Morgunblaðið - 10.01.1998, Side 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 10. JANÚAR 1998 45
JÓN
MAGNÚSSON
+ Jón Magnússon _ fæddist á
Bjarnastöðum á Álftanesi 17.
janúar 1911. Hann lést á Sól-
vangi annan jóladag, 26. desem-
ber síðastliðinn, og fór útför
hans fram frá Fossvogskapellu 5.
janúar.
Kveðja frá Fimleikafélagi
Hafnarfjarðar
Nú um jólahátíðina féll frá einn af
brautryðjendum íþróttalífs í Hafn-
arfirði, Jón Magnússon. Hann hafði
upplifað tímana tvenna í þessum
efnum - séð og lifað frumbernsku
íþróttanna hér á landi við frumstæð-
ar aðstæður og fylgst með þeirri
bylgju uppbyggingar sem íþróttafé-
lögin hafa skapað og búa við í dag.
Hitt er svo annað mál hvort sú fé-
lagsmálabraut sem íþróttafélögin
eru að feta nú um stundir sé með
öllu að skapi frumherjanna.
Jón Magnússon og æskuvinur
hans, Adolf Bjömsson, voru stofn-
endur og drifkraftar Knattspymufé-
lagsins Þjálfa í Hafnarfirði. Jón var
formaður félagsins á meðan það
starfaði, eða frá stofnun 1928 til
haustmánaða 1932 er það var lagt
niður. Margt merkilegt mætti segja
um þetta félag og ýmis önnur
íþróttafélög sem störfuðu á undan
því í Hafnarfirði. Segja má að FH
eigi margvíslegar rætur í þessum
gömlu félögum: margir helstu for-
ystumenn þeirra urðu síðar forystu-
menn í FH og einn þeirra var Jón
Magnússon.
Vitað er að á árunum 1929-1941
var Jón Magnússon keppnismaður í
knattspymu með meistaraflokki
Knattspymufélagsins Fram í
Reykjavík. Var hann allan tímann í
fremstu röð leikmanna og marksæk-
inn mjög. Til marks um hæfni Jóns í
knattspymu má nefna að hann var
valinn í fyrsta úrvalsliðið sem fór til
keppni í útlöndum - til Færeyja ár-
ið 1930. Kannski má kalla þetta
nokkurs konar landslið þess tíma.
Þó að Jón keppti og starfaði af og
til i Reykjavík er ljóst að hann hann
hélt áfram að starfa að íþrótta- og
félagsmálum í Hafnarfirði. Hann er
t.d. kosinn í íþróttaráð Hafnarfjarð-
ar 1935, en lætur af störfum þar ári
síðar þar sem hann flytur úr bænum
Frágangur
afmælis-
og minn-
ingar-
greina
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá
er enn fremur unnt að senda
greinamar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning@mbl.is)
— vinsamlegast sendið greinina
inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Auðveldust er móttaka svokall-
aðra ASCII skráa sem í daglegu
tali eru nefndar DOS-textaskrár.
Þá eru ritvinnslukerfin Word og
WordPerfect einnig nokkuð auð-
veld úrvinnslu.
Um hvem látinn einstakling
birtist ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar
um sama einstakling takmarkast
við eina örk, A-4, miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd, -
eða 2.200 slög (um 25 dálksenti-
metra í blaðinu). Tilvitnanir í
sálma eða Ijóð takmarkast við
eitt til þrjú erindi. Greinarhöf-
undar eru beðnir að hafa skím-
amöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
til Reykjavíkur. Næstu árin starfar
Jón fyrir Fram: auk þess sem hann
var einn aðalmáttarstólpi meistara-
flokks félagsins í knattspyrnu var
hann formaður félagsins árið 1939 -
og raunar varð hann íslandsmeist-
ari með félaginu sama ár. Löngu síð-
ar varð Jón svo aftur formaður
Fram, eða árin 1960-1961.
Jón flytur til Hafnarfjarðar á nýj-
an leik um eða eftir 1940, hefur þar
aftur störf við verslun og gerist
virkur félagi í FH. Hann var leik-
maður í meistaraflokki félagsins í
knattspyrnu og formaður þess um
tíma (1943-1945).
Eftir 1950 flytur Jón enn til
Reykjavíkur, en hélt þó ávallt sam-
bandi við félaga sína í FH og tók að
sér ýmis verkefni fyrir félagið. Um
þetta leyti hefur Jón störf hjá
Knattspyrnusambandi íslands, en af
öllu stússi sínu fyrir íþróttahreyf-
inguna mun Jón kunnastur af störf-
unum fyrir KSÍ. Það er saga að
segja frá því hvemig það afyikaðist
að Jón tók sæti í stjórn KSÍ - og er
á margan hátt tákn þeirra tíma.
Þannig var - og er reyndar enn
- að oft var erfitt að fá menn til að
sitja íþróttaþing. Árið 1953 var ung-
ur FH-ingur, sem var að feta sín
fyrstu spor í félagsmálum, sendur
einn síns liðs á þing KSÍ með umboð
félagsins, en í þá tíð máttu fulltrúar
fara með fleiri en eitt atkvæði á
þingum KSÍ.
Þingið var haldið í KR-húsinu við
Kaplaskjólasveg. Þegar ungi FH-
ingurinn kemur að húsinu sér hann
hvar maður nokkur hímir einn í
skjóli undir vegg í vetrarkafaldinu,
en það var Jón Magg eins og hann
var kallaður af vinum sínum. Jón
gefur sig á tal við strák og verður
það að ráði milli þeirra að Jón fari
með honum á þingið sem fulltrúi
FH. Á þinginu æxlast mál svo
þannig, að Jón er kosinn í stjóm
KSÍ og starfaði þar í 23 ár!
Frægastur er Jón fyrir störf sín
sem formaður mótanefndar sam-
bandsins í öll þessi ár. Alltaf hélt
hann góðu sambandi við sitt gamla
félag, FH, og sýndi oft tryggð sína í
verki.
Jón Magnússon var sæmdur
ýmsum viðurkenningum fyrir störf
sín að íþróttamálum, enda einn af
þeim sem alltaf var reiðubúinn til
starfa og kunni manna best að leysa
erfið mál.
Jón var kjörinn í fulltrúaráð FH
við stofnun þess 1975 og átti þar
sæti til dauðadags. Það er ekki ýkja
langt síðan Jón sat aðalfund full-
trúaráðsins í Kaplakrika, eftir að
nýja íþróttahúsið reis þar. Þá skoð-
aði hann öll mannvirki í Kaplakrika
og dáðist að þeirri aðstöðu og vel-
gengni sem félagið býr nú við.
Jón var nokkur síðustu ár ævi
sinnar vistmaður að Sólvangi hér í
bæ.
FH-ingar kveðja nú vin sinn Jón
Magnússon og þakka honum góð
störf í langan tíma.
Blessuð sé minning hans.
Nú þegar við setjumst niður til að
skrifa nokkur kveðjuorð um Jón
Magnússon, hrannast minningamar
upp.
Jón Magg eins og hann var alltaf
kallaður af okkur var alla tíð fastur
punktur í tilvem okkar og var hann í
senn hetjan okkar og vinur.
Hugurinn reikar til baka til allra
ánægjustundanna sem við áttum
saman á æskuheimilinu á Hrísat-
eignum, og eiga minningamar eftir
að oma okkur um ókomna framtíð.
Jón Magg var svo heppinn að fá
marga góða eiginleika í vöggugjöf,
t.d. lífsgleði, útsjónarsemi og ótrú-
legt starfsþrek lengst af ævinnar,
og nýttust þessar góðu gjafir hon-
um vel á löngum starfsferli, enda
mörg málefni sem hann lét sig máli
skipta og stendur þá kannski efst
upp úr málefni Hjartavemdar og
íþróttahreyfingarinnar.
Síðustu fjögur ár urðu samveru-
stundirnar okkar fáar og stopular,
GUÐRÚN JÓHANNA
EINARSDÓTTIR
en við fylgdumst alltaf með úr fjar-
lægð.
Elsku Jón, á þessari stundu er
okkur efst í huga þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast þér og njóta
visku, vináttu og samfylgdar þinnar
öll þessi ár.
Nú ert þú horfinn ljóssins til, og
vitum við að þar tekur pabbi vel á
móti þér.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefúr hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Elsku Jón, Guð geymi þig.
Herbjörn, Sigríður og
Jóhann Sigmarsbörn.
Merkur Hafnfirðingur er fallinn
frá, en það vil ég kalla Jón Magnús-
son, æskulýðs- og íþróttafrömuð og
skipuleggjanda á sviði stjómmála-
starfa, en hann kom víðar við sögu
en í Hafnarfirði á umræddum vett-
vangi.
Þar í bæ lágu leiðir okkar fyrst og
mest saman og fékk ég þá að kynn-
ast mannkostum hans, dugnaði,
hugsjónum, hugmyndaauðgi, áræði
og krafti. Undir hans vemdarvæng
og nokkurra annarra Hafnfirðinga
má segja, að ég hafi gengið mín
fyrstu spor á hinni grýttu braut
stjómmálanna í framboði til bæjar-
stjómar og í fomstu Félags ungra
jafnaðarmanna.
Þannig var, að Jón Magnússon
hafði nokkmm ámm áður fylkt liði
með jafnöldmm sínum í Firðinum,
en þar má nefna Stefán Júlíusson,
Vigfús Sigurðsson og Guðjón Gísla-
son, sem allir em á lífi og ásamt
fleirum stóðu að stofnun Félags
ungra jafnaðarmanna í Hafnarfirði.
Það mun hafa verið mikill kraftur í
þeirri starfsemi, sem átti eftir ásamt
fleiru að leggja traustan gmndvöll
að því sterka afli, sem Alþýðuflokk-
urinn hefur ávallt verið við upp-
byggingu Hafnarfjarðar, þótt skipst
hafi á skin og skúrir.
Þótt Jón Magnússon haslaði sér
völl á sviði stjórnmála, var hann
einnig kallaður til starfa á öðmm
vettvangi, þ.e. að íþróttamálum,
ekki aðeins á vegum Knattspymufé-
lagsins Fram, heldur líka í Hafnar-
firði. Þeim þætti í starfi hans verða
ekki gerð hér skil. Það munu aðrir
gera.
Drifkraftur og hæfileikar hans til
að skipuleggja leiddu til þess, að for-
ustumenn Alþýðuflokksins fóm að
leita til Jóns um að standa fyrir og
stjóma kosningaundirbúningi
flokksins í Firðinum, hvort heldur
var fyrir kosningar til alþingis eða
bæjarstjómar. Undir þeim kring-
umstæðum urðu kynnin náin og
ógleymanleg.
Þau kynni mín af Jóni hófust um
áramótin 1949/50. Bæjarstjómar-
kosningar áttu að fara fram í janúar
1950. Jón var þá orðinn vanur að
stjórna undirbúningi að slíkum
kosningum með góðum árangri. Sá,
sem þessar línur ritar, var þá korn-
ungur og nýliði í kosningastarfi og
nýlega orðinn formaður Félags
ungra jafnaðarmanna. - Mikið reið
á, að áliti Jóns, að miklu starfi og
velheppnuðum fundahöldum yrði
komið í gang í félaginu fyrir kosn-
ingamar. í stuttu máli sagt fengum
við hreinan meirihluta í þessum
kosningum. Að mínum dómi átti Jón
Magnússon stóran þátt í þeim sigri
og svo var um fleiri kosningasigra.
En Jón Magnússon lagði víðar
hönd á plóginn til eflingar Alþýðu-
flokksins en í baráttu við andstæð-
inga í kosningum. En það var þegar
eyðingaröfl klofningsaflanna vom
virkust innan flokksins. Þá lagði
hann sitt af mörkum til að flokks-
systkin stæðu saman. Átti hann
með ýmsum öðrum þátt í því að Al-
þýðuflokknum í Hafnarfirði tókst að
standa saman á sama tíma og ýmis
vígi flokksins úti á landi urðu fyrir
áföllum og hafa ekki borið barr sitt
síðan.
Vinur og minnisstæður samherji
er hér kvaddur með virðingu og
þökk.
Stefán Gunnlaugsson.
+ Guðrún Jóhanna Einarsdóttir
var fædd á Stöðvarfirði 25.
febrúar 1938. Hún lést á gjör-
gæsludeild Landspitalans 18. des-
ember síðastliðinn og fór útfor
hennar fram í kyrrþey.
Þegar við hjónin fluttum frá Kol-
freyjustað í Fáskrúðsfirði til Hvera-
gerðis þá var það lán okkar að í næsta
húsi bjuggu Jóhanna Einarsdóttir frá
Brekku í Fáskrúðsfirði og hennar
ágæti maður Bragi Guðmundsson.
Jóhönnu þekktum við lítillega sem
unga stúlku og nú endumýjuðust
gömul kynni. Ekki var hægt að eiga
betri nágranna en þau hjón. Þau vom
alltaf reiðubúin að aðstoða okkur á
alla lund. Þó Jóhanna hafi unnið úti
fulla vinnu hafði hún alltaf tíma til að
h'ta inn hjá okkur. Ef fjölskylda henn-
ar kom saman til að gleðjast á tylli-
stundum var okkur alltaf boðið með
sem hluta af fjölskyldunni. Jóhanna
var félagslynd, glaðlynd, vinamörg og
hún var öllum góð. Hún átti mjög fall-
legt heimili sem bar vott um listfengi
hennar. Hún var mikil hannyrðakona
og henni féll aldrei verk úr hendi.
Við viljum að leiðarlokum þakka
alla umhyggjuna og vináttuna sem
hún sýndi okkur síðastliðin þijú ár.
Við og bömin okkar vottum Braga,
börnum þeirra, afkomendum og há-
öldruðum fóður dýpstu samúð okkar.
Þórhildur og Þorleifur.
Elsku mamma mín, ég sakna þín
óbærilega, ég vildi að eitthvað væri til
sem læknað gæti þennan sársauka og
tómleika í hjarta mínu. Ég reyni að
hugsa um að nú þarftu ekki að kvelj-
ast lengur. Ég trúi og treysti að þú
sért í ljósinu hjá Guði, með ömmu,
Omari bróður og öðmm ástvinum, ég
veit þú ert á góðum stað.
Við vomm ekki alltaf góðir vinir,
en ég fyrirgef þér allt og ég elska þig
mjög mikið. Ég finn í hjarta mínu að
þú hefur fyrirgefið mér allt og elskar
mig. Síðustu orðin sem þú sagðir við
mig, voru þau bestu sem ég hef
heyrt. Ég á góðar minningar í hjarta
mínu sem ég geymi.
Innra með mér er myrkt, en hjá
þér er Ijós. Ég er einmana en þú skil-
ur mig ekki eftir eina. Veik er ég en
hjá þér er hjálp. Ég er óróleg en hjá
þér er friður. Innra með mér er bit-
urleiki en hjá þér er þolinmæði. Ég
skil ekki vegu þína en þú þekkir veg-
inn sem ég á að ganga.
Ég mun alltaf geyma þig í hjarta
mínu og elska þig, elsku besta
mamma mín, ég vona að Guð gefi að
við eigum eftir að hittast aftur.
Þín dóttir,
Margrét Jóna.
Þegar jólaundirbúningurinn stóð
sem hæst og tilhlökkun okkar fyrir
hátíð ljóss og friðar færði okkur innri
ró fréttum við af andláti vinkonu okk-
ar og félaga, Jóhönnu Einarsdóttur.
Það var eins og tíminn stæði í stað,
glys og skraut einskis vert, hátíðin
framundan breytti um svip. Hugurinn
fór að reika og þá kom upp í hugann
hvað Jóhanna var mildll sólargeisli
fyrir sína samferðamenn, gaf lífinu lit
og sá hið jákvæða og skemmtílega. Þá
fórum við aftur að hugsa um jólin, há-
tíð Ijóss og friðar, og gerðum okkur
grein fyrir því að í þeim anda hagaði
Jóhanna sínu lífi jafnt í gleði og sorg.
Jóhanna var einn af stofnfélögum
Félags framsóknarkvenna í Ámes-
sýslu haustið 1984. Hún starfaði ötul-
lega í félaginu alla tíð og sat í stjóm
þess um árabil. Það var mjög gott að
starfa með Jóhönnu og var hún alltaf
boðin og búin að taka tíi hendinni, hvort
sem það var að undirbúa íundi, vinna á
kosningaskrifstofunni, eða hvað annað
sem tíl féll. Jóhanna var mjög heil í því
sem hún tók sér fyrir hendur og kom
það vel í Ijós í störfum hennar í félaginu
okkar. Þær vom ófáar stundirnar sem
hún varði á kosningaskrifstofunni fyrir
síðustu alþingiskosningar. Það var
alltaf gott að koma á skrifstofuna þeg-
ar Jóhanna var að sjá um kaffið, því að
hún kom alltaf með eitthvað góðgætí
með sér að heiman. Svo greip hún í
prjónana sína ef tóm gafst og ekki var
verið að sleikja frímerki og ganga frá
póstsendingum.
Nú á kveðjustund em okkur efst í
huga þakkir fyrir að hafa fengið að
kynnast Jóhönnu og starfa með henni.
Hennar verður sárt saknað og mun
verða í huga okkar félaganna.
Við vottum eiginmanni Jóhönnu,
Braga Guðmundssyni, afkomendum
þeirra og öðmm aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd Félags framsóknar-
kvenna í Ámessýslu,
María Hauksdóttir.
Jóhanna hans Braga er fallin frá í
blóma lífsins. Ég vil í nokkmm orðum
minnast konu sem mér og minni fjöl-
skyldu þótti afar vænt um.
Mikill er missirinn af Jóhönnu, þar
fór saman hjartahlý kona sem fyrst og
fremst hugsaði um aðra og vildi allt
fyrir aðra gera sem í hennar valdi
stóð. Eitt af hennar síðustu verkum
var að kaupa jólafótin á langömmu-
bamið sitt sem hún unni svo _mjög
eins og öllum sínum nánustu. Óhætt
er að segja að Jóhanna var Braga góð
eiginkona og bömum sínum góð móð-
ir. Ekki síður var hún góð amma, það
fór ekki framhjá þeim sem til hennar
þekktu. Lífíð var henni þó ekki alltaf
dans á rósum en með kærleik og góðri
samstöðu þeirra hjóna tókust þau á
við áföllin. Ég finn svo sárlega mikið
til með Braga frænda og fjölskyldu
hans sem hefur svo mikið misst í iífinu
og nú sína elskulegu konu, móður,
ömmu og langömmu. Ég er reiður for-
lögunum að koma svona fram við
frænda minn og skil ekki hvi þarf að
Ieggja svona mikið á suma en minna á
aðra. Ég var nýlega búinn að þakka
forlögunum fyrir það að hafa gefið
mér son sem ég gæti gefið nafn ný-
Iega látins föður míns. Þannig er lífið
sífellt að kenna manni að það tekur og
gefur. Þannig sé ég enn betur en áður
að lífið er allt of stutt og enginn veit
hvað gerist á morgun. Það er mikil-
vægt að nýta þann tíma sem við fáum
með ástvinum okkar vel og pössum
okkur á að koma alltaf vel fram við
alla og hlúa vel að vinum og vanda-
mönnum meðan þeirra nýtur við.
Jóhanna hafði verið að vinna að
peysum fyrir son minn og dóttur þeg-
ar hún var kölluð til forfeðra sinna,
þannig var nú umhyggjan fyiir böm-
unum mínum ofarlega í hennar huga.
Þrátt fyrir að ekki hafi verið um dag-
leg samskipti að ræða var mikil og
góð vinátta með okkur og vinátta okk-
ar var að þroskast mikið á síðustu ár-
um enda ég að þroskast úr strákgutta
í fjölskyldumann. Mikið höfðum við
verið að reyna nýlega að heimsækja
hvert annað en hittum því miður ekki
vel á. Það er sannfæring mín að hún
komi núna oft í heimsókn til okkar í
Efstasundinu og haldi vemdarhendi
yfir okkur öllum. Eins er ég þannig á
sama hátt viss um að hún mun fylgj-
ast vel með vextí og þroska barna-
bamanna sinna og haldi vemdarhendi
yfir þeim og fjölskj'ldum þeirra. Bragi
frændi það er ömggt að hún Jóhanna
þín mun vera þér nálæg í anda sínum
og höfum öll hugfast að góðar minn-
ingar em okkur huggun sem áfram
stígum lífsins dans.
Góðar minningar um samveru-
stundir við Jóhönnu, þessa hjarta-
hlýju konu, eigum við öll og látum
þær ylja okkur í söknuði okkar með
þakklætí fyrir að hafa þó fengið að
njóta vináttu og umhyggju hennar í
þennan allt of stutta tíma. Það er
erfitt að segja mikið á svona stundum
þó mikið væri hægt að skrifa um hana
Jóhönnu sem var mér og minni fjöl-
skyldu ávallt svo góð. Ég vil að lokum
gera orð föður míns að mínum þegar
hann kvaddi látínn frænda okkar með
þessum orðum, sem eiga vel við þó í
vísunni sé minnst á frænda, en vísan
er svona:
Frændi minn góður, þig ég kem að kveðja
kærleikans hendi rétta vil ég þér
óslitin rennur örlaganna keðja
orð eru smá og lítils megnug hér
Harm skal sefa huggun við það gleðja
að hamingja var að mega kynnast þér.
(Yngvi M. Gunnarsson)
Ég vil senda mínar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar allra sem
unnuð henni eins og ég og fjölskylda
mín gerðum.
Gunnar Jón Yngvason
og fjölskylda.