að sofa hjá þér
og afa og vakna eldsnemma og þá
varst þú búin að elda gijónagraut-
inn þinn handa okkur, sem þér
fannst svo gaman því við borðuðum
hann allar með bestu lyst. Svo lék-
um við okkur í skartgripunum þín-
um, og sama hvernig við drösluð-
umst með þá, kipptir þú þér ekki
upp við það. Og svo öll spilin sem
þú safnaðir í ísmolafötuna, þeim
dreifðum við um allt stofugólf og
reyndum að búa til spilaborgir, en
á meðan sast þú róleg að prjóna
eða varst að stússast inni i eldhúsi.
Við minnumst líka allra gamlárs-
kvöldanna sem þú varst hjá okkur
og mömmu og pabba á Móaflötinni
og borðaðir með okkur kalkúninn
hennar mömmu og hældir henni í
alla staði, því hrósyrðin sparaðir
þú aldrei.
Með þessum orðum viljum við
kveðja þig, elsku amma, vitandi það
að þú hafír það gott hjá Guði.
Guðný, Jónína, Björk, Díana
og Jóhanna Rafnsdætur.
í dag, 18. febrúar, kveðjum við
ömmu okkar Sigríði V. Þormar. Það
er mikill söknuður hjá okkur systk-
inunum. Þú sagðir okkur sjálf að
gráta ekki þegar þú færir vegna
þess að þá liði hinum látnu illa. En
hjá því verður ekki komist er við
hugsum til baka um allar skemmti-
legu samverustundirnar. Eitt það
fyrsta sem við öll munum eftir er
að við tíndum til dót í poka til að
hafa með okkur í Torfufellið, þar
sem við gistum oft. Öllu verra var
þegar þú baðst Dagnýju og Drífu
að koma með hjólin sin með sér til
þín, því þá gætuð þið hjólað saman
út í búð. Þannig gastu strítt tvíbur-
unum aðeins, því þú vissir mæta
vel að þær skömmuðust sín fyrir
að hjóla með 70 ára kerlingu, enda
hjóluðu þær á undan og þú kallaðir
á eftir þeim tvibbó „bíðið eftir mér“.
Mikið gastu hlegið eftir síðustu
ferðina á hjóli er þú lést þær styðja
við hjólið á meðan þú sast á því.
Eftir þetta fóru þær systur einar í
búðina.
Það er svo margs að minnast
úr Torfufellinu. Öll upplifðum við
það sama, spilin, sauma- og pijóna-
skap, gijónagraut og sendiferðir
út í búð sem oftast voru eftir vindl-
um og blandi í poka. Ekki má
gleyma hvað þú áttir ávallt góða
nágranna, enda talaðir þú oft um
það. Þú hafðir orð á að Jón og
Hólmfríður kæmu fram við þig eins
og þú værir dóttir þeirra. Við
systkinin öll og foreldrar okkar
hugsum til þeirra hjóna með hlý-
hug.
Meðan þú hafðir heilsu minnumst
við öll svokallaðra hundavakta, en
það var þegar þú passaðir ýngri
systkinin aðfaranætur fimmtudaga
í viku hverri. Þá þurftum við að
stilla útvarpið á Þórhall miðil, finna
þér kaffi og „sígó“ áður en við
færum í vinnu.
Minnisstætt er það okkur er þú
sast niðri í sjónvarpsherbergi á
fimmtudögum með kaffi og „sígó“,
bijótandi saman þvott fyrir
mömmu. Þá gastu einnig orðið orð-
ljót ef síminn hringdi eða annar
hávaði heyrðist því mamma átti
að fá að sofa í næði eftir nætur-
vaktir. Mikið var gaman í vetur
er við systurnar þijár vorum í FB
og stutt að hlaupa yfir til þín þeg-
ar göt voru í stundatöflu. Þá feng-
um við gijónagraut og annað góð-
gæti. Ellegar að læra fyrir næstu
kennslustund. Ávallt spurðir þú
þess sama, hvort við værum ekki
þreyttar og vildum ekki leggja
okkur. Þótt við vildum leggja okk-
ur var það ómögulegt vegna þess
að við gátum ekki treyst því að
þú vektir okkur á tilteknum tíma
fyrir næstu kennslustund, því þú
vildir að við hvíldumst og við ætt-
um nokkra punkta til góða. Ef við
síðan ætluðum að reyna að læra
þá reyndist það ómögulegt því
þú talaðir svo mikið við okkur.
Þannig að góðgætið og rabbið
við þig varð oftast ofan á, þú
vildir vita hvernig gengi í
skólanum, íþróttunum og ekki
síst strákamálunum. Það var
mér mikil ánægja að geta keyrt
þig í leikskólann þinn sem þú
svo kallaðir en þar er félags-
starf aldraðra í Gerðubergi. Eg
minnist þess er afi heitinn keyrði
mig í minn leikskóla. Ekki gastu
hlýtt því banni mínu að reyking-
ar væru ekki leyfðar í nýja bíln-
um mínum. í þær fáu mínútur
sem það tók að keyra þig í leik-
skólann fékkstu þér alltaf að
reykja. Þannig munum við
óhlýðnast þér og fella tár. Þú
sagðir að þeir sem væru dánir
gætu fylgst með okkur hinum,
vonandi að rétt sé, því þá getur
þú sjálf dæmt um hvort það séu
pörupiltar sem við eltumst við
eins og þú sagðir oft.
Að lokum, elsku amma okkar,
nú ert þú komin til þinna nánustu,
þannig að þér líður vel. Þú ert ör-
ugglega byijuð að spauga og stríða
afa. Eftir situr minning um frábæra
ömmu, sem aldrei brást.
Megi Guð geyma þig.
Hrafnhildur Osk, Dagný,
Drífa, Daði Rafn og
Rebekka Rut.