Morgunblaðið - 27.06.1997, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 27. JÚNÍ 1997
MINIUINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Hallur Her-
mannsson var
fæddur á Skútustöð-
um 31. maí 1917.
Hann lést í Reylgavík
20. júnl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Kristín Sigurðardótt-
ir (1889-1973) og
Hermann Hjartarson
(1887-1950) prests-
hjón á Skútustöðum.
Þau fluttu, síðar að
Laugum í Reykjadal
þar sem Hermann var
skólastjóri. Systkini
Halls eru Ingibjörg, f. 1918, Ing-
unn, f. 1921, Jóhanna f. 1923,
Alfhildur, f. 1925, d. 1934, og
Þórhallur, f. 1927.
Fyrri kona Halls er Hrefna
Eyjólfsdóttir, f. 1921. Sonur
þeirra er Haukur, f. 1944. Þau
Hrefna og Hallur skildu. Síðari
kona Halls er Sigurveig Halldórs-
dóttir, f. 1922. Börn hennar og
Okkur langar að minnast okkar
ástkæra föður og tengdaföður Halls
Hermannssonar. Hann var fæddur á
Skútustöðum í Mývatnssveit, sonur
prestshjónanna þar. Hallur ólst upp
við öll almenn sveitastörf og tók
þátt í starfi og leik í heimasveit sinni.
Hallur varð stúdent frá Mennta-
skólanum á Akureyri, þar eignaðist
hann yndislega skólafélaga sem hann
bar mikla virðingu fyrir og þótti
vænt um alla tíð. Því næst lá leiðin
í Háskóla íslands þar sem hann lagði
stund á nám í læknisfræði, náði þó
ekki að ljúka námi þar sem hann
hafði stofnað fjölskyldu.
Allan sinn starfsaldur vann Hallur
hjá Skipaútgerð ríkisins, fyrst á vita-
skipum sem kyndari, því næst á
skrifstofunni og fljótlega hafði hann
unnið sig upp í skrifstofustjórastarf-
ið, sem hann gegndi þar til hann fór
á eftirlaun.
Hallur var tvígiftur, fyrri kona
hans var Hrefna Eyjólfsdóttir, þau
eignuðust soninn Hauk, þau slitu
samvistum. Seinni kona hans er Sig-
urveig Halldórsdóttir. Þegar þau
kynntust átti hún fyrir fimm lítil
böm, sem hann gekk strax í föður-
stað og reyndist á allan hátt sem
besti faðir og er hans nú sárt saknað.
Hallur vann tvöfalda vinnu alla
sína tíð til að geta framfleytt þess-
ari stóru fjölskyldu. Hann gaf út og
ritstýrði tímaritinu „Bergmál" til
margra ára. Bjó til krossgátur í blað-
ið, þýddi framhaldssögur, skrifaði
um innlenda og erlenda kvikmynda-
leikara, kvenlega fegurð og þjóðleg-
an fróðleik af ýmsum toga, allt þetta
virtist honum auðvelt.
Aldrei minnumst við hans öðruvísi
en sístarfandi við þýðingar og skriftir.
Alltaf gátum við leitað til Halls með
hvaðeina sem okkur þótti vandasamt,
allt mundi hann, gat og vissi, fórum
við ávallt fróðari og glaðari af hans
fundi. Þetta á ekki aðeins við um okk-
ur, heldur um allan okkar ættbálk.
í þessum stóra hópi urðu að vonum
margar sameiginlegar ánægju- og
gleðistundir, svo sem stórafmæli, brúð-
kaup, skólaútskriftir, o.fl. Miðpunktur-
inn og aðaldrifkrafturinn í þessu öllu
saman var Hallur. Það sem hæst bar
á þessum hátíðarstundum var þegar
Hallur stóð upp í samkvæminu og
talaði til viðkomandi. Sífellt kom hann
okkur á óvart með skemmtilegum sög-
um og gáfulegum tilvitnunum enda
maðurinn afburðavel gefinn, ljúfur og
góður drengur. Þessi hefð er svo rík
í okkur. Erfítt verður að hugsa sér
gleðistundir án hans.
„Listin að lifa, hin erfiðasta, nauð-
synlegasta og æðsta list allra lsita,
er framar öllu listin að hugsa, að
hugsa ftjálslega, af einlægni, djörf-
ung og alvöru.“ Svo mælti Sigurður
Nordal í Lífi og dauða. Og listina
að lifa og hugsa, viljum við gera að
okkar einkunnarorðum um Hall.
Þau hjónin Sigurveig og Hallur
voru ein af stofnendum Landssam-
taka hjartasjúklinga og unnu þar í
mörg ár mikið og óeigingjamt starf
til að hjálpa öðrum til betra lífs.
Þegar verið var að undirbúa átt-
ræðisafmæli Halls, gerðu þrenging-
uppeldisböm Halls eru
Stefán Skaftason, f.
1940, Halldór Skafta-
son, f. 1942, Gyða
Thorsteinsson, f. 1945,
Rósa Thorsteinsson, f.
1946, og Guðmundur
Thorsteinsson, f. 1948,
d. 1988. Bamaböm
em átján og barna-
barnaböm em fjórtán.
Hallur varð stúdent
frá Menntaskólanum
á Akureyri 1938 og
las síðan læknisfræði
en lauk ekki námi.
Hann vann lengst af sem skrif-
stofustjóri hjá Skipaútgerð ríkis-
ins, þar til hann komst á eftirla-
unaaldur. Þau hjónin Sigurveig
og Hallur vom ein af stofnendum
Landsamtaka hjartasjúklinga og
unnu þar í mörg ár.
Útför Halls fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
amar að hjartanu vart við sig á nýj-
an leik en 14 ár eru síðan hann fór
í stóra hjartaaðgerð í London.
Bjartsýnn og vongóður lagðist
hann undir hnífinn á nýjan leik, enda
alltaf jákvæður og trúði á tilvemna
og hið góða í lífinu. En varð að lúta
í lægra haldi í þetta sinn.
Margs er að minnast, margt ber
að þakka. Enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur.
Við þökkum fyrir samfylgdina í
gegnum árin. Við vonum að góðar
minningar hjálpi okkur öllum að
komast yfír missinn mikla.
Gyða og Ina.
Þegar ég fyrir um það bil 35 árum
hitti tengdaföður minn, Hall Her-
mannsson, í fyrsta skipti var ég ung
og óframfærin. Mér fannst ég bók-
staflega skríða upp síðustu tröppurn-
ar á Kópavogsbraut 12, en þar
bjuggu tengdaforeldrar mínir á þeim
tíma. Inni biðu mín Hallur, Sísí og
þijú systkini Stefáns sem litu mig
miklum forvitnisaugum. Systkinin
voru Rósa, Gyða og Guðmundur,
„Muggur", sem látinn er fyrir nokkr-
um árum. Fjölskyldan öll bauð mig
hjartanlega velkomna, sérstaklega
man ég þó eftir Halli með sitt hlýja
bros og notalegu framkomu. Sagði
hann að fengur væri í því að fá Þin-
geying í fjölskylduna. Þar með var
ísinn brotinn og við höfum verið
góðir vinir alla tíð síðan.
Þegar hugsað er til baka finnst
mér að Hallur hafí lítið breyst í þessi
35 ár, aðeins þykknað örlítið utan
um sig en lítið elst. Hann var aðlað-
andi maður á allan hátt, enda laðað-
ist fólk að honum, ekki síst konur.
í gegnum tíðina komu þau hjónin,
Sísí og Hallur, oft í heimsókn til
okkar í Aðaldalinn og lifnaði þá allt-
af yfir heimilislífinu. Gaman þótti
Halli að renna fyrir lax og gott þótti
honum að fá viskítár í glas, þá lyft-
ist hann í sætinu og jós úr sér fróð-
leik og skemmtiefni. Einu sinni sem
oftar vorum við stödd í samkvæmi
þar sem mikið var sungið, ég stóð
við hlið hans og þandi raust mína, í
hléi vindur hann sér að mér og seg-
ir: „Mikið var að það er einhver í
þessari fjölskyldu sem getur sungið
og sjaldan hef ég hitt konu sem kann
að drekka viskí.“
I öllum stórafmælum, brúðkaupum
og öðrum fjölskyldufögnuðum var
alltaf sjálfsagt að Hallur stæði upp
og héldi hátíðarræðu. Gerði hann það
svo að eftirminnilegt var með tilvitn-
unum í ljóð og skáldskap, enda var
hann víðlesinn. Hallur var alltaf boð-
inn og búinn að miðla bamabömunum
af fróðleik sínum og aðstoða þau við
nám á þann hátt að auðvelt var fyrir
nemandann að ná tökum á efninu.
í vor var vinum og vandamönnum
boðið í 75 og 80 ára afmæli þeirra
hjóna hinn 31. maí, en rétt áður var
hann lagður inn á sjúkrahús og átti
þaðan ekki afturkvæmt. Eftir upp-
skurð hinn 2. júní vaknaði hann aldr-
ei og lést 20. júní langt fyrír aldur
fram að mér fínnst. Hann var alltaf
hress fram á síðustu stundu. Við
hittum Hall síðast á Landspítalanum
25. maí, málhressan að vanda. Þá
lýsti hann í smáatriðum væntanlegri
aðgerð og sagði ennfremur að af-
mælisveislunni væri frestað en ekki
hætt við.
Hallur minn, þín veisla verður á
öðram stað, í nýjum heimkynnum.
Guð gefi þér góða heimkomu. Við
söknum þín öll.
Þín tengdadóttir,
Sigríður Hermóðsdóttir.
Eftir stutta sjúkralegu lést afi
minn og nafni, Hallur Hermannsson,
nokkram dögum eftir áttræðis-
afmæli sitt. Sjálfum fannst mér afi
aldrei gamall enda hafði hann fas
og augnaráð mun yngri manns auk
þess sem hann var alla tíð einkar
skýr í hugsun og málfari.
Margt kemur upp í hugann þegar
minnst er þessa merka manns sem
afi Hallur var enda hafði hann mikil
áhrif á mig einsog reyndar alla sem
honum urðu samferða.
Á bernskuárum mínum fór ég oft
með pabba í hans næstum daglegu
ferðir milli ættingja okkar. Þá var
oft komið við hjá afa í ábúðarmiklu
skrifstofunni hans hjá Skipaútgerð
ríkisins. Þar gat ég unað mér lengi
við að munda bréfhnífinn hans sem
hann síðan gaf mér 20 árum seinna.
Einnig átti afí skrifborð sem góður
felustaður var undir og átti ég mitt
sæti þar. Skrifborðið eignaðist ég
síðan sem unglingur og var mér
mjög kært.
Stoltur unglingur var ég vegna
þess trausts sem afí sýndi mér með
þvi að láta ráða mig sem verkamann
hjá Skipaútgerðinni þá 14 ára gaml-
an, en átti að segjast vera 16 ára.
Þetta gekk í þijú ár og á hveiju
vori var ég 16 ára. Alltaf fannst mér
svo fínt heima hjá ömmu Sísí og afa
Halli á Bárugötunni þar sem klukkan
sló á hálfa og heila tímanum allan
sólarhringinn. Afi átti mikið pípusafn
sem hafði mikið aðdráttarafl á mig
og mörg ævintýri urðu til í kolli mín-
um með þær að leik. Þegar ég síðar
fregnaði að afi hefði hent þeim öllum
samkvæmt læknisráði kom það mér
mjög á óvart enda var hann ekki
vanur að taka leiðbeiningar lækna
of alvarlega.
Afi var mikill selskapsmaður og
kunni vel að meta góðan mat og
drykk svo ekki sé nú minnst á fínt
viskí eða koníak. Oftar en ekki var
hann meðal ræðumanna í veislum
ættarinnar og reyndar stundum sá
eini. Kímni hans og yfirvegun,
skemmtileg tilsvör og beinskeytt álit
hans á mönnum og málefnum hafa
oft skemmt þeim sem í kringum
hann hafa verið.
Það var afa líkt að í 75 ára af-
mæli ömmu Sísíar hinn 11. maí síð-
astliðinn gekk hann um með koníaks-
flöskuna og bauð staup með eftirmið-
dagskaffínu. Afi gekkst undir hjarta-
aðgerð hinn 2. júní síðastliðinn. Dag-
inn fyrir aðgerðina ræddi ég við hann
og spurði hvort hann kviði aðgerð-
inni. Hann sagði svo ekki vera en
honum myndi örugglega leiðast end-
urhæfingin og öll þau boð og bönn
sem henni fylgdu.
Elsku amma Sísí. Samband ykkar
afa hefur ávallt verið hlýtt og gott
og missir þinn er mikill. Þó sorg og
myrkur sé í huga okkar allra núna
þá veit ég að hann vildi ekki láta
syrgja sig lengi heldur að sín yrði
minnst eins og hann var.
Mikið væri veröldin skemmtileg
ef margir væru eins og afi Hailur.
Hallur Halldórsson.
Stundum getur verið skammt
stórra högga á milli. Það er ekki nema
rúmur mánuður síðan ég fylgdi elsku-
legri móður minni til grafar og nú
Halli. Vinátta okkar ristir marga ára-
tugi aftur í tímann. Ég leit alltaf á
hann sem góðan frænda enda giftur
Sísí systur mömmu. í æsku man ég
alltaf eftir því að þegar þau komu í
heimsókn til mömmu naut ég þeirra
forréttinda að fara ofan í jakkavasann
hans til að athuga hvort einhveijir
smápeningar væru í vasanum og ef
ég fann einhveija mátti ég eiga þá.
Það var mikill fengur fyrir lítið bam.
Eftir því sem ég varð eldri urðu kynni
okkar að gagnkvæmri vináttu. Hallur
var mjög traustur maður sem hægt
var að leita til ef á þurfti að halda
og ekki stóð á því að hann gæfi þá
góð ráð. Hallur og Sísí vora mjög
gestrisin og ætíð voru þau góð heim
að sækja. Heimili þeirra ber vott um
mikla smekkvísi og hlýju.
Dagur líður, fapr, friður,
flýgur tiðin í aldaskaut.
Daggeislar hníga, stjörnurnar stíga
stillt nú og milt upp á himinbraut.
Streymir niður náð og friður,
nú er búin öll dagsins þraut.
(V. Briem.)
Elsku Sísí mín, það er ekki nóg
að þú sért nýbúin að fylgja Svönu
systur þinni til grafar heldur ert þú
nú að fylgja elskulegum eiginmanni
þínum til grafar. Fyrir um níu árum
fylgdir þú elskulegum syni þínum
einnig til grafar þegar hann lést af
slysförum í blóma lífsins. Blessuð sé
minning Muggs sem var yndislegur
drengur. Ég vona að Guð gefí þér
styrk til að takast á við sorgina sem
lögð er á þínar herðar. Einnig bið
ég Guð að styrkja börn ykkar, Gyðu,
Rósu, Halldór, Stefán, Hauk og fjöl-
skyldur þeirra. Blessuð sé minning
Halls Hermannssonar.
Anna Edda Ásgeirsdóttir.
Fyrstu kynni mín af Halli vora af
ungum stúdent frá Menntaskólanum
á Akureyri, sem var um skeið heima-
gangur á heimili foreldra minna og
var að hefja nám að loknu stúdents-
prófí. Þar sem aldursmunur var um-
talsverður okkar á milli á þeim áram
urðu samskiptin ekki mikil, en sú
mynd, sem ég skóp mér í æsku af
Halli hefur ekki breyst. Mér virtist
hann vera vingjamlegur, hæfíleika-
ríkur, traustur og afkastamikill á öll-
um sviðum.
Leiðir skildust alllengi vegna mis-
munandi starfa og búsetu, en næst
hitti ég hann sem samviskusaman
skrifstofustjóra Skipaútgerðar ríkis-
ins, sem ávann sér velvild allra, bæði
samstarfsmanna og viðskiptavina.
Loks hófust samskiptin fyrir alvöra
þegar ég hóf að starfa í stjóm Lands-
samtaka hjartasjúklinga, en Hallur
hafði á árinu 1985 gerst starfsmaður
LHS og annaðist öll störf á skrifstof-
unni ásamt konu sinni Sigurveigu
Halldórsdóttur, sem jafnframt var í
stjóm LHS. Þar héldu þau traustum
höndum um ört stækkandi félaga-
skrá, fjárreiður og fjáraflanir, upplýs-
ingar og fyrirgreiðslur alls konar, og
með alúðlegri umgengni sinni tókst
þeim að virkja sífellt stærri hóp fé-
lagsmanna og velunnara samtak-
anna. Hlutur Halls í vexti og við-
gangi Landssambands hjartasjúkl-
inga verður seint fullþakkaður. Auk
þessa alls sannaði hann hæfileika sína
með því að taka að sér ritstjórn mál-
gagns samtakanna Velferð frá árinu
1990 og annast hana með ágætum
þar til hann lét af störfum í þágu
samtakanna 1995.
Það var ekki laust við að það setti
nokkum kvíða að vinum Halls þegar
fréttist að hann þyrfti að gangast
undir hjartauppskurð nokkram dög-
um eftir áttræðisafmæli sitt, en sjálf-
ur mun hann hafa tekið því af stakri
ró. Uppskurðurinn reyndist hinum
aldna öðlingsmanni ofraun og skal
hann nú sárt kvaddur af fjölmennum
vina- og samstarfshópi. Sigurveigu
og fy'ölskyldu hans og venslafólki vilj-
um við senda innilegar samúðarkveðj-
ur með ósk um að hugsjónir þær, sem
hann helgaði starfskrafta sína, megi
rætast eins og best verður á kosið.
Haraldur Steinþórsson.
Við Hallur heitinn kynntumst fyrst
persónulega í ársbyijun 1990 er ég
tók við formennsku í Landssamtökum
hjartasjúklinga, en voram áður mál-
kunnugir. Hallur átti mjög glæsilegan
starfsferil hjá Skipaútgerð ríkisins,
en hann var þar skrifstofustjóri í
mörg ár. Hann hóf störf hjá samtök-
unum 1. ágúst 1985 og hætti þar 1.
ágúst 1995 og var alla tíð skrifstofu-
stjóri og sá um fjármál þess og leysti
sín störf af hendi með einstökum
ágætum. Ég fullyrði að LHS væri
ekki eins öflugt félag og í ljós hefur
komið, t.d. félagatalan meir en tífald-
aðist, ef hans starfskrafta hefði ekki
notið við. Hann virtist alltaf hafa
nægan tíma og starfsorka hans var
einstök. Hann tók við ritstjóm blaðs
okkar Velferðar árið 1990 og þar
komu vel í ljós frábærir hæfileikar
hans til margvíslegra ritstarfa og ein-
stakt næmi hans fyrir fögru ritmáli.
Efldist blaðið mjög undir hans stjóm
og virðing þess fór vaxandi.
Hallur heitinn verður mér þó minn-
HALLUR
HERMANNSSON
isstæðastur fyrir einstaklega aðlað-
andi viðmót við félagsmenn og gesti.
Hann hafði eindregnar skoðanir á
málum og átti auðvelt með að fylgja
þeim úr hlaði. Hann var fastur fyrir,
en alltaf naut hann trausts og virðing-
ar. Oft gekk hann gegn ríkjandi skoð-
unum stjórnar, en ef hann varð undir
í atkvæðagreiðslum, þá sætti hann
sig við lýðræðislega teknar ákvarðan-
ir. Þannig hafði hann víðtæk áhrif til
góðs, sem of langt væri upp að telja,
en kraftur hans og djúp viska mun
fylgja minningu hans um ókomna
framtíð. Ekki fór á milli mála að
Hallur var Þingeyingur í húð og hár,
enda sýndu skapgerðareinkennin
hvaðan þau vora upprunninn.
Halls verður ekki minnst án þess
að eiginkonu hans Sigurveigar Hall-
dórsdóttur sé getið í farsælum störf-
um hans. Hún átti sæti í stjóm LHS
frá upphafi 1983 til 1994 og vann
þar gagnmerk störf. Auk þess að-
stoðaði hún eiginmann sinn við al-
menn skrifstofustörf af stakri prýði
frá því hann hóf þar störf. Greiðslur
fyrir þessi merku störf þeira voru í
engu samræmi við alla vinnu þeirra,
en þar réðu þau sjálf ferðinni. Störf-
in vora unnin af þeim einlæga áhuga
að verða þeim að liði er áttu við
hjartasjúkdóma að stríða og ekki síð-
ur í þakklæti til forsjónarinnar fyrir
góða heilsu er þeim báðum auðnaðist
um lengri tíma eftir miklar og erfið-
ar hjartaaðgerðir. Mér var mikil
ánægja að heiðra þau bæði árið 1996
með fyrstu gullmerkjum LHS er veitt
voru fyrir frábær störf þeirra í þágu
samtakanna.
Fráfall Halls kom mörgum á óvart
og var mikið áfall fyrir eiginkonuna
og hans nánustu ættmenni. Ég við
biðja góðan Guð í Jesú nafni að
blessa Sigurveigu, afkomendur og
venslafólk. Okkur vinum hans í LHS,
en hann hafði gott samband við sína
gömlu félaga, finnst sem tómarúm
hafi myndast. Höfum samt í huga,
að góðar minningar um mannkosta-
mann og frábæran dreng vinna
harmi gegn. Guð blessi minningu
Halls Hermannssonar.
Sigurður Helgason,
fyrrv. form. LHS.
í dag kveð ég með söknuði afa
minn Hall Hermannsson og um leið
þakka ég honum fyrir allar þær dýr-
mætu stundir sem ég átti með hon-
um. Þegar ég lít til baka, koma ótal
minningar um frábæran afa fram í
hugann. Afi Hallur var vel að sér á
öllum sviðum og flestum mönnum
fróðari. Hann gaf út tímaritið Berg-
mál til nokkurra ára. Einnig þýddi
hann bækur og man ég vel hve stolt-
ur ég var þegar ég gat sýnt börnun-
um í skólanum bækur sem afí minn
hafði þýtt, t.d. bækurnar um Mary
Poppins. Og síðan þegar ég var ungl-
ingur þýddi hann bækurnar um
Morgan Kane sem ég las allar upp
til agna. Afi var Iíka vel að sér í ljóð-
um og þótti mér alltaf gaman að
fara með ljóð fyrir hann. Gerði ég
mér far um að læra ljóð utan að.
Einnig reyndi ég að semja ljóð sjálf-
ur og fá hann til að gagnrýna þau.
Er mér minnisstæðast eitt ljóð sem
ég samdi og skrifaði fremst í ljóða-
bók sem ég gaf honum. Ljóðabókin
var eftir góðan vin minn, Friðrik
Guðna Þórleifsson sem lést fyrir
nokkram árum, langt fyrir aldur
fram. Ljóðið var eitthvað á þessa leið:
Mest af öllum er mér kær
maður að nafni Hallur,
bók með ljóðum frá mér fær
eftir vin sem nú er allur.
Afí var Þingeyingar og var mikið
stoltur af því og kom því ósjaldan
að ef um ættfræði var rætt. Ég man
vel hvað hann var ánægður þegar
ég fór norður í Menntaskólann á
Akureyri því hann var sjálfur stúdent
þaðan. Ég minnist líka þess þegar
ég var fimmtán ára og þurfti að fara
í starfskynningu til Reykjavíkur. Þá
buðu þau afi og amma mér að gista
hjá sér, sem ég þáði. Var það yndis-
leg vika sem ég átti þar með þeim.
Elsku afi minn, nú ert þú lagður
af stað í ferðina sem bíður okkar
allra. Ég bið algóðan Guð að varð-
veita þig og gefa elskulegri ömmu
minni styrk því hennar missir er
mikill en eftir lifir fögur minning um
góðan afa og langafa.
Guðjón Orn Ingólfsson,
Thelma Guðjónsdóttir.