Morgunblaðið - 17.01.1999, Qupperneq 38

38 SUNNUDAGUR 17. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
UNNAR VILHJÁLMSDÓTTUR,
Sléttuvegi 13,
áður Snorrabraut 71,
er lést mánudaginn 11. janúar sl., fer fram frá
Dómkirkjunni mánudaginn 18. janúar kl. 15.00.
Sveinbjörn Kristjánsson, Arnbjörg Óladóttir,
Elín Kristjánsdóttir, Teitur Lárusson,
Hörður Kristjánsson, Ólöf Antonsdóttir,
Sigríður Kristjánsdóttir, Sveinn Ævarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓNA SIGURGEIRSDÓTTIR,
Efstasundi 29,
sem lést á Sjúkrahúsi Reykjavikur laugar-
daginn 9. janúar, verður jarðsungin frá Foss-
vogskirkju mánudaginn 18. janúar kl. 15.00.
UNNUR
VILHJÁLMSDÓTTIR
+ Unnur Vil-
hjálmsdóttir
fæddist á Eyrar-
bakka 14. júlí 1918.
Hún lést á Landspít-
alanum hinn 11.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Elín Sveins-
dóttir, f. 24.5 1886,
d. 13.12 1984, og
Vilhjálmur Andrés-
son, f. 27.5 1887, d.
19.4 1972. Villyalm-
ur var lærður skó-
smiður en vann þó
lengst af sem verka-
maður hér í borginni, m.a. við
húsbyggingar o.fl. Systkini
Unnar eru: Reynir Sveinn, f.
25.6 1921, d. í júlí 1922; Svein-
björg, húsmóðir, f. 26.8 1922;.
Andrés Már, rafeindavirki, f.
17.9. 1929; Stefán Gunnar,
deildarstjóri, f. 25.6.1931.
Hinn 3. júlí 1943 gekk Unnur
að eiga Kristján Jóelsson bygg-
ingarmeistara, f. 7 janúar 1906
hér í Reykjavík, d. 12. janúar
1998. Börn Krist-
jáns og Unnar eru:
1) Sveinbjörn, bygg-
ingarmeistari, f.
2.9. 1944, maki Arn-
björg Oladóttir, að-
stoðarmaður tann-
læknis, og eiga þau
fjögur börn og eitt
barnabarn. 2) Elín,
skrifstofumaður, f.
27.10. 1947, maki
Teitur Lárusson
framkvæmdasljóri
og eiga þau þijú
böm og flmm
barnabörn. 3) Hörð-
ur, bakarameistari, f. 17.4.
1951, maki Ólöf Antonsdóttir
flugfreyja og eiga þau þrjú
böm og eitt barnabarn. 4) Sig-
ríður, hárskerameistari, f. 29.3.
1962, maki Sveinn Ævarsson
byggingarmeistari og eiga þau
þrjú börn.
Unnur verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni á morgun, mánu-
daginn 18. janúar, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Gunnar Klængur Gunnarsson, Móeiður Gunnlaugsdóttir,
Rannveig Gylfadóttir, Jón Gunnar Gylfason,
Margrét Gylfadóttir, Steingrímur Leifsson,
Runólfur, Katla, Klængur, Urður, Theódór,
Hrafn, lllugi og Úlfur.
+
Hjartkær móðir okkar,
ÁSTA JÓNSDÓTTIR,
Fellsmúla 7,
Reykjavík,
áður búsett á Þúfu í Kjós,
lézt miðvikudaginn 13. janúar.
Útför hennar verður gerð frá Grensáskirkju miðvikudaginn 20. janúar
kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á að láta Barnaspítala Hringsins
njóta þess.
Sveindís Eggertsdóttir Charais,
Þórsteinn Veturliðason.
+
Elskulegur faðir minn, fósturfaðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
ARINBJÖRN ÁRNASON,
vistheimilinu Seljahlíð,
sem lést á Landspítalanum mánudaginn
11. janúar, verður jarðsunginn frá Fíladelfíu-
kirkjunni þriðjudaginn 19. janúar kl. 13.30.
Árni Arinbjarnarson, Dóra Lydía Haraldsdóttir,
Grettir Björnsson, Erna Geirsdóttir,
Sigurgeir Axelsson, Jónína Guðmundsdóttir,
Anna Axelsdóttir, Sigríður Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
SVEINS HEIÐBERGS
AÐALSTEINSSONAR,
Torfufelli 29,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólksins á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur, deild 7A.
Guðbjörg Fanney Guðlaugsdóttir,
Aðalsteinn G. Sveinsson,
Hreinn Smári Sveinsson, Guðmunda Valdís Helgadóttir,
Lilja Rós Sveinsdóttir, Reynir Kristjánsson
og barnabörn.
Unnur tengdamóðir mín er látin.
Af því tilefni vil ég rita hér nokkur
fátækleg kveðjuorð. Ég hef notið
þeirra gæfu að hafa fengið að verða
henni samferða í 26 góð ár þar sem
hún var ávallt stóri hlekkurinn í
fjölskyldu okkar Elínar.
Engum hef ég kynnst á lífsleið-
inni sem var að eðlisfari jafn jákvæð
og hún var, þar sem bjartsýnin og
hið hlýja, þægilega og góða viðmót
hennar í öllum samskiptum við aðra
var ávallt í fyrirrúmi.
Oft er það nú svo að þegar við
eldumst þá koma fram hjá okkur
alls konar sérþarfír, séróskir og
jafnvel að við verðum oft svolítið
sérlunduð, en svo varð ekki raunin í
sambandi við tengdamömmu, hún
hélt alltaf áfram að vera jafn hress,
yndisleg og sjálfstæð eins og hún
hafði alltaf verið. Já, hún var hnar-
reist, tíguleg kona og bar höfuðið
hátt sem best verður lýst með nafn-
inu hefðarkona. Aldrei heyrði ég
hana dæma menn og málefni þótt
hún hafí stundum eflaust haft aðrar
hugmyndir um hlutina eða um þau
áform sem til stóð að gera eða fram-
kvæma.
Unnur var ekki mannblendin
kona og flíkaði ekki tilfinningum
sínum og hélt sig ætíð til hlés, og
aldrei heyrði ég hana kvarta né öf-
undast út í náungann. Lífshlaup og
lífsviðhorf hennar markaðist örugg-
lega töluvert af þeim veikindum
sem hún lenti í, stóran hluta ævi
sinnar, þ.e. berklasjúkdómnum sem
hún fékk á unga aldri, aðeins 18 ára
gömul. Það hefur vafalítið markað
spor í hjartalag þessarar góðu konu
að þurfa að sæta því að dveljast á
spítölum marga mánuði í senn til að
leita sér lækninga á þessum sjúk-
dómi. Maður getur sennilega ekki
sett sig í spor ungrar konu sem
þurfti oft að koma ungum börnum
sínum í langtíma pössun hjá vinum
og vandamönnum, meðan hún
freistaði þess að fá bót meina sinna
á þessum veikindum, og jafnvel það
að fá ekki að umgangast börn sín
vegna hugsanlegrar smithættu svo
mánuðum skipti. Þær lækningar
sem þekktust á þessum sjúkdómi þá
voru ekki eins þróaðar og þær eru í
dag, og þess vegna var sjúkdómur-
inn erfiður viðfangs, auk þess sem
honum fylgdu fordómar fólks vegna
vanþekkingar á eðli sjúkdómsins.
En með mikilli þrautseigju og elju
tókst henni eftir margra ára baráttu
að yfirstíga þessi veikindi sín að
mestu leyti. Þessi sjúkdómur og sú
þrautarganga sem hún þurfti að
BJARNI
JÓNSSON
+ Bjarni Jónsson
fæddist í Hörgs-
dal á Síðu 16. nóv-
ember 1911. Hann
lést á heinúli sinu 2.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju 12.
janúar. Jarðsett var
í Hafnarfjaröar-
kirkjugarði.
Að kvöldi annars
dags nýbyrjaðs árs,
kvaddi þessa jarðvist
Bjarni Jónsson, sadd-
ur lífdaga. Hans verður víða lengi
minnst, enda eftirminnilegur mað-
ur með afbrigðum þó hann væri
hógværari en flestir þeir sem jarð-
vist fá.
Ég hitti Bjarna fyrst sumarið
1991 þegar ég tengdist inn í fjöl-
skylduna á Álfó. Það sem mér verð-
ur alltaf minnisstæðast er hvað
Bjarni var bamgóður, hvernig
hann leit á börn sem sína jafningja
ekki síður en fullorðna fólkið, og
hvernig hann gat, tímunum saman,
setið og lesið fyrir bömin og sagt
þeim skemmtilegar sögur. Honum
var sérlega lagið að ná athygli
þeirra og halda henni.
Dætur mínar tvær
kölluðu hann alltaf
„afa Bjarna" og ég tel
víst að þau séu fleiri,
börnin, sem nú kveðja
afa, þó aldrei hafi
Bjarni stofnað til fjöl-
skyldu sjálfur. Afa-
börnin eignaðist hann
samt.
Eins er mér minnis-
stætt hvað Bjarni gat
verið harður í ádeil-
unni á þjóðlífíð, hvern-
ig hann fussaði og
sveiaði yfir innihalds-
leysi dagblaðanna, sagði hvern
stafkrók þvælu og að ekkert væri
að marka þetta dót, merkUegt
hvernig hægt væri að eyða í þetta
pappír. Fréttirnar í sjónvarpinu
urðu líka oft tilefni viðbragða hjá
honum. Þar fannst honum furðu-
legt hvernig fréttamennirnir gátu
setið og bullað og þvælt, um ekki
neitt, í einhvern óratíma. „Ættirðu
ekki að reyna að fá þér aðra vinnu,
vinurinn?" og „æ, vertu nú ekki að
þessu þragli maður, þú veist ekk-
ert um hvað þú ert að tala“, vora
setningar sem féllu stundum, um
leið og Bjarni stökk upp úr stóln-
ganga í gegnum á þessum áram
hefur eflaust haft þau áhrif á
lífsmottó hennar, að vera alltaf já-
kvæð, ánægð og hamingjusöm með
allt það sem hún átti og hafði.
Unnur fæddist á Skúmstöðum á
Eyrarbakka en fluttist til Reykja-
víkur árið 1927 með foreldum sínum
og systkinum. Vilhjálmur faðir
hennar sem lærður var skósmiður
freistaði þess að kornast í meiri
vinnu í Reykjavík. Á þeim árum
sem Unnur var að alast upp þá vann
faðir hennar við ýmis almenn verka-
mannastörf sem til féllu hér í
Reykjavík, þannig að þrátt fyrir að
henni hafi hugnast að leggja stund á
lengra nám eftir að hún lauk námi í
Austurbæjarskóla og síðar Ingi-
marsskóla, þá var sá möguleiki ekki
fyrir hendi af efnalegum ástæðum
eins og ástatt var á mörgum bæjum
á þeim tíma, enda ekki mikla vinnu
að hafa. Því þurfti hún sjálf að sjá
um sig eftir það með almennri
vinnu. En atvinnuferill hennar stóð
ekki lengi. Fyrst hóf hún störf í lít-
illi verslun í Kvosinni og síðar í
Kexverksmiðjunni Esju en sökum
veikinda hennar varð hún að hætta
störfum þar eftir nokkurra mánaða
starf, þá aðeins 18 ára gömul, til
þess að leita sér lækninga á sjúk-
dómi sínum. Þar með lauk þátttöku
hennar á hinum almenna vinnu-
markaði.
Það var síðan í kringum 1940 að
hún kynntist ungum byggingar-
meistara hér í borg sem hét Krist-
ján Jóelsson og gengu þau síðan í
hjónaband 3. júlí 1943. Kristján
hafði þá nokkrum árum áður byggt
íbúðarhús sitt á Snorrabraut 71, hér
í Reykjavík, í samstarfi við systur
sína og mág. Þar bjuggu þau sam-
fellt til ársins 1990 er Kristján
veiktist og dvaldi eftir það á öldrun-
ardeildum spítalanna hér í Reykja-
vík eða til þess tíma er hann lést, 12.
janúar 1998. Unnur flutti þá í nýja
íbúð sem Samtök eldri borgara
stóðu fyrir að byggja á Sléttuvegi
13 hér í Reykjavík. Þar undi hún
hag sínum vel enda gat hún hvenær
sem hún vildi blandað geði við aðra
íbúa hússins bæði í leik og starfi. Á
Sléttuveginum var einnig félags-
miðstöð eldri íbúa sem hún notfærði
sér óspart m.a. til þess að þróa með
sér meðfædda hæfileika sína til
þess að prófa eitthvað nýtt tengt
listsköpun á ýmsum sviðum.
Kristján og Unnur unnu að því
saman að byggja stórt iðnaðarhús-
næði í Brautarholti 16 hér í Reykja-
vík. Það eitt hlýtur að hafa tekið
mikið af tíma Kristjáns þannig að
allt heimilishald og uppeldi barna
þeirra hefur mætt mikið á Unni á
því tímabili.
um sínum og nennti ekki að hlusta
á „þessa menn“ lengur.
Ég man ekki eftir því að hafa séð
Bjarna öðravísi en beinan í baki,
göngulagið lipurt þrátt fyrir ára-
fjöldann og kurteisin og háttsemin
var honum í blóð borin. Ég sé hann
fyrir mér, standandi í eldhúsinu á
Álfó, með hendurnar á kafi í vösun-
um á gráum buxum, íklæddur
dökkblárri rúllukragapeysu að
ógleymdum inniskónum, sem
manni fannst stundum að væru
grónir við fætuma á honum, höfuð-
ið hallandi örlítið út á aðra öxlina
og glettnisblik í augum hans. Þessa
mynd geymi ég í hjarta mér.
Já, hann var yndislegur, hann
Bjarni. Við hittum hann síðast á sl.
Þorláksmessu, og af einhverju
ástæðum kvöddum við hann venju
fremur vandlega, knúsuðum hann
og föðmuðum og báðum hann að
hafa það eins gott og hann gæti.
Hann játti því og bað okkur að gera
slíkt hið sama, það væri engin
ástæða til annars. Þegar við dætur
mínar fregnuðum svo andlát hans,
hafði eldri dóttir mín það einmitt að
orði hvað hún væri fegin að hafa
kvatt hann svona vel.
Mig langar, fyrir mína hönd og
dætra minna, að þakka afa Bjarna
fyrir stundirnar sem við áttum
saman, þó að vissulega hefðu þær
mátt vera mikið fleiri. Megi hvíld
þín, elsku Bjarni, verða friðsæl.
Guðný Höskuldsdóttir, Stefanía
Bjarney og Rebekka Sigríður.