Morgunblaðið - 15.05.1997, Síða 51

Morgunblaðið - 15.05.1997, Síða 51
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. MAÍ1997 51 AÐSENPAR GREINAR Strákar, þetta er ekkert einkamál! HRAÐAKSTUR, dauðsfall, örkuml. Viðkomandi ekki í bílbelti, dauðsfall, örkuml. Ölvunarakstur, dauðsfall, örkuml. Þreyta, dauðs- fall, örkuml. Svefnleysi, dauðsfall, örkuml. Slæm akst- ursskilyrði, dauðsfall, örkuml. Reynsluleysi, dauðsfall, örkuml. Til- litsleysi, dauðsfall, örkumi. Hversu oft heyrum við ekki þessi orð! Seg- um þessum orðum stríð á hendur! Það þykir sjálfsagt mál að allir fái að nóg að borða. Það þykir öldungis sjálfsagt mál að allir eigi þokkaiegar flíkur. Það þykir líka sjálfsagt mál að allir hafi þak yfir höfuðið. Það þykir bara sjálf- sagt mál að ungir ökumenn hafi aðgang eða eigi bíl. En til hvers er þetta allt ef við týnumst eitt af öðru í umferðinni? Tölur og kannanir sýna okkur að ungir ökumenn eru í meiri hættu og valda meiri skaða en aðrir og það sem meira er, það eru karlkynsökumenn! Þeir keyra undir áhrifum vímuefna, þeir stunda hraðakstur, eins og lífið sé að hlaupa burt frá þeim, þeir nota ekki bílbelti, vegna þess að þeir eru „kaldir kallar“ og það tekur líka svo „langan" tíma að festa þau, heilar 4 sek., og þessar 4 sek. eru ekki þess virði, en hvað með lífið sjálft? Hvers virði er það ykkur? Hvað eruð þið að hugsa, strákar? Horfum aðeins á unga stráka, stóra, stælta og umfram allt stórglæsilega. Að keyra ölvaðir gerir þá ekki að „töffara", að keyra ofurhratt gerir þá ekki að hetjum, að keyra án bílbelta er ávísun á að ungar stúlkur líta ekki við þeim og ef þeir halda annað, þá er það mesti misskilningur, því sá sem keyrir svona á ekki marga mögu- leika á að vera áfram stórglæsileg- ur ungur karlmaður og kynnast stúlku og eignast kannski sína eig- in fjölskyldu! Vill einhver skipta á bílbelti og láta líf sitt og/eða limi að veði? Vill einhver skipta á nokkrum bjórdósum og saklausum vegfarendum, t.d. litlum börnum? Hver vill lifa með það að hafa „óvart“ átt þátt í örkuml eða dauða einhvers, bara vegna þess að hann langaði svo í bjór, eða hafði ekki þolinmæði til að keyra á löglegum hraða; var kannski að sýna hversu „kaldur“ hann var, nennti ekki að nota stefnuljós, beygði sig aðeins til að hækka í fínu græjunum sín- um, lét væla dálítið í breiðu flottu dekkjunum, og svo mætti lengi telja. Hveijum eru þessir ungu öku- menn að storka? Sjálfum sér, vinum sínum, umhverfi, ættingjum? Ég veit það ekki, en hitt veit ég að það er ekkert einkamál ungra öku- manna og annarra ökumanna hvemig þeir haga sér í umferðinni. Bak við alla ökumenn stendur fjöldi fólks, foreldrar, systkini, vinir, fé- lagar, afar og ömmur, makar og börn og hvers eiga þau að gjalda? Það er mikið umhugsunarefni fyrir okkur öll hvers vegna ástand- ið í umferðarmálum er eins og það er, blákaldur veruleikinn blasir við, örkuml og dauðsfall, hvort sem okkur líkar betur eða ver! Ég vil að við stöldrum aðeins við. Hvað hefur mistekist, erum við orðin ónæm gagnvart umferðinni og umhverfinu? Hvað með fræðslu? Ég tel að umferðarfræðsla/kennsla sé í lágmarki þegar kemur að bíl- prófsaldrinum. Það er ekkert sjálf- gefið að 10-12 tíma ökukennsla komi ungu fólki heilu heim. Hér vantar tilfinnanlega staði til æf- ingaraksturs. Kennsla fer að mestu leyti fram í þéttbýli. Hvað gerir ungur ökumaður þegar farið er út á þjóveginn? Jú, í flestum tilfellum gefur hann í, mjög hraustlega á stundum, og lögreglumenn: Ekki tala um vorfiðring, það virkar á mig eins og verið sé að afsaka öku- mennina! Þekkir hinn ungi ökumaður lausamöl, hálkubletti, búfénað á víð og dreif, hraðakst- ur, framúrakstur og veit viðkomandi hvað hann á að gera ef hvellspringur á 110 km hraða? Ég segi nei, því hvar í ósköp- unum á hann að hafa lært það? Ekki gefum við, foreldramir, okkur mikinn tíma til að sinna unga fólkinu okk- ar, því við erum alltaf í kapphlaupi við tímann — eða við aðra foreldra á vegunum! Hjá foreldrunum/ uppalendunum byijar allt Góðir foreldrar hlúa vel að böm- um sínum, sjá til þess að þau svelti ekki, sjá til þess að þeim verði ekki kalt. Hver kannast ekki við það þegar erfiðlega gengur að fá böm- Getum við ekki tekið höndum saman, spyr Anna Ringsted, og komið bílbeltum, lögleg- um hraða, tillitssemi, óþreyttu fólki og vímu- efnalausu fólki í tísku? in til að nota með húfur og vettl- inga, en hvað gerist ekki? Það verð- ur þvílík tískusveifla að öll ung- menni em óðara farin að hlaða á sig húfum, vettlingum og jafnvel ullarsokkum, allir vita um kulda- gallatískuna, og kættust þá foreldr- ar! Getum við ekki tekið höndum saman og komið bílbeltum, lögleg- um hraða, tillitssemi, óþreyttu fólki og vímuefnalausu fólki í tísku? Hvað með fordæmi? Foreldrnir keyra á ógnarhraða. Em það þá ekki skilaboð til þeirra yngri að þeir megi gera eins? Foreldrarnir skella í sig nokkrum bjómm og setjast undir stýri og keyra svo eitthvert út í buskann. Eru skila- boðin ekki nokkuð ljós? Foreldrarn- ir nota ekki bílbelti, smábörnin velta út um allan bíl, beltislaus, það er eitthvað mikið að! Einhver mundi segja að okkur foreldranum væri sama um börnin okkar, en svo er ekki. Það vilja allir sjá börn- in sín vaxa og dafna og verða að góðum ökumönnum, en til að svo verði þurfum við svo sannarlega að sýna meiri ábyrgð. Vemm góð við hvort annað og notum bílbelti! Svona í lokin þá langar mig að sjá meira um skýrslu dómsmála- ráðherra hvað varðar þetta svokall- aða „punktakerfi"; fyrir hvað fá ökumenn punkt? Hraðakstur, enga beltanotkun, enga stefnuljósanotk- un, framúrakstur? Svo skora ég á alla þá sem að umferðarmálum koma á einhvern hátt, löggæslu, tryggingafélög, skoðunarstöðvar bifreiða, Umferðarráð, ökukenn- ara, forvarnarfulltrúa og forelda, að koma upp góðum, ábyrgðarfull- um og tillitssömum ökumönnum. Með góðri kveðju út í vorið. Höfundur er starfsmaður Ríkisútvarpsins á Akureyri. Anna Ringsted MINNINGAR SVERRIR SIG URÐSSON + Sverrir urðsson, sljóri, fæddist Grímstaðaholti Reykjavík 9. janúar 1933. Hann lést á Landspítalanum aðfaranótt 5. maí síðastliðinn. For- eldrar hans voru hjónin Jóhanna Bjarnadóttir, hús- móðir, f. 19. sept. 1891, d. 8. ágúst 1978, og Sigurður Magnússon, skip- stjóri, f. 27. febrúar 1894, d. 2. ágúst 1955. Systkini Sverris eru: Guðjón, f. 5. nóv- ember 1921, kvæntur Soffíu Nilsen, Jónfríður, f. 11. júní 1925, og Rafn, f. 27. febrúar 1927, kvæntur Dóru Hlíðberg. Sverrir varð gagnfræðingur frá Ingimarsskóla 1950. Síðar lærði hann til vélsijórnar. Frá 15 ára aldri stundaði Sverrir sjómennsku, fyrst með föður sínum og bræðrum á vélbátn- um Sæbirni RE. í fjölda ára var Sverrir vélstjóri hjá bróður sínum Guðjóni á vélbátnum Happa- sæl, frá Reykjavík. Um níu ára skeið var Sverrir vél- stjóri hjá Hafskip, eða þar til það hætti rekstri. Síð- ustu ellefu árin vann hann hjá Blikksmiðjunni Vík í Kópavogi. Hinn 8. apríl 1978 kvæntist Sverrir eftirlifandi eiginkonu sinni Guðmundu Lilju Sigvaldadóttur, f. 10. janúar 1933. Þau eignuðust ekki börn saman, en hún á tvær dætur frá fyrra hjónabandi. Þær eru: Lóa Guðný Svavarsdóttir, f. 24. nóv. 1954, gift Robert Manisc- alco, þau búa í Bandaríkjunum og eiga tvo syni. Margrét Ingi- björg Svavarsdóttir, f. 24. júlí 1958, i sambúð með Magnúsi Narfasyni og eiga þau tvo syni. Útför Sverris fór fram frá frá Fossvogskirkju 14. maí. Deyr fé deyja frændur deyr sjálfur ið sama en orðstír deyr aldregi hveim er sér góðan getur. (Hávamál) Með þessum örfáu línum vil ég minnast föðurbóður míns Sverris, sem lést eftir tiltölulega stutt veik- indi. Þótt við hefðum vitað að veik- indi hans væru mjög alvarleg og að hans tími kæmi líklega brátt, er alltaf áfall að fá slíkar fréttir. Maður byrjar óneitanlega að hugsa um þann tíma sem maður átti með Sverri frænda. Þegar við systkinin vorum að alast upp var eitt af stóru gleðiefn- unum þegar hann kom í heimsókn með ömmu og Lillu frænku. Hann var alltaf í góðu skapi og hafði þann eiginleika að allt sem hann sagði virkaði fyndið í okkar eyrum. Á þeim tíma var hann vélstjóri á farskipum_ og litum við mjög upp til hans. í okkar augum var það mjög merkilegt að hann sigldi milli hafna í hinu stóra útlandi, sem við höfðum aldrei komið til. Hann gerði nú ekki mikið úr þessu enda óvenju hógvær maður. Seinna kvæntist Sverrir eftirlif- andi eiginkonu sinni Guðmundu Lilju (Lillu) og voru þau einstaklega samrýnd hjón. Við viljum votta Lillu, svo og fjölskyldunni allri, okk- ar innilegustu samúð. Við verðum með ykkur, í huganum, þegar Sverri frænda verður fylgt síðasta spölinn og biðjum þann sem öllu ræður að styrkja ykkur á þess- ari sorgarstundu. Guð blessi minningu Sverris. Rafn Yngvi Rafnsson og fjölskylda, Danmörku. Elsku bróðir minn Sverrir er lát- inn. Fyrsta skarðið hefur verið rof- ið í systkinahópinn. Kallið kom ekki á óvart en atburðarásin gagntekur hugann og hverfulleiki lífsins er slíkur að aldrei er að vita hver ann- an grefur. Er ég nú sest niður til að skrifa nokkur kveðjuorð um elsku besta vininn minn er myrkur hið innra með mér. Já, sár söknuð- ur. Illa gengur að hemja hugsanir og tilfinningar sem flestar eru tengdar sorg og gleði - sorg vegna þess að hann er fallinn frá, gleði yfir ljúfum endurminningum. Ég man vel þegar Sverrir fædd- ist 9. janúar 1933. Þá var ég 7 ára. Það var kominn fallegur strák- ur með kolsvart hár, ég var stolt af honum. Nú átti ég orðið þrjá bræður. Barnæskan leið. Við áttum ástríka foreldra, pabbi var sjómaður og mamma alltaf heima. Unglingsárin komu og Sverrir lauk gagnfræðaprófi sem þótti þó nokkuð í þá daga. Sjórinn heillaði, Sverrir tók vélstjórapróf og þar með var ævistarfið ráðið. Hann fór á sjóinn, var vélstjóri á stómm og litlum skipum. Lengi voru þeir bræður mínir, Guðjón, Rafn og Sverrir og pabbi saman á eigin skipi. Já, allir fjórir. Svo fækkaði þeim, einn fór í land en tók þó áfram þátt í rekstri útgerðarinnar með annarri vinnu. Það var Rafn. Hinir héldu áfram. En svo kom stóra höggið. Faðirinn fékk heila- blóðfall og var lamaður á fjórða ár. Þá reið á samheldni allra systk- inanna og mamma var kletturinn því pabbi var heima þar til yfir lauk. Guðjón og Sverrir héldu áfram á sjónum og vom alitaf nefndir bræðurnir á Happasæl. En nú fór að þynnast í heimaliðinu. Rafn og Guðjón voru báðir kvæntir og farn- ir að heiman. Við Sverrir vorum eftir með móður okkar og áttum eftir að vera það í mörg ár, já, mörg dásamleg ár. Fáir hafa átt eins góðan son og bróður og Sverr- ir var okkur mömmu. Hann var einstakur. Allar þær ferðir sem hann fór með okkur um landið í sumarfríum sínum - það voru dýrð- ardagar. Og í hvert sinn er ég ferð- ast minnist ég þessara ferða. En nú komu lokin með útgerðina hjá þeim bræðrum Guðjóni, Rafni og Sverri. Happasæll var úreltur og þá var að leita á önnur mið. Guðjón og Sverrir héldu áfram að vera á sjónum og voru stundum á sama skipi. En nú sneri Sverrir blaðinu við. Hann fór til Hafskips, var vélstjóri hjá þeim og sigldi um heimsins höf. Oft fengum við mamma bréf frá honum þegar hann var í löngu ferðunum. Þau yljuðu okkur. Svona var allt sem kom frá honum. Árið 1978 varð breyting á heimaliðinu. Sverrir kynntist góðri konu, Guðmundu Lilju Sigvalda- dóttur, kölluð Lilla. Það var gæfa þeirra beggja. Þau gengu í hjóna- band 8. apríl 1978 og stofnuðu sitt fyrsta heimili á Hrefnugötu 8, þar sem Lilla átti heimili með dætmm sínum. Síðar fluttu þau í Hulduland 11. Þau áttu yndisleg ár saman, samrýndari hjón held ég að hafi ekki fundist. Móðir okkar systkinanna lést 8. ágúst 1978. Hennar var sárt sakn- að, hún var yndisleg móðir. En líf- ið hélt áfram. Sverrir var hjá Hafskipi og Lilla fór með honum í siglingar oftar en einu sinni. Já, lífið var gott en Hafskip hætti og var þess saknað af öllum sem þar höfðu unnið. Sverrir kom í land, hættur að stunda sjóinn og farinn að vinna í Blikksmiðjunni Vík. Nú gafst meiri tími til að sinna heimili og fjöl- skyldu. Sverrir var líka alltaf að laga og bæta. Hann var snillingur, það lék allt í höndunum á honum. Það var gott að leita til hans. Ekki má heldur gleyma hvað hann var góður dætmm hennar Lillu og fjöl- skyldum þeirra. Lóa, sú eldri, býr í New York, er gift og á tvo drengi. Magga, sú yngri, er í sambúð og á tvo drengi. Lóa kom um síðustu jól með sína fjölskyldu. Það var gaman að við skyldum þá öll geta sameinast. Við geymum þá minn- ingu. Lilla mín, við systkinin dáumst að þér hvað þú hefur verið dugleg og góð við hann Sverri. Ég sagði þetta við þig. Þú svaraðir: „Því skyldi ég ekki vera það? Þetta _er besti vinurinn sem ég hef átt.“ Ég tek undir. Blessuð sé minning hans. Jónfríður Sigurðardóttir (Lilla systir). Snarpri og erfiðri baráttu er lok- ið. Það liðu ekki nema tveir mánuð- ir frá því þú kenndir þér meins og þar til krabbameinið lagði þig að velii. Allt frá fyrstu tíð er þú komst eins og sólageisli inn í Iíf mömmu, hefur þú verið mér sannkölluð . perla. Ég minnist þess þegar þú varst í siglingum hjá Hafskip og komst í land, alltaf vora 2-3 nýj- ustu plöturnar með í farteskinu handa mér. Og þegar þið mamma stækkuðuð við ykkur húsnæði að það væri nú örugglega nógu stórt herbergi í íbúðinni fyrir mig og mitt dót, þótt ég væri komin á þann aldur að eðlilegt væri að ég færi fljótlega að heiman. Þegar fram liðu stundir og ég og Maggi fórum að standsetja okk- ; ar húsnæði, varst þú alltaf fyrstur ' manna að hjálpa til. Ófá voru hand- tökin hjá þér þegar við fluttum að austan nú í ágúst og vorum að standsetja húsið okkar. Þú skrapaðir lím, braust upp flísar, spartslaðir og málaðir. Og alltaf mættir þú fyrstur. Þannig varst þú, alltaf eitthvað að gera við og laga, eins og heimil- ið ykkar mömmu ber vitni um. Allt í röð og reglu og ekkert hálfklárað eða bilað. Þú varst mikið náttúrubarn og elskaðir að ferðast um landið okk- ar. Nokkrar vom ferðirnar sem við fórum í samfloti með þér og mömmu um landið. Og hvað það . var notalegt að stinga sér inn í Comby Campinn til ykkar á kvöld- in og fá kaffi og með því, við upp- dekkað borð og blóm í vasa. Þegar þið komuð austur að heimsækja okkur fannst þér frábært að geta andað að þér sjávarlyktinni af svöl- unum hjá okkur, því alltaf átti sjór- inn hluta af hjarta þínu eftir ára- tuga sjómennsku. Hafðu þökk, elsku Sverrir, fyrir samfylgdina, góðu stundirnar og ljúfu minningarnar. Minningin um þig mun lifa með okkur öllum. Elsku mamma, missir þinn er mikill en ljúfar og góðar minningar um elskulegan eiginmann og ein- lægan vin munu styrkja þig á þess- um erfiðu tímamótum. Margrét Svavarsdóttir. Elsku afí. Okkur finnst skrítið að þú skulir allt í einu vera farinn frá okkur - dáinn. Þú sem varst alltaf svo hress og frískur að kenna okkur spila- galdra og fleira sprell. Við vitum að þú ert nú hjá Guði og hjálpar honum að passa okkur. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs- ins degi, hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér. Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym- ist eigi, og gæfa var það öllum, er fengu að kynn- ast þér. (Ingibj. Sig.) Brypjar og Guðmundur Narfi. I j I I i f / j

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.