Morgunblaðið - 18.07.1998, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ
SKOÐUN
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 18. JÚLÍ 1998 31*"
I
I
I
í
I
I
§
I
I
fl
-
fl
fl
i
fl
4
KRISTJÁN Eðvald Ingvason (Umf. Mývetningur, HSÞ) að taka saman
við Ólaf Sigurðsson. Þetta var 19. íslandsglfman sem Kristján ták
þátt í, 51 árs að aldri.
viðfangsmönnum á klofbragði með
vinstri, með sama bragði upp úr
vinstra fótar ristarbragði (- frá-
bært -) og á hnéhnykk úr snið-
glímu, en 2'Æ stig hlaut hann úr 5
jafnglímum. Yfirdómari sýndi Jóni
tvisvar gult spjald (við Pétur og
Ólaf Helga). Jón var sá glímumað-
ur sem ellefu sinnum komst með
viðfangsmann hátt á hlið sér í sókn
með hann í hábragð. (Pétur og
Arngeir). í þessum tilfellum skorti
hann hraðan snúning stígandinnar
í stað afturstiga.
Hinn ágæti glímumaður Suður-
þingeyinga (Umf. Efling, Reykja-
dal) Amgeir Friðriksson var í
fjórða sæti með 5 stig. Fjögur úr
viðureignum þar sem 4 brögð
veittu honum sigur, klofbragð
vinstra, hælkrókur hægri á vinstri,
leggjarbragð og sérlega snjallt
ristarbragð (krækja). I 2 viður-
eignum gerði hann jafnt (Jón Birgi
og Pétur). Mér fannst að snúnings-
laus stígandi viðfangsmanna hans,
löng stig aftur, gerði Amgeiri
erfitt fyrir að verða samstíga við
keppinauta sína, svo að hann naut
sín ekki. Hann prýddi þó þetta
mót.
Ólafur Helgi Kristjánsson (Umf.
Mývetningur, HSþ) náði í 5. sæti
með 4'Æ stig. Hélt jöfnu við Jón
Birgi en lagði 4 keppinauta, þar á
meðal föður sinn Kristján Eðvald
Yngvason, á þessum brögðum:
klofbragð með hægra (- frábært -);
klofbragð með vinstra (- ágætt -),
há lausamjöðm vinstra og önnur
með hægra. Ólafur Helgi er mjúk-
ur, reistur og hefur bætt glímu-
stöðu sína. Hann átti góða stígandi
við Ingiberg og stærri hluta viður-
eignar við Pétur. Við hina leitaði
hann til vinstri hliðar en við foður
sinn sté hann fram og aftur. At-
hyglivert er að öll sigurbrögð
Ólafs voru hábrögð. Það sýnir lík-
amsburði hans.
Pétur Eyþórsson (Umf. Mývetn-
ingur, HSþ) hafði orðið fyrir
meiðslum undir vetrarlok og naut
sín því ekki að fullu. Hann náði 2
sigram með ristarbragði og snið-
glímu, en 3 viðureignir gerði hann
jafnt. (1 1/2 stig). Hann hlaut því 3
1/2 stig. Pétur hefur yfir sér ró,
mýkt í hreyfingum og sérlega
glímulagni.
Kempan Kristján Eðvald
Yngvason (Umf. Mývetningur,
HSþ) sem glímdi nú Íslandsglímu
51 árs og kvaðst nú hættur. Hon-
um var þakkað og hann heiðraður.
í þetta sinn sigraði hann í 2
gh'mum með leggjarbragði og rist-
arbragði. í einni varð jafnglími.
Hann hlaut 2'Æ stig.
Sigmundur Þorsteinsson (Umf.
Víkverji, ÍBR)) er athyglisverður
ungur glímumaður. Burðamaður
og hefur mjúkar hreyfingar. Hann
stóð skakkur við Pétri, var stór-
stígur við Arngeir, trega stígandi
með snúning við Kristján en átti
liðlega stígandi við Ölafana og
Ingiberg. Hann hlaut einn vinning
með vel teknum hælkrók hægri á
vinstri.
Þórður Hjartarson (Glímufél.
Armann, ÍBR) hlaut engan vinn-
ing. Hann bar vart við að sækja.
Stígandi hans var treg, óákveðin.
Tvístigið með grannum hnébeygj-
um.. Til era þeir sem álíta að þær
tilheyri stígandinni. Sést getið í
heimildum og ekki era mörg ár
síðan góður glímumaður nýtti sér
þessa léttu stígandi.
Verðlaunaafhendingar önnuðust
forsetahjónin. Formaður GLÍ, Jón
Magnús ívarsson, flutti þakkir og
sleit mótinu.
Höfundur er fyrrv. íþróttafuUtrúi.
+ Kristín Margrét
Ásmundsdóttir
fæddist á Seyðis-
firði 24. ágúst 1908.
Hún lést í Sjúkra-
húsi Vestmanna-
eyja 9. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Emma Pétursdóttir
og Ásmundur
Sveinsson, skip-
stjóri á Seyðisfirði.
Kristín var elst
þriggja barna
þeirra hjóna, hin
voru Sveinn sem nú dvelur á
Dvalarheimili aldraðra í Garði
og Petra sem er látin.
Hinn 1. nóvember 1930 gift-
ist Kristin Magnúsi Magnússyni
húsasmíðameistara, f. 12.9.
1905, d.26.5. 1978. Foreldrar
hans voru hjónin Jórunn Hann-
esdóttir og Magnús Guðmunds-
í dag verður til moldar borin
tengdamóðir mín Kristín Ás-
mundsdóttir. Með henni er gengin
ein þessara hljóðlátu og vinnu-
sömu kvenna, sem byggðu Island
þessa öld og áttu sinn drjúga þátt í
bættum þjóðarhag og þeim miklu
þjóðfélagsbreytingum, sem orðið
hafa, jafnvel þó vinna þeirra færi
að mestu fram inni á heimilunum
við að gæta bús og barna.
Kristín var fædd og uppalin á
Seyðisfirði, um tvítugt fluttist hún
til Vestmannaeyja og réðst þar í
vist að Vesturhúsum til hjónanna
Jórannar Hannesdóttur og Magn-
úsar Guðmundssonar útvegs-
bónda. Hjá þeim starfaði hún, þar
til hún giftist Magnúsi Magnús-
syni húsasmíðameistara syni
þeirra hjóna á Vesturhúsum.
Kristín og Magnús bjuggu allan
sinn búskap í Vestmannaeyjum, að
rúmu ári undanskildu í gosinu.
Fyrstu búskaparárin bjuggu þau í
íbúð sem þau keyptu á Brekastígn-
um. Seinna byggðu þau sér hús við
Helgafellsbrautina og enn seinna
annað í Vesturhúsatúninu á Asa-
vegi 27, stórt og reisulegt hús. Þar
bjuggu þau sér myndarheimili, en í
gosinu 1973 hvarf það hús í ösku
og vikur. Um vorið 1974 keyptu
þau sér íbúð á Hásteinsvegi 64.
Þar bjó Kristín ein í um tuttugu
ár, þvi Magnús lést vorið 1978.
Þó að Kristín og Magnús væra
að mörgu leyti ólík var sambúð
þeirra gæfurík. Þau vora samtaka
í að hlúa að heimilinu og fjölskyld-
unni. Kristín var einstaklega
hjartahlý og umhyggjusöm kona.
Kom það glöggt í ljós þegar faðir
hennar var orðinn ekkjumaður á
Seyðisfirði, þá fékk hún hann til að
flytjast til sín til Eyja og bjó hann
á heimili þeirra hjóna í mörg ár
eða þar til hann lést.
Eitt af því sem mér er mjög
minnisstætt, þegar ég kom í fjöl-
skyldu þeirra Kristínar og Magn-
úsar var þessi ótrúlega gjafmildi,
það var hefð á þeirra heimili að
gefa jóla-, afmælis- og sumargjafir
að minnsta kosti. Þá var ekki bara
verið að gefa nánustu fjölskyldu,
heldur náði gjafmildin langt út fyr-
ir innsta hring. Þeim var það svo
eiginlegt að gefa fremur en að
þiggja. Oft sagði Kristín að fyrir
jól hefði lítið verið eftir af auram
til brýnustu nauðsynja, þegar búið
var að sinna öllum gjafakaupun-
um. Ég veit að hún tengdamóðir
mín var að mestu sátt við sitt lífs-
hlaup, en ef hún hefði einhverju
getað breytt, hefði hún viljað geta
heimsótt æskuslóðirnar oftar. Hún
minntist oft á mannlífið og at-
vinnuhættina á Seyðisfirði í
„gamla daga“. En aðstæður hög-
uðu því svo, að heimsóknir til
Seyðisfjarðar urðu ekki margar.
son útvegsbóndi,
Vestmannaeyjum.
Þau Kristín og
Magnús áttu fjögur
börn. Elst var
Emma sem lést
fárra mánaða göm-
ul; næstur er Helgi
sem kvæntur er
Unni Tómasdóttur,
eiga þau þrjú börn
og fimm barnabörn;
þá var Ása sem er
látin, hún var gift
Guðmundi Lofts-
syni, þau eignuðust
þrjú börn, eru tvö þeirra á lífi
og eitt barnabarn; yngst er
Petra sem gift er Þorkeli Þor-
kelssyni, eiga þau tvo syni og
eitt barnabarn.
Utför Kristínar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Kristín lifði langa ævi, hún náði
því næstum að verða 90 ára gömul.
Það kemst enginn hjá því að verða
fyrir áfóllum á svo langri lífsleið,
enda fór Kristín ekki varhluta af
slíku. Hún upplifði það í nokkur
skipti að missa heimili sitt, hún
missti nána ástvini unga að aldri,
en það var alveg sama hvað gekk
á, alltaf mætti hún öllu með sama
æðraleysinu og gekk ætíð upprétt
eftir sem áður.
Helsta ósk Kristínar var að búa
heima og sjá sem lengst um sig
sjálf, henni varð að þessari ósk
sinni, hún dvaldi aðeins rúman
mánuð á sjúkrahúsi áður en hún
lést. Andlát hennar var hægt og
hljóðlátt eins og hún hafði lifað líf-
inu. Það er komið að leiðarlokum
eftir nærri 35 ára kynni, ég vil
þakka tengdamóður minni alla
elskusemi og umhyggju í garð
okkar fjölskyldunnar alla tíð. Guð
blessi minningu hennar.
Unnur Tómasdóttir.
Nú hefur hún amma kvatt þenn-
an heim, amma sem alltaf var okk-
ur bamabörnunum svo góð.
Amma Stína var mjög dugleg
kona, hún hafði búið ein og séð um
sig sjálf allt frá því afi Magnús lést
vorið 1978, en hún var komin fast
að níræðu þegar hún lést. Undir
það síðasta þáði hún þó hjálp frá
bömum og tengdabömum og vilj-
um við nota tækifærið og þakka
þeim fyrir umönnun og nærgætni
við ömmu síðustu árin.
Sem krakkar heimsóttum við
ömmu okkar reglulega, þar sem
við voram ætíð velkomin og ekki
fannst henni verra að við kæmum
með nokkra vini með okkur í heim-
sókn.
Amma var fær í kökugerð og
komust fáir með tærnar þar sem
hún hafði hælana í þeim efnum. Al-
gengt var að heyra ömmu kvarta
yfir því að hún ætti ekkert með
kaffinu, en við krakkamir vissum
betur, enda fór það ætíð svo, að við
voram sest við kaffihlaðborð áður
en hendi var veifað. Við minnumst
þess að sitja með ömmu við eld-
húsgluggann og spjalla við hana
um málefni líðandi stundar. Oft
var veðrið eitt aðalumræðuefnið,
stundum kom það fyrir að hún
sagði fyrir um veðrið og sló þá
gjarnan veðurfræðingunum við.
Oft talaði amma um þrifin á
sameigninni í „blokkinni“ sem hún
bjó í. Við krakkarnir gátum engan
veginn skilið hvernig kona á henn-
ar aldri gat staðið í þessum enda-
lausu þrifum. Venjulega þýddi lítið
að bjóða fram aðstoð, því þessi
verk þurfti að vinna eftir „kúnstar-
innar“ reglum og því ekki á færi
hvers sem var, að mati ömmu. Ein-
stöku sinnum fengum við þó að að-
stoða hana við að þrífa útihurðina.
Þegar við töldum okkur hafa lokið
verkinu með sóma var náð í ömmu
og verkið lagt í dóm. Oftar en ekkú' «
sá hún eitthvert ský. Þá varð að
byrja verkið upp á nýtt, því öll
verk sem amma tók að sér þurftu
að vera fullkomlega vel af hendi
leyst. Það var líka alltaf gaman að
heyra ömmu segja sögur frá
„gömlu góðu dögunum" þegar hún
var ung og hress austur á Seyðis-
firði.
Eitt var það sem einkenndi
ömmu okkar alveg sérstaklega,
það var ótrúleg gjafmildi hennai-.
Oftar en ekki laumaði hún pening-
um í vasa okkar krakkanna, þegar j
við kvöddum hana og héldum heim
á leið. Alltaf var beðið með óþreyju
eftir að skoða jóla- og afmælis-
pakkana frá ömmu enda innihaldið
alltaf rausnarlegt. Ekki dró úr ör-
lætinu eftir því sem ættboginn óx,
alltaf var hugsað vel fyrir hverjum
og einum sem bættist í fjölskyld-
una.
Elsku amma, það er komið að
kveðjustundinni, við kveðjum þig
með söknuð í huga, en huggum
okkur við að líðan þín sé betri og
þú hefur gengið til móts við horfna
ástvini. Guð geymi Stínu ömmu
okkar.
Ólöf, Tómas og Kristinn.
Það er margs að minnast þegar
við kveðjum hana Ömmu Stínu.
Við munum best eftir henni á
heimili hennar við Hásteinsveg.
Þangað fluttu þau afi eftir skamma
dvöl í Reykjavík, meðan gosið
gekk yfir. Um leið og færi gafst
fluttust þau aftur til Vestmanna-
eyja, þar sem þau höfðu átt heima
allan sinn búskap og vildu hvergi
annars staðar vera.
Segja má að tryggð þeirra við„—
Eyjamar hafi verið okkar stærsta
happ, því það er erfitt að hugsa sér
æskuárin án þess að vita af ömmu í
næsta húsi. Fyrstu skref okkar um
eyjuna lágu einmitt inn á heimili
hennar og það varð svo fastur liður
að koma við hjá henni, þiggja
hressingu og ræða um það sem
kom upp í hugann hverju sinni.
Oftar en ekki rifjaði amma upp
hðna daga, á þann hátt að sögurn-
ar verða okkur alltaf minnisstæð-
ar. Hún sagði okkur margar sögur
af æskuáram sínum á Seyðisfirði,
þar sem hún fór ung að heyja sína
lífsbaráttu. Baráttu sem stundum
gat orðið kröpp. Ein af þessum
sögum gerðist um vetur á ung->*<.
lingsáram hennar. Langafi dvaldi
um þær mundir á sjúkrahúsi fyrir
sunnan, en langamma var ein
heima með bömin sín þrjú.
ÁhyggjufuII yfir veðurútlitinu
hafði konan af næsta bæ boðið
þeim næturstað, þar sem henni
þótti ótryggt að dvelja í húsinu.
Þegar þau snera aftur næsta dag
hafði snjóflóð hrifið burt heimili
þeirra.
Ung veiktist amma alvarlega og
lá illa haldin á sjúkrahúsi drjúgan
hluta úr vetri. Það lýsir ömmu vel
að um leið og hún gat rétt hjálpar-
hönd var hún farin að hjálpa til við
umönnun hinna sjúklinganna,^
Þessi sjúkrahúsvist kveikti áhugá
hennar á hjúkranarstarfinu.
Amma valdi þó frekar að annast
sína nánustu þegar langafi lagðist í
erfið og langvinn veikindi um svip-
að leyti.
Um tvítugt flutti amma til Vest-
mannaeyja og réð sig í vist til
Magnúsar og Jórannar á Vestur-
húsum. Vistin leiddi hana og
Magnús, eldri son þeirra Vestur-
húsahjóna, í hjónaband. Amma og
afi eignuðust fjögur böm: Emmu
Ásu sem lést ársgömul, Helga, Ásu
Emmu sem nú er látin og Petra:
Barnabörnin urðu átta, en Magnús
sonur Ásu Emmu er látinn. Barna-
barnbörnin era orðin sjö.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við þakka henni ömmu fyrir
allar góðu samverustundirnar og
það endingargóða veganesti sem
hún bjó okkur með út í lífíð.
Þröstur og Ásmundur.
KRISTÍN
MARGRÉT
ÁSMUNDSDÓTTIR