Morgunblaðið - 27.02.1999, Síða 44

45 LAUGARDAGUR 27. FEBRÚAR 1999
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURÞÓRA
SIG URÞÓRSDÓTTIR
+ Sigurþóra Sig-
urþórsdóttir,
Rauðafelli I, fædd-
ist á Rauðafelli III,
Austur-Eyjafjöllum,
21. mars 1940. Hún
lést á heimili sínu
að morgni 18. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar:
Sigurþór Skærings-
son frá Rauðafelli,
f. 6.7. 1909, dvelur
nú á Dvalarheimil-
inu Lundi á Heilu
og Bergþóra Auð-
unsdóttir frá Efra-
Hóli Vestur-Eyjafjöllum, f.
1.12. 1906, d. 4. 12. 1980. Systk-
ini hennar: Skæringur Eydal, f.
25.6. 1935, d. 10.11. 1992; Krist-
ín, f. 11.5. 1936, búsett á Hellu;
María, f. 29.7. 1937, búsett í
Færeyjum; Halldór, f. 6.10.
1942, búsettur í Reykjavík og
þrjú önnur er dóu ung. Hálf-
bróðir sammæðra: Auðunn
Jónsson f. 3.11. 1930, d. 2.8.
1992. Sigurþóra giftist 6. ágúst
1967 Ástþóri Jóni Tryggvasyni
frá Rauðafelli, f. 6. apríl 1937.
Foreldrar hans voru Eiríkur
Tryggvi Þorbjörnsson frá Há-
túni í Skriðdal, f. 6.8. 1909, d.
22.5. 1969 og Kristín María
Guðjónsdóttir frá Raufarfelli, f.
18. 2. 1909, d. 24.10. 1986. Börn
þeirra: 1) Bergþóra, húsmóðir
á Reyni í Mýrdal, f. 13.5. 1967 í
sambúð með Ólafi Steinari
Björnsssyni, bónda,
f. 9.1. 1970 og eru
börn þeirra: Elísa-
bet Ásta, f. 14. 4.
1987, Björn Þór, f.
22. 2. 1991 og Erna
Guðrún, f. 7.3.
1997. 2) Kristín,
skólavörður, f. 13.5.
1967 í sambúð með
Gísla Valdimars-
syni, húsgagna-
smið, f. 30.10. 1967
og eru þau búsett í
Kópavogi. Börn
þeirra: Helga Auð-
ur, f. 8.3. 1986,
Valdimar, f. 23. 5. 1992 og Ásta
Þóra, f. 28.7. 1994. 3) Eiríkur
Tryggvi, sölumaður, f. 4.8
1970, kvæntur Ragnheiði
Högnadóttur, f. 7. 6. 1963. Þau
eru búsett í Mosfellsbæ. Barn
þeirra: Ástþór Jón, f. 22.11.
1998. Börn hennar frá fyrra
hjónabandi, Áslaug, f. 11.6.
1982, Guðni Páll, f. 15.4. 1987
og Fríða Brá, f. 14.2. 1989. 4)
Sigurþór, f. 16.9. 1972. Býr í
foreldrahúsum.
Sigurþóra gekk í skóla í fjóra
vetur, var á sfld á Siglufirði og
Raufarhöfn, hún vann nokkur
haust í sláturhúsinu á Hellu.
Hún starfaði í Kvenfélaginu
Fjallkonunni í Austur-Eyja-
Ijallahreppi.
Utför Sigurþóru fer fram frá
Eyvindarhólakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku amma!
Aldrei hef ég kynnst eins góðri og
hjartahreinni manneskju og þú
-vvarst. Þú varðst aldrei reið eða
hleyptir í brún, það eru ekki allir
sem geta það og þetta er hverju orði
sannara. Þú komst fram við alla sem
jafningja hvort sem þeir voru eldri
eða yngri en þú. Ég veit að enginn
er fullkominn, en þú ert örugglega
sú sem kemst næst því. Það hefur
örugglega linað (örlítið) innri
sársauka minn að ég heimsótti
ykkur afa helgina áður en þú
andaðist, þó að það hafí munað litlu
að ég gréti úr mér augun þegar ég
frétti að morgni 18. febrúar sl. að
heimsins besta manneskja sem ég
hef kynnst væri horfín í annan og
betri heim. Nóttina eftir dreymdi
MINNINGAR
mig þig og mig inni í Selgili vera að
tína baldursbrár og sóleyjar
(uppáhalds blómin þín), það var
glaða sólskin og allt morandi í
spóum, uppáhalds fuglunum þínum,
og eins og þú segir „voru þeir að
vella graut“. Þess vegna vil ég
kveðja þig með fyrstu orðunum sem
mér datt í hug þegar ég frétti af
andláti þínu. „Sælir eru
hjartahreinir því þeir munu guð
sjá“. (Matt. 5.k.9.v.).
Lítill fugl sem flýgur til
himins.
Minnir okkur á eilífðina.
Lækurinn sem líður niður
hlíðina.
Minnir okkur á sannleikann.
Blómin springa út
fyrirþig.
Þytur trjánna segir þér frá
leyndardómi lífsins.
Að lifa er að finna til.
Að gráta yfir vegvilltum fúgli,
eða visnuðu laufi.
Að gleðjast yfir útsprungnu blómi,
eða lífgandi dögg.
Að lifa er að fmna til.
(Halla Jónsdóttir)
Þín dótturdóttir,
Helga Auður Gísladóttir.
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast hennar Þóru á Rauðafelli.
Það eru um 40 ár síðan ég hitti hana
fyrst, þegar við Siggi dvöldum fá-
eina daga hjá frændfólki hans í vest-
urbænum á Rauðafelli. Síðan þá
hafa ferðirnar orðið margar. Aldrei
fórum við austur svo að við kæmum
ekki við hjá Þóru og Ástþóri. Hún
Þóra var einstök kona. Hún fylgdist
svo vel með allri fjölskyldunni að
hún mundi alla afmælisdaga í þess-
ari stóru fjölskyldu. Og þvílík var
gestrisnin að alltaf var hún tilbúin
með mat eða kaffí þegar við litum
inn og hlýjan sem hún sýndi okkur
Sigga var okkur mikils virði. Einn
þáttur í vináttu okkar var að fá leyfi
til að fara inn í Heiði. Við kölluðum
það að fá lánaðan lykilinn hjá Þóru
og Ástþóri. Þóru fannst það alveg
óþarfi að biðja um leyfi en í leiðinni
fengum við veitingar hjá þeim hjón-
um og margan fróðleik. Oft komum
við með vini okkar með okkur og
það var sama sagan, komið inn og
þiggið kaffísopa, þannig var Þóra.
Því má ekki gleyma, hve góð hún
var við Dalla bróður sinn sem dvaldi
langdvölum hjá þeim. I því og svo
mörgu öðru sýndi hún kærleik sinn
til fjölskyldunnar. Ekki áttum við
von á því síðastliðið sumar er við
komum við á Rauðafelli að það væri
í síðasta sinn sem við sæjum hana en
svona er lífið. Það verða ekki fleiri
ferðir farnar til að heimsækja hana
og einn hlekkur hefur slitnað sem
tengt hefur okkur Sigga við Austur-
Eyjafjöllin. Elsku Þóra mín, við
Siggi þökkum þér samfylgdina og
biðjum þess að ljós kærleikans lýsi
þér leiðina til betri heims. Kæri Ást-
þór, við sendum þér, börnum þínum,
tengdabörnum og barnabörnum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum Guð að blessa ykkur
minninguna um góða konu og móð-
ur.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfi Jesú í þína hönd
síðast þegar ég sofha fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H.P.)
Theodóra.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoð-
aðu þá aftur hug þinn og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess sem
var gleði þín.“
Elsku Þóra. Okkur langar til að
minnast þín þar sem komið er að
kveðjustund sem okkur fínnst
ótímabær.
Það er margs að minnast. Gömlu
góðu dagarnir okkar sem börn í
sveitinni. Stutt var á milli bæja og
oft gaman hjá okkur þegar við kom-
um saman allir krakkarnir á bæjun-
um í kring og lékum okkur í
„Hverfa“ fram á rauða nótt. Margar
fórum við ferðirnar niður á Vöðul til
að renna okkur á skautunum sem
pabbi þinn, Sigurþór, útbjó handa
okkur. Við gátum líka dundað okkur
margan daginn við að veiða hornsíli
í pollinum nálægt bæjunum okkar.
Og margar ferðirnar fórum við inn í
Selgil sem og fílaferðirnar inn á
Aura. Þú varst svo fær að vaða árn-
ar en alltaf komst þú yfir á bakkann
hinum megin.
Þú varst heimakær og einstak-
lega natin við barnabörnin sem þú
barst svo mikla umhyggju fyrir.
Sumarbörnin hjá þér og Ástþóri
voru líka mörg og héldu þau alla tíð
mikilli tryggð við ykkur. Velvild þín
í garð annarra var mikil og sést það
einna best af því hversu vel þú gerð-
ir við Dalla bróður þinn sem var
undir þínum verndarvæng stóran
hluta ævi sinnar. Þú varst líka mjög
natin við dýrin þín sem var ávallt
vel hugsað um. Við munnm sakna
þess sárt að sjá þig ekki rölta að
andapollinum til að huga að fuglun-
um þínum. Það verður tómlegt að
koma heim 1 sveitina okkar nú þeg-
ar þú ert farin og vita að hlátra-
sköllin yfír kaffíbolla verða ekki
fleiri með þér.
Og ekki verður ferðin farin í vor
norður til Grétu sem fyrirhuguð var
og þú varst farin að hlakka svo til,
og heldur ekki á Hornafjörð sem
svo oft var talað um.
„Þótt ég sé látinn harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug
lyftist sál mín upp á móti til Ijóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég þótt látinn sé tek
þátt í gleði ykkar yfir lífínu." (Höf.
ókunnur.)
Elsku Þóra, við þökkum þér fyrir
allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman. Blessuð sé minning þín.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Ástþór, börn, barnabörn,
tengdabörn, Sigurþór og aðrir ást-
vinir. Við biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur á þessum erfíðu tím-
um.
Guðrún, Guðný og Þórhildur.
+ Eggert Kristján
Vídalín Krist-
jánsson, fæddist í
Hafnarfirði 3. ágúst
1922. Hann lést á
Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund 16.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðbjörg
Vídalín Þorláks-
dóttir, f. 1881, d.
1974, og Kristján
Vídalín Brandsson,
f. 1881, d. 1940.
Systkini Eggerts
eru: Dýrfínna
Vídalín, f. 1912, Sigursteinn
Bragi Vídalín, f. 1914, d. 1996,
Ásdís Vídalín, f. 1918, d. 1992
og Þormar Grétar Vídalín, f.
1923, d. 1986.
títför Eggerts fór fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Langt fram á þessa öld var venja
að ungt fólk færi að vinna fyrir sér
eins fljótt og kostur var ef vinnu var
að fá. Eggert Kristjánsson var engin
undantekning hvað þetta snerti.
Hann stundaði sjó um skeið og síðan
ýmiss konar verkamannavinnu, til
•>Jæmis byggingarvinnu. Eggert flutt-
ist ungur að árum með foreldrum
sínum og systkinum frá Hafnarfirði
til Reykjavíkur og hélt heimili á
Njálsgötu 33 ásamt móður sinni og
Þormari yngri bróður sínum eftir að
Kristján stýrimaður, faðir hans,
drukknaði. Þormar stofnaði heimili á
7. áratugnum, en Eggert bjó áfram
í j^með móður sinni þar til hún féll frá.
Hann var síðan einbúi á neðri hæð
hússins, Njálsgötu 33,
til ársins 1989, en flutt-
ist þá þrotinn að heilsu
á Élli- og hjúkrunar-
heimilið Grund og
dvaldist þar upp frá því.
Þar naut hann atlætis
og nauðsynlegrar um-
önnunar og var sumum
starfsmönnunum mjög
þakklátur fyrir hana.
Þeim eru hér færðar
þakkir fyrir að hafa
gert honum veikindin
léttbærari og Halldóri
Jónssyni fyrir alla hans
alúð við hinn látna.
Eggert var maður dulur og
ómannblendinn hversdaglega og hélt
sig mest heima fyrir þegar frístundir
gáfust. Hann hafði yndi af lestri og
hafði á hraðbergi ljóð og tilvitnanir,
ekki síst í Biblíuna. Islendingasög-
umar munu þó hafa verið uppáhalds-
lestrarefnið. Meitluð tilsvör úr þeim
lagði Eggert á minnið og hafði gam-
an af að prófa viðmælendur með því
að hafa slík tilsvör yfir og spyrja við-
mælanda um hverjum þau væru lögð
í munn. Sjálfur leysti hann oftast
greiðlega úr ef viðmælandi galt í
sömu mynt. Eggert mun hafa verið
hrifnastur af Grettis sögu af íslend-
ingasögum, enda er þar mikið um til-
svör af framangreindu tagi. Vera má
að líkamlegt og andlegt atgervi
Grettis hafí einnig hrifíð Eggert, sem
sjálfur var kempa og mat hreysti
mikils.
Löngu stríði við veikindi er lokið.
Ég vil nota tækifærið og færa að-
standendum Eggert Kristjánssonar
mínar bestu samúðarkveðjur.
Lýður Bjömsson.
Við andlát Eggerts Vídalín Krist-
jánssonar móðurbróður míns er mér
ljúft og skylt að geta hans með örfá-
um orðum. Þegar við frændurnir
kristjánarnir tveir og ég vorum litlir
strákar var Eggert frændi mikið
heimsóttur á Njálsgötuna. Þar hitt-
um við fyrir mikið heljai'menni sem
sagði okkur margar sögur af ís-
lenskum hreystimönnum alls staðar
að af landinu, hvar þeir bjuggu,
hvemig vaxtarlag þeir höfðu og
hvað þeir höfðu afrekað. íslendinga-
sögurnar kunni hann utan að og þar
dró hann ekkert undan, sérstaklega
þegar hann lýsti köppum eins og
Njáli og Skarphéðni sem hjuggu
mann og annan og öðrum afrekum
úr þessum uppáhaldssögum hans.
Einnig sagði hann okkur hvað hann
væri sjálfur ógurlega sterkur og
lýsti því með mörgum orðum. Þegár
við svo spurðum hann sjálfan hvað
hann væri sterkur sagði hann að það
hefði aldrei verið mælt og yrði ekki
mælt. Við göptum af undrun og að-
dáun yfir þessum frænda okkar og
sannfærðumst um að hann væri
seinasti víkingurinn og kominn í
beinan karllegg frá Njáli á Berg-
þórshvoli. Það var svo sannarlega
ekki slæmt að eiga hann sem
frænda.
Árin liðu og við frændurnir eign-
uðumst böm og buru og ferðum á
Njálsgötuna fækkaði, en alltaf var
Eggert þai' og eftir því sem árin liðu
fór heilsu hans að hraka svo að hann
gat ekki hugsað um sig lengur. I
nóvember 1989 fór ég því vestur á
elliheimilið Gmnd í viðtal við Helgu
Gísladóttur sem tók mér afar vel og
bauð Eggert velkominn til dvalar
þar. Þar hresstist Eggert mikið
vegna góðrar umönnunar hjá góðu
starfsfólki og góðrar læknismeðferð-
ar. Hófst nú annar kafli í lífi minu
gagnvart þessum frænda mínum þar
sem ég tók það að mér óumbeðinn að
hugsa um hann að öllu leyti, um það
sem hann vanhagaði utan Grundai'. I
heimsóknum mínum sem stundum
tóku góðan tíma röbbuðum við sam-
an um heima og geima, menn og
málefni. Kom þá vel í ljós hversu vel
Eggert var lesinn og þvílíkur hafsjór
af fróðleik hann vai' og kom ég aldrei
að tómum kofanum um nein málefni.
Dvalargestum og starfsfólki
Grundar gaf Eggert gott orð og var
hann ávallt þakklátur fyrir það sem
fyrir hann var gert.
Árin liðu og fór elli kerling að
segja til sín hjá þessum aldna öðlingi
og kvaddi hann þennan heim að
morgni 16. febrúar hljóðlaust og
saddur lífdaga.
Ég vil að lokum þakka öllu hjúki'-
unarfólki á Grund fyrir frábæra til-
litssemi og góða umönnun Eggerts.
Öllu vistfólki í austurkjallara færi ég
bestu þakkir fyrir hlýhug og góð orð
í haris garð.
Halldór Jónsson.
í dag er til moldar borinn ástkær
frændi minn Eggert Kristján Vídalín
Kristjánsson. Eggert fékk að sofna
svefninum langa 16. þessa mánaðar
án þess að líða nokkuð. Hann vakn-
aði um morguninn ágætlega hress,
borðaði morgunmat, lagði sig eftir
matinn og vaknaði ekki aftur. Sem
betur fer hlaut hann slík forréttindi
því að þetta voru eflaust þau einu
forréttindi sem hann hlaut á lífsleið-
inni. Eggert átti fjögur systkini en
þau voru Ásdís, móðir mín, Bragi,
Þormar og Dýrfinna sem nú kveður
sitt síðasta systkini.
Eggert fæddist ekki með gullskeið
í munni. Þegar hann var ungur tók
fóður hans, Kristján Vídalín Brands-
son, út af togaranum Agli Skalla-
grímssyni hinn 8. des. 1940 og uppi
stóð elskuleg amma mín, Guðborg
Vídalín Þorláksdóttir, ung kona með
fímm börn. Föðurmissirinn og erfiðir
tímar áttu eftir að marka lífsspor
Eggerts. Sem ungur maður var Ég-
gert glæsilegur maður á velli, fríður
sýnum, meðalmaður á hæð og sam-
anrekinn. Sem barn fannst mér að
hann hefði átt að vera víkingur sem
sigldi knerri, næmi lönd, drykki vín
og blótaði með sínum líkum eftir
djarfa framgöngu og fræknar orr-
ustur.
Mínar fyrstu minningar um hann
voru hans fallega kastaníurauða hár
og þykkir og miklir lófar sem hrein-
lega gleyptu tvær barnshendur sem
smeygðu sér inn í þessar miklu
krumlur. Það var mjög notalegt að
fínna hversu heitir og ki'öftugir þess-
ir lófar voru. Hann var óhemju
sterkur og vöðvamikill. Bræður hans
og þó sérstaklega faðir hans, afi og
frændur voru frægir aflraunamenn
og mikil hraustmenni sem gáfu eng-
um neitt eftii' enda efth'sóttir í skips-
rúm og til annarrar vinnu almennt.
Eggert varð snemma að fara að
vinna og draga björg í bú. Mestan
hluta ævi sinnar starfaði hann sem
verkamaður. Hann var góðum gáfum
gæddur. Hann las mikið og voru ís-
lendingasögurnar í miklu uppáhaldi
hjá honum. Hann kunni þær því sem
næst utanbókar. Hann hafði mjög
næma tilfinningu fyrir hrynjandi og
uppbyggingu Ijóða og kvæða og var
gaman að hlusta á hann flytja Eddu-
kvæði. Hávamál eða önnur ljóð og
kvæði sem voru honum kær.
Liggur fagurt lík á börum,
Iífs í broddi dáinn sveinn;
ennþá blaktir bros á vörum,
bjartur svipur er og hreinn,
eins og lokað engill hefði
augum hans með léttri hönd,
og í nánd við náinn tefði
nauðug við hann skilin önd.
Mærin ljós hjá líki stendur,
laugar náinn tárafoss,
legpr sveini um hálsinn hendur,
hinztan gefur ástarkoss,
Sjá, hins liðna opnast aftur
auga, varir bærast hægt,
ofsa dauðans æðri kraftur
ástarinnar getur lægt.
(Grimur Thomsen)
Kæri frændi, ég þakka þér sam-
fylgdina. Ef það er líf eftir þetta líf
þá sjáumst við þar.
Kristján Vidalín Jónsson.
EGGERT KRISTJÁN
VÍDALÍN
KRISTJÁNSSON