Morgunblaðið - 13.08.1998, Síða 42

~!*42 FIMMTUDAGUR 13. ÁGÚST 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
OLAFUR
THORODDSEN
+ Ólafur Ólafsson
Thoroddsen
fæddist hinn 29. jtílí
1918 í Vatnsdal við
Patreksfjörð. Hann
lést á Landspítalan-
um 5. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Ólafur
Einarsson Thorodd-
sen, títvegsbóndi og
kennari í Vatnsdal,
f. 4. jantíar 1873 í
Skr Vatnsdal, og Ólína
Andrésdóttir, f. 23.
september 1883 í
Dufansdal í Arnar-
firði. Systkini Ólafs eru: Sigríð-
ur, htísmóðir, f. 1908 (látin),
Þorvaldur, hreppstjóri, f. 1909
(látinn), Svava, kennari, f. 1910
(látin), Birgir, skipstjóri, f. 1911
(látinn), Einar yfirhafnsögu-
maður, f. 1913 (látinn), Una,
hjúkrunarfræðingur, f. 1914,
Amdís, htísmóðir, f. 1915,
Bragi, vegavinnuverkstjóri, f.
1917, Eyjólfur, loftskeytamað-
ur, f. 1919, Stefán, títibússtjóri,
f. 1922 (látinn), Auður, verslun-
armaður, f. 1924, Magdalena,
blaðamaður, f. 1926, og Hall-
dóra, framkvæmdastjóri, f.
1927.
Hinn 15. ágtíst 1951 kvæntist
Ólafur Aðalbjörgu Guðbrands-
dóttur frá Heydalsá í Stranda-
sýslu, f. 10. nóvember 1930, d.
17. apríl 1998. Stofnuðu þau
heimili í Reykjavík og bjuggu
lengst af í Álfheimum 15. Börn
þeirra era: 1) Guð-
mundur Björn,
verktaki, f. 2. jtíní
1953. Sambýliskona
hans er Kristín
Ingvarsdóttir lyfja-
fræðingur, Reykja-
vík. Þau eiga saman
eina dóttur, auk
þess sem Kristín á
aðra dóttur. 2)
Ragnhildur, versl-
unarmaður, f. 29.
október 1954. Eig-
inmaður hennar er
Svanberg Árnason
innkaupa- og lager-
stjóri, Akureyri. Þau eiga tvo
syni. 3) Ólafur, rafeindavirki, f.
11. ágtíst 1959. Eiginkona hans
er Jónína Sigurgeirsdóttir
hjtíkrunarfræðingur, Mosfells-
bæ. Þau eiga þrjá syni auk þess
sem Jónína á eina dóttur. 4)
Ragnheiður, lyfjafræðingur, f.
24. september 1964. Eiginmað-
ur hennar er Haukur Óskarsson
véltæknifræðingur, Hafnar-
firði. Þau eiga tvo syni og eina
dóttur.
Ólafur stundaði nám við Sam-
vinnuskólann 1940-1942, síðan í
rafvirkjun við Iðnskólann í
Reykjavík ásamt iðnnámi hjá
Bræðrunum Ormsson hf.
Lengst af starfaði hann sem
rafvirki á skipum Eimskipafé-
lagsins. _
Utfór Ólafs fer fram frá Lága-
fellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Nú hefur vinur minn og tengda-
ú»faðir Ólafur Thoroddsen fengið
hvíld eftir langa og erfiða baráttu.
Við kynntumst þegar ég fór að
venja komur mínar til yngstu dóttur
þeirra á heimili þeirra hjóna Aðal-
bjargar og Ólafs, eða Öllu og Óla
eins og þau voru gjarnan kölluð.
I íyrstu voru kynnin varfærnisleg
en þegar á leið var maður tekinn
inn í hópinn eins og einn af þeirra
eigin börnum. Ólafur Thoroddsen
var mjög yfirvegaður maður og
prúður í fasi. Hann bar sig vel og
það var eftir honum tekið þar sem
hann fór.
Almennt lagði hann ekki illt orð
til nokkurs manns en stundum þeg-
ar honum ofbauð óráðsía landsfeðr-
v«anna gat hann haft mjög ákveðnar
skoðanir. Óli var mikið fyrir börn og
nutu barnabörnin góðs af því. Hann
var óþreytandi við að segja þeim
sögur af björnum, refum, minkum,
kanínum, tröllum og hverju því sem
nöfnum tjáir að nefna og virtist sem
þar væri óþrjótandi sagnabrunnur á
ferð. Þegar hann vai' að segja þess-
ar sögur hafði hann ávallt athygli
barnanna óskipta.
Einnig var hann duglegur að
finna kraftmiklum strákum verk-
efni með því að láta þá reyna sig við
smíðar og var óspar á góð ráð ef
með þurfti. Þegar ég var við nám í
Vélskólanum var ég það heppinn að
fá að búa í Álfheimunum í eitt og
hálft ár á heimili þeirra hjóna. Þá
kynntumst við Óli vel og urðum
meira en tengdasonur og
tengdapabbi heldur urðum við vinir
og sú vinátta entist þar til yfir lauk.
Við gátum alltaf rætt um sjó-
mennskuna, æskuárin fyrir vestan,
tækniframfarir, þróun í skipum og
svo mætti lengi telja. Óli var alltaf
áhugasamur um skip og útgerð,
hvort heldur var farskipa- eða fiski-
skipaútgerð, enda hafði stærsti
hluti starfsævinnar verið í kringum
skip og útgerð.
Þegar við hjónin dvöldum í Dan-
mörku ásamt sonum okkar þar sem
ég var við nám kom Óli til okkar í
heimsókn og var það mjög
skemmtilegur tími. Ömmu og afa
var umhugað um velferð afkomend-
anna og það var þeim hjónum léttir
að sjá með eigin augum þær góðu
aðstæður sem við bjuggum við. Árið
1994 fóru Alla og Oli með flesta úr
fjölskyldunni á æskustöðvar Óla í
Vatnsdal við Patreksfjörð og var
það öilum ógleymanlegt þegar hann
var að sýna okkur æskustöðvarnar.
Það er ekki hægt að tala um Óla
án þess að minnast hans góðu konu
Aðalbjargar Guðbrandsdóttur
Thoroddsen, sem lést 17. apríl síð-
astliðinn. Alla var hjartahlý og at-
orkusöm kona og ótrúlega sterk
þegar á reyndi. Hún var smekk-
manneskja og vildi að allt í kringum
sig væri smekklegt og vel borið.
Aila og Óli voru samstillt og
glæsileg hjón sem akkur var í að
kynnast. Ég vil þakka þeim báðum
samfylgdina og umhyggjuna í gegn-
um árin. Þegar maður horfír til
baka eru það minningarnar um
samverustundirnar sem eru dýr-
mætastar. Hvort sem þær eru um
sorg, gleði eða hversdagslega hluti
sem ekki virðast skipta máli í dags-
ins önn verða þær dýrmætar þegar
litið er til baka. Við minnumst góðs
vinar, tengdaföður og afa sem sár-
lega er saknað.
Haukur Óskarsson.
Ólafur Thoroddsen föðurbróðir
minn er látinn. Það varð stutt á milli
þeirra hjóna. Aðalbjörg dó í aprfl
sem leið, eftir stutt veikindi sem
engu eirðu. Ólafur var búinn að
berjast við krabbameinið í nokkur
ár. Síðustu vikurnar vora erfiðar
fyrir hann og börnin, svo að gott var
að fá hvíldina. Nú eru þau saman
aftur, Alla og Óli.
Ólafur ólst upp í foreldrahúsum í
Vatnsdal í Patreksfirði, níundi í röð-
inni af fjórtán systkinum. Innan við
tvítugt stundaði hann sjóróðra frá
Látrum hjá þeim mikla sjósóknara
Erlendi Kristjánssyni, föður Ás-
geirs vitavarðar.
Síðar gerðist hann formaður á
trillu föður síns. Þeir bræðumir
rera frá Vatnsdal. Það var sam-
dóma álit bræðra hans að hann
skyldi vera formaðurinn, þótt ekki
væri hann elstur, vegna yfirburða
hæfni hans sem sjómanns. Hann
var í senn áræðinn og aðgætinn.
Hann var einnig góður vélamaður
og þótti sérlega hagur og hugvits-
samur við allt sem hann fékkst við.
Ólafur stundaði einnig sjómennsku
á togara og á snm-voðarbát um
tíma.
Ólafur fluttist til Reykjavíkur ár-
ið 1940 og stundaði nám I Sam-
vinnuskólanum, en þrjú önnur
systkini hans stunduðu nám við
skólann á þeim áram.
Að loknu námi þar, árið 1942, hóf
Ólafur nám hjá Eiríki Ormssyni raf-
virkjameistara og lauk prófi í raf-
virkjun frá Iðnskólanum í Reykja-
vík árið 1946. Ólafur starfaði hjá
Bræðrunum Ormsson til ársins
1949, en þá réðst hann til Eimskipa-
félags Islands, þar sem hann starf-
aði þar til hann komst á eftirlaun.
Eftir að Ólafur fluttist til Reykja-
víkur var hann tíður gestur hjá for-
eldrum mínum og hafði um skeið
herbergi á leigu hjá þeim. Ég,
strákurinn, dáðist mjög að þessum
glæsilega og skemmtilega frænda
mínum, sem alltaf var í góðu skapi
og spilaði á gítar. Svo söng hann svo
vel. Hápunkturinn í samkvæmum
fjölskyldunnar var þegar þeir sungu
tvíraddað bræðurnir, Óli og Eyjólf-
ur, en öll fjölskyldan var einkar
söngelsk.
I huga mínum voru ms. Dettifoss
og Ólafur frændi minn eitt. Ólafur
réðst rafvirki á Dettifoss þegar
hann kom nýr til landsins árið 1949.
Þríburarnir svokölluðu, Goðafoss,
Dettifoss og Lagarfoss, voru ævin-
týraskip, falleg, sterkbyggð og
hraðskreið. Sagt var að fossarnir
þrír gætu haldið tíu mílna ferð í
gegnum tveggja. feta ís á Eystra-
salti og haldið opinni leið fyrir önn-
ur skip veikbyggðari. Þarna fóru vel
saman maður og fley.
Ég íylgdist vandlega með því í
skipafréttum hvenær Dettifoss væri
væntanlegur til Reykjavíkur og
heimsótti Óla um borð. Ég tók
gjarnan félaga mína með til að geta
sýnt þeim þennan frænda minn sem
ég var svo stoltur af. Okkur fannst
hann svo líkur Roy Rogers. Það
varð stutt á milli þeirra líka.
Við Adda þökkum Ólafi frænda
mínum allar ánægjustundirnar sem
hann veitti okkur þegar hann heim-
sótti okkur á Danmerkurárum okk-
ar, en þá var hann rafvirki á ms.
Gullfossi. Okkur er það svo minnis-
stætt þegar hann tók gítarinn og
söng ,Ást sem aldrei dvín“ við lag
eftir Handel.
Við Adda vottum börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
+
Faðir okkar, tengdafaðir, sonur, bróðir og afi,
INGÓLFUR Þ. FALSSON,
sem lést á Sjúkrahúsi Keflavíkur laugardaginn
8. ágúst, verður jarðsunginn frá Keflavíkur-
kirkju föstudaginn 14. ágúst kl. 14.00.
Margeir Ingólfsson, Sigríður J. Guðmundsdóttir,
Einar Falur Ingólfsson, Ingibjörg Jóhannsdóttir,
Guðrún Helga Ingólfsdóttir,
Kristinn Ágúst Ingólfsson,
Helga Þorsteinsdóttir,
Hörður Falsson, Jóhanna B. Falsdóttir
og barnabörn.
+
Móðir mín, amma og langamma,
INGIBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Múlastöðum,
er lést á Dvalarheimilinu í Borgarnesi föstudaginn 7. ágúst, verður
jarðsett í Bæjarkirkju í Bæjarsveit laugardaginn 15. ágúst kl. 14.00.
Magnús Sigurjónsson,
Ingibjörg Viggósdóttir, Jón Bergvinsson,
Viggó Arnar Jónsson,
Bergvin Jónsson.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GÍSLI GUÐMUNDSSON,
fyrrv. lögreglumaður,
Skúlagötu 40,
Reykjavík.
verður jarðsunginn frá Langholtskirkju föstu-
daginn 14. ágúst kl. 13.30.
Elín Helga Þórarinsdóttir,
Þórarinn Gíslason, Bryndís Benediktsdóttir,
Guðný Gísladóttir, Sigurgeir Guðmundsson,
Guðmundur Ingi Gíslason, Vigdís A. Gunnlaugsdóttir,
Hrafnkell V. Gíslason Björg Eysteinsdóttir,
Brynhildur Ósk Gísladóttir
og barnabörn.
t
Okkar elskulegi,
OLGEIR MAGNÚS BÁRÐARSON,
lést miðvikudaginn 29. júlí sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Aðstandendur.
Ólafs okkar innilegustu samúð. Síð-
ustu mánuðii' hafa verið þeim erfið-
ir. Einnig vottum við systkinum
Ólafs samúð okkar. Sérstaklega
Eyjólfi, en þeir bræður vora ein-
staklega samrýndir.
Börkur Thoroddsen.
Nú blæðir degi
og döggin grætur
við gengin sporin
á gæfuvegi.
Því veginn þrýtur
þeim vammlaus lifir
og hvorki æðrast
né aftur lítur.
Hjá Ólafs vegi
þau vaxa blómin
sem anda huggun
á Hvítadegi.
Ólafur Thóroddsen.
Ekki þarf neinn að undra þó
mannbaldurinn Ólafur Thoroddsen
kveðji jarðvistina nú, aðeins nokkr-
um mánuðum eftir að Aðalbjörg
kona hans féll frá. Bæði var að van-
heilsa hafði hrjáð hann um iangt
skeið og ekki síður að þau hjón voru
svo samhent að vart mátti annars
minnast án þess að hitt kæmi upp í
hugann. Samtvinnun af því tagi er
blessun hvers hjónabands - enda
virtist mér ávallt heimili þeiraa
Ólafs og Öllu mótað lífsgleði og
léttu sinni, eins þótt bústrit og upp-
eldi barnanna fjögurra hljóti að
hafa hnýtt þeim byrðar ekki síður
en hjá öðrum fjölskyldum. Raunar
dvaldist húsbóndinn langdvölum
fjarri konu, börnum og búi því hann
hafði farmennskuna að lifibrauði og
útivistiiTiar urðu oft langar.
Það var því ekki fyrr en Ólafur
hætti siglingunum sem kynni okkar
hófust að ráði. Marga stundina
spjölluðum við saman - og sungum
saman, enda báðir sannfærðir um
ágæti eigin hljóða.
Þá sagði hann sögur úr uppvext-
inum vestur á fjörðum og hvers
kyns hnyttni og kerskni frá fjöl-
breytilegum ferli á sjónum. Árin
mörg starfaði hann sem rafvirki á
flaggskipinu Gullfossi, þessu glæsta
tákni hins unga lýðveldis, og jafnan
er mynd skips og manns samtvinn-
uð í huga mér, eins þótt hann hafi
átt mörg handtökin í landi undir
merkjum Eimskips, eftir að Gull-
foss endaði sína Islandsdaga. Jafn-
an var hann kátur í tali, eins þótt ég
fengi ekki varist þeirri hugsun að
hann væri oft þreytulegur. Og nær
er mér að halda að heilsa hans hafi
löngum verið honum akkilesarhæll,
eins þótt hann fjölyrti aldrei um þau
mál í mín eyra. Þvert á móti var allt
hans tal, skoðanir og mótað eðli
þess manns sem er sáttur við guð
og menn, kjör sín og hlutskipti og
kýs að horfa á sólskin lífsins fremur
en sudda. Enda mátti hann vel við
lífslán sitt una; eignaðist góða konu,
mannvænleg börn og traust heimili;
átti gifturíki og grandvarleika.
Dagar og ár liðu og fundir fyi'nt-
ust í erli barnings og bústrits. Síð-
ast hitti ég Ólaf við jarðarför konu
hans nú í vor. Ekki þurfti glögg-
skyggni til að sjá hversu honum var
heilsubrugðið en þó var hann samur
sem fyi-r í viðræðu; hlýr og einlæg-
ur, og bar sig svo vel að furðu sætti
á þessum sorgardegi. Ég hvatti
hann þá til að sækja mig heim við
fyrstu hentugleika er heilsa og fjör
leyfði. Hann tók því vel - en af end-
urfundunum varð aldrei því þrek
hans þvari' og slokknaði. Nær hefði
mér verið að sækja hann heim sjálf-
ur, meðan heilsa hans leyfði, en af
því varð ekki og er það mitt tap.
Nú hljóma þær ekki lengur um
stofurnar í Álfheimunum, glaðar
raddir þeirra Ólafs og Öllu - né
heldur söngurinn sem þar ómaði á
góðum stundum. Ég kveð þau bæði
með trega, þessi heiðurshjón upp-
vaxtarára minna, og get ekki annað
en vonað að handan móðunnar
miklu fáum við Ólafur einhvem
tíma að syngja saman Sólsetursljóð-
ið á ný.
Þegar göfugs manns er minnst
skal ég muna nafn hans.
Jón B. Guðlaugsson.