Morgunblaðið - 03.01.1999, Síða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 3. JANÚAR 1999 43
JÓNAS FRÍMANN
GUÐMUNDSSON
+ Jónas Frímann
Guðmundsson
var fæddur á Rafn-
kelsstöðum í Garði
3. apríi 1919. Hann
lést í Garðvangi,
Garði, 25. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Jóns-
son, útgerðarmaður,
f. 18.7. 1892, d. 10.4.
1984, og Guðrún
Kristbjörg Jónas-
dóttir, f. 12.8. 1895,
d. 3.5. 1975. Systkini
Jónasar voru: Jón
Garðar, f. 2.4. 1918, d. 4.1. 1960;
Kristján Valgeir, f. 2.4. 1918, d.
26.5. 1963; Jörundur, f. 16.10.
1920, d. 15.10. 1927; Karolína
Ásthildur, f. 22.9. 1921, d. 8.5.
1988; Ragnar Þráinn, f. 28.2.
1923; Jörundur, f. 2.10. 1930, d.
19.7. 1931; Gunnar, f. 13.4. 1936.
Hinn 16.11. 1940 kvæntist
Jónas Björgu Árnadóttur frá
Gerðum í Garði, f. 24. október
1916. Foreldrar hemiar voru
Árni Árnason, for-
maður, f. 18.12.
1875, d. 11.6. 1967,
og Guðrún Þórðar-
dóttir, f. 6.6. 1887,
d. 22.7. 1972. Jónas
og Björg eignuðust
þijú börn: 1)
Jórunn, f. 12.3.
1942, gift Antoni S.
Jónssyni, börn
þeirra eru Jóna
Björg, Guðnín
Anna og Bogi Jón,
og eitt barnabarn.
2) Árni, f. 9.3. 1947,
kvæntur Birnu K.
Margeirsdóttur, börn þeirra eru
Jónas Frímann, Elenora Katrin,
Árni og Björg. Þau eiga þrjú
barnabörn. 3) Guðmundur, f.
29.8. 1951, kvæntur ínu Dóru
Jónsdóttur, börn þeirra eru
Rósa Björg og Margrét
Dóróthea.
_ Utför Jónasar var gerð frá
Útskálakirkju, Garði, laugar-
daginn 2. janúar 1999.
Elsku langafi minn. Það var svo
gott að geta kynnst þér svona vel.
Alltaf gat ég komið til þín og
langömmu þegar mamma og pabbi
voru að vinna. Þegar ég varð aðeins
eldri og fór í smáfylu stakk ég bara
af til ykkar. Þegar ég var nýkominn
inn um dyrnar hringdi mamma
vanalega því hún vissi alveg hvert
ég fór. Það var alltaf svo rólegt og
notalegt hjá ykkur. Við spiluðum oft
saman ólsen og auðvitað lærði ég að
spila hjá ykkur.
Elsku langafi minn! Þakka þér
fyrir að hafa alltaf verið góður við
mig og það væri nú gott ef allir
kynntust því að eiga langafa.
Þinn
Anton.
Elsku afi okkar. Nú er komið að
kveðjustund. Þó svo að við vissum
að hverju stefndi er þetta alltaf jafn
erfitt. Hugurinn reikar og margar
góðar minningar skjóta upp kollin-
um. En við getum huggað okkur við
að nú ert þú kominn á góðan stað og
ert laus við þjáningar. Afi okkar var
glæsilegur maður og var mikil reisn
yfir honum. Aðaláhugamál hans var
starfið sem tengdist fiski bæði á sjó
og landi. En öðru hvoru gaf hann
sér þó tíma til að skreppa Þingvalla-
hringinn. Ávallt var hann með hatt-
inn á höfðinu, sama hvernig viðraði,
og ósjaldan þurfti að hlaupa á eftir
hattinum um bryggjumar þegar
verið var að athuga með bátana. Á
seinni árum þekktum við afa í mílu-
fjarlægð þegar hann kom keyrandi
á tröllajeppanum sínum með ömmu
í framsætinu og hattinn á höfðinu.
Hann vildi alltaf fá að vita hvað við
væram að gera hverju sinni og hafði
gaman af að ræða um lífið og tilver-
una.
Jóna Björg varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að fá að kynnast þér bet-
ur þar sem hún var mikið hjá þér og
ömmu. Hún var fyrsta bamabamið
og var nokkuð eldri en við hin.
Alltaf varst þú boðinn og búinn þeg-
ar hún kallaði. Hún vildi líka alltaf
dröslast með þér hvert sem þú
fórst. Guðrún Ánna gleymir aldrei
skrifborðinu þínu sem var heilt
ævintýri út af fyrir sig. í því voru
margar skúffur og skápar. Hún gatt
eytt mörgum klukkustundum í að
skoða og gramsa. Aldrei sagðir þú
orð þótt allt væri á tjá og tundri.
Bogi Jón man alltaf eftir ferðinni
út í Sandgerði þegar þú leyfðir hon-
um að taka með sér villikettling
heim. Það urðu ekki allir jafn
ánægðir og Bogi enda gekk ekkert
að ala kettlinginn upp. Elsku afi, þú
munt alltaf lifa í hjarta okkar allra
og við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast þér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir íiðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkstþú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarlmoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku amma, megi Guð styrkja
þig-
Jóna Björg, Guðrún
Anna og Bogi Jón.
Elsku afi minn.
Mig langar að minnast þín með
nokkmm orðum. Það sem kemur
fyrst upp í huga mér þegar ég
hugsa til þín er þegar mig vantaði
einu sinni vinnu og mér fannst alveg
tilvalið að fá nú vinnu hjá honum afa
mínum, en þú áttir þá fiskvinnslu-
fyrirtæki í Sandgerði ásamt fjöl-
skyldu þinni. Ég var svo ung og vit-
laus að halda það að ég myndi hafa
það auðvelt að vinna hjá afa mínum,
en strax fyrsta daginn sýndir þú
mér fram á það að ég yrði að vinna
fyrir kaupinu mínu. Ég var fyrst
hissa en ég sætti mig strax við það
því þú hvattir mig stöðugt áfram og
hrósaðir mér þegar vel gekk og ég
held elsku afi minn að þú hafir
kennt mér rétta lexíu fyrir lífs-
brautina og sá tími sem ég vann hjá
þér var sá allra skemmtilegasti sem
ég man eftir því það var alltaf svo
létt og skemmtilegt í kringum þig í
vinnunni og þú ljómaðir allur, það
var eins og þú vildir hvergi annars
staðar vera.
Ég man líka eftir því þegar ég
átti fyrsta bamið mitt fyrir 6 ámm,
þá komst þú aleinn til mín uppá
spítala til þess að skoða litla langa-
fastrákinn og þú settist niður hjá
mér og talaðir lengi við mig.
En svo veiktist þú elsku afi minn
og áður en varði varstu hættur að
þekkja mig. Þú fluttir á Elliheimilið
í Grindavík og ég kom alltof sjaldan
til þín því mér fannst þú vera svo
langt í burtu frá mér. En ég er samt
þakklát yfir því að hafa náð þér í
góðu ástandi þegar ég kom að sýna
þér litlu dóttur mína í fyrra sumar
og ég náði að taka mynd af ykkur
saman sem ég mun varðveita vel og
gefa henni þegar hún verður eldri.
Loksins fyrir aðeins tveirn vikum
fékkstu flutning á Elliheimilið í
Garðinum, þá varstu kominn nánast
í næsta hús við mig og ég var svo
ánægð að geta nú heimsótt þig
nokkmm sinnum í viku í staðinn
fyrir nokkrum sinnum á ári. Fyrir
jól hugsaði ég mikið til þín því ég
komst ekki að heimsækja þig vegna
veikinda, en á jóladag ákvað ég að
skreppa til þín. Aðeins nokkrum
mínútum eftir að ég kyssti þig
gleðileg jól, elsku afi, þá kvaddirðu
þennan heim. Ég var fyrst reið og
sár yfir því að þú skyldir fara frá
mér loksins þegar þú varst kominn
svona nálægt, en eftir langa um-
hugsun sá ég að það var eigingimi í
mér, því þér líður örugglega miklu
betur núna þar sem þú ert. Ég
þakka Guði fyrir að hafa drifið mig
af stað að heimsækja þig. Farðu í
friði elsku afi minn, ég gleymi þér
aldrei.
Megi góður Guð styrkja þig í
sorg þinni, elsku amma mín.
Þín
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins Maustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt
Elenora Katrín.
Elsku afi.
Nú ertu farinn frá mér, þú náðir
ekki að lifa það að sjá litla barnið
mitt sem er á leiðinni, en ég veit að
þú kemur til með að kíkja á það
þegar það kemur og vonandi
hjálparðu mér að vaka yfir því.
Ég kem alltaf til með að hugsa til
þín þegar ég fer út í göngutúr, því
þegar ég var í Fjölbrautaskólanum í
Keflavík þá kom ég oft til þín og
ömmu á milli tíma, þá varstu orðinn
veikur en vildir samt vera á ferðinni
svo ég fór stundum út að labba með
þér og höfðum við bæði gaman af.
Elsku afi minn, hvíldu í friði. Góði
Guð, gefðu ömmu minni styrk, og
okkur öllum.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt
Þín
Björg.
Þegar ég vaknaði á jóladags-
morgun hugsaði ég með sjálfum
mér að loksins væru jólin komin,
hátíð ljóss og friðar. Ég var
staðráðinn í því að eyða jólunum í
faðmi fjölskyldunnar og vina eftir
ys og þys desembermánaðar. Þessi
jóladagur var bjartur og fagur og
lofaði góðu.
Ég, foreldrar mínir, systir mín og
dóttir hennar ákváðum að heim-
sækja afa Jónas út á Garðvang, en
þegar við afi kvöddumst með sterku
handabandi granaði mig ekki að
þetta væri okkar hinsta handaband.
Dagurinn varð allt í einu dimmur og
kaldur og fyllti huga minn af von-
brigðum, eða eigingirni um að vilja
hafa hann lengur.
Afi var hár og virðulegur maður
og hafði átt viðburðaríka ævi en
stóð alltaf uppi með reisn þótt á
móti blési. Nú þegar hann hefur
kvatt þennan heim veit ég að öll
veikindi eru að baki og að honum
líður vel og vill að við sem eftir
stöndum geram það líka. En á
stundu sem þessari fer hugur
manns á flug og allar góðu stund-
imar rifjast upp og fá mann tO að
brosa, um leið og tárin renna.
Ég man svo margar Krumms-
hólaferðirnar í Borgaifjörðinn með
afa og ömmu og einu sinni fóram við
fjögur af barnabömunum með þeim
í eftirminnilega ferð þangað sem
seint mun gleymast.
Afi hafði mjög gaman af söng og
þegar hann hætti að vinna rúmlega
sjötugur gekk hann til liðs við kór
eldri borgara. Oft þegar ég kom í
heimsókn sungum við saman þegar
hann var æfa nýtt lag.
Við skemmtum okkur vel þvi
þetta var sameiginlegt áhugamál
okkar beggja. Þegar mamma
eignaðist Björg systur var ég sex
ára, þá var amma hjá okkur krökk-
unum því pabbi var á sjó. Afi kom í
heimsókn til okkar, hann bauðst til
að keyra mig í skólann þó svo að
skólinn væri í næsta húsi bara af því
mér fannst svo gaman að komast
rúnt með honum í stóra jeppanum.
Þegar ég varð eldri fékk ég vinnu
hjá afa eins og Jónas og Ella systk-
ini mín. Afi gerði miklar kröfur til
okkar í vinnunni til þess að það yrði
einhvemtímann eitthvað úr okkur
og að hann gæti sagt stoltur að
þetta væra barnabörnin sín.
Afi vann mikið en gaf sér samt
tíma í að vinna að félagsmálum.
Hann var einn af stofnendum knatt-
spymufélagsins Víðis og var fyrsti
formaður þess. Hann var fyrsti
handboltaþjálfari kvenna í Garðin-
um. Hann stundaði hinar ýmsu
íþróttagreinar á sínum yngri áram.
Éinnig vann hann mikið starf fyrir
báðar stúlkurnar hér í Garðinum.
Afi starfaði líka um árabil í
Rotaryklúbbi Keflavíkur.
Afi, nú þegar komið er að erfiðri
kveðjustund óska ég þér góðrar
ferðar og ég veit að einhvemtí-
mann, einhverstaðar aftur hittumst
við á ný. Þangað til mun minning
þín lýsa upp mínar grýttu brautir
framtíðarinnar. Elsku amma, ég
votta þér samúð mína, en ég veit að
Guð styrkir okkur í sorg okkar.
Kveðja.
Árni.
Já hann afi sofnaði svefninum
langa á jóladag sl. Ég gerði mér
augljósa grein fyrir að stutt væri í
að hann myndi kveðja okkur er ég
heimsótti hann, meðan á dvöl minni
stóð heima nú fyrr í desember.
Hann hafði nýlega verið fluttur
úr Víðihlíð yfir á Garðvang. Mér
kom í hug að hann hefði farið
„heim“ til að deyja.
Garður og Sandgerði með bátum,
fiski og öOu sem lýtur að útgerð
vora hans „ær og kýr“ í áratugi og
þrátt fyrir veikindi sín og dvöl á elli-
og hjúkranarheimilinu var hann
stöðugt að vinna, það var svo mikið
að gera í öllu þessu stússi. Hjúkrun-
arfólkið talaði hann oft um sem
starfsfólkið sitt, sagði það vera ein-
staklega duglegt.
Já, svona átti afi sér sinn heim
mitt í því að geta lítið aðhafst. Mér
hefur löngum verið sorg í því að sjá
hvernig lífið hans breyttist frá því
sem áður var og átti oft ekki auðvelt
með að heimsækja hann af þeim
sökum.
Hjá ömmu og afa á Skólaveginum
eins og ég kallaði þau, dvaldi ég
mikið sem barn og unglingur. Afi
átti til að vera brúnaþungur svo við
krakkamir vissum ekki alltaf hvar
við höfðum hann. En á minn hátt
fann ég hlýjuna í honum og
myndaði samband við hann seirw.
mér verður ávallt kært.
í frystihúsinu á Rafn fékk ég
mína fyrstu starfsreynslu sem ég
var stolt af.
Um leið og ég kveð minn ástkæra
afa með þakklæti fyrir samfylgdina
sendi ég eftirlifandi ömmu minni
mínar innilegustu kærleikskveðjur
sem og foreldram mínum, systur og
fjölskyldunni aOri.
Lát Drottins ljós lýsa skært.
Rósa Björg Guðmundsdóttir,
Gjavik, Noregi.
'r~
Kæri afi og nafni minn. Mig lang-
ar að minnast þín í nokkram línum.
Við áttum ófáar samverastundirnar
saman. Krummshólaferðirnar sem
og önnur ferðalög sem ég fékk að
fara með ykkur ömmu era ógleym-
anlegar.
Frá unga aldrei náðir þú í mig
heim til að taka mig með á bryggj-
una þegar pabbi var að koma í land,
en það hafði mikil áhrif á mig og
vakti hjá mér áhuga á sjómennsku.
Ég var rétt um 12 - 13 ára þegar þú
tókst mig í vinnu, þú lagðir þig fram
í að gera þennan unga og óharðnaða
ungling að manni. Það var engin
miskunn að vera afastrákur þá, en
það kenndi mér að það er mikilvægt
að standa sig í vinnu. Þegar ég hætti
hjá þér og byrjaði að róa með pabba
komstu oft á bryggjuna. Fyrstu
skiptin sagði sjóveikin til sín og þá
hoppaði ég upp í bílinn hjá þér og
við branuðum í sjoppu þar sem þú
gafst mér að borða, til að ég jafnaði
mig. Þú hvattir mig til að halda
áfram og þú fylgdist vel með mér,
en núna vona ég að þú fylgir mér.
Ég þakka þér, afi, samfylgdina og
megir þú hvíla í friði.
Elsku amma, við sem eftir stönfK -
um eigum minningar um góðan
mann.
Þinn,
Jónas Frímann.
MARGRÉT SELMA
MAGNÚSDÓTTIR
+ Margrét Selma Magnúsdóttir
fæddist í Héraðsdal, Lýtings-
staðahreppi, Skagafirði, 13.
ágúst 1926. Hún Iést á sjúkrahús-
inu á Sauðárkróki 14. desember
síðastliðinn og fór útför hennar
fram frá Sauðárkrókskirkju 19.
desember.
Nú hef ég kvatt samferðakonu
mína. Hvað höfum við að þakka sem
höfum átt þess kost að vera heima-
vinnandi húsmæður? Jú, við höfum
verið til staðar þegar börnin okkar
þurftu á að halda.
Við voram vinnandi heima og ef út
af brá var hafin leit (hvar var
mamma?). Við áttum að vera heima.
Við Donna vorum heima meðan
börnin uxu úr grasi. Margs er að
minnast frá þeim tíma. Samstarf og
pössun sitt á hvað milli Hólavegs 15
og 17. Lítill drengur teygði sig í
rabarbaralegg, hann var ekki að fá
nema í Héraðsdal.
Ein perla er stór í minningar-
sjóðnum. Að morgni 6. júní 1957 bað
ég Donnu að gæta Önnu Kristínar og
fór til afa míns sem þá var að kveðja
þennan heim. Um hádegi, er ég kom
af spítalanum, sátu þær stöllur,
Marta og Anna Stína, fyi-ir sunnan
húsið á Hólavegi 15 og horfðu til
lofts. Ég spurði: „Á hvað eruð þið að
horfa?“ Dóttir mín svaraði: „Við ætl-
um að sjá þegar englarnir fara með
langafa.“
Þær stöllur spurðu um margt og
r 3lómabú5in >
öarðsKom
. v/ T-ossvogsUit'Ujwgafð J
SfmÍ! 554 0500
var oft erfitt að svara. Ég veit að
Donna reyndi að svara eftir bestu
getu og bömin hennar hafa fengið
svör við mörgum spumingum. Hún
var til staðar að svara þeim og von-
andi hafa sem flest börn aðstöðu til
að sá svör við spumingum sínum. t-
Gott var að eiga spjall við Donnu,
bæði á hennar heimili og mínu. Að
eiga samferð með góðu fólki er mikil
hamingja. Við Donna áttum samleið í
starfi fyrir Kvenfélag Sauðárkróks,
þar var hún heil í starfi sem annars
staðar. Starf hennar þar og í Sam-
bandi skagfirskra kvenna var gert af
ljúfum og góðum hug sem vonandi
hvetur þá til sem eftir koma að
standa við sitt.
Hún Donna var persóna sem við
samferðafólkið tókum tillit til. Hún
átti góðan mann sem Svavar er.
Hvernig hann annaðist hana í veik-
indum hennar er gott að horfa á til
fordæmis.
Guð blessi Svavar og alla hans^
fjölskyldu.
Jófríður Bjömsdóttir (Gógó).