Morgunblaðið - 18.02.1997, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 18. FEBRÚAR 1997 47
Ein af mínum ljúfustu bernsku-
minningum tengist dvöl hjá ættingj-
um í Geitagerði í Fljótsdal sumarið
1942. Heimsstyijöld geisaði. Skot-
grafir höfðu verið grafnar á næstu
götuhornum og stríðsflugvöllur í
Vatnsmýrinni var nánast í hlað-
varpa heimilis foreldra minna.
Reynt var að senda konur og böm
burt frá höfuðborginni sumarlangt.
í Geitagerði bjuggu föðurbræður
mínir Stefán og Vigfús og Helga
eiginkona þess síðarnefnda, ásamt
Guttormi og Sigríði, börnum Vig-
fúsar og Helgu.
Sigga frænka var dökk á brún
og brá og með liðað hár og þótt
ég væri ungur að árum skynjaði
ég að hún var óvenju falleg ung
stúlka. í Fljótsdalnum var styrjöldin
fjarlæg, þar sáust hvorki hermenn
eða stríðstól. Frændur mínir unnu
bústörfín á hefðbundinn máta. Vél-
menningin hafði ekki haldið innreið
sína.
Ekki var vinnuhörku fyrir að
fara hjá þessu frændfólki mínu og
framlag mitt til bústarfa harla tak-
markað. Sigga frænka tók mig
undir sinn verndarvæng þetta sum-
ar. Ég fékk að sofa út á morgnana
og það kom fyrir, að ég fékk morg-
unverð færðan í rúmið. Díklega
hefí ég ekki átt betri daga um
ævina en þetta sumar í Geitagerði.
Ungir og myndarlegir menn
heimsóttu Geitagerði. Síðar rann
upp fyrir mér, að þeir voru að gera
hosur sínar grænar fyrir heima-
sætunni. En þeir höfðu ekki erindi
sem erfiði. Sigga var heitbundin
Guðmundi Jóhannessyni og gengu
þau í hjónaband ári síðar. Guð-
mundur var hress maður í fram-
komu. Hann var vel greindur og
hafði mjög ákveðnar róttækar
skoðanir á þjóðmálum. Þormars-
fjölskyldan á rætur að rekja til
presta og bænda á Austfjörðum
og er íhaldssemi inngróin í erfða-
vísa ættarinnar.
Guðmundur og Sigga bjuggu
lengst af í Vík í Mýrdal. Guðmund-
ur starfaði hjá Pósti og síma við
Loranstöðina á Reynisfjalli. Þau
eignuðust 4 dugmikla syni og eina
dóttur, sem þau misstu unga. Guð-
mundur kom gjarnan við á heimili
foreldra minna, er hann átti erindi
til Reykjavíkur. Hann stóð stutt
við, en lét í ljós skoðanir á þjóðmál-
um umbúðalaust. Féllu þær í grýtt-
an jarðveg. En það fór svo, að for-
eldrar mínir fyrirgáfu honum
„vinstri villuna" og var hann ávallt
velkominn gestur á heimili þeirra.
Á tímabili lá leið mín til Víkur í
Mýrdal vegna starfa. Börnin mín
fengu þá tækifæri til að kynnast
Siggu frænku og hændust að henni.
Guðmundur og Sigga fluttu til
Reykjavíkur, þegar Loranstöðin á
Reynisfjalii var lögð niður 1978.
Guðmundur lést árið 1984.
Eftir að Sigga flutti til Reykja-
víkur jókst samgangur. Hún aðstoð-
aði föður minn, þegar á þurfti að
halda, en hann dó í hárri elli. Sigga
var ávallt kærkominn gestur, þegar
haldið var upp á merkisatburði í
fjölskyldu minni. Síðustu árin átti
hún við vaxandi heilsubrest að
stríða og þurfti oft að dveljast á
sjúkrahúsum. Þegar ég heimsótti
hana sl. haust sagðist hún vona að
þrautagöngu sinni færi brátt að
ljúka. Henni hefur nú orðið að ósk
sinni.
Blessuð sé minning hennar.
Gunnar Þormar.
Elsku Sigga. Okkur langar til að
minnast þín í nokkrum orðum. Við
bjuggum undir sama þaki og þann-
ig hófust kynni okkar. Af þeim er
ekkert nema gott að segja. Þú varst
alltaf svo indæl og ljúf, og börnin
hrifust af þér eins og við hin. Það
var alltaf gaman að hitta þig og
ræða atburði líðandi stundar.
Við munum sakna þín héðan úr
Torfufelli og við þökkum allar liðn-
ar samverustundir. Við og fjölskyld-
ur okkar vottum ættingjum og vin-
um innilegustu samúð og biðjum
góðan Guð að blessa minningu Sig-
ríðar.
Margrét Gísladóttir,
Sigríður Sigmarsdóttir.
HAFÞORINGI
MAGNÚSSON
+ Hafþór Ingi
Magnússon var
fæddur á Akureyri
1. nóvember 1978.
Hann lést á heimili
sínu 11. febrúar síð-
astliðinn eftir
hetjulega baráttu
við veikindi sín.
Hann var sonur
Sólrúnar Maríu
Gunnarsdóttur og
Magnúsar Jóhanns-
sonar. Þau slitu
samvistum og flutti
þá Sólrún með Haf-
þór og eldri bróður
hans, Gunnar Þór, að Munka-
þverárstræti 13. Þar bjuggu
þau, uns Sólrún giftist Lofti
Pálssyni og fluttu þau í Múlas-
íðu 22. Hafþór var nemi í VMA.
Útför Hafþórs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
En það er hið eilífa líf, að þekkja
þig, hinn eina sanna Guð, og þann
sem þú sendir Jesúm Krist. Jóh.
17.3.
Þegar síminn hringdi hinn 11.
febrúar og færði mér þær fréttir
að Haffi eins og við kölluðum hann
í daglegu tali væri dáinn, kominn
heim til Drottins, þá kom mér í hug
hvílík gæfa það var að vita það að
hann á unga aldri lærði að þekkja
Drottin Jesúm Krist, sem frelsara
sinn og Drottin í lífi sínu, og sjálfur
er ég glaður að ég fékk að leiða
hann til Krists sem ungan dreng,
en Haffí var aðeins tveggja ára
þegar hann byrjaði á Ástjörn, en
Sólrún móðir hans vann til fjölda
ára í þvottahúsi Ástjarnar, og var
hún einnig með eldri son sinn með
sér, Gunnar. Það var mikil gæfa
fyrir okkur á Ástjöm að fá Sollu
því að þó að nóg væri að gera í
þvottahúsinu þá hafði hún alltaf
tíma fyrir lítil, sorgmædd hjörtu.
En þó að Solla hætti að vinna á
Ástjörn þá héldu drengirnir áfram
að koma, þegar Haffi hafði aldur
til þá fór hann að koma sem sjálf-
boðaliði, og átti hann mörg hand-
tökin og var alltaf gott að biðja
hann, þegar þurfti að fara í vinnu-
ferðir. Oft var það að hann sá mig
vera að bisa við eitthvað að hann
kom og tók af mér byrðina, þannig
var Haffi, ég hugsaði oft um það
að þó að hann hefði verið sonur
minn þá hefði hann ekki getað ver-
ið mér betri.
Þegar hann fór að vinna í fullu
starfi einkenndi það hann strax
hversu gott var að treysta honum,
en mesta yndi hans var að stjórna
leikjum fýrir börnin, þó sérstaklega
í körfubolta, en þar hafði hann
mikinn áhuga og var af lífi og sál
með Þórsurum.
Þessi 16 ár sem Guð leyfði okkur
að vera samferða, verða mér ávallt
dýrmæt í minningunni um góðan
dreng sem fékk aðeins 18 ár, en
gaf okkur svo ótrúlega mikið, og
ég þakka þér, Haffi minn, allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an, en Ástjörn átti hug þinn allan,
og veit ég með vissu að ég má líka
færa þér okkar hinstu kveðjur og
þakkir frá öllum á Ástjörn.
Minnisstæðar eru mér morgun-
og kvöldbænastundir okkar og það
gladdi mig mikið þegar Haffi fór
að taka þátt í bænastundunum, og
voru bænir hans fullar af kærleika
og trú.
Það var því mikið reiðarslag
þegar við fréttum að Haffi væri
alvarlega sjúkur, ég man hvað ég
átti erfitt þegar ég kom í fyrstu
heimsókn á sjúkrahúsið, en þá var
það Haffi sem styrkti mig, sá ég
þá hversu. mikinn andlegan styrk
hann átti, og varð það mér mikil
blessun að hlusta á bænir hans,
hann gleymdi ekki að biðja fyrir
þeim sem erfitt áttu og voru allt
í kring um hann. Þannig var Haffi,
ávallt gefandi undir öllum kring-
umstæðum, og dáðist ég að því
hversu hann barðist af
mikilli karlmennsku í
þessum erfiðu veikind-
um.
Nú hefur hann feng-
ið að reyna hversu mik-
il gæfa er fólgin í því
að treysta Jesú Kristi
bæði í lífí og dauða.
í unglingastarfinu
var Haffi ómissandi og
lét sig ekki vanta, og
er nú stórt skarð komið
í hópinn sem kemur
saman á föstudags-
kvöldum.
Elsku Haffi minn,
við hjónin þökkum þér samfylgdina
og þökkum að leiðarlokum allar
góðu stundirnar.
Elsku Solla og Loftur og Gunn-
ar, við hjónin biðjum Guð að styrkja
ykkur og vera með ykkur í sorginni.
Guð blessi ykkur.
Bogi og Margrét.
Elsku hjartans Haffi okkar.
Þá er komið að kveðjustund þar
sem þú hefur hafið hina löngu ferð.
Við komum ekki til með að sjá þig
aftur í þessu lífi, en þú munt ávallt
lifa í hjörtum okkar. Þú varst
frændinn sem við litum upp til og
bárum virðingu fyrir, „stóri bróðir-
inn“ sem vantaði. Þú gafst þér tíma
til að tala og leika við okkur og
leyfðir okkur að fíflast í tölvunni
þinni. Þú varst yfirleitt kátur og
hress þegar við komum í heimsókn
og gerðir að gamni þínu, enda var
húmorinn í lagi.
Við dáðumst að baráttu þinni
við veikindin sem báru þig ofur-
liði. Það er sárt að sjá á eftir þér,
en við gleðjumst yfir því að þján-
ingu þinni er lokið og að þér líður
vel. Með þessum fáu orðum kveðj-
um þig og þökkum fyrir samveruna
og vonumst til að þú komist alla
leið.
Aðstandendur Haffa, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og megi
Guð hjálpa ykkur í sorg ykkar.
Ragnhildur Arna, Elva
Hrönn, Hjörtur Þór og Ingi
björg Sandra Hjartarböra.
í himininn er horfinn mér,
til Hans, af vegi manna.
Lifðu þó og leiktu þér,
í ljósi minninganna.
Elsku Haffi.
Kveðjustundin er runnin upp og
þú ert farinn í ferðina miklu. Það
er undarlegt að hugsa til þess að
ég á ekki eftir að sjá þig þegar ég
kem í Múlasíðuna. Þig sem ég hitti
fyrst þegar þú varst nokkurra daga
gamall. Leiðir okkar áttu oft eftir
að liggja saman; ég fékk að fylgj-
ast með þér vaxa úr grasi og þrosk-
ast. Það var stutt á milli heimila
okkar móður þinnar og þú og Ragn-
hildur dóttir mín urðuð leikfélagar
og vinir. Oft var það svo að það
var ekki alveg vitað á hvorum
staðnum þið bjugguð. Seinna
varðstu uppáhalds frændi yngri
barnanna minna, því alltaf hafðir
þú tíma fyrir þau þegar við komum
í heimsókn. Ánnaðhvort spjallaðir
þú við þau eða komst þeim af stað
í einhvern leik. Þegar þau voru
ánægð settist þú hjá okkur hinum.
Það var oft glatt á hjalla og mikið
hlegið.
Þannig var það líka í nóvember
síðastliðnuin, þegar þú varst að
fræða mig um aðgerðina sem þú
áttir að fara í til Svíþjóðar. Ekki
var í þér kvíði eða hræðsla, aðeins
tilhlökkun og gleði yfir nýju lifrinni
sem þú áttir að fá.
Þannig munum við þig. Góðan
dreng, bjartsýnan, með mikla
kímnigáfu. Þakka þér, Haffi minn,
samfylgdina og megi þér vegna vel
á nýjum slóðum. Aðstandendum
þínum sendi ég mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Með þessum fáu orðum langar
okkur til að kveðja vin okkar Haf-
þór, þennan ljúfa og góða dreng,
sem er farinn frá okkur eftir mikil
og erfið veikindi. Það er sárt að sjá
á eftir honum og við söknum hans
mikið, en það er huggun að vita
að honum líður betur þar sem hann
er núna hjá Drottni, laus við allan
sjúkleik og þrautir.
Hann kom á barnafundi á Sjónar-
hæð á Akureyri frá unga aldri og
þar hófust kynni okkar. Síðar tók
hann þátt í unglingastarfinu og við
kynntumst honum einnig við sum-
arbúðirnar Ástjörn, Kelduhverfí,
sem dvalarbarni og síðar sem
starfsmanni. Það er óhætt að segja
að hann hafí verið fastagestur á
Ástjörn á sumrin og á unglinga-
fundunum á Sjónarhæð á vetuma.
Það var svo eðlilegt og sjálfsagt
að hann kæmi sumar eftir sumar
og vetur eftir vetur eins og hann
hafði alltaf trúfastlega gert, en nú
höfum við aðeins minninguna um
liðnar stundir, sem koma aldrei aft-
ur. Við munum geyma þessar ljúfu
minningar um þennan góða dreng,
það er dýrmæt reynsla að hafa
kynnst honum.
Haffi var traustur og góður fé-
lagi og það var einkenni á honum
hversu bóngóður hann var. Hann
var alltaf tilbúinn að hjálpa og það
voru ófáar vinnuferðir á vorin til
Ástjarnar sem hann tók þátt í til
að undirbúa sumarbúðastarfið. Við
munum sakna hans sárt í vor þegar
við förum í vinnuferðir án hans.
Það var okkur mikil gleði að
hann hafði tekið þá ákvörðun að
fylgja Kristi. Trúin veitti honum
mikinn styrk í erfiðleikunum. Við
báðum með honum í veikindum
hans og þótt hann væri sjálfur al-
varlega veikur þá bað hann mikið
fýrir öðrum sjúklingum, sem honum
fannst eiga meira bágt heldur en
hann.
Elsku Sólrún, Loftur og Gunni.
Við finnum sárlega til með ykkur
því þið hafið misst svo indælan og
góðan dreng. En Guð geymir hann
og varðveitir að eilífu. Það er okkar
huggun í sorginni.
„Ég sá nýjan himin og nýja jörð
... og Guð mun þerra hvert tár af
augum þeirra. Dauðinn mun ekki
framar til vera, hvorki harmur né
vein né kvöl er framar til. Hið fýrra
er farið.“ Opinbenin Jóhannesar
21:1-4.
Árni og Magnús Hilmars-
synir, Níls Stórá.
Hafþór Ingi Magnússon lést á
heimili sínu 11. febrúar sl. eftir
stutta en mjög hetjulega baráttu
við illkynja krabbamein, aðeins 18
ára gamall. Hafþór hef ég þekkt
síðan hann var bara smásnáði, eða
frá því að Sólrún móðir hans og
Loftur bróðir fóru að búa saman.
Það kom fljótlega í ljós að Sólrún
og Loftur áttu mjög vel saman, og
náði Loftur strax góðu sambandi
við bræðruna Hafþór og Gunnar
Þór. Sérstaklega náðu _þeir Loftur
og Hafþór vel saman. Eg man svo
vel eftir því þegar Loftur vann á
steypubíl um tíma að hann tók
Hafþór stundum með sér í bílnum.
Þetta þótti Hafþóri ofsalega gaman
og var hann með algjöra steypubíla-
dellu á þessum tíma. Sumarbúðirn-
ar að Ástjörn voru stór og ríkur
þáttur í lífi Hafþórs. Þar undi hann
sér ákaflega vel, fyrstu árin sem
einn af litlu drengjunum en síðan
sem einn af starfsfólkinu. Þarna
eignaðist hann góða vini, og einn
þeirra er Bogi Pétursson, en milli
þeirra var einstök vinátta.
Hafþór var afar náinn afa sínum,
honum Gunnari Kristjánssyni, föður
Sólrúnar, og þótti þeim ákaflega
vænt hvorum um annan. í þessum
erfiðu veikindum Hafþórs, var
Gunnar honum mikil stoð, enda leið
varla sá dagur að Gunnar kæmi
ekki í Múlasíðuna til að heimsækja
Hafþór.
Eitt áhugamál áttum við Hafþór
saman, og var það körfubolti. Haf-
þór var gjörsamlega gagntekinn,
og lét sér ekki nægja að mæta á
alla heimaleiki Þórs undanfarin ár,
heldur lagði hann á sig rútuferðir,
bæði til Sauðárkróks og Borgar-
ness. Einnig hafði hann safnað úr-
klippum í mörg ár og var kominn
með heilmikið safn. Til að sýna
Hafþóri þakklæti fyrir svo dyggi-
legan stuðning og einnig til að
styðja hann í baráttunni við krabba-
meinið mættu nokkrir leikmenn úr
Þórsliðinu heim til hans og færðu
honum mynd og áritaðan körfu-
bolta. Þetta gladdi hann óskaplega,
og ekki gladdi þetta síður Loft og
Sólrúnu.
Hafþór tók þessum veikindum
með miklu æðruleysi, og vildi sem
minnst um þau tala. Hann vildi
hafa allt sem eðlilegast og gerðu
Sólrún, Loftur og Gunnar Þór allt
til þess að svo mætti vera. Ég man
t.d. síðasta gamlársdag sem við
áttum saman heima hjá þeim í
Múlasíðunni, að þá göntuðust þeir
bræður hvor við annan eins og þeir
höfðu alltaf gert, þrátt fyrir að
Hafþór væri helsjúkur. Þó þeir
bræður væru ólíkir á flestan máta,
var mikill bræðrakærleikur þeirra
á milli.
Hafþór var einstaklega kurteis
og dagfarsprúður drengur, og vildi
öllum vel. Hann trúði á Jesúm Krist
og var hann mjög sannur í sinni
trú. Hafþór var mjög samviskusam-
ur með allt sem hann tók sér fýrir
hendur, og honum var alltaf hægt
að treysta.
Elsku Sólrún, Loftur, Gunnar Þór
og Gunnar, ykkar missir er svo
mikill og sár. En eftir standa marg-
ar minningar um yndislegan dreng
sem gaf okkur öllum svo mikið. Guð
veri með ykkur Magnúsi föður Haf-
þórs og hans nánustu sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur,
megi Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Elsku Hafþór, með þessum fá-
tæklegu orðum viljum við kveðja
þig, kæri vinur, og þakka þér fýrir
allar þær ljúfu minningar sem þú
skilur eftir þig. Þín er sárt saknað.
Hvfl í guðsfriði, pllið míns hjarta.
Gröf þín bíður. Ég vil eigi kvarta.
Þó titrandi finnist mér taugamar slitna
og tárin á brennandi kinnum hitna
það er ekki um of fyrir þig.
(Sigvaldi S. Kaldalóns.)
Kveðja,
Olga, Konráð og börn.
Áralöng reynsla.
SKEMMUVEGI 48 ■ SÍMI 557 6677
BS. HELGASON HF
STEINSMIÐJA
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Hanna.