Morgunblaðið - 29.05.1998, Page 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 1998 4^
inn sem við vorum í landsprófi var
sérstaklega líflegur. Þrátt fyrir að
við værum að fara taka þetta mikil-
væga próf, vorum við á kafi í ung-
mennafélagsstarfínu. Æft var af
kappi allan veturinn þar sem stefnt
var á að fara út til Danmerkur í æf-
ingabúðir í frjálsum íþróttum með
HSK. í febrúar var farið af stað
með félagsmálanámskeið, sem var
mjög eftirminnilegt og voru margar
kappræðurnar haldar og oft var lið-
ið fram á nótt þegar tókst að hætta.
Ég rifja þetta upp þar sem það var
svo margt þennan vetur sem var
svo dæmigert fyrir lífið í kringum
Ingu, það var alltaf eitthvað að ger-
ast. Hún var svo mikil félagsvera og
mjög rökföst. Hún hafði svo sér-
stakan kraft til að ýta því í fram-
kvæmd sem aðrir bara hugsuðu. Ef
eitthvað þurfti að gera var hún
aldrei að tvínóna við það og það sem
margir frestuðu til morguns gerði
hún í dag.
Eftir landsprófið skildu leiðir
okkar að nokkru leyti, þegar ég fór í
skóla og í burtu í vinnu á sumrin.
En undantekningalaust alltaf, þeg-
ar ég kom heim hringdi ég í Ingu,
og ósjaldan fórum við eitthvað og
gerðum saman. Þegar við vorum
tvítugar hófum við báðar búskap.
Inga flutti í aðra sveit en ég settist
að í gömlu sveitinni okkar. Nú
teygðist aðeins á línunni milli okkar,
þó svo við værum alltaf sömu vin-
konurnar. Við áttum elstu dætur
okkar Guðbjörgu og Vöku sama ár-
ið og Höllumar okkar eru fæddar
með nokkra mánaða millibili og svo
komu þau með nokkurra vikna
millibili Bjarni og Laufey. Þannig
var margt líkt hjá okkur og tengdi
okkur saman.
Inga var ekki lengi að kynnast
flestum á Skeiðunum og fengu þeir
nú að njóta dugnaðar hennar og
krafta. Hún var líka komin á kaf í
allt félagshf þar áður enn lagt var
liðið. Á sama tíma byggðu þau Rún-
ar upp öll hús á Reykjum með mikl-
um glæsibrag. Þau voru svo sér-
staklega samstiga í þessu öllu og
bjuggu vel.
Meðan við hin í sveitunum fógn-
um nú vorinu og hömumst við að
gera allt sem þarf að gera og finnst
tíminn vera að hlaupa frá okkur,
kveður þú okkur Inga mín. Ég veit
að þér líður vel núna og laus við
þjáningu. Þú háðir drengilega bar-
áttu og ég hélt af eigingirni að þetta
mundi hafast eins og allt sem þú
tókst þér fyrir hendur, en það er
ekki í mannlegu valdi að ráða við ör-
lögin. Við áttum margar eftirminni-
legar stundir í vetur þegar við kom-
um saman þjár vinkonurnar á fönd-
urkvöldin okkar og spjölluðum
sama og föndrum, síðast um pásk-
ana. Við erum miklu ríkar eftir að
hafa kynnst þér og verið þér sam-
ferða. Þakka þér fyrir allt.
Rúnar, Vaka, Halla, Bjarni og
Silla, guð styrki ykkur og látið allar
góðu minningarnar um sterka og
duglega Ingu hjálpa ykkur í sorg-
inni, Inga var ekki kona sem lét
bugast. Halla, Axel og systkini
Ingu, við sendum ykkur líka okkar
dýpstu samúðarkveður.
Elín Bjarnveig og fjölskylda,
Egilsstaðakoti.
Enn einu sinni stöndum við
mannanna börn frammi fyrir van-
mætti okkar. Ekkert fær breytt
okkar örlögum. Spurningarnar eru
óteljandi. Hver er tilgangurinn með
þessu öllu saman? Þegar mér barst
fregnin um að æskuvinkona mín
væri dáin, fannst mér eins og tím-
inn stöðvaðist. Þögnin varð algjör.
Tómleikinn helltist yfir. Hvemig
átti lífið eiginlega að geta gengið
áfram án hennar. Minningarnar
hrannast upp allt frá þvi að við vor-
um litlar, í skólanum eða á íþrótta-
æfingum. Saman í ferðalögum, í
vinnu, reiðtúramir, prakkarastrik-
in, spreðið. Allt er þetta ógleyman-
legt. Áhuginn fyrir landinu var mik-
ill og hafði Inga yndi af að ferðast
og þekkti landið orðið býsna vel.
Söngur var henni mikill unaður og
var hún búin að læra nokkuð í ein-
söng þrátt fyrir veikindin. Búskap-
urinn var mikið áhugamál og voru
þau Rúnar samhent í honum, búin
að byggja upp glæsilegt býli og áttu
yndisleg börn og fallegt heimili.
Elsku Inga, þú barðist hetjulega
við illvígan sjúkdóm allt til síðasta
dags og ætlaðir alltaf að sigra. Oft
leit líka út fyrir að þú hefðir vinn-
inginn, en enginn ræður sínum
skapadómi. Þér fylgdi svo mikil
gleði og fjör, að ég hlakkaði alltaf til
að hitta þig næst. Við rifumst ótrú-
lega sjaldan, og það treysti einungis
vináttuna. Þú þoldir ekkert vol né
væl og vorkenndir sjálfri þér aldrei
hvað sem á gekk. Hins vegar máttir
þú ekkert aumt sjá og hafðir mikla
samúð með þeim sem áttu bágt. Það
var alveg með ólíkindum hvað þú
hafðir gott minni, enda nýtti ég mér
oft þann sjóð þegar þurfti að rifja
upp gamlar stundir. Nú þegar leiðir
skilja um stund, vil ég þakka þér
samfylgdina, sem hefur verið bæði
þroskandi og skemmtileg. Ég trúi
því að þín bíði verkefni á æðri ver-
aldarstigum sem þola enga bið og
enginn annar en þú getur leist úr.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þó aó kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
tali steinar allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
Elsku Rúnar, Vaka, Halla, Bjarni
og þið öll, sem eigið um sárt að
binda. Ég og fjölskylda mín vottum
ykkur samúð okkar og biðjum að sá
sem öllu ræður gefi ykkur kraft og
gleði að nýju.
Þuríður Einarsdóttir.
Við ótímabært fráfall elskulegrar
frænku okkar reikar hugurinn að
Syðri-Gróf, þaðan sem við eigum
svo ljúfar minningar á æskuheimili
Ingu, t.d. háaloftið sem var ævin-
týralandið okkar þar sem hvert
okkar átti sitt bú. I Syðri-Gróf var
alltaf friðsælt, glaðvært og notalegt
heimilislíf og úr þessum jarðvegi
mótaðist hennar sterka persóna.
Inga var næstyngst fimm systk-
ina, hún var sérstaklega fallegt
barn með hrokkið brúnt hár og fal-
leg augu, hún var tápmikil og glað-
vær stelpa. Við höfum alla tíð haldið
góðu sambandi. Við gerðum að hefð
að halda frænkuboð eftir að við urð-
um konur, eitt slíkt stóð nú til í júní
en henni entist ekki aldur til að vera
með okkur þar.
Ung steig hún gæfuspor er hún
giftist Rúnari sínum á Reykjum,
þar sem rætur forfeðra okkar ligga.
Þar byggðu þau sér fallegt íbúðar-
hús og eignuðust þrjú yndisleg
börn. Inga var tákn um nútíma
bóndakonu sem átti ótal áhugasvið.
Ef litið er yfir farinn veg hefur hún
komið ótrúlega miklu í verk. Hún
tók meirapróf og sinnti skólaakstri
um tíma, var þátttakandi í starfi
handverkskvenna sem fram fer í
Þingborg. Inga var söngmanneskja
og tók þátt í ýmsu söngstarfi. Hún
var áhugamanneskja um garðrækt
ýmiskonar.
Skuggi sjúkdómsins gerði vart
við sig fyrir u.þ.b. sex árum en hug-
rekkið, atorkan og krafturinn leiddi
hana bjartsýna í gegnum ótal með-
ferðir. Það var í raun ekki fyrr en
um miðjan maí síðastliðinn og ferm-
ing yngri dótturinnar afstaðin að
Ijóst var að orustan var töpuð, efth-
hetjulega baráttu. í veikindum
hennar kom best í ljós hversu
traustan og kærleiksríkan mann
hún átti og stóra fjölskyldu hans
sem umvafði þau öll af ástúð og
kærleika á þessum erfiðu tímum.
Guð varðveiti hana á eilífðar-
braut.
Elsku Rúnar, Vaka, Halla og
Bjarni, megi minning hennar lýsa
ykkur fram á veginn. Guð gefi dán-
um ró og hinum líkn sem lifa.
Magnea, Soffía, Sonja og Gísli.
„Sá einn lifir, sem nýtur lífsins lif-
andi.“ (Menandros.)
Þessi orð áttu vel við þig, elsku
Inga, því enginn lifði lífinu eins lif-
andi og af eins miklum áhuga og þú.
Þú hafðir áhuga á öllu hvort heldur
var búskapur ykkar heima á Reykj-
um, trjáræktin þín, söngurinn og
bara allt sem bar á góma.
Ógleymanlegar eru fjölskyldu-
ferðirnar okkar í Lipurtá, sem við
fórum í á haustin. Eyddum við þá
einni helgi í það að vera öll saman
og gera eitthvað skemmtilegt, svo
sem að veiða, fara í berjamó, göngu-
ferðir, sund og margt, margt fleira.
Varst þú yfirleitt duglegust okkar
allra við að skipuleggja og koma
öllu heim og saman svo allt gengi
upp.
Það má með sanni segja að þú
varst kjarkmikil og ákveðin kona,
t.d. þegar þú í ágúst síðastliðinn, þá
orðin svo veik sem raun bar vitni,
dreifst þig með í 3 daga hestaferð á
Júllu þinni sem ekki var nú alltaf
auðvelt að kljást við. En náttúru-
barn varstu og ekki spillti fyrir þeg-
ar söngurinn ómaði í kyrrð náttúr-
unnar.
Það er örugglega óhætt að segja
að þú hafir verið sú ólatasta og dug-
legasta kona sem við þekktum.
Enda sagðir þú fyrir stuttu, fárveik
og sárþjáð: „Hvernig á ég að fara að
þessu, ég kann ekki að gera ekki
neitt.“ Mikið var þetta satt og erfitt
að horfa upp á þig svona komna.
Kvöldið sem þú kvaddir þennan
heim fórum við vinkonurnar og
gróðursettum litla birkihríslu á
yndislegum stað úti á Þjórsárbökk-
um og vonumst við til að fleiri, helst
allir úr okkar góða vinahópi Lip-
urtá, komi og hjálpi okkur að rækta
fagran og góðan „Ingulund" þar.
Stórt er skarðið í vinahópi okkar,
en við eigum yndislegar minningar
um þig og verða þær ljós á vegi
okkar.
Elsku Rúnar, Vaka, Halla og
Bjarni, það verður erfitt fyrir ykkur
að lifa lífmu án hennar Ingu ykkar,
en nú kemur sér vel hvað hún var
búin að kenna ykkur margt nytsam-
legt og gott.
Sértu með sár í hjarta,
snertu það ekki
fremur en meinsemd í auga.
Gegn sálarkvölum
er til aðeins tvennt sem læknað getur:
Von og þrautseigja.
(Pýþagóras.)
Kæru vinir, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð, Guð gefi ykk-
ur styrk í sorginni.
Elsku Inga, við kveðjum þig með
sárum söknuði, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Þínar vinkonur,
Ástrún og Inga Birna.
Að leita upp æskunnar ævintýr
með áranna reynslu, sem var svo dýr
en lffið er ódáins-líki.
Ég gref allt hið liðna í gleðinnar skaut,
ég gjöri mér veginn að rósa braut
og heiminn að himnaríki.
Ég lyfti þér, blikandi lífsins veig
ljósblómann grip ég af himinsins sveig
ég legg mér um heita hvarma -
einn straumur, sem líður, ein stund sem
þver!
Streymandi mannhaf, sem kemur og fer,
éghverfþéríopnaarma.
(Einar Benediktsson.)
Eftir mikla baráttu hefur kjarna-
konan Inga á Reykjum lotið í lægra
haldi fyrir skæðum sjúkdómi. Oft
undruðumst við vinir hennar þann
viljastyrk og þrek sem hún sýndi í
veikindum sínum. Sannarlega
fannst manni oft að æðruleysi henn-
ar og lífsgleði, mitt í miklum veik-
indum, gerði veginn að rósabraut og
heiminn með harm sinn og gleði að
himnaríki.
Inga var staðráðin í að ljúka einu
og öðru áðru en hún hyrfi á braut.
Stundum fannst manni að hún væri
að tala um ferðalag sem ekki yrði
umflúið.
Þegai’ sá er þetta ritar var starfs-
maður á tilraunabúinu á Laugar-
dælum kynntist hann Ingu fyrst er
hún var að heimsækja Þuríði vin-
konu sína.
Margt var brallað á þessum árum
í góðum hópi, farið á hestbak,
sveitaböll og lífið var leikur og við
nutum saman fundanna. Síðai- fóru
þær vinkonur í Kvennaskólann í
Reykjavík. Haustið 1978 fór ég í
Bændaskólann á Hvanneyri ásamt
Rúnari. Um vorið útskrifuðumst við
og má segja að Rúnar hafi komið
við í Flóanum og tekið með sér
konuefnið sitt, sem var Inga.
Við leiðarlok er því margs að
minnast, alltaf var jafn gaman þeg-
ar þau kíktu við í Miðenginu, hún
stríðin og gamansöm, Rúnar yfir-
vegaður og rólegur.
Skeiðaréttir hafa mikinn sjarma á
haustin, þá er fastur liður kjötsúpa
á Reykjum hjá Ingu og Rúnari. Nú
er Inga horfin á braut og við sökn-
um vinar í stað.
Inga hafði mikinn áhuga á bú-
skapnum og þau höfðu byggt upp
öll hús á jörðinni og ráku fyrir-
myndarbú. Félagslífið á Skeiðum er
fjörugt, þar var Inga alltaf tilbúin
að leggja fram starfskrafta sína.
Það eru leiðarlok og ekkert verð-
ur eins og það var, harmurinn er
sár að horfa á eftir ungri konu
hverfa burt í blóma lífsins.
Elsku Inga mín, ég kveð þig með
söknuði og þakka fyrir að hafa feng-
ið að kynnast þér.
Kæri Rúnar, böm og ástvinir,
ykkur sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur. Megi góður guð styrkja
ykkur í sorginni.
Gunnar Björnsson.
Guðríður Ingibjörg Pálsdóttir lést
á Landspítalanum 22. maí sl., eftir
erfiða sjúkdómsbaráttu. Inga var
sterk og lífsglöð kona en jafnvel hún
gat ekki staðið af sér veikindin. Við
sem fylgdumst með henni þessi síð-
ustu ár dáðumst að dugnaði hennar
en hún var ekki mikið fyrir það að
ræða veikindi sín, heldur einbeitti
sér að því að hlúa að fjölskyldu
sinni. Ásamt manni sínum Rúnari
fetaði hún í fótspor forvera sinna á
Reykjum og hófu þau búskap sinn
með því að búa um sig á efri hæð
gamla bæjarins hjá Bjama og Sillu,
en það leið ekki á löngu þar til hafist
var handa við að byggja nýtt fjós,
hlöðu og að lokum nýjan bæ í hlíð-
inni þar sem öll Reykjaættin hafði
komið saman nokkrum árum áður.
Þar stendur nú glæsilegt einbýlis-
hús sem ber þess merki að þar hafi
búið kona sem hafði til að bera góð-
an smekk. Það er mikill sjónarsvipt-
ir að mannlífinu á torfunni eftir frá-
fall Ingu. Oft er erfitt að skilja vilja
Guðs ekki síst þegar kallað er á
konu í blóma lífsins frá þremur
bömum og eiginmanni, þá setur
menn hljóða.
Þrátt fyrir kraft og dugnað sem
Inga hafði þá minnumst við þess
hversu næm hún var að skynja nátt-
úruna og ekki síst fuglalífið. Inga
hafði nefnilega þann sérstaka hæfi-
leika að geta fundið fuglahreiður
sem enginn annar fann. Oft kom hún
okkur mágkonum á óvart með því að
benda okkur á þessi hreiður.
Þér frjálst er að sjá hve ég bólið mitt bjó.
Ef bömin mín smáu þú lætur í ró
þú veist að þau eiga sér móður.
Og ef að þau lifa þau syngja þér söng
um sumarið blíða og vorkvöldin löng
þú gerir það, vinur minn góður.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Inga var félagslynd og hafði gam-
an af íþróttum og söng. Á fyrstu bú-
skaparárunum var hún alltaf boðin
og búin að taka að sér að vinna við
að skipuleggja íþróttamót í sveiP“~
inni. Þó nóg væri að gera í búskapn-
um þá gaf hún sér alltaf tíma til að
sinna áhugamálum sínum. Það var
eftir þvf tekið hversu fjölhæf hún
var. Þetta kom ekki síst fram í því
að Inga tók ekki annað í mál en að
vinna við öll tilfallandi verk við bú-
skapinn. Þá sló hún ekki slöku við
móðurhlutverkið sem sjá má á börn-
um þeirra Rúnars, Vöku, Höllu og
Bjarna litla. Þá fór enginn svangur
frá Ingu, hún bjó alltaf til svo góðar
kökur og annað meðlæti.
Nú þegar við kveðjum elskulega^
mág- og svilkonu okkar, þá þökkum
við fyrir það að hafa fengið að kynn-
ast henni og við munum geyma ljúfu
stundirnar sem við áttum með henni
í minningu okkar. Þó missir okkar
sé mikill þá er hann meiri fyrir for-
eldra og systkini Ingu en þó sýnu
mest fyrir Rúnar og bömin, Vöku,
Höllu og Bjarna. Við biðjum góðan
Guð að styrkja þau og styðja á ei-fíð-
um stundum og hjálpa þeim að
geyma góðar minningar um elsku-
lega eiginkonu og móður.
Guðrún Bjarnadóttir,
Árni Svavarsson.
Það var á vorkvöldi, gróðurinn^
farinn að taka við sér og vorverkin
komin á fulla ferð. Hinn 22. maí var
mér tilkynnt að Inga væri dáin eftir
langa og harða baráttu við illvígan
sjúkdóm. Það var með ólíkindum
hvað hún var samt alltaf brosandi og
kát í sínum veikindum. Kynni mín af
henni og Rúnari hófust fyrir 18 ár-
um þegar ég byrjaði sem vinnumað-
ur hjá Bjama og Sillu og vann þar
ásamt Rúnari. Tilhugalíf hjá Ingu
og Rúnari var á þessum tíma í full-
um blóma, hún 19 og hann 23 ára.
Næsta ár var ég vinnumaður hjS^
þeim þegar þau tóku við búskap á
Reykjum. Fljótlega komst ég að því
að Inga var mikill kvenskörungur í
einu og öllu. Hún var harðduglegur
bóndi og mikil íþróttakona. Svo mik-
ill var áhuginn á íþróttum að henni
tókst meira að segja að ýta mér í
íþróttaskóna og reka mig áfram á
íþróttamótum með hvatningu og
köllum. Það hefði sennilega verið
einfaldara að koma fíl í Volkswagen-
bjöllu. Inga og Rúnar eignuðust
þrjú yndisleg börn Vöku, Höllu og
Bjarna. Þessi fallega fjölskylda hef-
ur mátt þola meira undanfarið en
margur. I vetur lést faðir Rúnars,
Bjami Þórðarson, sem tekur nú vel
á móti Ingu. Ég þakka örlögunum
fyi’h’ að hafa fengið að kynnast og
þekkja Ingu.
Elsku Rúnar, Vaka, Halla, Bjarni
og Silla, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð. Einnig votta ég foreldrum,
systkinum og venslafólki samúð
mína.
Björgvin og fjölskylda.
• Fleiri minningargreinar um
Guðríði Ingibjörgu Pálsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Sonur minn,
BALDUR ÁLFSSON,
Kleppsvegi 128,
varð bráðkvaddur 17. maí sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Þakka öllum þeim mörgu sem sýndu mér
samúð og vinarhug.
Hulda Valdimarsdóttir.
+
Bróðir okkar,
NJÁLL GUÐMUNDSSON,
andaðist á Sólvangi í Hafnarfirði sunnudaginn 24. maí sl.
Kveðjuathöfn verður frá Fossvogskapellu þriðjudaginn 2. júní kl. 15.00.
Jarðsett verður frá Breiðabólstaðarkirkju, Vestur-Húnavatnssýslu,
miðvikudaginn 3. júní kl. 14.00.
Systkinin.