Morgunblaðið - 27.02.1999, Blaðsíða 32

32 LAUGARDAGUR 27. FEBRÚAR 1999
Líf í heimsborg þarf ekki endilega að litast
af mengun, hraða og ópersónulegum sam-
skiptum. Sigurbjörg Þrastardóttir
skyggndist inn í daglegt líf ungra Islend-
inga í London sem mæta erlinum á göngu-
hraða, halda tryggð við hverfisbúlluna
og bregða fyrir sig þvottaefni í vopnaðri
viðureign við nútímann.
ÞAÐ er með eindæmum hent-
ugt að búa ofan á neðanjai'ð-
arlestarstöð í London. Það
hafa ungu hjónin Guðmund-
ur Steingrímsson og Marta María
Jónsdóttir reynt þá fimm mánuði
sem þau hafa búið ytra. Engin þörf á
reiðhjóli og upplagt að bregða sér á
inniskónum í bæinn.
„Lestarstöðin er eiginlega í kjall-
aranum hjá okkur - þetta er fremur
rúmgóður kjallari,“ segir Guðmund-
ur í lyftunni milli fjórðu hæðar og
gangstéttar í Warren Court í mið-
borg London. I téðum kjallara er á
hinn bóginn ekki þvottahús og því er
haldið af stað út í umferðina með
óhreina tauið á bakinu. Almennings-
þvottahúsið er góðu heilli í göngu-
færi og Guðmundur og Marta flokka
þvottinn rösklega og skella í tvær
vélar.
Ekta breskar
franskar kartöflur
„Ég er í myndlistamámi við
Goldsmith’s College í framhaldi af
útskrift minni irá Myndlista- og
handíðaskóla íslands í fyrra,“ segir
Marta þegar við setjumst niður á
kaffistofunni Bon Appetit Café
gegnt þvottahúsinu. „Þetta er mjög
„heitur" skóli um þessar mundir en
líka mjög góður skóli. Myndlistar-
kennslan er óvenju fræðileg og
nokkur harka bæði í gagnrýni kenn-
ara og samkeppni milli nemenda. I
fyrradag fékk ég svo að vita að ég
hefði komist inn í meistaranám við
sama skóla,“ upplýsir hún og viður-
kennir að það séu stórgóðar fréttir
því aðeins þrjátíu nemendur eru ár-
lega valdii- til meistaranámsins úr
hópi hundraða sem sækja um.
Fréttirnar eru ekki síður örlag-
aríkar fyrir ektamanninn Guðmund.
„Þetta þýðir að ég þarf að finna mér
eitthvað að gera hér næstu tvö árin,“
segir hann og Marta er ekki sein á
sér að minna hann á starf
stöðumælavarðar sem þau sáu
auglýst fyrir skömmu. „Neei, ég er
frekar að íhuga eitthvað í ætt við
doktorsnám," svarar hann íbygginn.
Hann er með masterspróf í heim-
speki frá háskólanum í Uppsölum í
Svíþjóð og vinnur nú að gi-einasafni
um málspeki ásamt hópi norrænna
heimspekinga í framhaldsnámi. „Svo
hef ég verið að fást við tónlist með
hljómsveitinni Skárren ekkert. Við
gerðum tónlistina í leikritinu Rommí
sem sýnt er í Iðnó og erum að reyna
að finna út hvemig við getum haldið
tónsmíðum áfram netleiðis. Við erum
nefnilega allir hver í sínu landinu,"
segir Guðmundur. Hann hefur
pantað sér ommelettu og franskar
og bendir hróðugur á fitugar kartöfl-
umar þegar þær berast á borðið.
„Þetta er alveg ekta breskt," segir
hann og brosir.
Oðruvísi hlátur
í yfírstéttarhverfum
Þau hjón segjast iðulega bíða á
þessari örsmáu kaffistofu á meðan
þvotturinn veltist í vélunum hinum
Morgunblaðið/Sigurbjörg Þrastardóttir
GUÐMUNDUR og Marta María skottast um miðborg London með lungann úr fataskápnum
og þvottaefni í farteskinu.
megin götunnar. Þykk steikar-
svækja svífur
yfir einföldum
borðum og tak-
markaður tími
virðist hafa farið
í að hanna innan-
stokksmuni stað-
arins. Enn minni
tíma hefur verið
eytt í að þvo upp
leirtauið en það
kemur ekki að sök
því maturinn seður
hungrið og vel það.
„London er mjög
hverfaskipt borg,“
segir Guðmundur.
„Fólk hugsar í hverf-
um og spáir mikið
það hvar þú býrð og
hvaðan þú kemur. Við
erum smám saman að
átta okkur á þessu
kerfi, við vitum til
dæmis núna að Brixton
er lágstéttarhverfi á
uppleið, í austurborg-
inni er austurlensk
stemmning og Mayfair er
nokkurs konar yfirstétt-
arhverfi," segir hann. „Já, við fórum
í bíó í Mayfair um daginn og
andrúmsloftið þar var greinilega
öðruvísi en hér,“ rifjar Mai'ta upp.
„Allir voru dálítið fínir og sumir tóku
meira að segja leigubíl heim,“ segir
hún með upphrópunarmerki og Guð-
mundur bætir því að við bíógestirnir
í Mayfair hafi jafnvel hlegið á annan
hátt en annars staðar. „Þeir hlógu
meira svona „ho, ho, ho,“ segir hann
og gerir sér upp siðprúðar brosvipr-
ur.
„Bretar eru reyndar yfir höfuð
mjög siðprúðir á almannafæri og
kurteisir, næstum því einum of,“
segir Mai'ta og kveðst nánast hafa
orðið fyrir aðkasti vegna ófullnægj-
andi auðmýktar í mannþröng á
breskri krá. „Kurteisisvenjur eru
nánast trúaratriði og þeir segja
manni hiklaust til syndanna ef mað-
tekritroZu annatrÍtiI-
ur biðst ekki afsökunar nógu oft,“
segir hún.
Hópferð
á hverfískrána
Talandi um ki'ár. Hinir nýju
Lundúnabúar hafa lært að kráin
gegnir lykilhlutverki í félagslífi
borgarinnar. „Pöbbarnir fyllast eftir
vinnu, eftir fyrirlestra, eftir sýning-
ar og svo framvegis,“ útskýra þau
I vetrarríki draums
DRAUMSTAFIR Kristjáns Frímanns
Mynd/Kristján Kristjánsson
ÓKUNN er vá vetrar.
NÚ ÞEGAR vetur konungur minnir
svo hressilega á sig og vá vofir yfir
þorpum vegna snjóflóðahættu er
ekki úr vegi að skoða drauminn sem
tæki í baráttunni við snjóinn. Menn
dreymir fyrir ófórum líkt og öðru
sem hendir og því ættu menn að
vera vakandi fyrir draumum sínum,
skrá þá hjá sér og hver veit, draum-
urinn gæti afstýrt vánni eða dregið
úr skaða hennar, ef og þegar hún
kæmi. Einn slíkan draum, sem vert
er að skoða, dreymdi Sigurð Björg-
vinsson, kennara og tónlistarmann í
Garðabæ.
„I byrjun janúar 1983 dreymdi
mig draum sem fyllti mig óhug.
Þannig var að nótt eina dreymdi mig
að ég var kominn til Patreksfjarðar.
Það var súldarveður, en frekar hlýtt,
en þó vetur væri þegar mig dreymdi
drauminn fannst mér eins og nú
væri vor. Þegar ég kem inn í þorpið
hitti ég þar fyrir mágkonu mína sem
heitir Valdís. Hún hafði búið á Pat-
reksfirði um nokkurt skeið ásamt
manni sínum og þremur bömum.
Með henni var önnur kona sem ég
þekki og heitir Biyndís. Ég varð
hálfhissa að hitta hana þama en hún
býr í Hafnarfirði. Þarna voru þær
tvær og virtust vera að vinna við
garðyrkjustörf ofan á gólfplötu á ný-
byggðum kjallara. Útlit kjallarans
var ekki traustvekjandi, grátt og
hrátt. Þama vom þær stöllur að
leggja grasþökur ofan á gólfplötuna
og var grasið vel grænt. Þegar ég
spurði þær hvort ekki ætti að
byggja ofan á kjallaraplötuna hlógu
þær við og svömðu fáu. Ég spurði
hvað kjallarinn væri stór. Valdís
svaraði að þar væra fjögur svefnher-
bergi. Mér fannst þá að ekki þyrfti
að byggja meira við húsið, því fjöldi
herbergja væri nægjanlegur fyrir
Valdísi og fjölskyldu. Þær hömuðust
við að tyrfa og var mikill asi á þeim.
Meira man ég ekki af draumnum.
Þegar ég vakna er ég viss um að
Valdís sé í hættu stödd. Ég sagði
konu minni og samstarfsmönnum
drauminn og töldu þau að þama
væri um feigð einhvers að ræða, en
ekki endilega Valdísar. Því græna
torfið og teppin myndu tákna dauða.
Laugardag í lok janúar er ég á leið
að Hvolsvelli í bíl um kvöldmatar-
leytið. Þá er skýrt frá því í fréttum
að snjóflóð hafi fallið á Patreksfirði
og nokkrir taldir af. Ég var þess nú
fullviss að draumurinn væri kominn
fram og mágkona mín og fjölskylda
hefðu farist. í ofboði hringdi ég
heim og fékk þær fregnir að Valdís
og fjölskylda væm heil á húfi. Þá
rann upp fyrir mér lausn draums-
ins. Hún var falin í nöfnunum.
Valdís: sú sem velur valinn (þá sem
eiga að deyja). Bi-yndís: sú sem
stjórnar ormstunni, eða hamförun-
um. Ég þarf varla að taka fram að
tala herbergjanna undir grænni
torfu kjallaragólfsins var sú sama
og fjöldi þeirra sem létust í flóðinu."
Draumur frá „Sól“
Það var aðfangadagskvöld. Ég
mætti uppáklædd á hátíðarsam-
komu í skólanum mínum. Ég var í
hárauðum kjól, jakka og skóm og
var sérlega ánægð með mig. Ég
mætti fagnandi á samkomuna og
gerði góðlátlegt grín að klæðaburði
mínum þegar ég fékk hrós frá
skólafélaga mínum. Allt í einu var
systir mín með mér og við settumst
meðal annarra nemenda. Mér fannst
ég mjög fín en þegar ég leit niður
vom fótin ekki lengur rauð heldur
mjallahvít. Ég varð hissa „nú era