Morgunblaðið - 01.07.1997, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 1. JÚLÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KRISTÍN BJÖRNSDÓTTIR,
dvalarheimílinu Víðihlíð,
Grindavík,
áðurtil heimilis á Norðurbrún 1,
Reykjavík,
lést að kvöldi þriðjudagsins 17. júní sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu,
Birna Costantino,
Einar Enoksson,
Klara Enoksdóttir,
Árný Enoksdóttir,
Pétur Enoksson,
Helga Enoksdóttir,
Munda Pálín Enoksóttir,
Jóseph Costantino,
Sigurður Indriðason,
Guðmundur Þorsteinsson,
Eðvarð Ragnarsson,
barnabörn og fjölskyldur þeirra.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
sonur og afi,
SIGURÐUR HANNES JÓHANNSSON
brunavörður,
Hamarsbraut 14,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum laugardaginn 28. júní.
Jarðarförin auglýst síðar,
Sigurbjörg Hilmarsdóttir,
Vilborg Áslaug Sigurðardóttir, Krístján Valby Gunnarsson,
Guðrún Karla Sigurðardóttir,
Ingibjörg Sigurðardóttir, Sigurður Kristinn Lárusson,
Kristjana Ósk Sigurðardóttir,
Vilborg Áslaug Sigurðardóttir, Jóhann Sigmundsson
og barnabörn.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
INGIBJÖRG BJÖRNSDÓTTIR
(Stella),
Sólvallagötu 45,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur sunnudaginn
29. júní.
Björn R. Lárusson, Edda Ársælsdóttir,
Hrafnhildur Lárusdóttir, Torbjöm Gustafsson,
Heimir Lárusson Fjeldsted, Guðrún Guðmundsdóttir,
Eggert Lárusson,
Birgir Lárusson,
Sigurbjörn Lárusson,
barnabörn og barnabarnabarn.
Kristín A. Linfeld,
Ola Linfeld,
Sofia Linfeld,
Karl Óskar Linfeld.
Ástvinur okkar, eiginmaður, faðir og sonur,
ÓLAFUR VALGEIR EINARSSON,
sjávarútvegsfræðingur,
starfsmaður
Þróunarsamvinnustofnunar íslands,
verður kvaddur í Dómkirkjunni miðvikudaginn
2. júlí kl. 15.00.
Jarðsett verður í Fossvogskirkjugarði.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Minningarsjóð Ölafs Valgeirs,
sparireikningur 14-601510 í íslandsbanka, Lækjargötu (0513), en fé úr
þeim sjóði mun rehna til styrktar bágstöddum í Namibíu.
Ásdís Einarsdóttir,
Jóna Valdís Ólafsdóttir, Ásgerður Ólafsdóttir,
Valgerður Ólafsdóttir, Vilhjálmur Ólafsson,
Ásgerður Ólafsdóttir, Einar Egilsson.
HOLMFRIÐUR
ÓLAFSDÓTTIR
KRAGH
+ Hólmfríður P.
Ólafsdóttir
Kragh fæddist í
Reykjavík 29. ág-
úst 1913. Hún lést
á Vífilsstöðum 22.
júni síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Er-
lendsdóttir, f. 7.7.
1886, d. 18.1.
1950, og Ólafur
Theódór Guð-
mundsson, bygg-
ingarmeistari, f.
24.11. 1873, d. 4.3.
1950.
Alsystkini Hólmfríðar voru
Erlendur Steinar, f. 1912, Sig-
ríður Ó. Mckenzie, f. 1917, Val-
gerður, f. 1919, d. 1927, Ólafur
Theodór, f. 1922, d. 1989, og
Kristján Valgeir, f. 1927. Hálf-
systkini hennar, börn Ólafs
Theodórs, voru Valgerður, f.
1899, d. 1978, Sigurður, f. 1901,
d. 1970, Vigdís, f.
1904, d. 1926.
Hólmfríður giftist
1933 Hans Kragh,
tæknifulltrúa hjá
Símstöðinni í Reykja-
vík. Hans var fæddur
24.12. 1908 og lést
9.12. 1978. Þau
bjuggu megnið af
sinum hjúskap á
Birkimel 6b og þar
hefur Hólmfríður átt
áfram heimili síðan
Hans lést. Hólmfríð-
ur og Hans eignuðust
ekki afkomendur en
bróðir Hólmfríðar, Krislján
Valgeir, átti heimili hjá þeim
frá því er foreldrar þeirra féllu
bæði frá 1950. Síðustu þijú árin
hefur Hólmfríður að mestu
dvalist á Vifilsstöðum.
Útför Hólmfríðar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Látin er Hólmfríður P. Ólafsdóttir
Kragh, eða Fríða Kragh eins og hún
var nefnd í daglegu tali. Ég kynnt-
ist Fríðu þegar ég kynntist konu
minni, Sólveigu, en hún er bróður-
dóttir Fríðu. Eg man hve mér fannst
Fríða hafa yfir sér heimsborgaralegt
yfirbragð. Framkoman „elegant" og
fáguð. Fríða var ætíð það sem kallað
er heimavinnandi húsmóðir. Hún
hélt heimili fyrir Hans bónda sinn
og bróðurinn Kristján. Hans vann
alla sína starfstíð hjá Símstöðinni í
Reykjavík. Þetta var áður en tímale-
ysi og streita tóku völd og þá var
almennt að menn höfðu klukkutíma
í matarhlé. Það var því í hvetju há-
degi að sporléttur maður gekk Suð-
urgötuna meðfram gamla kirkju-
garðinum til að hitta sína frú, snæða
og ræða málin. Ég var það lánsamur
að koma um tíma nokkuð oft til
þeirra í hádeginu og verða vitni að
þessari föstu hefð margra áratuga
og um leið að upplifa þá elsku sem
var á milli Fríðu og Hansa. Þau
voru .samhent í einu og öllu og KR
var þeim eitthvað alveg heilagt.
Enda ekki furða, Hans hafði verið
keppnismaður í knattspyrnu fyrir
KR til margra ára og eftir að skórn-
ir fóru á hilluna tóku félagsstörfin
fyrir félagið þeirra við. KR skipaði
stóran sess í lífi þeirra hjóna. Það
auðveldaði mér inntökuna í hádegis-
samfélagið að hafa sömu trúna og
þau hjón hvað KR varðaði.
Hans lést 9.12. 1978 og var það
óvænt fráfall og mikið áfall. Hann
hafði þá hætt störfum einni viku
áður og ekkert sem benti til annars
en að þau ættu mörg góð ár eftir
saman. Fríða og Hans voru barnlaus
en frá því 1950 var til heimilis hjá
þeim bróðir Fríðu, Kristján Valgeir.
Fríða og Hans voru samtaka í að
reynast Kristjáni vel og eftir fráfall
Hans bjuggu þau Kristján bæði
áfram á Birkimelnum. Samband
þeirra var sérstaklega náið og fal-
legt, velferð Kristjáns var Fríðu allt.
Fríða hafði átt við vanheilsu að
stríða til nokkurra ára og dvalist að
mestu síðustu þijú árin á Vífilsstöð-
um og þar lést hún. Hún tók þeim
örlögum með sínu góða geði og jafn-
lyndi og dásamaði mjög þá velvild
sem starfsfólkið á Vífilsstöðum sýndi
henni ætíð þann tíma sem hún dvaldi
þar.
Fríða var sem fyrr segir ætíð
mjög jákvæð, en hún var undir lokin
tilbúin til að kveðja þennan heim og
hitta sinn kæra Hansa á nýjan leik.
Einu áhyggjur hennar voru hvernig
Kristjáni hennar myndi farnast. Nú
er það ættingja og vina að sjá til
þess að ævikvöld hans verði nota-
legt.
Dómkirkjan var kirkja Fríðu eins
og svo margra af eldri borgurum
Reykjavíkur, hvar svo sem þeir hafa
sett sig niður innan borgarmark-
anna. í Dómkirkjunni var hún fermd,
þar giftu þau sig, þar var Hans jarðs-
unginn og þar vildi hún láta útför
sína fara fram. Þann tíma er þau
bjuggu á Birkimelnum og Hans vann
í miðbænum var gamli kirkjugarður-
inn miðja vegu milli þeirra og fram
hjá honum var gengið oft á dag í
nær fjörutíu ár. Þar hvílir Hans í
dag og þar munu þau hvíla saman.
Hringnum er lokað og gengin er góð
kona.
Börn okkar Sólveigar, Hrund og
Steinar Þór, sakna þess að geta
ekki, vegna dvalar erlendis, fylgt
góðri frænku síðasta spölinn. Þau
senda kærar kveðjur og við þökkum
samfylgdina.
Sveinn H. Skúlason.
Hólmfríður Ólafsdóttir Kragh lést
á Vífilsstaðaspítala sunnudaginn 22.
júní eftir löng og erfið veikindi.
Kynni okkar hófust fyrir tæpum 30
árum er ég leigði íbúð í sama húsi
og þau hjón, hún og Hans heitinn
Kragh, bjuggu í ásamt Kristjáni,
bróður Fríðu. Ég var ósköp feimin
við þau í fyrstu, en síðan þróaðist
það þannig að ég varð smám saman
kostgangari hjá þeim hjónum. Alltaf
um kvöldmatarleytið kom Hans nið-
ur til mín, bankaði og kallaði „mat-
ur“, eins og ekkert væri sjálfsagð-
ara.
Þau hafa ályktað sem svo að rétt-
ast væri að sjá til þess að þessi pía
borðaði ætan bita. Þetta var þeim
svo eiginlegt að ég tók vart eftir
fyrr en löngu síðar. Þannig vill al-
mættið trúlega að við vinnum verkin
okkar.
Mér var ekki í kot vísað því Fríða
var einkar góður kokkur og hafði
gaman af matargerð. Þykir mér ég
aldrei hafa goldið þeim fósturlaunin
sem skyldi. Síðan liðu tímar og ég
eignaðist börnin mín tvö og fylgdist
FALLEGIROG LISTRÆNIR
LEGSTEINAR m
tfsíensÁÁönnun mk
lensn nonnun
15% AFSLÁTTUR
Á GRANÍTSTEINUM
AFGREIÐSLAN OPIN KL. 13-18
SÓLSTEINAR
Nýbýlavegi 30, Dalbrekkumegin
Kópavogi. Sími: 564 3555
Fríða grannt með þeim, enda mátu
þau hana mikils. Fríða var ákaflega
hlý og góð manneskja, jákvæð, lagði
ekki illt orð til annarra og tróð ekki
skóna niður af samferðafólki sínu.
Hún og umhverfi hennar var ætíð
hið snyrtilegasta. Hún naut þess að
hlýða á tónlist og lagði á yngri árum
stund á píanónám. Kristjáni bróður
sínum var hún alltaf til mikils stuðn-
ings en hann fæddist mjög heyrnar-
skertur. Hann hefur um áratugi
búið undir sama þaki og Fríða.
Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast þeim Fríðu og Hans
Kragh og eftirlifandi bróður hennar,
Kristjáni, sem nú þarfnast styrktar.
Far þú í friði og guð blessi þig
og þína, Fríða inín.
Helga Hrönn Þórhallsdóttir.
Þegar undirritaður var að alast
upp í föðurhúsum áttu foreldrar
mínir fjölmennan og fjölskrúðugan
vinahóp. Þá var ekkert sjónvarp til
að trufla fólk frá því að hittast og
gleðjast, tala saman og vera saman.
Mér eru enn í barnsminni öll þau
boð og samkvæmi sem haldin voru
á heimili mínu, þar sem þessi stóri
kunningja - og venslahópur gerði
sér dagamun. Fólk mætti prúðbúið
til leiks og gekk hægt um gleðinnar
dyr. Samræður, söngur, spila-
mennska. Allt í stíl. Allt með þessum
siðprúða menningar- og yndisþokka,
þar sem karlmennirnir voru sjentil-
menn og konurnar heillandi
skemmtilegar. Og stundum fengum
við krakkarnir að vera með og þar
var ekkert kynslóðabil og þar var
engin yfirborðsmennska. Hver var
það sem hann var og kom til dyr-
anna eins og hann var klæddur.
í þessum föngulega hópi var Fríða
Kragh. Geislandi falleg, brosmild og
jákvæð, ljóshærð fegurðardrottning
með manni sínum, óaðskiljanlegur
vinur fjölskyldunnar. Það segir
nokkuð um þann hug sem við börn-
in bárum til þessarar konu að ég á
enn í fórum mínum ljóð sem ég
samdi, tíu ára gamall, til hennar
fertugrar, hálfgert ástaljóð sem end-
aði svona:
Að vera með Friðu lífið er
enga stund að líða,
lofuð sé hún, líka hér,
lengi lifi Fríða.
Þetta litla og barnalega ljóð, seg-
ir allt um þann hug sem ég, tíu ára
gamall snáðinn, bar til þessarar
óvandabundnu konu.
Og allt frá þessum æskudögum
mínum fylgdist hún með fjölskyldu
okkar og var partur af henni, fijáls-
leg í fasi, gestrisin, glöð. Umfram
allt glöð.
Fríða var eiginkona Hansa Kragh,
sem var frægur fótboltaspilari með
KR í tíð föður míns, spilafélagi hans,
veiðifélagi og vinur í raun. Hansi
var sérstakt glæsimenni, alltaf til
fara eins og hann væri klipptur út
úr enskri heldrimannastétt, beinn í
baki, fríður sýnum, ijaðurmagnað
göngulag, háttprúður, hófsamur og
hæverskur. Með Fríðu við hlið sér
var þetta flottasta parið í Reykjavík.
Það sér maður á myndum og man
í minningunni. Ég hef leitað að lýs-
ingarorði sem hentar en finn ekkert
betra en þetta enska og besta: þau
voru elegant.
Nú er hún horfin hún Fríða eftir
margra ára veikindi og er sjálfsagt
frelsinu fegin. En aldrei gleymast
gömul kynni og aldrei gleymist
hennar fölskvalausa vináttu við okk-
ur systkinin og mömmu og pabba
og nú er þessi kynslóð að hverfa og
ekkert við því segja. Það er lífsins
gangur.
En mikið hljóta þetta að hafa
verið dýrðlegir dagar, sem þetta fólk
átti og nú geta þau bráðym hist
aftur öll, þarna hinum megin, prúð-
búin og glæsileg og rifjað upp þær
stundir, þegar reykvísk alþýða, reyk-
vískar fjölskyldur, stigu vals á Borg-
inni og nutu íslenskrar náttúrufeg-
urðar í tíðum fjallaferðum og gerðu
sér glaðan dag í kyrrlátri og menn-
ingarlegri samvist.
Það var reisn yfir þessu fólki. Það
var reisn yfir henni Fríðu.
Blessuð sé minning hennar.
Ellert B. Schram.