Morgunblaðið - 14.09.1997, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 14. SEPTEMBER 1997 35
SIGURÐUR
LÁRUSSON
I
I
I
I
I
I
i
I

1
:
I
:
i
c
I
+ Sigurður Lárus-
son fæddist í
Hörgslandskoti á
Síðu 14. mars 1937.
Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
á Kirkjubæjar-
klaustri 4. septem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Lárus Stein-
grímsson, bóndi í
Hörgslandskoti, f.
11.11.1905, d. 1977,
og kona hans Sigur-
laug Margrét Sig-
urðardóttir, f. 2.9.
1910, d. 1978.
Bræður Sigurðar: Steingrímur,
bóndi í Hörgslandskoti, og
Magnús, vélstjóri á Akureyri.
Utför Sigurðar fer fram frá
Prestbakkakirkju á Síðu í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Vorið góða, grænt og hlýtt
græðir fjör um dalinn.
Allt er nú sem orðið nýtt,
æmar, kýr og smalinn.
Kveður í runni, kvakar í mó
kvikur þrastasönpr.
Eins mig fýsir alltaf þó
aftur að fara í göngur.
(Jónas Hallgrímsson.)
Mér duttu þessi vísukom í hug
þegar ég frétti af andláti föðurbróð-
ur míns, Sigurðar Lárussonar,
bónda í Hörgslandskoti. Siggi, eins
og allir í okkar fjölskyldu kölluðu
hann var fæddur í Hörgslandskoti
á Síðu og ólst þar upp ásamt fjöl-
skyldu okkar. Amma mín, Sigur-
laug M. Sigurðardóttir, og afi minn,
Lárus Steingrímsson, foreldrar
Sigga, áttu bæði stórar fjölskyldur
sem komu og hjálpuðu til á sumrin
í heyskap og til að létta sér upp í
sveitinni. Það var því ætíð mann-
margt í Kotinu, eins og Hörgsland-
skot var oftast kallað. Ég og systir
mín áttum heima í Hörgslandskoti
til 16 ára aldurs og síðan höfum
við verið með aðra litlu tána þar í
fríum. Siggi var auðvitað hluti af
lífinu á bænum. Þegar við vomm
litlar lék hann við okkur og stríddi
oft bæði mömmu okkar og ömmu
með því að leyfa okkur að klípa í
blómin í stofunni, sem auðvitað var
alveg harðbannað. Siggi fór ungur
til sjós og þótti afburða starfskraft-
ur, hörkuduglegur og ósérhlífinn.
Bakkus var þó allt frá unga aldri
fastur förunautur Sigga. Ekki var
það til neinnar gleði í fjölskyldunni
og í raun held ég að þessi félags-
skapur hafi ekki veitt honum neina
lífsfyllingu en svona var þetta nú
samt. Hann var á sjó með hléum
fram yfir fertugt, en þá tók hann
við hluta af búinu í Hörgslandskoti
eftir foreldra sína sem létust á árun-
um 1977-1978. Eftir það bjó hann
við hlið foreldra minna til dauða-
dags með rollurnar sínar og hross-
in. Siggi vildi alla tíð helst eiga
heilt stóð af hrossum, þó brösulega
hafi honum oft gengið að temja þau
og höndla með Bakkusi förunaut
sínum. Má segja að hann hafi þó
alltaf átt ágætis hesta og man ég
þar sérstaklega hana Blesu sem ég
fékk oft lánaða á æskuárum mín-
um. Siggi var refaskytta í sveitinni
ásamt nokkrum félögum sínum og
voru það líklegast ánægjulegustu
ferðir hans á fjöll að liggja fyrir
tófu í góðum félagsskap. Mikla
ánægju hafði hann af fjallaferðum
og ekki síst ferðum á vélsleða í
eftirleitir með sveitungum sínum
og af því sagði hann ótal sögur
þegar leiðir okkar lágu saman. Það
verður öðruvísi að koma næst heim
í Kotið, þar verður enginn Siggi.
Ég er viss um að hann er kominn
á betri stað núna. Ég og fjölskylda
mín biðjum Guð og góða engla að
gæta hans þar.
Lilja Steingrímsdóttir.
En hvað mér fannst
mikið vanta þegar ég
kom austur í Kot um
síðustu helgi og hitti
ekki fyrir á bæjarhlað-
inu „Sigurð Lárusson,
stórbónda og hesta-
mann“, eins og ég oft-
ast kallaði hann þegar
við vorum að gantast
hvor við annan. „Hvað
segir tölvufræðingur-
inn, situr þú alltaf fyrir
framan tölvuna?" svar-
aði hann ávallt að
bragði. Ég ætla mér
ekki að rekja lífshlaup
Sigga, heldur minnast
einhverra þeirra stunda sem við átt-
um saman frá því ég kynntist bróð-
urdóttur hans og fór að venja komur
mínar austur í Hörgslandskot. Ég
fann það strax að hér fór maður sem
hafði mörg lík áhugamál og ég hef,
hann hafði til að mynda óbilandi
áhuga á veiðiskap og var þá alveg
sama hvort talað var um stangveiði
eða skotveiði, þar var hann alls stað-
ar á heimavelli. Sérstaklega fundust
mér þær sögur sem hann sagði af
afrekum sínum við grenjaleit nokkuð
krassandi og hafði ég það stundum
á tilfinningunni að sögurnar hefðu
orðið stórbrotnari og ævintýrin enn
magnaðri með árunum. Það skipti
þó engu máli því mér fannst sögurn-
ar verða enn líflegri fyrir vikið. Við
fórum oft saman í veiði og var það
oftar en ekki gæsa- eða andaveiði
sem varð fyrir valinu. Hann var sjálf-
ur hörkuveiðimaður og fór það oft-
ast svo að hann hafði betur þegar
aflatölur voru skoðaðar í lok veiði-
dags. Siggi var meinstríðinn og hafði
gaman af því að kvelja mig ef honum
fannst mér ekki ganga eins og skyldi
við veiðamar. Sérstaklega er mér
minnisstæð sú útreið sem ég fékk
hjá honum síðastliðið haust þegar
ég, að áeggjan hans, skreið í skurði
u.þ.b. 500 metra vegalengd til að
komast í færi við stóran hóp gæsa.
Spennan var óbærileg og færið gott
en á einhvern óskiljanlegan hátt
slapp allur hópurinn óskaðaður á
braut, þrátt fyrir ákafa skothríð.
Siggi fylgdist með í eldhúsglugga-
num hjá sér og tók mig svo á beinið
þegar ég kom kófsveittur og illa til
reika heim á bæ eftir útreiðina.
„Hvað nú, stóð byssan á sér, hittirðu
ekki, var móða á gleraugunum?"
Allt þetta dundi á mér meðan ég
reyndi að útlista fyrir honum ástæð-
ur aflaleysisins.
Siggi hafði mikinn áhuga á skepn-
um, sérstaklega voru honum kærar
kindurnar og hrossin. Það var auð-
heyrt að það voru helst kýrnar sem
ekki áttu upp á pallborðið hjá honum.
Það bókstaflega hnussaði í honum
þegar rætt var um blessaðar kýmar
enda sá ég hann aldrei í fjósi tengda-
foreldra minna þau 17 ár sem liðin
eru frá því ég kom fyrst austur.
Hestamennskan var honum einnig
mjög hjartfólgin og fannst mér ein-
staklega gaman hversu grannt hann
fylgdist með dóttur minni, Höllu
Hrund, stíga sín fyrstu spor í hesta-
mennskunni. Fyrir fáeinum vikum fór
hún í hestaferðalag sem stóð í þijá
daga og krafðist þess að reiðmennim-
ir hefðu mörg hross til skiptanna.
Siggi lánaði henni tvo hesta til farar-
innar og beið svo spenntur eftir því
að heyra ferðasöguna. A þessari
stundu hefur hann e.t.v. fundið að
hann myndi ekki stíga í hnakkinn
oftar. Hugurinn var samt svo mikill
að honum fannst rétt að halda hross-
unum í þjálfun þótt hann kæmist nú
sennilega ekki á hesti í afrétt þetta
haustið. Siggi var bamgóður og hafði
gaman af því að gauka einhverju að
litla fólkinu. Oft kom Haukur Steinn,
sonur minn, með úttroðinn munninn
af einhveiju „gúmmilaði" og þegar
hann var krafmn skýringa á sælgæt-
isátinu sagði hann yfirleitt „Siggi
frændi gaf mér þetta!“ Margt fleira
mætti segja um Sigga karlinn þegar
litið er til baka. Hann var til að
mynda maður sem ekki fylgdi hinu
reglubundna lífsmynstri sem flestir
feta. Honum fannst sem dæmi engin
ástæða vera til að standa í eilífum
stórþvottum á heimilinu, feitir
bringukollar og hangikjöt var matur
sem gaf aukinn kraft og styrk, og
ekki fannst honum neitt tiltökumál
þótt hann vökvaði sálartetrið stöku
sinnum.
Síðasta árið var Sigga erfitt.
Hann lenti í alvarlegu slysi í leitum
í fyrrahaust sem hann hafði ekki enn
náð að jafna sig eftir og nú um
mitt sumar greindist hann með
krabbamein sem lagði hann að velli
á mjög skömmum tíma, aðeins sex-
tugan að aldri. Ég veit að hann var
hvíldinni feginn, eins veikur og mátt-
vana og hann var orðinn.
Bræður hans og frændi, ásamt
hjúkrunarfólki á hjúkrunarheimilinu
á Klaustri léttu undir með honum
síðustu vikurnar og lést hann þar
aðfaranótt 4. september síðastliðinn.
Elsku Siggi, við Jóhanna ásamt
Höllu Hrund og Hauki Steini kveðj-
um þig nú, um leið og við óskum
þér gæfu og góðra daga í nýjum
heimkynnum.
Logi Ragnarsson.
Hann Siggi í Kotinu er látinn.
Sigurður Lárusson í Hörgsland-
skoti eða Siggi eins og hann var
ávallt nefndur lést eftir erfið veik-
indi 4. september.
Ég var ekki há í loftinu þegar
ég man fyrst eftir Sigga þegar
hann kom á heimili foreldra minna
ef þau þurftu aðstoð við búskapinn.
Hann var alltaf reiðubúinn til að
rétta hjálparhönd hvort sem var við
smalamennsku eða önnur störf
enda leituðu þeir pabbi og Þorvarð-
ur oft til hans.
Eftir að ég flutti að heiman og
foreldrar mínir hættu búskap tóku
bræður mínir við, fyrst Vilhjálmur
og síðan Kristófer. Hélst tryggð
Sigga við heimilið í Hörgsdal og
var hann alltaf tilbúinn að aðstoða
ef með þurfti.
Ég á margar góðar minningar
um Sigga frá mínum yngri árum.
Eftir að ég flutti að heiman hringdi
Siggi stundum í mig til að spjalla
og vita hvernig ég hefði það.
Hinn 20. ágúst kom ég í heim-
sókn til mömmu á dvalarheimilið
að Klaustri, hún sagði mér að Siggi
væri á hjúkrunardeildinni. Ég heim-
sótti Sigga og varð það síðasta
skiptið sem ég sá hann. Við spjöll-
uðum góða stund, mest um sauðfé,
heyskap og annað er tengist bú-
skap. Ég vona að Siggi hafi haft
jafn gaman af þessu spjalli og ég
og er þakklát fyrri að hafa haft
aðstöðu til að hitta hann.
Ég, Ólafur sonur minn, mamma,
og systkini, vottum Steina og
Magnúsi dýpstu samúð okkar svo
og öðrum aðstandendum.
Far þú í friði, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Hanna Bjarnadóttir (Lóló).
„Daginn“ var yfirleitt það fyrsta
sem ég heyrði Sigga frænda segja
á hvetjum morgni, allan þann tíma
sem ég dvaldist í sveitinni. En nú
er sá tími liðinn.
Siggi gerði mikið að því að gant-
ast í mér og Einari. Við vorum
vinnumennirnir á bænum og þegar
við gátum ekki eitthvað spurði hann
okkur hvaða „sjoppufæði“ við lifð-
um á í þessari Reykjavík, var það
e.t.v. eingöngu Coco Puffs, pylsur
og kók? Þess vegna gerði ég mikið
grín að honum þegar hann keypti
sér pylsu og kók á hestamannamót-
inu í sumar og einnig þegar ég sá
Coco Puffs-pakka á eldhúsborðinu
hans. Við skemmtum okkur líka oft
konunglega þegar við vorum ekki
sammála urn eitthvað og nöldruðum
um það allan daginn. Hann sagðist
nefnilega hafa svo gaman af því
að espa mig upp. Síðustu samfund-
ir okkar urðu svo í framhaldi af
æðislegri hestaferð sem ég fór í
haust, með tvo lánshesta frá Sigga.
Hann var þá jafnvel spenntari en
ég við undirbúning ferðarinnar og
fann ég að hann beið með óþreyju
eftir ferðasögunni þegar ég kom
og heimsótti hann eftir ferðina.
Siggi minn, ég mun sakna þín.
Ég veit að þér mun líða vel þarna
uppi.
Halla Hrund.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
GUÐNÝ EIRÍKSDÓTTIR,
Melhaga 5,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 8. september si.
Jarðarför hennar fer fram frá Neskirkju
mánudgainn 15. september 1997, kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á líknarfélagið Hvítabandið,
símar 551 7193 og 561 5622.
Þórður Pálsson,
Elín Þórðardóttir, Reinhold Kristjánsson,
Steinunn Þórðardóttir, Hrafn Bachmann,
Aðalsteinn Þórðarsson, Guðrún Jóhannesdóttir,
Kjartan Þórðarsson,
Helga Kr. Einarsdóttir,
Gunnar Þórðarsson, Hafdís Kjartansdóttir,
Páll Þórðarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.

C
+
Útför
JÓNU SIGRÍÐAR JÓNSDÓTTUR,
hjúkrunarheimilinu Seljahlíð,
áður til heimilis
í Furugerði 1
og Bergþórugötu 45b,
fer fram frá Kapellu Fossvogskirkju, þriðju-
daginn 16. september kl. 15.00.
Aðstandendur.
Innilegar þakkir tii allra þeirra er heiðruðu
minningu
INGU MAGNÚSDÓTTUR
kennara,
Sólheimum 27,
er lést 1. sept. s!., með blómum, skeytum og
minningargjöfum, eða með nærveru sinni á
útfarardegi.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarliðs á 13-B og 14-G Landspitala.

Teitur Þorleifsson.
Úlfar Teitsson, Guðrún Ingólfsdóttir,
Inga Teitsdóttir, Óli Jóhann Ásmundsson,
Leifur Teitsson, Ingibjörg Vilhjálmsdóttir,
Nanna Teitsdóttir, Magnús Ólafsson,
Hrefna Teitsdóttir, Bjarni Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum auðsýndan hlýhug og samúð við
andlát ástkærs föður okkar, tengdaföður og
afa,
ÞORVALDS BIRGIS AXELSSONAR,
fyrrverandi skipherra og
skólastjóra Slysavarnarskóla sjómanna,
sem lést fimmtudaginn 4. september.
Útförin fór fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Bryndís Þorvaldsdóttir, Helgi Þórhallsson,
Ragna Björk Þorvaldsdóttir, Arnar Jensson,
Þórhildur Elín Þorvaldsdóttir, Helgi Hjörvar,
Snæfrtður Þorvaldsdóttir
og barnabörn.
+
Hugheilar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur hiýhug og samúð við andlát og
útför ástkærs föður míns, sonar okkar, bróður
og mágs,
AÐALSTEINS VERNHARÐSSONAR,
Þinghólsbraut 34.
Hlýr hugur ykkar er okkur ómetanlegur
styrkur. Guð blessi ykkur öll.
Arnór Ýmir Aðalsteinsson,
Vernharður Aðalsteinsson, Anna Rannveig Jónatansdóttir,
Jónatan Vernharðsson, Sylvía Reynisdóttir,
Anna Sigríður Verharðsdóttir, Auðurtn Páll Sigurðsson.
*