Morgunblaðið - 03.01.1999, Síða 42

MORGUNBLAÐIÐ
42 SUNNUDAGUR 3. JANÚAR 1999
/------------------------
MINNINGAR
>•■' _1_ Kristín Áma-
I dóttir fæddist á
Látmm í Aðalvík í
Sléttuhreppi, N-fs.,
3. maí 1917. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Isa-
firði 24. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar vora:
Ámi Finnbogason,
f. 14. okt. 1989, d.
16. mars 1933; og
Hallfríður Guðna-
, dóttir, f 15. maí
1893, d. 16. des.
1981. Systkini Krist-
ínar em: Sigrún, f. 15. nóv.
1914; Finney, f. 8. jan. 1919;
María, f. 3. des. 1922; Rannveig,
f. 1. des. 1925; Margrét, f. 15.
sept. 1929; Herbert, f. 26. des.
1930. Hálfbróðir Kristínar er
Þórarinn Árnason, f. 16. nóv.
1910.
Hinn 13. des. 1941 giftist
Kristín Grími Samúelssyni,
smið, f. 8. júlí 1916, frá Miðdals-
gröf í Steingrímsfirði. Foreldr-
ar hans vom: Samúel Guð-
mundsson, f. 12. maí 1862, d. 25.
júlí 1939; og Magndís Friðriks-
Elsku amma!
Þú fórst frá okkur á aðfangadag,
eins og mig grunaði. Ég hef alltaf
verið svo stolt af því að ég ætti
bestu ömmu og afa í heimi. Ég á svo
margar minningar. Við, fjölskyldan,
fói’um á hverju sumi-i til Isafjarðar
og heimsóttum ykkur. Við systkinin
hlökkuðum alltaf til að hitta ykkui-
og fá einhverjar góðar kökur. Til
dæmis bað ég þig alltaf um að baka
^.flatkökur og þú sagðir alltaf já, og
neitaðir mér aldrei um neitt sem ég
bað um.
Svo vildi Harpa systir fá pönnu-
kökur af því að hún vildi ekki flat-
kökur og þú bjóst líka til pönnukök-
ur handa henni. Þú gerðir alltaf svo
margt fyrir okkur. Eg man mjög vel
að þegar ég var lítil grátbað ég
ömmu um að hætta að reykja þegar
hún reykti sem mest af því að ég
vildi eiga ömmu sem lifði lengur, en
ekki að hún dæi snemma, en ég var
svo hrædd um það, og þá ætti ég
enga bestu ömmu í heimi. Ég varð
voða glöð eitt sumarið þegar hún
hætti að reykja fyrir mig, varð fegin
og róaðist því ég vissi að hún myndi
^lifa lengur. En hún dó úr nýrnabil-
un. Lyf sem hún tók fyrir um það
bil tveimur árum eyðulögðu í henni
dóttir, f. 29. mars
1879, d. 26. júní
1940. Börn Kristín-
ar og Gríms em: 1)
Óðinn, f. 14. maí
1942. 2) Magndís, f.
9. maí 1944, gift
Jóhannesi Guðna-
syni. Börn þeirra
eru: Svava, f. 5. okt.
1964, barn hennar:
Andri Ómar Adels-
son, f. 21. des. 1994;
Harpa Kristín, f. 20.
apríl 1966; og Sig-
urður Þór, f. 26.
okt. 1971. 3) Stein-
unn, f. 11. des. 1949, gift Þór
Gunnlaugssyni. Börn þeirra
em: Eiður Orn, f. 29. nóv. 1979;
og Elva Mjöll, f. 15. aprfl 1983.
4) Snorri, f. 3. ágúst 1954,
kvæntur Árnýju H. Herberts-
dóttur. Börn þeirra eru: Her-
bert, f. 18. okt. 1985, Grímur, f.
22. ágúst 1988 og Yngvi, f. 12.
des. 1989. 5) Samúel, f. 1. okt.
1959.
Útför Kristínar fer fram frá
Isaíjarðarkirkju mánudaginn 4.
janúar 1999 og hefst athöfnin
klukkan 14.
nýrun, og ég var rosalega ósátt við
það. Amma var með svo fallegar
hrukkur og mér fannst stundum svo
gaman að strjúka henni og koma við
hana.
Ég er fegin að við fluttum frá
Svíþjóð í mars síðastliðnum, því við
hittum hana oft á þessum tíma, þeg-
ar hún var send til Reykjavíkur í
rannsókn á 6-8 vikna fresti. Ég veit
ekki hvernig mér liði ef við hefðum
verið kyrr í Svíþjóð og misst af
þessum síðustu mánuðum hennar.
Ég vildi óska að ég gæti skrifað um
fleiri minningar, margar blaðsíður
um hana ömmu. Amma mín, far þú í
friði, ég veit að þér líður vel núna og
að þú ert í faðmi Guðs. Ég mun
alltaf minnast þín og geymi margar
myndir af þér í huganum. Ég mun
aldrei gleyma góðlegu andliti þínu.
Svava og Andri Ómar.
Ég átti hina dæmigerðu ömmu
sem maður las alltaf um í bókum.
Hún var alltaf svo blíð og góð. Það
var ekki fyrr en ég varð eldri að ég
gerði mér grein fyrir því að það
áttu ekki allir svona yndislegá
ömmu. Hún átti sælgæti í veskinu,
sem hún laumaði að okkur systkin-
unum. Hún átti alltaf góðar kökur
og snúða og bakaði bestu pönnu-
kökur í heimi. Ég var sjúk í pönnu-
kökurnar hennar allt frá því að ég
fór að borða fasta fæðu. Éitt sinn,
er ég var á öðru aldursári, ákvað
amma að láta á það reyna hversu
mörgum pönnukökum ég gæti
torgað ef ég væri látin óáreitt. Ég
hætti ekki fyrr en ég hafði
sporðrennt sjö stykkjum og hef ef-
laust legið afvelta á eftir. En það
var ekki bara sem krakki að ég var
sólgin í pönnukökurnar hennar.
Þegar ég fór um Vestfirðina sum-
arið 1997 stoppaði ég að sjálfsögðu
hjá afa og ömmu og þegar við héld-
um för okkar áfram þá lét amma
okkur fá pönnukökur í nesti, sem
vakti að sjálfsögðu mikla lukku.
Amma var alltaf svo glaðlynd og
ung í sér að það hvarflaði eiginlega
aldrei að mér að hún gæti dáið.
Hún var alltaf svo létt á fæti og
hreyfði sig mikið og sumarið ‘97 tók
hún þátt í Kvennamaraþoninu á
Isafírði í fyrsta sinn. Hún var með
elstu konunum í hlaupinu, ef ekki
sú elsta, en fór létt með að Ijúka
því. Hún fékk að sjálfsögðu verð-
launapening í viðurkenningarskyni
fyrir að hafa lokið hlaupinu og
sýndi mér hann stolt þegar ég kom
í heimsókn seinna um sumarið.
Hún var nú ekki frá því að hún
myndi endurtaka leikinn sumarið
eftir, en það átti ekki að verða. Hún
veiktist mikið um haustið og við
rannsóknir kom í ljós að nýrun
höfðu gefíð sig. Hún var send
hingað suður á Landspítalann og
verð ég að segja að þrátt fyrir
aðstæður fannst mér gott að hafa
ömmu hér hjá okkur. Ég gat
heimsótt hana daglega þá mánuði
sem hún var hér og það var eins og
að kynnast henni upp á nýtt. Hún
var ekki lengur bara amma, hún
var líka orðin vinur. Við töluðum
um allt á milli himins og jarðar en
oftar en ekki ræddum við um Aðal-
vík og þann töframátt sem sá stað-
ur virtist hafa yfír okkur. Hún
sagði mér frá uppvaxtarárum sín-
um þar og á ég eflaust alltaf eftir að
finna sterkt fyrir minningu hennar
er ég dvel í Aðalvík hér eftir. Þegar
hún kom í síðasta sinn á Land-
spítalann nú í haust kvaddi hún mig
eins og hún vissi að hverju stefndi.
Hún var greinilega orðin sátt við að
það væri stutt eftir, en ég hélt enn í
þá von að fyrir eitthvert kraftaverk
myndi hún hressast og lifa í mörg
ár enn. Ég var ekki tilbúin að
sleppa takinu enn. Það var ekki
fyrr en ég gerði mér grein fyrir því
að henni leið ekki vel og að hún
óskaði sjálf eftir því að fara að ég
reyndi að sætta mig við að hún ætti
ekki langt eftir. Engu síður var það
mér áfall er hún lést á aðfangadag,
rétt áður en hátíðin gekk í garð.
Það var engin leið fyrir mig að búa
mig undir þá hugsun að ég ætti
aldrei eftir að sjá ömmu mína aftur.
Andri Ómar, litla barnabarnið
hennar, hitti naglann á höfuðið er
hann spurði: ertu að gráta af því að
þú saknar ömmu? Elsku amma, ég
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og þær fallegu minn-
ingar sem þú hefur skilið eftir. Ég
er betri manneskja fyrir að hafa
kynnst þér. Ég á alltaf eftir að
sakna þess að hafa þig ekki hér hjá
mér, en þú munt samt lifa áfram í
huga mér og hjarta.
Harpa Kristín.
Amma er farin. Hún skildi við
um fimmleytið á aðfangadag. Þetta
voru undarleg jól. Undarleg vegna
þess að ég meðtók ekki fréttirnar
af andláti hennar, og meðtek varla
enn. I bland við söknuð fínn ég til
þakklætis. Þakklætis fyrir það að
amma þarf ekki að þjást lengur, en
aðallega fyrir að hafa haft tækifæri
til að kynnast henni að nýju í veik-
indum hennar síðustu mánuði. Með
unglingsárunum fóru aðrir hlutir að
skipta meira máli en fjölskyldu-
tengsl, og ég missti að mestu leyti
mjög gott samband við afa og
ömmu. Það var mér því hálfgerð
himnasending þegar hún var lögð
inn á Landspítalann síðasta vetur.
Ég fékk annað tækifæri. Við skipt-
umst á að heimsækja hana, og þótt
það væri svolítið skrýtið til að byrja
með, náðum við fljótlega saman aft-
ur og ræddum allt milli himins og
jarðar.
I sumar fór ég vestur á Isafjörð í
fyrsta sinn í sjö eða átta ár. Þótt
annað hafí verið ráðgert var ég
einn á ferð og er ég því fegnastur
núna því að stundirnar sem ég átti
með þeim afa og ömmu gáfu mér
mikið. Ég náði að eiga ómetanlegar
stundir með ömmu, skrapp á æsku-
slóðir hennar í Aðalvík með bróður
hennar, besta Ieiðsögumanni sem
ég get hugsað mér, og þegar ég
kom til baka ljómaði hún þegar við
ræddum um lífið þar í gamla daga.
Vænst þykir mér um stundirnar
sem við höfum átt ein saman und-
anfarna mánuði og verð ég eilíflega
þakklátur fyrir þær. Hún sagði sög-
ur af sér og öðrum og ég sá hana í
nýju ljósi. Við minningar barnsins
um ömmu sína, þessa yndislegu
konu sem ég heimsótti á sumrin
þegar ég var yngri, sem gerði bestu
pönnukökur sem ég hef smakkað
og gat berhent haldið á kartöflun-
um á meðan hún afhýddi þær með
mýkstu höndum sem ég hef snert,
bættust heilsteyptari myndir af
æviskeiði konu sem lifði stóran
hluta aldarinnar. Amma var ekki
lengur bara „amma,“ hún var orðin
manneskja með sjálfstætt líf. Ynd-
isleg, blíð og góð manneskja.
Elsku amma, þegar þú kvaddir í
minni síðustu heimsókn á sjúkra-
húsið í haust sagðir þú að við
barnabörnin fengjum dugnaðinn
við að heimsækja þig launaðan síð-
ar. Þetta var fallega sagt, en ég
fékk launað jafnóðum.
Sigurður Þór.
Mig langar til að minnast í örfá-
um orðum hennar Kristínar,
tengdamóður minnar og frænku.
Fyrst þegar við kynnstumst eitt-
hvað að ráði, vorum við í Aðalvík.
Við gengum samferða úr messu á
Stað í kirkjukaffi á Sæból. Þá segi
ég eitthvað á þá leið að sonur henn-
ar, sem átti vinkonu við Miðjarðar-
hafíð, ætti nú að líta sér nær í
makavali. Oft hló Stína seinna meir
og sagði að hann hefði aldeilis litið
sér nær, hann sonur hennar, og
minnti mig á þetta tal okkar norður
í Aðalvík. En Aðalvíkin var hennar
elskulegasti staður. Hún var alin
upp á Grundunum þar, og lét alltaf
vel af veru sinni hjá Herborgu
ömmu sem ól Stínu upp frá fimm
ára aldri. Steinunn föðursystir var
líka á heimilinu og Stína undi vel
sínum hag. En ung flutti hún til
Isafjarðar, vann sem vinnukona í
nokkur ár og giftist síðan Grími
Samúelssyni. Þau undu glöð við
sitt, eignuðust fímm börn og komu
þeim upp.
Amma og afi drengjanna minna
voru flutt á Hlíf þegar þeir fóru að
muna eftir sér, og oft, mjög oft
heimsóttum við þau á laugardög-
um. Laugardagar voru í uppáhaldi
hjá okkur öllum því þá bakaði
amma pönnukökur og þær eru
bestar. Stína amma talaði oft um
það hve sniðugir drengirnir væru,
þeir borðuðu pönnukökur hver á
sinn máta. Elsti lagði kökuna sam-
an og beit í báða enda, næsti byrj-
aði í miðjunni en yngsti borðaði á
venjulegan hátt. AIlLr borðuðu vel
og amma setti á sérdisk fyrir þá svo
eitthvað yrði eftir fyrir fullorðna
fólkið. Þessara heimsókna og
margra annarra munum við minn-
ast. Og minnar elskulegrar
tengdamóður og frænku, minnist
ég með virðingu og elsku, hún var
ein af þessum hljóðlátu konum,
vann sín verk, var svo ljúf, létt og
alltaf róleg. Lífíð er svona við
fæðumst... lifum...og deyjum. Guð
blessi okkur öll, alla hennar vini og
vandamenn.
Árný Hallfríður Herbertsdóttir.
KRISTÍN
ÁRNADÓTTIR
+ Sigurlína Magn-
úsdóttir fæddist
í Holtsmúla, Skaga-
firði, 3. júlí 1916.
Hún lést á heimili
sfnu, Kúskerpi,
Skagafirði, 22. des-
ember siðastliðinn.
Foreldrar hennar
vom Elísabet Ev-
ertsdóttir, f. 1878, d.
1957 og Magnús Ás-
grímsson, f. 1888, d.
1963. Sigurlína átti
einn bróður, Ásgrím
Eðvald, f. 1919, d.
1939. Hinn 7. ágúst
1937 giftist Sigurlina Jóhanni
Lúðvíkssyni, f. 18. júní 1914
vegavinnuverkstjóra og bónda
frá Hjörungavogi í Noregi. Þau
Þegar ég frétti að amma væri
"'dáin var sem tíminn stoppaði eitt
andartak og allt væri tómt. Ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að vera al-
inn upp að miklu leyti hjá afa og
ömmu á Kúskerpi. En nú hin seinni
ár höfðum við amma ekki hist mikið
og var mikil tilhlökkun hjá mér að
fara og heimsækja hana og afa um
^ólin. Það yrði líka með mér í fór
bjuggu allan sinn bú-
skap á Kúskerpi. Sig-
urlína og Jóhann
eignuðust fimm böm:
Ásbjörgu, hótelstjóra
á Varmahlíð, Skaga-
firði, Magnús, tamn-
ingamann, sem lést 7.
febrúar 1998, Sig-
rúnu, verslunar-
stjóra, Mývatnssveit,
Maríu, bónda í Kú-
skerpi og Lúðvík,
málmiðnaðarmann,
Akureyri. Afkomend-
ur hennar eru orðnir
27.
títför Sigurlínu fór fram frá
Sauðárkrókskirkju laugardaginn
2. janúar.
maður sem þau langaði til að hitta.
Það var gaman að vera strákpatti
og fara með ömmu upp í reykkofa
til að reykja silunginn. Það var
alltaf tilhlökkun að koma að stein-
unum fyrir ofan bæinn, þar sem
amma var vön að setjast niður og
hvíla sig. Á steinunum sagði hún
mér frá því þegar hún var að alast
upp og líka þegar krakkamir henn-
ar voru að alast upp, þetta voru
góðar stundir fyrir okkur bæði. Ég
mun alltaf muna þegar við amma
vorum tvö í fjósinu, ég unglingur og
amma fullorðin kona. Amma fór
þannig að skepnunum að þær
gerðu aldrei annað en það sem til
var ætlast af þeim.
Allir sem ömmu þekktu muna
eftir henni þegar hún var að hlúa
að blómunum og okkur fínnst sem
blómin hennar ömmu hafí verið fal-
legri en önnur blóm. Amma var
óvenju sterk og kjörkuð kona.
Aldrei dró hún úr okkur við veiðar
í vötnunum eða við tamningar á
böldnum folum. Hún bað okkur
eingöngu að bera virðingu fyrir
náttúrunni og hafa röð og reglu á
hlutunum, þannig myndi manni
vinnast best.
Amma er nú farin sína seinustu
fór og eftir stöndum við hin og
minningarnar um ömmu. Ég bið
góðan guð að gefa afa styrk í sinni
miklu sorg, svo og fjölskyldunni
allri.
Jóhann Birgir.
Kalliðerkomið
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefúr hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Það var á tólfta tímanum þriðju-
daginn 22. desember að síminn hjá
mér hringdi. Það var María á
Kúskerpi, hún heilsar mér og segir
„mamma er dáin“, og spyr hvort ég
vilji hringja í mín börn og segja
þeim að amma þeirra sé dáin. Þá
var tæpur klukkutími frá því að ég
talaði við hana og hún sagði að sér
liði betur en í gær.
Mig langar að þakka Sigurlínu,
tengdamóður og vinkonu minni
fyrir allan þann kærleika og hlýju
sem hún hefur umvafíð mig og
mína fjölskyldu í milli 30 og 40 ár.
Hvenær sem okkur bar að garði á
Kúskerpi mættum við sömu hlýj-
unni. Öll þessi ár hef ég og mín fól-
skylda verið þar gestir á jóladag og
þegar ég kom þar 20. des sl.
ítrekaði hún að ég kæmi á jóladag-
inn.
Sigurlína Magnúsdóttir var
mjög traust manneskja. Umhyggja
hennar fyrir öllu lífi, bæði mönn-
um, dýrum og gróðri sem hún um-
gekkst var mikil. Þetta sagði sína
sögu um hennar innri mann. Gam-
an þótti krökkunum mínum þegar
þau voru lítil að horfa á og jafnvel
að stinga bita af brauði upp í kind-
urnar þegar þær voru að koma
heim að dyrum til að sníkja, öllu
vildi hún hlúa að og næra, blómin
hennar báru vitni um það og alltaf
sagði hún, þið verðið að koma inn í
stofu að sjá blómin og kannski að
gefa þeim vatn, sérlega nú í
seinnitíð. Garðurinn og skógurinn
báru þessari umhyggju líka vitni.
Síðari árin var líkamlega þrekið
orðið mjög lítið en hugurinn og
áhuginn var vel skýr. Oft var hún
sárþjáð. Nú var hún búin að vera
um tíma á sjúkrahúsi, en komin
heim fyrir þrem dögum og búin að
ganga frá hvernig hún ætlaði að
gleðja sitt fólk um jólin, með
dyggri hjálp Maríu dóttur sinnar
og hennar fjölskyldu, því milli
þeirra var sérstaklega gott sam-
band. Síðan María og Einar
byggðu sitt hús hafa þau hjónin
Jóhann og Lína búið í sínu húsi í
skjóli yngra fólksins og alltaf feng-
ið að fylgjast með hvað var að ger-
ast í búskapnum, t.d. hvað var búið
að binda marga bagga og rúllur,
veiða marga silunga, eða hvort var
fæddur kálfur, lamb eða folald.
Um allt þetta snerist hennar hug-
ur og var þetta mikil blessun fyrir
hana því hugurinn var svo heil-
brigður.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Jóhann minn og fjölskylda, við
biðjum góðan Guð að styrkja ykkur
í sorg ykkar.
Sigurlaug Ólafsdóttir
og fjölskylda.
SIGURLÍNA
MAGNÚSDÓTTIR