Morgunblaðið - 14.03.1998, Síða 48

"IIJ48 LAUGARDAGUR 14. MARZ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HELGIBIRGIR
ÁSTMUNDSSON
+ Helgi Birgir Ást-
mundsson fædd-
ist á Selfossi 12. apr-
íl 1969. Hann lést í
sjóslysi 2. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru Guðlaug
Hulda Kragh, f. 9.
september 1944, og
Ástmundur Gíslason,
f. 13. janúar 1944.
Fósturfaðir hans er
Steinar Ragnarsson,
f. 23. maí 1944. Helgi
Birgir var næstelst-
ur fjiigurra systkina
en hin eru Guðrún
Olga, f. 26. október 1966, Ragn-
ar, f. 7. júní 1971, og Sveinn Örv-
ar, f. 31. júlí 1982.
Útför Helga Birgis fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Kveðja frá föður.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kæri frændi.
Eftir að mér bárust fregnir af
andláti þínu hefur veröldin ekki
verið söm, hugurinn hefur reikað til
baka er þú komst nýfæddur að Seli.
Mikið þótti mér til koma að fá að
fylgjast með þér í þínum fyrstu
sporum lífsins og koma margar
^gtminningar upp í hugann. Skímar-
veislan þín er ein þeirra, þegar þú
varst skírður í höfuðið á langafa og
frænku þinni í Seli. í minningunni
kemur einnig upp í hugann hve
þungbært það var að fá fregnir af
alvarlegum veikindum þínum og
hve mér létti við að þú skyldir ná
strax aftur fullum bata. Eftir að þú
fluttir með mömmu þinni til Kefla-
víkur og eignaðist stjúpföður var
alltaf jafn gaman að koma í heim-
sókn og fínna hve ánægður þú
varst. Þegar einhver úr fjölskyld-
unni leit inn, ljómaðir þú allur og
þurftir frá svo mörgu að segja. Er
aldur leyfði fórst þú til sjós og það
leyndi sér ekki hvert hugurinn
«. ^stefndi. Sjómennska var þinn
starfsvettvangur.
Ekki er hægt að hugsa um þig án
þess að hjól komi upp í hugann. í
seinni tíð sá maður þér bregða fyrir
á hjólinu ýmist að fara eða koma
frá Keflavík, á leið til ömmu í Alfta-
mýri eða heimsækja fóðurfólkið.
Þegar færi gafst fórst þú til nöfnu
þinnar í Hvammi og gistir, hjólaðir
síðan út að Seli eða Seljalandi jafn-
vel inn í Þórsmörk þegar gott veður
var. Ég minnist hve stoltur þú
varst þegar þú sagðir mér að nú
værir þú búinn að kaupa hús í
Keflavík sem þú ætlaðir að gera
upp. í einu af okkar síðustu samtöl-
um vildir þú fá upplýsingar um
—^Nátthaga, fjölskyldureitinn í Seli.
Þú hafðir hug á að vera með en
ekki strax.
Elsku Helgi Birgir, þótt þú sért
farinn lifir áfram minningin um ein-
stakan frænda sem aldrei mun
gleymast og ég veit að guð mun
gæta þín.
Elsku Hulda, Steinar, Ragnar,
Örvar, Olga og aðrir aðstandendur
Helga Birgis, megi góður guð
blessa ykkur og styrkja á þessari
sorgarstundu.
Knútur.
Elsku, hjartans Helgi minn. Af
hverju þú? Ég get ekki sætt mig
við þetta. Það er svo erfítt að trúa
þessu. Þú hefðir átt að koma heim
eftir 13 daga ef verkfallið skylli á
og ég var búin að telja niður dag-
ana, alveg frá því þú fórst og þang-
að til þú kæmir aftur.
Wfc Það var svo margt sem við töluð-
um um í símanum síð-
asta kvöldið sem ég
heyrði í þér. Hvað þú
ætlaðir nú að vinna
mikið í húsinu í sumar
og byrja að hlaða
vegginn, því þú hafðir
svo gaman af grjót-
hleðslu, garðyrkju og
mótorhjólum.
Þú sagðir við mig
oftar en einu sinni að
þig langaði mikið til að
fara í garðyrkjuskól-
ann. Það var svo stutt
á milli okkar. Þú bjóst
á númer eitt og ég á númer ellefu.
Þú varst svo duglegur, varst
alltaf að og gast aldrei stoppað,
þurftir alltaf að hafa eitthvað fyrir
stafni.
0, Helgi, það var svo margt sem
við áttum eftir að gera saman sem
við höfðum ekki tækifæri til að gera
en við héldum að við hefðum nægan
tíma.
Ég ætla að muna allt það yndis-
lega sem við áttum saman, þann
stutta tíma. Af þeim tíma hefði ég
aldrei viljað missa af því hann er
mér svo dýrmætur.
Þú vildir allt fyrir mig gera. Það
var alveg sama hvað það var, hjá
þér var það ,já ekki málið“. Ég
reyndi eins vel og ég gat að vera
góð við þig á móti og ég fann hvað
þú varst þakklátur fyrir það.
Þú sagðir alltaf: „Það er svo gott
að vera hjá þér. Það er svo nota-
legt.“ Og ég fann hvað þér leið vel
hjá mér.
Allir í fjölskyldunni minni sem
fengu að kynnast þér, dáðu þig því
þú varst svo opinn og ófeiminn og
þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa
öðrum. Ég á svo mikið af fallegum
minningum um þig sem ég mun
geyma innst í hjarta mínu um alla
tíð. Þú varst engill í mannsmynd í
mínum huga. En svona er lífið, það
er ekki spurt um stund né stað og
sumum spurningum fæ ég aldrei
svarað. Ég mun aldrei gleyma þér,
vinur minn, og ég mun alltaf minn-
ast þín eins og þú varst með der-
húfuna þína.
Þín,
Ragnheiður.
Þá ég hníg í djúpið dimma,
Drottinn, ráð þú hvemig fer.
Pótt mér hverifi heimsins gæði, -
hverfi allt, sem kærst mér er:
Æðri heimur, himnafaðir,
hinumegin fagnar mér.
(M. Joch.)
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Knn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Frændsystkinin,
Guðmundur, Unnur,
Sigurjón, Svanhvít, Hildur,
Kristín og Berglind.
Elsku Helgi Birgir.
Nú hefur Guð kallað þig til sín.
Þú áttir margt eftir ógert, en lifðir
þínu lífí til fullnustu. Þú lifðir
hratt, tókst áhættu og lifðir fyrir
spennuna. Það er eins og þú hafir
vitað innst inni að þú yrðir ekki
gamall. Mótorhjólið þitt og hús
voru ofarlega í huga þínum og
deildir þú með okkur draumum
þínum og framkvæmdum. En sjó-
mennskan var þér allt og varst þú
þeirri stétt til mikils sóma. Þú
varst kraftmikill og hörkudugleg-
ur í vinnu hvort sem það var í landi
eða á sjó, stundum einum of. Elsku
Helgi, við munum sakna heim-
sókna þinna til okkar. Við höfðum
gaman af þeim stundum sem við
áttum og munum við varðveita
þær í hjarta okkar. Við biðjum
Guð að vernda þig.
Ragnar og Vala.
í dag kveðjum við vin okkar Helga
Birgi Ástmundsson, Helga litla eða
Nafna eins og karlarnir kölluðu
hann. Með þessum línum langar
okkur að þakka þessum sérstaka
dreng fyrir samfylgdina, kveðja
þennan góða dreng.
Þeir sem eru samvistum við ást-
vini sína alla daga og allar nætur
eiga kannske erfítt með að skilja
samfélag um borð í skipi eins og
Júpíter, þar sem nokkrir karlmenn
lifa í nánu sambýli, stundum tvo til
þrjá mánuði í einu án þess að kom-
ast heim. Þessir menn sem eru
fjarri ástvinum sínum, mest allt ár-
ið mynda einhvers konar fjölskyldu
um borð, þar sem skiptast á skin og
skúrir, eins og hjá öðrum fjölskyld-
um. Við hættuleg störf úti á regin-
hafi treysta þeir hver á annan, þeir
eru teymi sem vinnur saman eins
og einn maður, það er valinn maður
í hverju rúmi, allir vita hvað á að
gera. Þeir vinna verkin sín af ör-
yggi og oft við erfiðar aðstæður.
Þeir eru meðvitaðir um hve störf
þeirra geta verið hættuleg en
stundum þegar allt er eins og best
verður á kosið gerist það sem þeir
allir vita að getur gerst, það sem
allir óttast og er svo sárt, það verð-
ur slys.
Helgi litli var heppinn að eiga
heimili um borð í Júpíter, hann var
barnið um borð. Þar átti hann vini
sem báru umhyggju fyrir honum,
sem hlógu að honum, glöddust yfír
því að hann var að þroskast og sem
studdu við bakið á honum.
Þessi drengur sem kom fyrst
heim til okkar fyrir fjórum árum,
var svo sérstakur á svo margan
máta, að sumu leyti eins og barn en
að öðru leyti eins og gamall maður.
Af svip hans og látbragði sá maður
að hann lagði allt sitt góða upplag í
að vinna úr vandamálum fortíðar-
innar, hann horfði einbeittum aug-
um undan derhúfunni, inn í fram-
tíðina. Hann talaði glaður og hreyk-
inn um húsið sitt, hjólið sitt og það
var stolt í svipnum og einbeitni
þegar hann talaði um litla bróður
sinn og ekki laust við að hann yrði
föðurlegur á svipinn.
Honum fannst „ægilega" fallegt
landslagið á Reykjanesi og naut
þess að bruna á hjólinu sínu utan
vega í heimsókn í þæinn og honum
fannst „agalega" gaman að dytta að
húsinu sínu sem hann var afar
stoltur af. Hann talaði hratt og
framkvæmdi hratt, alltaf reiðubú-
inn að rétta hjálparhönd, alltaf
glaðlegur og stutt í brosið sem
mýkti upp annars einbeittan svip-
inn.
Það gladdi okkur sem þótti vænt
um hann að hann virtist glaðari og
afslappaðri með hverju árinu sem
leið og það er huggun í sorginni að
hann var sérlega glaður daginn
sem hann fór til guðs.
Ahöfnin á Júpíter var heppin að
fá að hafa Helga í fjölskyldunni,
honum gátu þeir sýnt umhyggju og
væntumþykju.
Við sendum Guðrúnu ömmu
hans, ættingjum og öðrum aðstand-
endum, áhöfn Júpíters og fjölskyld-
um þeirra, öllum vinum hans um
land allt, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Guð geymi góðan dreng.
Hildur, Ásta, Daníel og
Selma Brá.
Það var mikið áfall fyrir okkur
starfsfélaga á Júpíter, þegar Helgi
vinur okkar og félagi féll í valinn
svo að segja fyrir augunum á okk-
ur. Helgi var búinn að vera skip-
verji á Júpíter meira og minna í sjö
ár og alfarið síðustu fimm árin
ásamt flestum okkar.
Á því sést að sambandið var orð-
ið mjög náið og samheldni mikil.
Helgi var mikill ákafamaður til
allrar vinnu og vildi ávallt vera
fremstur í flokki þegar mikið lá við,
jafnframt því að vilja allt fyrir okk-
ur félagana gera. Alls staðai- þar
sem Helgi kom vann hann hug og
hjörtu þeirra sem hann umgekkst.
Var það fyrst og fremst fyrir dugn-
að, hjálpsemi og gott skap.
Hans áhugamál utan vinnu voru
ferðir á torfæruhjóli sínu, og hann
hafði glöggt auga fyrir náttúrunni.
Einnig hafði hann áhuga á gömlum
húsum og átti eitt slíkt sjálfur, sem
hann var að láta lagfæra. Síðustu
þrjú sumrin notaði hann fríin sín í
vinnu við steinhleðslu, sem hann
hafði mikinn áhuga á að læra. Þeg-
ar um borð kom eftir fríin, var hann
með myndir með sér af þeim stein-
hleðslumannvirkjum sem hann
hafði verið að vinna við, tO að sýna
okkur félögunum og útskýrði með
glampa í augum leyndardóma
steinhleðslunnar.
Margs væri hægt að minnast af
atburðum liðinna ára, en með þess-
um fátæklegu orðum kveðjum við
þig, vinur og félagi, en eitt er víst
að við félagarnir eigum oft eftir að
minnast þín í spjalli okkar í borð-
salnum.
Pú ljós sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voúasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fógru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyr.
(Þýð. M. Joch.)
Stundum veróur vetur
veröld hjartans í.
Láttu fræ þín lifa,
ljóssins guó í því.
Gef oss þitt sumar
sólu þinni frá.
Kristur, kom og sigra,
kom þú og ver oss hjá.
(Þýð. S. Egilsson)
Sendum foreldrum og ættingjum
innilegustu samúðarkveðjur okkar.
Áhöfn og fyrrverandi
starfsfélagar á Júpíter.
Á hverri loðnuvertíð fylgist þjóð-
in með aflabrögðum og þar með
þjóðartekjum. En í undirmeðvitund
fólksins býr viss ótti, það er hvort
vertíðinni ljúki án slysa. Á skip
hleðst ís og í misjöfnum veðrum
andar fólk léttar er þau ná höfn
fullhlaðin. Hraðinn er mikill og
kapp við tímann einkennir þessar
tímabundnu veiðar. Helgi unni vist-
um í slíkum hraða þar sem menn
verða að vera vakandi og tefla
djarft. Ægir gefur og Ægir tekur.
Nú tók hann ungan og hraustan
drenginn. Helgi var í góðum hópi
nemenda sem ég kenndi á bama-
skólastigi. Helgi setti sitt mark á
líflegan og glaðlyndan hópinn. Fyr-
ir fáeinum árum var einnig höggvið
í þennan sama hóp er bekkjarbróð-
ir Helga, Svanur, var burt kallaður
frá þessu tilverustigi. Það reynir
því á eftirlifandi bekkjarsystkin að
horfa upp á hve lífið getur verið
hverfult.
Ánægjulegar eru þær stundir er
fyrrverandi nemandi staldrar við
og segir frá högum sínum. Helgi
gaf sér alltaf tíma til þess og voru
væntingar hans til lífsins mér svo
minnisstæðar. Helgi var fljótur að
setja mig inn í gang mála hjá sér í
hvert sinn er við hittumst. Við
Helgi áttum nefnilega sameigin-
legan áhuga á ýmsum málum og
þó sérstaklega á vélhjólum. Ekki
geystist Helgi á hjóli sínu með lát-
um um götur þæjarins heldur
kaus að fara með hópi fólks um
hálendið og njóta þannig útiver-
unnar og landsins. Hann færði
mér spólur og myndir úr slíkum
ferðalögum og eins fræddi hann
mig um það nýjasta og besta í
hjólum og þeim útbúnaði sem til-
heyrði þeim.
Síðastliðið sumar vann Helgi hjá
tengdaföður mínum og kunni hann
því mjög vel. Þar var hann í öllu og
naut tilbreytingarmikils starfs í
viðhaldi, stóru sem smáu, eins og
gerist hjá umsvifamiklu fyrirtæki.
Helgi naut vinnunnar svo innilega
að hann unni sér aldrei hvfldar,
hvorki um helgar né virka daga. Já,
Helgi vildi láta hlutina ganga.
Helgi átti gamalt hús sem hann
var smám saman að endurbyggja
og hafði í huga sérstaklega stór-
tækar áætlanir um frágang lóðar-
innar. Hann ætlaði m.a. að hlaða
veggi en grjóthleðslu hafði hann
lært af góðum mönnum úr Reykja-
vík. Þetta átti að gerast í sumar
ásamt svo mörgu sem hann ætlaði
að framkvæma. Gamlar byggingar
höfðu tekið hug hans allan, hann
vildi hús með sál. Helgi skoðaði
gamalt og uppgert húsið okkar og
varð yfir sig hrifinn. Helgi þáði hjá
okkur nokkur mjólkurglösin ásamt
því að sporðrenna nokkrum köku-
sneiðum. Þar sem hann sat þarna
hjá okkur, þá minnti hann mig á
íþróttamanninn í fullri þjálfun.
Ékki var það kaffið, tóbakið né vín-
ið sem hann notaði.
I haust gerðust heimsóknir
Helga tíðar til vinkonu sinnar ofar í
Suðurgötunni og fór þar vel á með
þeim. Við fylgdumst með af áhuga
enda stúlkan úr fjölskyldunni.
Þótt Helgi sé farinn þá lifir minn-
ing hans í hjörtum okkar, minning
um hraustan, heflbrigðan og lífs-
glaðan dreng. Foreldram, ættingj-
um og vinum Helga votta ég inni-
lega samúð mína og bið algóðan
Guð að styrkja þá sem um sárt eiga
að binda.
Ingólfur Matthíasson.
Sefur sól hjá Ægi, sígur höfgi yfir brá,
einu ljúflingslagi ljóðar fugl og aldan blá.
Þögla nótt, í þínum örmum,
þar er rótt og hvfld í hörmum,
hvíldir öllum oss.
(Sigf. Ein.)
Hann Helgi birtist hér á rauðu
Suzuki RS 650, glaðlegur og hress
fyrir fáum árum. Hann hafði ferð-
ast mikið einn um landið. Á hjólinu
fann hann þetta algjöra frelsi sem
maður finnur aðeins á mótorhjóli
þegar maður þeysir áfram á góð-
um hraða, engum háður. Og hvað
er betra en að gleyma amstri dags-
ins úti í íslenskri náttúru og láta
sig dreyma drauma sem rætast ör-
ugglega hjá svona dugnaðarforki
eins og hann Helgi var. Hann vildi
líkjast helstu hetjum mótorhjóla-
heimsins í klæðnaði og stællinn
var algjör, skór, hjálmur og galli,
allt átti þetta að vera eins og
MeGrath sem er margfaldur
meistari í mótorkrossi í Bandaríkj-
unum. Hér á heimilinu eignaðist
Helgi vini í okkur öllum og stórir
sem smáir höfðu gaman af að
kynnast hversu hress og ör hann
var í lund. Hann tók ofan derhúf-
una sína og gaf litlum Kára. Ég
fékk saltfisk í soðið og margt,
margt fleira. Hann var sífellt gef-
andi gjafir út um allt.
Það var gaman að fá hann í heim-
sókn en jafnframt erfitt að fá hann
til að staldra við. Hraðinn í lífi hans
var svo mikill að hann gaf sér aldrei
tíma til þess að reima skóna sína.
Hann fór í ferðir með Jóni, Viggó
og mörgum góðum félögum sem
allir eru með þennan brennandi
áhuga á mótorhjólum af öllum
stærðum og gerðum. Það var auð-
séð að Helgi hafði gaman af að
kynnast þessum mönnum og fylgd-
ist með af áhuga þegar sögur voru
sagðar eftir vel heppnaða ferð og
sjálfur sagði hann frá og dró ekkert
af.
Sumarið 1996 var farið í keppnis-
ferð til Akureyrar og Helgi hafði
látið sig dreyma um að aka yfir
Kjöl. Sú ferð byrjaði hvorki vel né
endaði. Einn félaganna heltist úr
lestinni í gömlu Kömbunum. Helgi
ók á miklum hraða í beygju og
hafnaði utan vegar og bæði hjólið
og Helgi voru illa brotin eftir koll-
hnís og veltur. En Helgi gaf sig
ekki, heldur hélt ferðinni áfram
með brotin bein og Súkkan rauða
stórskemmd og ofan á allt saman
reiddi hann mann aftan á hjá sér til
Akureyrar. Ég segi frá þessu til að
undirstrika hvflíkt heljarmenni
hann Helgi var, aldrei að kvarta,
hann einfaldlega hleypti því ekki
að. Hann kom alltaf með gleði og
með tímanum fékk hann sæti við
hliðina á börnunum mínum í hjarta
mér. Með árunum kann maður svo
mikið að meta það sem er gert gott
og með góðum hug og þannig
fannst mér hann Helgi vilja mér og
mínum allt gott.
Ég sendi innilegar samúðar-
kveðjur til allra sem þótti vænt um
Helga.
Hvfldu í friði, elsku vinur.
Gróa Einarsdóttir.