Morgunblaðið - 27.06.1997, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 27. JÚNÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
EINAR JAKOB
ÓLAFSSON
+ Einar Jakob Ól-
afsson fæddist á
Siglufirði 12.
nóvember 1922.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
27. júní síðastliðinn.
Hann var fjórði í röð
sjö systkina, hjón-
anna Ólafs Gott-
skálkssonar og ÓI-
ínu Björnsdóttur.
Fyrri kona Einars
var Unnur Stefáns-
dóttir, þau slitu
samvistir. Þau áttu
fjögur þörn, Krist-
jönu, Ólaf Óskar,
Ólínu Sigríði og Garðar. Seinni
kona Einars er Helga Sigtryggs-
dóttir, hún á sex börn.
Einar stundaði sjóinn frá
fimmtán ára aldri en hóf nám í
múraraiðn árið 1946 og lauk
sveinsprófi á Siglufirði 1950.
Utför Einars fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
ir sínar að rekja. Gjam-
an varð Siglufjörður fyr-
ir valinu, þegar ferðalög
bar á góma, því það var
honum mjög mikilvægt
að heimsækja bemsku-
stöðvar sínar. Ég minn-
ist Einars með trega og
söknuði, góður drengur
er genginn. Guð geymi
þig, elsku Einar minn,
og ætla ég nú að vitna
í eina af mínum uppá-
haldsvísum eftir þig á
kveðjustund.
Vertu traustur og tryggur drengur
tipaðu fegurð ást og trú.
Hamingjan er sem hörpustrengur
og hljómar eins og lifír þú.
Elsku Helga mín og aðrir ástvin-
ir. Einlægar samúðarkveðjur sendi
ég ykkur öllum. Blessuð sé minning
Einars Ólafssonar
Guðborg
Hákonardóttir.
Það var á þjóðhátíðardaginn okk-
ar, 17. júní sl., að Einar, minn kæri
vinur til margra ára, lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur.
Ég kynntist Einari fyrst fyrir meir
en tveim tugum ára, er hann og
tengdamóðir mín, Helga Sigtryggs-
dóttir, mgluðu saman reitum sínum.
Margs er að minnast frá liðinni tíð
og áttum við margar ánægjustundir
saman, og var þá gjaman lagið tekið
í góðra vina hópi.
Einar hafði mjög gaman af söng
og ekki þurfti hann að biðja mig
nema einu sinni um að taka lagið
með honum, ef svo bar undir. Em
þær ófáar stundimar sem við höfum
sungið saman og ylja þessar minning-
ar mér nú mjög mikið.
Einar var í mínum huga stórbrot-
inn persónuleiki og hefur hann alla
tíð átt stóran sess í mínu hjarta.
Þegar ég missti ástkæran föður minn
árið 1981 mjög skyndilega, sagði
Einar: „Dada mín, nú verð ég bara
að reyna að vera pabbi þinn og þú
stelpan mín.“ Og Einar lét ömgglega
ekki sitt eftir liggja að reynast mér
vel þá, eins og hann hefur alla tið
gert síðan.
Það var gaman að tala við Einar
og var hann ekki að fara í kringum
hlutina. Hann sagði það sem honum
fannst hveiju sinni og fór ekki í nein-
ar grafgötur með það. Stundum var
haft á orði að hann ætti til að full-
yrða kannski einum of mikið ef
skeggrætt var um einhver málefni,
en hann vissi hvað hann söng.
Einar var hagmæltur mjög og
liggja ófáar vísumar eftir hann. Þeg-
ar ég var að dást af vísum hans, sem
ég gjaman skrifaði niður eftir honum
ef tækifæri gafst, sagði hann bara,
þetta em bara hugsanir mínar sem
ég krota niður. En þær eru margar
hveijar gullmolar í mínum huga.
Það var ánægjulegt að fylgjast
með því hve Helga og Einar áttu
margt sameiginlegt, og ber þá hæst
ferðalög, skíðaíþróttir og útivem al-
mennt. Hann var ákaflega hreykinn
af Helgu og þarf engan að undra sem
til þekkja. Hún reyndist honum góður
vinur í gegnum tíðina og dáðist ég
að henni við dánarbeð Einars, hversu
dugleg og sterk hún var.
Einar var mikill skíðamaður og
hafði oft keppt í skíðaíþróttinni heima
í Siglufirði, þangað sem hann á ætt-
Einar var fjórði í röð sjö barna
hjónanna Ólafs Gottskálkssonar og
Ólínu Bjömsdóttur. Snemma byijaði
hann að aðstoða föður sinn í búverk-
um og snerist með honum daginn
út og daginn inn. Svo þrekmikill var
hann, að níu ára gamall tók hann
þátt í skíðagöngu, sem hann var
langyngstur í, og varð í þriðja sæti.
Við látum það ekki á prent, það sem
faðir hans las yfir honum og þeim
bræðrum Rögnvaldi og Birni, þegar
hann kom heim frá þeirri keppni.
Fimmtán ára byijaði hann að
stunda sjóinn og var á sjó þar til
hann hóf nám í múraraiðn 1946.
Hann lauk sveinsprófi á Siglufirði
1950.
Hinn 29. maí 1944 rann upp stór
stund í lífi Einars er hann kvæntist
Unni Stefánsdóttur, ungri stúlku
sem var af skagfirskum og hún-
vetnskum ættum. Eignaðist hann
með henni fjögur mannvænleg börn.
Þau skildu, þá áttu þau heima í Álf-
heimum 21.
Einar byggði sér mörg heimili á
iífsleiðinni. Hann byggði ofan á
Hlíðarveg 3 á Siglufirði, hús föður
síns. Frá Siglufirði fór hann til
Skagastrandar. Frá Skagaströnd
fór hann til Reykjavíkur. Ekki hafði
hann dvalið lengi í Reykjavík þegar
hann reisti sitt eigið heimili í Álf-
heimum 21, svo eftir skilnaðinn
reisti hann þeim Helgu Sigtryggs-
dóttur myndarlegt heimili í Snæ-
landi 3. Helga er af ísfirsku bergi
brotin og ólst upp við svipaðar að-
stæður og Einar á Siglufirði, við
snjó og skíði, enda nutu þau þess
dyggilega að vera á skíðum saman,
ekki síst á Siglufirði eða ísafirði
þegar öldungamót voru haldin þar.
En öldungamót á skíðum sóttu þau
saman hvert á land sem var. Þá var
hann ekki síðri í lokahófum þeirra
þegar hann hafði dreypt á „guða-
veigum" og lék og söng við hvern
sinn fingur.
Einar var félagi í Skíðafélagi
Reykjavíkur, bæði í stjórn og sem
brautarlagningamaður, bæði í
stökki og göngu. Margan tímann
var hann búinn að sitja í troðara,
ýmist við að leggja gönguslóðir eða
stökkbrautir. Er mér óhætt að skila
þökkum til allra í Bláfjöllum, fyrir
góðar stundir með þeim. Kolviðar-
hóll, Hveradalir og Hellisheiði áttu
ekki síður huga hans, þegar hann
var á skíðum. Þekkti hann hvern
hól og hverja þúfu á þeim slóðum,
því mörgum Thule-mótum var
hann búinn að taka þátt í, ásamt
bræðrum sínum og frændum, það
sanna bikarar og myndir sem eru
í öndvegi á heimili hans. Hafði hann
oft gaman af að rifja upp ferðir á
Thule-mótin og var eins og glampi
kviknaði í augum hans við þá upp-
rifjun.
Einar var múrarameistari og eru
mörg verk eftir hann sem slíkan,
Tollstöðin í Reykjavík er það mesta,
verkfræðideild Háskólans og Raf-
veituhúsið við Grensásveg.
Einn er sá þáttur í sögu frænda
míns sem ég hef ekki minnst á og
líklegast fæstir vita af, að hann gat
sett saman ljóð og vísur við lög, sem
hann kunni. Þessi þáttur kom fram
þegar hann fór að hægja á vinnu,
orti hann þá mörg ljóð og vísur til
Helgu og söng þær fyrir börnin og
barnabörnin.
Sorgin er mikil þegar Einar kveð-
ur, en fráfall hans kom okkur sem
eftir lifa ekki mjög á óvart, þó svo
við vonumst til að honum batnaði
svo hann gæti verið lengur með
okkur og glatt okkur með söng og
kæti.
Helga, börn og barnabörn, Guð
blessi ykkur öll í sorg ykkar. Við
hittum hann örugglega hressan og
kátan þegar við leggjum af stað
yfir móðuna miklu þar sem hann
tekur á móti okkur með söngvum
sínum og ljóðum.
Ágúst Björnsson.
Að gefa af eigum sínum er lítil
gjöf. Hin sanna gjöf er að gefa af
sjálfum sér.
Alveg síðan ég man eftir mér
hefur mér verið sögð sagan af því
þegar ég bjó ásamt foreldrum mín-
um við hliðina á ömmu og afa, þá
var það þannig að ef hurðin fram
á gang var opnuð af einhveijum
átsæðum var ég horfin út á ganginn
og yfir í íbúðina til ömmu og afa
sem opnuðu hurðina þegar þau
heyrðu krafsað í hana eins og það
væri lítill hundur. Þegar inn var
komið fór ég alltaf beint upp í fang-
ið á afa og laumaði hann upp í mig
einum og einum bita af einhverju
góðgæti á milli þess sem hann söng
fyrir mig og ömmu og fór með vís-
ur. Við upprifjun á þessari sögu
hlýnar mér um hjartarætur því þær
eru svo margar minningarnar sem
hann afi skilur eftir sig. Það er því
með miklum söknuði sem ég kveð
+ Þorbergur Rúnar Sveins-
son fæddist 11. júlí 1950.
Hann lést 12. júní siðastliðinn.
Útför Þorbergs fer fram frá
Askirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Þegar hringt var í mig og mér
tilkynnt að stórvinur minn, Beggi,
væri dáinn var eins og tíminn
stoppaði. Þetta gat ekki verið, við
sem fórum í heilmikinn bíltúr rúm-
um sólarhring áöur. Þetta var ferð
sem við vorum fyrir löngu búnir
að ákveða en veðrið hafði komið í
veg fyrir að það hefði verið hægt.
En þennan dag hringdi Beggi í
mig og sagði nú væri gott ferða-
veður og var ákveðið að fara þá
um kvöldið. Við keyrðum í Garðinn
þar sem Bergur ætlaði á sínum
tíma að setjast að með barnsmóður
sinni, Sigríði, en var hætt við á
síðustu stundu, við keyrðum einnig
að Seltjörn en þar er hægt að renna
fýrir fisk. Fátt þótti Begga
skemmtilegra en að renna fyrir
fisk þó svo að hann ætti erfitt um
vik vegna sjúkdóms síns. Hann fór
til að mynda alltaf á hveiju ári í
Fljótin en þar ólst hann upp nán-
ast ofan í Fljótaánni, þar leið hon-
afa Einar og bið guð að hjálpa öllum
okkur sem eigum um sárt að binda.
„Og þegar þú hefur náð ævitind-
inum, þá fyrst munt þú hefja fjall-
gönguna. Ég er ekki jafnfús til far-
ar og vindurinn, semt verð ég að
kveðja.“ (Spámaðurinn.)
Helga Jóhannesdóttir.
Einar hennar mömmu er dáinn.
Okkur systkinin langar að minn-
ast Einars með örfáum orðum.
Fyrstu kynni okkar af honum
voru þegar hann fór að venja kom-
ur sínar í Úthlíðina til mömmu.
Var þá margur kaffisopinn drukk-
inn og oft hlustuðum við á sögurn-
ar frá æskustöðvum hans á Siglu-
firði, þar var besta skíðaland í
heimi og ekki vantaði nú sólina þar
að hans sögn og kannski var hún
í hjarta hans þegar hann hugsaði
um æskustöðvar sínar.
En mikið reyndist þú okkur
systkinum, mökum og ekki síður
börnum okkar vel þegar á þurfti
að halda, þá stóðst þú eins og klett-
ur við hlið okkar eins og þú ættir
í okkur hvert bein og þökkum við
þér það, Einar minn.
Ekki skorti nú sönginn og gleð-
ina í kringum þig þegar allur hóp-
urinn kom saman á góðri stund
að ógleymdum þeim ferðum í
sumarbústaðinn og öðrum ferðum
sem farnar voru í gegnum árin.
Þið náttúrubörnin, þú og
mamma, áttuð örugglega ykkar
bestu stundir þegar þið fóruð til
fjalla, ýmist í fjallgöngur eða á
gönguskíði, og að ógleymdum
beijaferðunum því að hver árstími
átti sinn sjarma hjá ykkur. Og þið
komuð eins og unglingar til byggða
eftir hveija ferð.
En nú, Einar minn, ert þú kom-
inn til hærri fjalla með mikið út-
sýni vítt og breitt og efumst við
ekki um að þú eigir eftir að fara
til beija og eða á skíði þar. Nú
kveðjum við krakkarnir hennar
Helgu, drengskaparmanninn Einar
J. Olafsson, guð geymi þig.
Við sendum mömmu, börnum
Einars, barnabörnum, systkinum
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur vegna frá-
falls hans og megi guð vera með
ykkur.
Reikar oft um langa leið
í leit að unaðsstundum.
Um heimahagann hugurinn líður
í hamingju ástúð og hlýju.
(EJÓ.)
Börn Helgu, makar og
barnabörn.
um best. Við ætluðum loksins sam-
an í Fljótaána í júlí. Vorum búnir
að panta veiðileyfi, ætluðum að
veiða í tvo daga en síðan að slaka
á og ferðast svolítið um næsta
nágrenni við Fljótin. Þar ætlaði
Beggi að sýna mér helstu staði,
en margt fer öðruvísi en ætlað er.
Nú er Beggi lagður af stað í lengra
ferðalag og jafnframt það síðasta,
nú er hann laus úr viðjum sjúk-
dómsins, laus við hjólastólinn og
öll þau höft sem þjökuðu hann.
Þorbergur Rúnar Sveinsson en það
hét hann fullu nafni, oftast kallað-
ur Beggi, var drengur góður og
mér mjög kær vinur. Við höfðum
þekkst í nokkur ár og urðum nán-
ari vinir með hveiju árinu og má
segja að við yrðum nánari vinir
eftir að við hættum að vinna sam-
an en við unnum saman í um þrjú
ár. Ég reyndi að heimsækja Begga
minnst einu sinni í viku og hringdi
oft þess á milli. Þetta var orðið
partur af mínu lífi að heyra í og
heimsækja Begga reglulega. Það
verður erfitt að fylla þetta tóm
sem myndast núna eftir að hann
er allur og ég veit að þetta á við
um fleiri. Það eiga margir um
sárt að binda því Beggi var vina-

Glæsileg kafeihlaðborð
FALLEGIR SALIR
OG MJÖG GÓÐ ÞJÓNUSTA
UPPLÝSINGAR 1 SÍMUM
562 7575 & 5O5O 925
| HOTEL LOFTLEIÐIR
ÍBi ICCLANDAIR HOTELS
ÞORBERGUR R.
SVEINSSON
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Fyrstu kynni •mín af þér voru
veturinn 1987 þegar ég kom ný inn
í fjölskylduna. Þórir kynnti mig fyr-
ir afa Einari og Helgu sem bjuggu
fyrir neðan fjölskyldu hans í Snæ-
landinu. Þegar ég fór með þér á
gönguskíði sá ég að útivera og ís-
lenska náttúran áttu hug þinn all-
an. Á veturna fóruð þið Helga með
skíðin upp á fjöll og á sumrin ferð-
uðust þið mikið um landið og nutuð
útiverunnar.
Þú sagðir mér stoltur frá því að
þú værir Siglfirðingur, en þangað
fórum við tvisar sinnum saman á
ættarmót, sem auðkenndust af gleði
og söng.
Börnin í fjölskyldunni drógust að
ykkur Helgu. Sonur okkar Þórður
Axel var svo lánsamur að kynnast
þér og fá að hlusta á allar skemmti-
legu frásagnimar. En við foreldr-
arnir munum sjá til þess að Guðrún
Stella kynnist þér í gegnum allar
þær góðu minningar sem við eigum
um þig.
Þegar við Þórir keyptum íbúðina
okkar hjálpaðir þú okkur ásamt
fleirum í ættinni að hlaða veggi og
múra það sem þurfti. Svoleiðis er
þér best lýst, alltaf tilbúinn að
hjálpa. Það er skrítið til þess að
hugsa að þú lítir ekki til okkar í
Beijarimann og fáir þér kaffibolla
eins og þú gerðir stundum. Þú
komst labbandi upp stigann og
sagðir alltaf: „Ég ætlaði nú bara
að athuga hvernig þið hefðuð það“
og síðan vildir þú hitta langafabörn-
in þín.
Ég votta Helgu ásamt öðrum
ástvinum samúð mína. Guð veri
með ykkur á þessari erfiðu stund.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu
þá aftur huga þinn og þú munt sjá,
að þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín.“
(Úr Spámanninum.)
Elsku Einar. Minning þín lifir í
hjarta okkar. Guð blessi þig.
Þín
Margrét.
/y
0 Fleiri minningargreinar um
Einar Jakob Óiafsson bíða
birtingar ogmunu birtast í
blaðinu næstu daga.
margur, ég kom aldrei í heimsókn
til Begga öðruvísi en það væri
einhver hjá honum, oftast fullt
hús. Hann hafði lag á að laða
fólk að sér. Þannig hafði Beggi
eitthvað við sig sem fólk heillaðist
af, var alltaf hress og bar vanda-
mál sín ekki á torg. Það var frek-
ar að fólk leitaði til hans með sín
vandamál. Hann var alltaf tilbúinn
að hlusta á aðra. Sagt er að mað-
urinn sé tveir menn, sá sem við
sýnum öðrum út á við og svo sá
sem enginn kemst að. Ég held að
Begga hafi ekki alltaf liðið eins
vel og hann sýndi. Ég held að
undir niðri hafi honum oft liðið
illa en hann lét aldrei á neinu
bera. Beggi hefði mátt fara svolít-
ið betur með sig núna allra síð-
ustu ár. Það var búið að fara með
hann nokkrum sinnum á spítala
eftir hjartakast og læknarnir bún-
ir að biðja hann um að fara sér
hægar bæði hvað varðar mat, tób-
ak og fleira en Beggi var ekki
fyrir boð og bönn og gerði yfir-
leitt það sem honum fannst best
sjálfum. Eitt er ég viss um að þó
svo við komumst ekki í Fljótin
saman núna þá eigum við eftir
að fara saman þegar við hittumst
á ný og skoða þá staði sem hann
ætlaði að sýna mér. Ég vil að lok-
um votta móður hans og systkin-
um, syni og Sæunni, sem var hon-
um svo kær, mína dýpstu samúð.
Grétar Pétur.