Morgunblaðið - 13.11.1997, Side 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 13. NÓVEMBER 1997 49
GUÐMUNDUR KR.
HJARTARSON
Guðmundur
Kristinn Hjart-
arson var fæddur í
Fögruhlíð í Fróðár-
hreppi á Snæfells-
nesi hinn 12. júní
1934. Hann lést í
Ólafsvík 26. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Scherlotta
Jónsdóttir, f. 1897,
d. 1988, og Hjörtur
Árnason, f. 1900, d.
1966. Bræður Guð-
mundar eru: 1) Sig-
urður Brandsson, f.
1917, d. 1996, h.k. Margrét H.
Magnúsdóttir, f. 1918. Áttu þau
sex börn, eitt þeirra er látið.
2) Ólafur Brandsson, f. 1919,
h.k. Fanney Magnúsdóttir, f.
1927. Áttu þau 4 börn, eitt lést
í æsku.
Útför Guðmundar Kristins
fór fram frá Ólafsvíkurkirkju
1. nóvember síðastliðinn.
Á mildum júnímorgni árið 1934
fæddist sveinbarn á bænum Fögru-
hlíð. Móðir hins nýfædda sveins
var móðir mín en faðir hans vinnu-
maður á næsta bæ. Mann sinn
Brand Sigurðsson, f. 1891, d.
1920, hafði hún misst í sjóslysi
þann vetur. Höfðu þau hjón fest
kaup á jörðinni Fögruhlíð og ætl-
uðu að flytja þangað um vorið eft-
ir vertíðarlok. Vegna þessa atburð-
ar fluttu foreldrar hennar með
henni á þessa jörð þá um vorið.
Er hún eignaðist þennan dreng var
ég orðinn 14 ára en Sigurður 16
ára. Foreldrar hennar voru þá hátt
á áttræðisaldri, en þau létust 1939
með skömmu millibili. Gummi eins
og hann var venjulega kallaður var
óvenjulega rólegt barn, enda sagði
afi minn að svo væri drengurinn
vær að hægt væri að leyna honum
í bænum. Eftir lát gömlu hjónanna
bjó móðir okkar áfram með okkur
sonum sínum. Ekki hafði komið til
hjúskapar eða sambúðar með henni
og barnsföður hennar, og ólst
drengurinn upp hjá móður sinni.
Gummi var fljótt læs og hafði
snemma yndi af bókum. Sem barn
undi hann sér einn við leik á sinn
hljóðláta hátt, en gat verið kátur
í hópi jafnaldra. Hann átti létt með
nám, var námfús og samviskusam-
ur við heimanám. í sveitinni var
farskóli og ekki ávallt sami kenn-
ari sem kenndi börnunum frá ári
til árs. Taldi sá kennari sem kenndi
honum veturinn fyrir fermingu
hann vera einn sinn besta nem-
anda. Svo vildi til að a.m.k. vetur-
inn eftir að Gummi fermdist var
þessi sami kennari í Fróðárhreppi
og var hann þá hjá þessum kenn-
ara sínum í eins konar kvöldskóla
og hefur það efalaust komið honum
að góðum notum síðar. Hann var
einnig á sínum unglingsárum í
bréfaskóla og notaði tungumála-
kennslu útvarpsins sem kostur var
til að ná sem bestum framburði í
ensku. Hann var alla tíð einstak-
lega góður sonur móður sinnar og
urðu þau mjög náin og þróaðist
með þeim trúnaður og vinátta sem
best getur orðið milli mæðgina.
Seint á fimmta áratug aldarinn-
ar giftist Sigurður bróðir minn eft-
irlifandi konu sinni. Ég fór að
heiman og varð búsettur annars
staðar. Móðir mín hélt heimili fyrir
sig og Gumma og var búið þarna
eins konar félagsbúi þó með aðskil-
inn fjárhag. Þeir bræður unnu í
Ólafsvík á vetrarvertíðum er
Gummi hafði aldur til þess enda
stutt þangað og vantaði fólk til
starfa á vetrarvertíðum. Útgerð og
fiskvinnsla fór þá ört vaxandi á
þeim slóðum og var mikil gróska
í atvinnulífinu þar þó að sjálfsögðu
mest tengt sjósókn og úrvinnslu
sjávarafla. Við eldri bræður hans
vorum þess mjög hvetjandi að hann
reyndi að komast í Samvinnuskól-
ann þótt undirbún-
ingsnám væri lítið.
Þetta gerði hann og
innritaðist í Sam-
vinnuskólann 1957 og
lauk námi vorið 1959.
Árið 1968 var
brugðið búi í Fögru-
hlíð, keypt hús í Ólafs-
vík, tveggja hæða.
Húsið var gamalt og
þurfti mikillar við-
gerðar við áður en
flutt var inn. Voru þau
mæðginin á efri hæð
en hin fjölskyldan á
þeirri neðri uns hún
fékk rýmra og betra húsnæði. Um
tíma starfaði Gummi á skrifstofu
Kaupfélagsins Dagsbrúnar er þá
var rekið í Ólafsvík og hafði það
allnokkur umsvif eftir því sem
verslunarsvæðið gaf tilefni til.
Launin voru lág við þá vinnu og
mun hann hafa verið þar stuttan
tíma og fór þá aftur í fiskvinnsluna
en þar var ærið nóg að starfa. Á
unglingsárum sínum hafði hann
stundað nokkuð íþróttir á eigin
spýtur svo sem kúluvarp, hástökk,
langstökk og sund í tjörnum nærri
heimili sínu í sveitinni þegar við
varð komið. Gerði hann þetta til
að styrkja líkama sinn og náði
góðum líkamsburðum. Líkamlegu
og andlegu atgervi hans var þann-
ig háttað að hann virtist vel undir
lífið búinn. Þó var hann ávallt hald-
inn nokkurri minnimáttarkennd er
var honum sem fleirum fjötur um
fót þó engin rök virtust fyrir þeim
skorti á sjálfstrausti.
Gummi eignaðist bíl nokkru eft-
ir að hann hafði aldur til þeim
mæðginum til mikillar ánægju sem
og öðru heimilisfólki í Fögruhlíð
og var margur túrinn farinn um
nágrennið og víðar. Hann var mik-
ið náttúrubarn, byrjaði sem ungur
maður að safna steinum af hinum
ýmsu bergtegundum. Það safn fór
stöðugt vaxandi eftir því sem árin
liðu. Fór hann ófáar ferðir um nes-
ið og víðar í leiðangra til steina-
söfnunar og var ótrúlega naskur á
að greina tegundur og las útlendar
bækur um það efni, einkum enskar
og þýskar auk þess sem til var á
móðurmálinu. Maður frá Náttúru-
fræðistofnun íslands heimsótti
hann fyrir nokkrum árum og skoð-
aði safnið. Taldi hann safn Gumma
vera stærsta og best greinda safn
í einstaklings eigu, a.m.k. á Vest-
urlandi. Gummi vélritaði á miða
nöfn steinanna og fundarstaði og
límdi á steinana og gerði auk þess
ítarlega skrá yfir safnið sem fannst
að honum látnum. Hann hélt lengi
fram eftir ævi vel við sinni mennt-
un þótt ekki starfaði hann á því
sviði sem krafðist menntunar. Var
hann lengi endurskoðandi reikn-
inga verkalýðsfélagsins og aðstoð-
aði marga kunningja sína við
skattaskýrslugerð.
Gummi bjó yfir ótrúlegri þekk-
ingu á hinum ýmsu sviðum. Sá ég
það er ég kannaði skjöl í skrifborði
hans að honum látnum. Marga
fróðleiskmola hafði hann vélritað
sér til gamans þó að ekki flíkaði
hann þeirri þekkingu. Hann var
þeirrar gerðar að engum gat hann
neitað um greiða, það var svo ríkt
í eðli hans að hjálpa náunga sínum
væri þess kostur. Bókasafn átti
hann allgott og töluvert plötusafn
og gerði skrá yfir bókasafn og
plötusafn. Um 1985 kaupir Gummi
húsið Mýrarholt 7 og fengu þau
mæðginin þar rýmra húsnæði. Þar
hafði hann sérherbergi fyrir steina
og bókasafn auk plötusafnsins.
Móðir okkar andaðist 1. des.
1988 þá allnokkuð komin á annað
árið um nírætt. Hún hafði alla sína
löngu ævi haldið góðri heilsu and-
lega og líkamlega, þó að eðlileg
ellirhörnun færi að síðustu árin.
Hún lést af heilablæðingu eftir
fárra daga legu á spítala. Eftir það
bjó Gummi einn í sínu húsi og sá
um sig sjálfur hvað matreiðslu og
húshald varðaði. Hann átti nokkra
góða vini sem voru honum tryggir
og heimsóttu þeir hver annan. Var
stundum farið í ferðalög sér til
gamans.
Á síðastliðnum áratug eða þar
um bil fór atvinnulífí í Ólafsvík
mjög hnignandi. Stór fyrirtæki í
útgerð og fiskvinnslu urðu að hætta
rekstri og atvinnuástand varð
ótryggt. Fasteignir seldust illa og
bera tók á fólksflótta úr bænum.
Má segja að þetta hafi verið dæmi-
gerð þróun í sjávarútvegsþorpum
víða úti um landsbyggðina. Um
tíma varð Gummi að sætta sig við
að vera á atvinnuleysisbótum sem
fleiri og féll honum það þungt.
Hafði alla tíð verið góður starfs-
maður og ætíð mætt stundvíslega
til vinnu. Síðast vann hann hjá fisk-
iðjuverinu Bylgjunni, en þá kom í
ljós að heilsan var tekin að bila.
Eigendur þessa fýrirtækis reyndust
honum þeir drengskaparmenn að
láta hann halda fullum launum
þrátt fýrir allnokkrar fjarvistir
vegna veikinda. Síðustu mánuðirnir
sem hann lifði reyndust honum erf-
iðir andlega og líkamlega og lífs-
þróttur fór þverrandi. Margrét
mágkona hans reyndist honum ein-
staklega góð í þessum veikindum
og vinir hans litu inn til hans til
að halda sambandi. Sál hans var
góð og viðkvæm og þótt í raun
væru allir honum góðir var hann
samt um of einn í hörðum heimi
eins og vill vera með fólk af hans
manngerð.
Gummi hefur nú lagt á hið
ókunna svið sem við stefnum öll á
en erum svo ófróð um. Ungum var
okkur kennt að hinum miskunnsöm-
um mönnum myndi miskunnað
verða. Þessu vil ég trúa og sé sú
kenning rétt hefur sál hans nú bor-
ist í heim þeirrar sönnu mildi og
kærleika og þess æðsta friðar sem
allar þreyttar sálir þrá. Að lokum
set ég hér fátæklega bróðurkveðju:
Guð geymi þig, góði bróðir,
göfug var þín viðkvæm sál.
Brottfór þína hörmum hljóðir,
heldur gerist tregt um mál.
Allra götu vildir greiða,
grönnum sýndir vinaryl.
Biðjum engil lífs að leiða
ljóss og kærleiks heima til.
Ólafur Brandsson.
ANTONÍUS
JÓNSSON
+ Antoníus Jóns-
son fæddist á
Djúpavogi 10.
mars 1925. Hann
lést 5. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jón Sigurðsson, f.
5. janúar 1896, d.
18. desember
1975, og Ragnhild-
ur Antoníusdóttir,
f. 9. apríl 1901, d.
9. nóvember 1977.
Systkini Antoníus-
ar eru: Halla, f. 8.
maí 1921, Rakel, f. 15. júní
1927, Hreinn, f. 10. nóvember
1932.
Antoníus giftist Önnu
Sigurlaugu Sveinsdóttur, f.
10. nóvember 1927. Þau eign-
uðust fjögur börn. Þau eru:
1) Ragnhildur, f.
10. mars 1947,
maki Alexander
Árnason. 2) Krist-
björg, f. 17. nóvem-
ber 1953, maki Jón
Áskelsson. 3)
Sveinn, f. 11. maí
1956, maki Ásrún
Jörgensdóttir. 4)
Guðjón, f. 11. ágúst
1964, maki Magnea
Ingólfsdóttir. Ant-
oníus átti fyrir son-
inn Jón Kristin, f.
18. ágúst 1942,
maki hans er Björg Stefa Sig-
urðardóttir. Barnabörn Ant-
oníusar eru 13 og barnabarna-
börn 12.
Útför Antoníusar fer fram
frá Vopnafjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Nú ertu dáinn elsku afi minn.
Ástúð þín ei gleymist nokkurt sinn.
Það var svo ljúft að halla höfði að kinn
og hjúfra sig í milda faðminn þinn.
Við skulum vera ömmu ósköp góð,
hún á svo bágt og er svo mild og hljóð.
Og góðvildin og gæskuhugur þinn
gleymist aldrei hjartans afi minn.
(Þ.G.)
Þetta litla ljóð segir allt um þær
tilfinningar sem við bárum til þín
elsku afi. Allt sem áður var svo
hversdagslegt, er okkur nú svo
kært. Allar ljúfu stundirnar sem við
áttum með þér, allt sem við spjölluð-
um um, daginn og veginn, eða lífíð
og tilveruna og öll heilræðin sem
þú gafst okkur í veganesti út í líf-
ið. Þetta getur enginn frá okkur
tekið. Trú okkar á það að við mun-
um öll hittast á ný yljar okkur, þó
söknuðurinn sé sár. En minninguna
um þig og allt sem þú gafst okkur
munum við geyma í hjörtum okkar
til æviloka.
Guð geymi þig elsku afí.
Antoníus og Linda,
Anna og Sigurdór,
Lísbet og Þórður.
í dag, 13. nóvember, fylgi ég afa
mínum síðasta spölinn. Hann var
mjög merkilegur og góður maður
og ég var svo lánsöm að fá að al-
ast að mestu upp hjá honum og
ömmu.
Eftir að ég fluttist. til Egilsstaða
var alltaf tekið vel á móti okkur
þegar við komum í heimsókn. Hann
afí hafði svo gaman af litla nafna
sínum, honum Antoníusi Bjarka,
sem er núna aðeins rúmlega eins
árs, og vildi fá að fylgjast með
uppvexti hans og fannst slæmt ef
það leið meira en mánuður á milli
þess sem hann sá hann. En ég veit
að afí fylgist áfram með honum.
Elsku afi, takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig, ég veit þér líður
vel núna.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elsku amma, við verðum hjá þér
og styrkjum þig í sorginni.
Anna Dís.
ASBJORN
BJÖRNSSON
þreyttum eftir ferða-
lag, með kaffi á könn-
unni og þitt hlýja við-
mót. Ekki datt okkur
í hug að það væri með
síðustu skiptunum sem
við sæjum þig.
Með þessu bréfkorni
viljum við þakka þér
fyrir þær stundir sem
við áttum með þér sem
urðu þó alltof fáar. Við
trúum því að þú hafir
farið sáttur við það líf
sem þú skapaðir þér
og þínum.
„Listin að lifa, hin
-I- Ásbjörn
• Björnsson
fæddist í Kílakoti,
Kelduhverfi í Þing-
eyjarsýslu, 30. júní
1951. Hann lést á
heimili sínu 2. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Lang-
holtskirkju 11. nóv-
ember.
Elsku Bjössi.
Aldrei óraði okkur
fyrir að það kæmi að
svo endanlegri kveðju-
stund. Það kom að því að okkur
setti hljóðar og þarf nú mikið til.
Þú ættir að vita það manna best
eftir 10 ára kynni af okkur fóstru-
druslunum. Alltaf var tekið á móti
okkur með bros á vör og alltaf
gafstu þér tíma til að spjalla og
athuga hvað við hefðum fyrir
stafni. Þið Kolla höfðuð bæði lag
á að taka á móti gestum alla sólar-
hringinn eins og ekkert væri sjálf-
sagðara. Það er óhætt að segja að
þið Kolla hafið sannað það hvað
ólíkar manngerðir geta gefið hvor
annarri og myndað eina heild. Öll
ykkar fjölskylda endurspeglar það.
Við vitum að enginn var stoltari
faðir og afí en þú. Enda mikið til
að vera stoltur af. Það er ekki svo
langt síðan Bjössi að þú tókst á
móti okkur í Klapparberginu ör-
erfiðasta, nauðsynlegasta og
æðsta list allra lista, er framar
öllu listin að hugsa, að hugsa
frjálslega, af einlægni, djörfung
og alvöru." (Sig. Nordal).
Helga Guðjónsdóttir og
Sigríður Stephensen.
Þegar mér barst skeyti út á sjó
um að Bjössi mágur minn væri
dáinn, kom slíkur tómleiki yfir mig
að ég lagðist i kojuna mína og lét
hugann reika heim til stóru syst-
ur, Heiðu, og Harðar, og þeirra
sem voru í Klapparbergi. Af hverju
gat ég ekki verið hjá þeim og reynt
að hugga þau, en innst í hjarta
mínu vildi ég að þau hugguðu mig.
Þessir fjölskyldumeðlimir eru
þvílíkar perlur að þeir sem kynnast
þeim vita að þar eru miklar tilfinn-
ingaverur á ferð. Minningar mínar
um Bjössa eru afar góðar. Það
voru ekki margir sem komust mjög
nærri honum. Það voru margar
hringingarnar frá mér til hans að
spyrja hvernig ég ætti að fara að
þessu eða hinu, ég var svo háður
honum. Hann glotti líka oft í kamp-
inn þegar fólk fór að hæla mér
fyrir sniðugar ákvarðanir sem í
rauninni voru hans frá upphafi.
Ég held stundum, og þá sérstak-
lega núna, að hann hafí litið á mig
sem litla bróður sinn. Stríðnin var
aldrei langt undan hjá Bjössa og
fékk ég vænan skerf af henni. En
skemmtilegt fannst mér þegar
hann skaut inn í samræðurnar ein-
hverju sem kannski ég, og enginn
annar, skildi. Þá átti maður oft
erfitt með að skella ekki upp úr.
Ég hef aldrei kynnst öðrum eins
vinnu- og baráttumanni. Ef fjöl-
skyldan kom norður varð að hafa
nóg að gera fyrir Bjössa. Hann
fékkst ekki í mat fyrr en seint og
um síðir og var síðan kominn á
fætur fyrir fyrsta hanagal.
Þegar Bjössi veiktist nú í sumar
sá maður baráttuna, hann var bara
slappur þegar maður spurði, og
hann mátti ekkert vera að þessu
núna, það var nóg að gera.
Elsku Bjössi minn, megi Guð
og englamir passa þig og vísa þér
þessa nýju braut. Minningin um
þig er ljós á vegi okkar sem syrgj-
um þig sárt.
Elsku Kolla, Heiða, Hörður og
Ásbjörn, megi góður Guð veita
ykkur styrk og hugarró í hjarta
ykkar í þessari miklu sorg.
Hafsteinn, Amý, Hörður
Birgir, Sævar Orn og Óli.