Morgunblaðið - 23.05.1997, Blaðsíða 50

50 FÖSTUDAGUR 23. MAÍ 1997
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
Í Z/á'lZ SBStR. A& ME&
\ HG4ÐI.ESTIZ/ &er/ 4UÐ -
i cvt LeSíPHEiU BÖk. 4
“ Fi/MM /MÍnÚtUM /
Grettir
'/fjHrnlSoqgTmmí
svuriluna. þ'fcLog,
hUÚQrylercuiy'^
■Hann, scgist
eJdtC vitCL, ht,
g/CrcuiejQn seuj~ ?
- '/r 50
^-'6
>SoN^.»OPAKg
Ferdinand
Smáfólk
THEfRE IMPORTANT BECAU5E WE NEEP TO BE ACQUAINTED UJim OUR 5URR0UNPIN65 ■—Q weneeptolearn THE NAME5 OF THE TREE5,THE M0UNTAIN5, THE LAKE5,THE BIRP5..
asiíw'

Gönguferðir í náttúr-
unni eru mjög mikil-
vægar.
Þær eru mikilvægar
vegna þess að við þurf-
um að þekkja umhverfi
okkar.
Við þurfum að læra
nöfn trjánna, fjall-
anna, vatnanna og
fuglanna.
Já, ég veit að þú heitir
„Goggi".
BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlan 1103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Austfirzk melódía
Frá Steingrími St. Th. Sigurðssyni:
NÍTJÁN farþega vélin frá Flugfélagi
Norðurlands kom frá Akureyri. Hún
haggaðist ekki í bliðviðrinu. Stefnt
á Egilsstaði - þennan höfuðstað
Austurlands, sem er að verða frægur
fyrir ýmislegt, meðal annars árlega
jazzhátíð á heimsmælikvarða, undir
tóngjöf Áma ísleifs - þess virtuosa
í músík.
Þegar lent var á alþjóðaflugvell-
inum á Egilsstöðum, blasti við lands-
lag með mýkt í línum og litum og
birtu, er minnti á málverk eftir Cez-
anne og ýmsa aðra impressionista,
sem kunnu að mála.
Gleðin flæddi inn um sálarglugg-
ana. „Þetta er eins og anddyri
himnaríkis", hugsaði pistilhöfundur.
Hann langaði til að taka strax upp
penslana og litina og trönurnar og
hefjast handa. Nú varð hins vegar
að koma málverkum og sjálfum sér
í höfn. Afgreiðslumaður hjá Bíla-
leigu Akureyrar, geðugur gamal-
Akureyringur, bauðst til að flytja
„mann og mús“ - mann og myndir,
beint í Café Nielsen, rómantískasta
veitingahús sem um getur. Þar sinna
gestum hálfsystur tvær, Olga Óla
(frá Djúpavogi) og Áslaug (frá Fá-
skrúðsfirði). Það er eitthvað suðrænt
yfir þeim. Sjóreknar franskar? Þær
kunna að taka á móti gestum -
minna pistilhöfund á Toulouse í Suð-
ur-Frakklandi.
Eitt kvöldið kom Vilhjálmur silf-
urmaður Einarsson með gítarinn og
nemendur sína í ensku og söng með
þeim enska söngva. Nemendur hans
voru í þessu tilfelli ekki mennta-
skólanemendur, heldur rígfuilorðið
fólk. Villi Einars málar myndir. Það
er eðlislægur áhugi á myndlist og
tónlist á Egilsstöðum. Áusturland
getur líka státað af lagvirku fólki,
völundum, sem smíða allt milli him-
ins og jarðar. Skáldið Hákon Aðal-
steinsson á Húsum smíðaði nýjar
trönur fyrir listmálarann á tuttugu
mínútum. Það eru gullfallegar trön-
ur. Kona skáldsins, hún Sía, leikkona
og listakona, myndlistarlærð hjá
Kurt Zier, málaði þær í tveim litum.
Hvernig sem á því stendur minna
litirnir á Viðeyjarkirkju að innan.
Árni Isleifs tróð upp í Café Niels-
en með dúndrandi dixieland, á með-
an hann var málaður í egg-tempera.
Nikkuleikararnir Hreinn Halldórs-
son, fyrrum kúluvarpari frá Strönd-
um, og Sigurður rafveitustjóri drag-
spilið þöndu á milli kafla í lífsbókar-
kynningu undirskráðs. Ef harmon-
ikkuleikur leggst af á íslandi, þá
deyr hluti af þjóðarsálinni.
Sundlaugin á Egilsstöðum er geð-
ug, af því að hún er tær. Austfirðing-
um er tamt að nota orðið geðugur
um margt. Þeir segja jafnvel: „Þetta
er geðugur lindarpenni." Þeir mundu
hiklaust segja, að sundlaugin á Eg-
ilsstöðum sé geðug - sem hún og er.
Það er gaman að hitta áhugavert
fólk, eins og Helga Hallgríms. Hann
er frá Droplaugarstöðum í Fljótsdal.
Kvæntur góðri konu af Skútustaða-
kyni. Helgi er vísindamaður og er
að skrifa bók um sveppi. Hann er
þýzkmenntaður, minnir á rithöfund-
inn D.H. Lawrence í útliti (höf. Lady
Chatterleys Lover). Og þá er það
hann Sigurður Blöndal, skógarvörð-
ur í Hallormsstað, sem er aristókrat
í útliti - minnir mann alltaf á skozk-
an lord. Svo fyrirmannlegur er Sig-
urður. Kvæntur er hann skörulegri
konu af Efri-Hólaætt. Fátt er
skemmtilegra í lífínu en að hitta
alvörufólk. Helgi og Sigurður eru
báðir vinstribakka menn - ótrúlega
geðugir samt. Þeir eru greinilega
ekki snobblínu-klíkumenn, því fer
nú betur.
Lagarfljótið heillar og dregur
mann að eins og segull. Það er helgi
yfir þessu fljóti, hvergi fegurri spegl-
un. Það gerðist eins og í ævintýri
að pistilhöfundi var veittur sá heið-
ur, að dveljast um hríð á Skriðuk-
laustri, þessu sloti, sem rithöfundur-
inn Gunnar Gunnarsson lét reisa
eftir teikningu þýzks arkitekts. Þetta
er eitt glæsilegasta stórhýsi á ís:
landi, með þijátíu herbergjum. í
hluta þess er fræðimanna: og lista-
manna íbúð. Hvergi á íslandi er
búin betri aðstaða til andlegra iðk-
ana en þarna í „arnarhreiðrinu"
(þetta átti að vera fyndið, en húsið
minnir á hetjustíl Þriðja ríkisins -
eitthvað óskaplega germanskt og
dugnaðarlegt).
Þau hjónin Guðborg Jónsdóttir,
af Knudsen og Klingenberg ætt, alin
upp í Reykjavík, og Þórarinn Lárus-
son, ættaður úr Mjóafirði, hafa setið
þennan mikla garð undanfarin ár.
Þau hafa stuðlað að reisn og anda
Skriðuklausturs, svo sómi er að.
Þórarinn er búfræðiráðunautur
Austurlands, þrælmenntaður frá
Bandaríkjunum, og konan listræn.
Hún er gamall skátaforingi. Óvilhöll-
um ber saman um, að Skriðuklaust-
ur sé landkynning í höndunum á
hæfu fólki. Enda ætlaðist skáldið
Gunnar til þess, þegar hann færði
ríkinu slotið á silfurfati, að staðurinn
yrði aflvaki lista, mennta og fræða.
Víða hefur pistilhöfundur unað sér
við iðju sína, en óvíða eins og þarna.
Þar er alltaf kraftur og hugljóm-
un.
STELnuRÍMURST. TH.
SIGURÐSSON.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fyigir fyrirvari hér að lútandi.