Morgunblaðið - 29.05.1998, Blaðsíða 44

,44 FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðríður Ingi-
björg Pálsdóttir
fæddist og ólst upp í
Syðri-Gróf í Villinga-
holtshreppi 21. mars
1960. Hún lést 22.
maí síðastliðinn á
Landspítalanum.
Foreldrar hennar
eru Páll Axel Hall-
dórsson, fæddur 24.
október 1928 á Króki
í Gaulverjabæjar-
hreppi, bóndi í Syðri-
¥ Gróf, og Halla Magn-
úsdóttir húsfreyja,
fædd 29. janúar 1934
á Skúfslæk í Villingaholtshreppi.
Systkini Ingibjargar eru: Mar-
grét, fædd 22. febrúar 1954, hús-
móðir í Grindavík, gift Vilbergi
Magnúsi Armannssyni og eiga
þau þrjú böm og eitt bamabarn.
Lilja, fædd 28. október 1955,
húsfreyja í Þorlákshöfn, gift Ein-
ari Inga Reynissyni og eiga þau
sex börn. Bjarni, fæddur 1. júní
Ó, hvað tíminn líður. Fyrir tæp-
lega tuttugu árum hélt Inga systir á
mér undir skírn. Þó svo að síðan sé
>-!iðin öll mín ævi, þá hefur tíminn
verið alltof fljótur að líða hjá, og
núna er Inga dáin. Inga var afar
ánægð þegar ég fæddist, því þetta
litla örverpi leysti hana af hólmi
sem yngsta barnið í fjölskyldunni.
Þrátt fyrir það að hún væri ekki
lengur yngst, þá hélt Inga áfram í
barnið í sjálfri sér, hún var æring-
inn i systkinahópnum og varaðist
ávallt að taka hlutina of alvarlega.
Inga var einnig gædd þeim dásam-
lega eiginleika að eiga alltaf nóg af
>^óðu skapi til þess að gefa öðrum
með sér. Hún var ætíð boðin og bú-
in að hjálpa öðrum, bæði vinum og
vandamönnum, og hún var yfirleitt
aðal driffjöðurin í þeim verkum sem
hún tók sér fyrir hendur.
Þegar Inga var lögð inn stuttu
eftir ferminguna hennar Höllu,
dóttur hennar, þá fór maður að búa
sig undir það versta. Ég hafði alltaf
vonað og trúað að Inga myndi sigr-
ast á veikindum sínum, ef einhver
gæti það þá var það hún. Vonir mín-
ar og vonir okkar allra urðu þó að
engu, en í sorginni getum við samt
ornað okkur við minningamar úr
fermingarveislunni því það var góð-
ur dagur og ánægjulegur. í sumum
tilfellum getur dauðinn verið bless-
' m Þegar hann kom þá gaf hann
Ingu frið, frið frá þessu vonda sjúk-
dómsstríði. Hún lifir þó enn í hug
okkar og hjörtum. - Vertu sæl Inga
systir, þú auðgaðir líf okkar.
Fyrir hönd systkinana,
Magnús Halldór Pálsson.
Kveðjustund um kæra mágkonu
og góðan vin setur mann hljóðan.
Það er svo sárt og óvægið lífíð á
stundum að engum tárum tekur. En
fyrst og efst í huga mér er innilegt
þakklæti að hafa mátt kynnast og
vera í návist Ingu mágkonu minnar.
Einnig vil ég þakka Ingu fyrir allt
sem hún var mínum foreldrum. Að
búa með þeim og vera þeim svo góð
sem hún var er aldrei hægt að lofa
nóg. Margs er að minnast þó ævin
hafi ekki verið löng, en Inga var
ekki manneskja sem sat auðum
höndum. Dugnaður, þrautseigja og
áhugi var hennar veganesti út í lífið.
Það er ótrúlega margt sem liggur
eftir og ber hennar merki hátt á
lofti. Eftirminnilegastar eru mér þó
þær stundir sem við Inga áttum
saman í rólegheitum og ég fékk
hana til að segja mér sögur. Hún
naut sín vel þegar hún sagði frá
^kúnum sínum, kisunum eða hund-
unum sem hún átti og jafnvel gat
hún sagt frá fuglunum sem hún
þekkti aftur og aftur og komu og
voru hjá henni, Vorið var komið hjá
mér þegar Inga vænti farfuglanna
og telja þá upp, einn af öðrum og
páskaliljurnar potuðu sér upp úr
moldinni, sunnan undir vegg á húsi
S^ennar og Rúnars. Að hlúa að og
1958, maki er Ása
Viktoría Dalkarls og
eiga þau tvö börn.
Magnús Halldór,
fæddur 25. ágúst
1978.
Ingibjörg giftist 6.
október 1984 Rúnari
Þór Bjarnasyni,
bónda á Reykjum,
Skeiðum. Börn
þeirra eru: Vaka,
fædd 28. október
1981, Halla, fædd 13.
mars 1984 og Bjarni,
fæddur 23. mars
1989.
Ingibjörg lauk gagnfræðaprófí
frá gagnfræðaskóla Selfoss og
auk þess 5. bekk frá sama skóla.
Þá vann hún ýmis störf við bú-
skap og fleira uns hún gerðist
bóndi á Reykjum.
Ingibjörg verður kvödd frá
Skálholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14. Jarðsett
verður á Olafsvöllum.
rækta var órjúfanlegur þáttur í lífi
Ingu og fyrst og síðast var hún í
tengslum við náttúruna, hvort sem
það var við skepnur eða blóm og
tré; allt virtist leika í höndunum á
henni. Við töluðum oft um og hlóg-
um að því þegar ég sá hana íyrst.
Ég varð svo reið og öfundaði hana
þá. Það var að vori til eins og nú, að
pabbi og hún voru að eiga við lamb-
fé. Ég vissi ekki betur en ég væri
ómissandi í þeirri deild, en hún tók
þama öll völd og mér fannst pabba
líka þetta bara vel, svo ég sá ekki
betur en mér væri ofaukið. Mér
fannst nú nóg að hún næði tökum á
bróður mínum þó að pabbi yrði ekki
eins hrifinn líka. Allir sættust þó
fljótt á Ingu og hrifust af henni. Við
lásum eitt sinn einhverja náttúru-
bók saman og urðum all trúaðar á
að okkur myndi takast að breyta
mörgu með því að tileinka okkur
þessi fræði, en tilraunir okkar í þá
átt voru oft hálf mislukkaðar, ekki
nógu vel ígrundaðar og runnu
smám saman út í sandinn. Við átt-
um líka ekki nógu trúaða menn á
þessu sviði og studdu þeir okkur lít-
ið.
Nú er runnin upp kveðjustundin,
kæra Inga. Mikill tregi, söknuður
og sorg fylgir því, en það hjálpar að
trúa að við fylgjumst að síðar.
Elsku Halla, Axel, Rúnar, Vaka,
Halla, Bjarni, mamma og aðrir ætt-
ingjar. Ég bið með ykkur og vona
að góður Guð bænheyri okkur og
gefi okkur styrk á erfiðum stund-
um.
Þín mágkona,
Þórdís.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðarviðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta biund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hyóta skalt.
(V. Briem.)
Þessi fallegi sálmur hefur ómað í
huga mínum síðan ég fékk þá frétt
að nú væri baráttu Ingu lokið. Kall-
ið er komið. „Margs er að minnast
og margt er hér að þakka“ yrkir
skáldið V, Briem. Svo sannarlega
fljúga margar minningar um huga
manns á þessari stundu þegar við
fylgjura Ingu þennan síðasta spöl.
Hvert og eitt okkar sem þekktum
Ingu eigum margar minningar um
hana sem eru okkur mikils virði og
munu hjálpa til að varðveita minn-
ingu hennar. Minningu um sterka
og ákveðna konu. Konu sem hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum.
Konu sem var alltaf að gera eða
skapa eitthvað. Konu sem var góð
eiginkona, móðir og vinur. Inga var
svo sannarlega góður og traustur
vinur. Það eru að nálgast tuttugu ár
síðan kynni mín af Ingu hófust og
alveg síðan hafa þessi vináttubönd
verið að eflast og styrkjast. Þó langt
sé milli Skagafjarðar og Skeiða hef-
ur það ekki haft áhrif þar á.
Nú er langri og strangri baráttu
Ingu við krabbameinið lokið. Við
sjáum á bak góðum félaga sem
verður sárt saknað. Megi kjarkur
og æðruleysi Ingu í baráttu hennar
verða okkur til eftirbreytni og að-
standendum hennar huggun í sorg
sinni.
Elsku Rúnar, Vaka, Halla,
Bjami, Silla sem og fjölskylda Ingu.
Sorg ykkar er mikil. Megi algóður
Guð veita ykkur styrk og huggun.
Elísabet St. Jóhannsdóttir.
Enginn dagur er til enda tryggur.
Inga grannkona mín var vart nema
tæplega hálfnuð með lífsstarf sitt,
þegar hún lést eftir erfiða en æðru-
lausa baráttu við krabbamein. Fólk-
ið hér á Reykjatorfunni situr hljótt
og hnípið, þetta er þriðja skarðið
sem höggvið er í stórfjölskylduna á
hálfu öðru ári. Áður eru gengnir
bræðumir Þorsteinn og Bjarni
tengdafaðir Ingu, en hann lést fyrir
tæpum þrem mánuðum. Minnast
verður ennfremur Sverris Einars-
sonar, bróðursonar Sigurlaugar
tengdamóður Ingu, en hann lést
langt fyrir aldur fram af völdum
krabbameins fyrir tæpum tveim
mánuðum.
Skarðið eftir Ingu verður vand-
fyllt. Mér reyndist hún góður ná-
granni, hún hafði einstakan hæfi-
leika til að birtast einmitt þegar ég
þurfti hjálparhönd. Minnist hennar
á steypinum að Bjarna litla, ég var
að naglhreinsa timbur og gekk
hægt. „Við eram að fara að byggja,
ég verð að vera í æfingu," sagði hún
og hreinsaði staflann á augabragði.
Annað skipti hafði ég á sauðburði
lofað ugp í ermina á mér, kökum í
veislu. Ég stóð kófsveitt í eldhúsinu,
birtist þá ekki Inga eins og
frelsandi engill. Kökumar smullu
saman í höndunum á henni og mér
var síðan hrósað fyrir mikinn mynd-
arskap. Við áttum saman nokkuð
óvanalegt áhugamál, ræktun á koll-
óttu og mislitu sauðfé. Síðasta er-
indið sem hún átti til mín í vor var
að skoða féð, finna ilminn af
lömbunum og dást að þeim skræp-
óttu.
Inga var með betri bændum hér í
sveit, þau Rúnar voru mjög samval-
in í búskapnum. Rúnar er úrvals
vélamaður, skepnuhirðing og mjalt-
ir léku í höndum Ingu og búið skil-
aði góðum arði. Hún hafði mikinn
áhuga á búfjárrækt, var um árabil
formaður Nautgriparæktarfélags
Skeiðamanna. Skógrækt stundaði
hún einnig af kappi. Inga var af-
bragðs handverkskona, saumaði og
prjónaði fatnað á sig og fjölskyld-
una, bútasaum stundaði hún löngu
áður en slíkt komst í tísku. Hún var
virkur meðlimur í Þingborgarhópn-
um til síðasta dags.
Inga var hreinskilin og bein-
skeytt, fijót að hugsa og fljót að
framkvæma. Að slíku fólki er sjón-
arsviptir. Ég þakka fyrir árin sem
við áttum saman, fjölskylda mín öll
vottar aðstandendum dýpstu sam-
úð.
Katrín, Reykjahlíð.
„Á ég að sýna þér hreiður hérna,
ég sá lóu á hlaupum, ég elti hana og
fann hreiður með ungum í.“
Þetta sagði Inga oft á vorin. Nú
er fallegasti tími ársins, jörðin er að
hrista af sér fjötra vetrarins og
brátt skartar náttúran sínu feg-
ursta. Lömbin fæðast, fuglarnir
verpa og gróðurinn lifnar við. Þetta
var árstíminn hennai’ Ingu - tíminn
sem gaf henni svo mikla lífsnautn.
Náttúran var henni endalaus upp-
spretta ánægju og verkefna. Hún
þekkti margar fuglategundir og
jurtir, sem færðu henni ómælda
gleði. Inga var mikil áhugamann-
eskja um skógrækt og tók m,a. virk-
an þátt í skjólbeltaátaki Skeiða-
manna. Af þessu má sjá að náttúran
var eitt af hennar aðal hugðarefn-
um.
Dýrin voru Ingu mikils virði, hún
var bóndi af lífi og sál og lagði
metnað í umhirðu þeirra. Iþróttir
skipuðu ævinlega stóran sess hjá
henni og um tíma lagði hún stund á
frjálsar íþróttir og keppti þá í ýms-
um greinum. Hún hafði mikinn
áhuga á félagsmálum og lagði
mörgum félögum lið og var jafnan í
fremstu röð. Söngur var henni mik-
ið hjartans mál, enda lærði hún þá
list í nokkur ár og söng stundum
einsöng. Hún tók einnig virkan þátt
í kórstarfi.
í allri framgöngu í lífinu sýndi
Inga óbilandi kjai’k og áræði, því
það var fátt sem óx henni í augum.
Hún sagði skoðanir sínar umbúða-
laust og hljóp henni þá stundum
kapp í kinn. Það átti illa við Ingu að
festast í gömlu fari og hún hafði
gaman af því að takast á við nýja
hluti. Til dæmis bauð hún ýmsum
birginn þegar hún kom fram í sjón-
varpsauglýsingu fyrir Þjóðvaka í
síðustu Alþingiskosningum og það
gerði hún ekki síst til að styðja vin
sinn, sem var nýgræðingur í stjórn-
málum og átti í harðvítugri kosn-
ingabaráttu. Inga átti auðvelt með
að gleðjast með okkur og öðrum
vinum í Lipurtá, en sá félagsskapur
er beinlínis kenndur við hana. Þeg-
ar einhverjir félagar hafa verið með
óvenjuleg uppátæki skemmti hún
sér manna best og var ævinlega
hrókur alls fagnaðar.
Fyrir u.þ.b. nítján áram var Inga
svo heppin að hitta hann Rúnar Þór
Bjarnason. Þau höfðu bæði alist upp
í sveit og höfðu einlægan áhuga á
sveitastörfum. Því lá beint við að
setjast að á Reykjum á Skeiðum,
æskustöðvum verðandi eiginmanns,
og hefja þar kúabúskap með meira.
Þau bjuggu fyrstu búskaparárin á
loftinu hjá Sillu og Bjarna, en sam-
skipti Ingu við tengdaforeldra sína
vora öðrum til eftirbreytni. Hún
reyndist þeim einstaklega góð
tengdadóttir og gagnkvæm hjálp-
semi og virðing einkenndi nábýlið.
Inga og Rúnar vora sérlega sam-
rýnd hjón og samhent í lífi og starfi.
Þau eignuðust saman þrjú yndisleg
börn, sem við höfum kynnst vel, þar
sem þau hafa öll verið nemendur
okkar í Brautarholtsskóla. Það er
okkur sönn ánægja að hafa tekið
þátt í uppeldi þeirra og menntun í
góðu samstarfi við foreldrana. Lífið
virtist brosa við fjölskyldunni með
öllum sínum fyrirheitum. En
skyndilega var allt breytt. Inga
greindist með krabbamein og við
sem í kringum hana voram, urðum
sem lömuð. En með baráttuþreki
sínu og viljastyrk fékk hún okkur
fljótlega til að horfa bjartari augum
fram á veginn. Hún var ákveðin í að
bjóða sjúkdómnum birginn og sigr-
ast á honum. Um tíma virtist það
ætla að takast, en um haustið 1996
tók meinið sig upp aftur. Enn sýndi
Inga hetjulega baráttu, en þó fór að
halla undan fæti. Og þrátt fyrir
bænir og jákvæðar hugsanir vina og
vandamanna varð dauðinn ekki um-
flúinn.
Elsku Rúnar, Vaka, Halla og
Bjarni. Á þessum erfiðu tímamótum
reynir enn og aftur á styrk og sam-
heldni fjölskyldunnar. Þá munu
góðar minningar ykkar, um eigin-
konu og móður, eiga eftir að hjálpa
ykkur við að takast á við sorgina og
framtíðina. Við sendum ykkur, íjöl-
skyldunni - ásamt foreldrum, systk-
inum, tengdamóður og öðrum ætt-
ingjum - innilegar samúðarkveðjur.
Erna Ingvarsdrfttir,
Þorsteinn Iljartarson.
Hún Inga á Reykjum er dáin.
Getur það verið satt að þessi unga
kona sé hrifin frá börnum og eigin-
manni? Af hverju fékk hún ekki að
lifa lengur þegar lífið blasti við? Við
þessu fást ekki svör, en einhvers
staðar stendur skrifað: „Þeir sem
guðirnir elska deyja ungir." Mig
langar með örfáum orðum að minn-
GUÐRIÐURINGI-
BJÖRG PÁLSDÓTTIR
ast hennar Ingu og þakka henni fyr-
ir samveruna hér á Reykjatorfunni.
Inga kom hér ung og fersk fyrir
átján árum, reiðubúin til að takast á
við þá erfiðleika sem fylgja því að
stofna heimili í sveit. Hún giftist
Rúnari frænda mínum og tóku þau
við búskap af Bjarna fóður hans.
Það er mikið átak að kaupa sér jörð
og byggja hana upp. En það hafa
þau gert á þessum árum og fóru létt
með. Nú er þetta orðið glæsilegt og
mjög gott býli. Hann var nú ekki al-
veg einn hann Rúnar frændi minn
að hafa hana Ingu sér við hlið, því
hún gekk í öll verk með honum og
naut þess. Allt sem hún lagði hönd
að lagði hún sig fram um að gera
vel.
Inga lét sér fátt óviðkomandi.
Hún var félagslynd og gekk í öll
möguleg félög, s.s. kvenfélag, ung-
mennafélag, skógræktarfélag, naut-
griparæktarfélag og búnaðarfélag.
Auk þess hafði hún lokið nokkram
stigum í söngnámi og söng í tveim-
ur eða þremur kórum. En hún gerði
meira en að ganga í þessi félög, hún
lagði sig fram um að verða að liði og
var komin í fremstu víglínu áður en
við var litið. Hún þurfti ekki að
skýla sér á bak við fólk, hún Inga.
Hún var einörð og ákveðin og ekki
þurfti að velkjast í vafa um hvar
maður hafði hana. Við vorum ekki
alltaf sammála við Inga, en það
gerði ekki svo mikið til. Við vorum
bæði þannig gerð og það spillti ekki
vináttu okkar.
Inga unni öllum gróðri sem óx á
jörðinni og var óþreytandi að fegra
umhverfi sitt. Hún umgekkst
skepnumar sínar af alúð og sam-
viskusemi; hún var í einu orði sagt
mikil búkona.
Sumarið 1992 greindist Inga með
krabbamein. Hún fór í hefðbundna
meðferð og náði sæmilegri heilsu í
fimm ár, en á síðastliðnu hausti fór
að síga á ógæfuhliðina. Inga sýndi
svo mikið sálarþrek í þessum veik-
indum sínum að undran sætti. Það
var eins og hún liti á þetta sem smá
kvefpest. Hún barðist svo sannar-
lega fyrir lífi sínu og ætlaði sér að
sigra. Við hér á Reykjum voram all-
an þennan tíma milli vonar og ótta
um hvort Inga myndi sigra, hún
beið ósigur og andaðist á Landspít-
alanum 22. maí sl.
Rúnar minn. Þessi missir er mik-
ill og þú ert búinn að standa þig
eins og hetja í þessu stríði. Ég vona
svo sannarlega að þér og börnum
þínum takist að yfirvinna sorgina.
Þið eigið minningarnar og þær eru
svo góðar. Við Fríða vottum ykkur
innlega samúð. Guð blessi minning-
una um hana Ingu.
Ingvar Þórðarson.
í dag kveðjum við Ingu á Reykj-
um. Eftir er stórt skarð sem manni
finnst einhvernveginn erfitt að fylla.
Það var í raun stórkostlegt að fá að
vera samferða henni og kynnast
henni, og erfitt að sætta sig við að
fá ekki að njóta þeirra kynna leng-
ur. Minnigarnar era ótalmargar
sem hrannast upp í huga minn þeg-
ar ég fer að líta til baka og rifja upp
liðnar stundir með Ingu Páls eins
hún var nú oftast kölluð meðan við
voram unglingar, en eftir að hún
hóf búskap á Reykjum var hún
alltaf kölluð Inga á Reykjum.
Við kynntumst fyi’ir 29 árum þeg-
ar ég fluttist með foreldrum mínum
að Kolsholti, en Inga átti þá heima í
Syðri-Gróf í sömu sveit. Við vorum
jafngamlar og urðum við fljótt góð-
ar vinkonur, sérstaklega eftir að við
byrjuðum í Gagnfræðiskólann á Sel-
fossi. Eins og oft vill verða með
stelpur á þeim aldri tókst með okk-
ur mjög kær vinátta og hefur aldrei
fallið á hana skugga síðan. Það er
ekki svo að skiija að okkur gi’eindi
aldrei á, báðar ákveðnar og höfðum
okkar skoðanir, en aldrei man ég til
þess að við yrðum ósáttar. Við vor-
um yfirleitt saman í öllu sem við
gerðum og þó við værum saman all-
an daginn í skólanum, þá kom það
nú fyrir að við þyrftum aðeins að
tala saman í síma eftir að heim var
komið. Það var fyrir tíma sjálfvirka
símans og töluðum við þá undir rós
því ekki mátti allt skiljast, þar sem
margir gátu verið að hlusta. Vetur-