Morgunblaðið - 20.01.1999, Blaðsíða 38

38 MIÐVIKUDAGUR 20. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
STEFANÍA KATRÍN
ÓFEIGSDÓTTIR
+ Stefanía Katrín
Ófeigsdóttir
fæddist á Miðhúsum
í Gnúpverjahreppi
31. okt. 1906. Hún
lést á Landspítalan-
um 12. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
rún Stefánsdóttir
frá Núpstúni í
- Hrunamanna-
^ hreppi, f. 2. okt.
1872, d. 2.^ ágúst
1910, og Ófeigur
Jónsson frá Eystra-
Geldingaholti, f. 2.
sept. 1875, d. 30. jan. 1961. Stef-
anía átti eina alsystur, Ingunni,
f. 20. júlí 1905, d. 24. sept. 1995.
Hálfsystkin Guðmundur, f. 16.
júní 1913, d. 25. apríl 1989, Guð-
rún, f. 4. des. 1920, börn Val-
gerðar Guðmundsdóttur frá
Hólakoti í Hruna-
mannahreppi, f. 6.
okt. 1889, d. 5. maí
1968, seinni konu
Ófeigs, og Gústaf, f.
18. nóv. 1920, sonur
Kristínar Ólafíu
Einarsdóttur frá
Helgastöðum í Bisk-
upstungum, f. 26.
júlí 1899, d. 25. nóv.
1977.
Hinn 19. maí 1934
giftist Stefanía Ei-
ríki Þorsteinssyni
frá Háholti í Gnúp-
verjahreppi, f. 30.
mars 1896, d. 5. mars 1975. Þau
bjuggu fyrst á Ljósvallagötu 30,
en lengst á Brávallagötu 6 í
Reykjavík.
títför Stefaníu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
„Sem blaktandi, blaktandi strá.“
Þannig má segja að Stebba hafi ver-
ið síðustu árin. Oft var hún búin að
verða mikið veik en náði sér ótrú-
lega aftur og aftur, svo að núna þeg-
*ar hún veiktist hélt ég að hún myndi
hafa sama háttinn á. Eg veit að hún
var sátt við að kveðja þennan heim
þar sem líkamlegir kraftar voru
þrotnir en andlegri heilsu og reisn
hét hún til síðasta dags. Minnið var
óbrenglað og var oft gott að geta
spurt hana þegar minnið brast hjá
manni sjálfum.
Stebba kynntist sorg ung að aldri
þegar hún missti móður sína úr
berklum aðeins þriggja ára gömul.
Hún smitaðist af sama sjúkkdómi.
>t,Ég man að ég sótti svo í að vera
uppi í rúmi hjá mömmu og skildi
ekki af hverju ég mátti það ekki.“
Þetta rifjaði hún stundum upp. Þeg-
ar í ljós kom að hún var orðin veik
var farið með hana á hesti suður á
Landakot og þar var hún í heilt ár.
Þá var barnasálarfræðin þannig að
best var talið að enginn heimsækti
hana sem hún þekkti. Hún sagði að
pabbi hennar hefði koníið suður
einu sinni og þá hefði hann bara
mátt sjá hana sofandi. Matthías
Einarsson, læknir, varð hennar
„pabbi „ á Landakoti og minntist
hún hans ávallt með mikilli hlýju.
Þetta hafði óneitanlega áhrif á líf
hennar alla tíð.
Hún var fædd á Miðhúsum í
Gnúpverjahreppi og þar fannst
henni fallegt og fannst erfitt þegar
fjölskyldan tók sig upp og flutti að
Kolsholti í Villingaholtshreppi. Þar
undu þau þó hag sínum vel, þar til
aftur var flutt og þá til Reykjavíkur.
Það fannst Stebbu dapurt. Pabbi
hennar sá hvað henni leiddist í
Reykjavík svo hann hafði sambandi
við vin sinn, sr. Ólaf Briem á Stóra
Núpi í Gnúpverjahreppi, og varð
það úr að þangað fór hún í kaupa-
vinnu. Þetta varð henni til mikillar
gæfu og kom alltaf sérstakur blær á
röddina þegar talað var um árin
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og
bróðir,
ÞÓRARINN MAGNÚSSON
kennari
frá Vestmannaeyjum,
Asparfelli 6,
Reykjavík,
lést á Landakoti mánudaginn 18. janúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurður G. Þórarinsson, Kristbjörg U. Grettisdóttir,
Ásmundur J. Þórarinsson, Birna Ó. Jónsdóttir.
+
Maðurinn minn og faðir,
JENS KJARTANSSON
fyrrum bóndi,
Þórdísarstöðum, Eyrarsveit,
sem lést á dvalarheimilinu Fellaskjóli, Grundarfirði að kvöldi fimmtu-
dagsins 14. janúar, verður jarðsunginn frá Grundarfjarðarkirkju fimmtu-
daginn 21. janúar kl. 14.00.
Kristjana Jóhannesdóttir,
Jens Kristján Jensson.
Bróðir okkar og mágur,
ÁGÚST EINARSSON
frá Hömrum, Þverárhlfð,
elliheimilinu Grund,
áður Bergþórugötu 29,
verður jarðsunginn frá Áskirkju föstudaginn
22. janúar kl. 15.00.
Sigursteinn Einarsson,
Hinrik Einarsson, Ingibjörg Gísladóttir.
hennar á Stóra Núpi. Þar kynntist
hún manni sínum, Éiríki Þorsteins-
syni, sem var gáfaður, þolinmóður,
skemmmtilegur, góður og bestur
allra sem ég hef kynnst. Þau bjuggu
allan sinn búskap í Reykjavík. Á
hverju sumri var farið að Stóra
Núpi og dvalið í nokkra daga og var
það þeim alltaf tilhlökkunarefni.
Ég var svo lánsöm að búa í stóru
fjölskylduhúsi ásamt Stebbu og
Eika. Þau eignuðust ekki börn en
þau voru ekki barnlaus því bæði
höfðu einstakt lag á að hæna þau að
sér. Við systkinin á Brávallagötu 6
og krakkarnir á Ljósó, börn Ingu,
systur Stebbu, ásamt fleirum höfum
öll notið þeirra.
Stebba var nett og fríð kona. Hún
unni fallegum söng og fögrum ljóð-
um, einkum var Davíð Stefánsson í
uppáhaldi hjá henni. Nægjusemi
var henni í blóð borin en eftirtektar-
vert var hvað allt sem hún keypti
var fallegt og vandað. Var þá sama
hvort var, húsbúnaður, klæðnaður
eða gjafir, allt var fallegt. Hún var
næm fyrir skepnum og þoldi ekki ef
hún varð vör við að um þær væri
ekki hugsað sem skyldi. Minntist
hún oft á hvað henni þótti erfitt ef
illa gekk að lemba og gat ekki hugs-
að sér að hætta fyrr en öll lömb
höfðu fundið móður sína. Hún var
hestakona og fannst gaman að
spretta úr spori. Eiríkur átti hryssu
sem Stjarna hét, hún veitti Stebbu
mikla ánægju og minntist hún oft á
sunnudagsreiðtúranna frá Stóra
Núpi inn í Þjórsárdal.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
efast ekki um að Eiki hefur tekið á
móti Stebbu með Stjörnu sína. Ég
þakka þeim báðum, Stebbu og Eika,
fyrir ómetanlegan stuðning og ást-
ríki alla tíð. Blessuð sé minning
þeirra.
Ykkar
Vala.
Kær móðursystir mín, Stefanía
Ófeigsdóttir, er látin. Væntanlega
hefur hún verið hvíldinni fegin því
hún hafði náð 92 ára aldri. Enda
þótt líkamlegt þrek hafi verið farið
að bila hélt Stefanía andlegu þreki
til síðustu stundar. Við þessi tíma-
mót koma margar ljúfar minningar
fram í hugann frá bernskuárunum.
Fjölskylduhúsið á Brávallagötu þar
sem foreldrar mínir og við systkinin
fjögur bjuggum á fyrstu hæð, amma
og afi á annarri hæð og Stebba
frænka og hennar mikli ágætismað-
ur Eiríkur Þorsteinsson í risinu.
Þegar litið er til baka er það mikill
munaður að hafa alist upp við þess-
ar aðstæður, mamma, amma og
Stebba ætíð til staðar svo alltaf var
athvarf og umhyggja fyrir litlar sál-
ir.
Á árunum upp úr 1950 var mikið
hlustað á útvarp og eru fyrstu
minningar mínar að hlusta á útvarp
uppi hjá Stebbu og Eika. Leikrit
eins og „Hver er Gregory" og
„Ambrose í París“ vöktu hrollkalda
spennu og gat maður vart beðið eft-
ir framhaldinu. Ég man vel eftir, að
með því að skyggnast inn í gamla
lampatækið þóttist ég sjá persónur
og leikendur í glóð lýsandi
lampanna. Síðan las Eiki fyrir okk-
ur einhverja bók eða hjálpaði til við
heimalærdóminn sem var að vísu
tekinn eins léttum tökum og hægt
var að komast upp með.
Er árin liðu var ég svo heppinn að
geta sjálfur hafið búskap í fjöl-
skylduhúsinu á Brávallagötu og þá
naut elsta dóttir mín, eins og svo
fjölmörg önnur systkinaböm mín,
þess góða atlætis hjá Stebbu og
Eika sem við systkinin höfðum not-
ið. Meðan ég bjó í Bandaríkjunum
um miðjan áttunda áratuginn þá
skrifaði Eiki mér nokkur bréf og að
lokum sagði hann mér að þetta sér-
staka bréf væri síðasta bréfið sem
hann myndi senda mér því hann
væri orðin of gamall til bréfaskipta.
Varð það orð að sönnu því stuttu
seinna fengum við upphringingu að
Eiríkur minn væri allur.
Eftir lát Eika bjó Stebba á Brá-
vallagötunni allt fram til ársins 1995
er hún varð að láta undan Elli kerl-
ingu og fara á hjúkrunarheimili. En
á þeim tíma var Ema dóttir mín í
námi og fékk hún afnot af íbúðinni
og er frænku sinni afar þakklát fyr-
ir það.
Með þessum orðum eftir Valdi-
mar Briem kveð ég móðursystur
mína, sem reynst hefur mér sem
hin besta móðir í gegnum tíðina:
Far þó í ffiði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ófeigur Hjaltested.
Elsku Stebba mín. Nú ert þú far-
in til guðs og ég veit að þar líður þér
vel. Eg man þegar ég var lítill og
hjólaði til þín á Brávallagötuna og
þú gafst mér Cheerios og kíví og ég
man þegar ég var að þræða tölur á
band með nál. Allir ullarsokkarnir
og vettlingamir sem þú prjónaðir á
mig svo mér yrði ekki kalt. Það var
alltaf gott að koma til þín og þú
hugsaðir alltaf vel um mig. Einu
gleymi ég aldrei og það er þegar ég
bað þig að vera langamma mín því
þú varst svo góð. Ég sakna þín mik-
ið og mun alltaf hugsa til þín.
Þinn
Gestur, Stóra-Ármóti.
Hún Stebba er farin. Ég vissi að
líklega væri henni ekki ætlaður
langur tími í viðbót þar sem hún var
komin yfir nírætt. Samt átti ég ekki
von á þessu núna. Þessi litla fín-
gerða kona sem reyndist okkur öll-
um svo góð kvaddi hljóðlega eins og
hún sjálf hafði óskað eftir.
Ég man hvað ég kveið fyrir því að
hitta hana fyrst þegar við Einar
frændi hennar byrjuðum að vera
saman. Mér hafði verið sagt að
Stebbu væri ekki sama hver næði í
hann Einar. Sem betur fer reyndist
sá kviði ástæðulaus og tók hún mér
vel frá fyrstu tíð. Ég minnist allra
stundanna þegar við Einar fórum
alltaf til hennar í mat úr skólanum.
Alltaf fengum við góðar móttökur
þótt henni fyndist hún ekkert eiga
til að gefa okkur. Þegar við Einar
trúlofuðum okkur á áttræðisafmæl-
isdeginum hennar gaf hún mér heil-
ræði sem ég mun ávallt varðveita.
Ég er þakklát fyrir að hafa kynnst
henni og fyrir það hversu vel hún
fylgdist með því sem við vorum að
gera. Alltaf spurði hún hvernig
strákarnir hefðu það og hvernig bú-
skajiurinn gengi.
Ég er þakklát guði fyrir að hún
lifði þetta lengi og fékk að sjá litlu
nöfnu sína. Við fjölskyldan kveðjum
Stebbu með söknuði og munum
minnast hennar í bænum okkar.
Hafdís.
Elsku Stebba. Þessa bæn kenndir
þú pabba mínum og hann kenndi
mér hana:
Ó, Jesú bróðir besti
og bamavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á bamæskuna mína.
Mérgottbarngefaðvera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái að spilla.
Hvíl í friði.
(P. Jónsson)
Hafsteinn.
Ég var svo lánsöm að eiga auka
ömmu og afa, þau Stebbu og Eika.
Fyi'stu æviárin bjó ég í sama húsi
og þau, og var sjálfsagt ekki farin
að ganga þegar ég fór að iðka kom-
ur mínar á þeirra heimili. Hjá þeim
var maður umvafinn hlýju og kær-
leika. Þar fékkst öll sú athygli sem
maður þurfti, eitthvað gott í gogg-
inn, með þeim fletti ég fallegustu
Biblíu í heimi og alltaf var nóg til af
litabókum. Og ef ég nennti ekki að
lita ein, þá lituðu þau með mér.
Eftir að Eiki dó hélt ég áfram að
vera heimagangur hjá Stebbu. Hún
kenndi mér svo margt um lífið og
tilveruna. Hún kenndi mér að reima
og prjóna, en hún prjónaði ógrynni
af sokkum og vettlingum á alla í
fjölskyldunni og var snillingur á því
sviði.
Það var ómissandi að koma við
hjá Stebbu á leiðinni heim. Við byrj-
uðum í eldhúsinu þar sem við tínd-
um „draslið" úr búrinu, eins og hún
orðaði það sjálf. Svo var sest inn í
stofu, prjónað, talað saman og
hlustað á Hauk Morthens. Hún
fylgdist alla tið vel með, var ótrú-
lega næm bæði á dýr og menn, virt-
ist vita hvemig manni leið, vissi
þegar ég varð ástfangin, hvort ég
var ófrísk o.s frv.
Þó að Stebba gæti ekki lengur
búið heima voru samverustundir
okkar áfram jafn notalegar. Við
borðuðum uppáhalds kökuna okkar
og drukkum kók og malt á meðan
við ræddum alla hluti milli himins
og jarðar.
Það er mikil eftirsjá að geta ekki
lengur komið við hjá Stebbu.
Elsku Stebba. Ég mun ætíð
geyma minninguna um þig í hjarta
mínu. Ég veit að það verður vel tek-
ið á móti þér og þér muna líða vel
hjá honum Eika okkai'. Guð veri
með þér.
Guðrún Gestsdóttir.
í dag_ kveðjum við Stefaníu
Katrínu Ófeigsdóttur hinztu kveðju.
Þegar við heimsóttum hana á að-
fangadag jóla sl. var hún hress að
vanda og hugsunin skýr, þegar hún
var að skoða jólakveðjur, sem henni
höfðu borizt. Að vísu var henni
nokkuð þungt fyrir brjósti og hafði
orð á því, að sér þætti dauðinn fara
sér óþarflega hægt, hvað hana varð-
aði. En nú er kallið komið og hún
hvíldinni fegin.
Það fór ekki framhjá mér, þegar
ég kynntist Guðrúnu Önnu, konu
minni, hve miklar mætur hún hafði
á Stefaníu móðursystur sinni og Ei-
ríki manni hennar. Þau höfðu búið í
húsi foreldra hennar á Ljósvalla-
götu 30 á fyrstu árum hennar. Þeim
hafði ekki orðið barna auðið og tóku
þau miklu ástfóstri við stúlkuna,
sem undi hjá þeim löngum stund-
um.
Þessi góðu tengsl héldu áfram
eftir að Stefanía og Eiríkur fluttu í
nágrennið, á Brávallagötu 6, þar
sem þau bjuggu alla tíð síðan.
Það var því ekki eingöngu dómur
væntanlegra tengdaforeldra, sem
ég stóð frammi fyrir á þeim tíma,
heldur var eins og Stebba væri að
missa dóttur sína út í óvissuna, þeg-
ar við opinberuðum trúlofun okkar.
Við hjónin hófum búskap í fjöl-
skylduhúsinu á Ljósvallagötu 30 og
áttum þar mörg góð ár og mikil
voru tengslin við skyldfólkið allt á
Brávallagötu 6. Stebba og Eiríkur
fylgdust vel með okkar högum og
notalegt fannst okkur, þegar Eirík-
ur leit inn og fékk sér morgunkaffi
um helgar.
Á Brávallagötu 6 var sannkallað
fjölskylduhús, þar sem Ófeigur bjó
með seinni konu sinni Valgerði og
syni og Guðrún hálfsystir Stefaníu
með Pétri manni sínum og börnum.
Þar mynduðust einnig sérstök
tengsl á milli barnanna og þeirra
Stebbu og Eiríks, sem umvöfðu þau
með umhyggju sinni og ástúð og
voru þeim sem aðrir foreldrar. Það
var alltaf gaman að koma á Brá-
vallagötuna og snyrtimennskan hjá
Stebbu var einstök. Ailtaf var þar
fágað og fínt, bónað út úr dyrum og
hvergi sást rykkom.
Það var mikill missir þegar Eirík-
ur féll frá og hans var sárt saknað.
Stebba bjó áfram á Brávallagötunni
á meðan kraftar leyfðu, en oft var
heilsan tæp og loks kom að því, að
meiri aðhlynningar var þörf. Hún
dvaldi um skeið í Hafnarbúðum og á
Borgarsjúkrahúsinu og síðar á
Landakoti og Elliheimilinu Grund.
Ýmsum áfóllum varð hún fyrir því
að veikbyggður líkaminn var brot-
hættur og þoldi illa slæmar byltur,
en alltaf rétti hún við og heilsaði
gestum sínum með bros á vör. Hug-
urinn var alltaf skýr og minnið
óbrigðult, hvort sem hún rifjaði upp
fornar minningar eða atburði síð-
ustu daga.
Við, sem eftir lifum, eigum um
hana hlýjar og góðar minningar,
sem aldrei gleymast og fjölskylda
mín þakkar henni samfylgdina og
óskar henni velfarnaðar á þeirri
braut, sem hún hefur nú lagt út á.
Ólafur G. Karlsson.